คุณชายชาเย็นกับนางสาวจริงใจ^^

ลำดับตอนที่ #2 : ...เหตุเกิด ณ ห้องน้ำ..

     เมื่อตกลงว่า จะกลับบ้านโดย ไม่แวะชอป ฉันและก๊วนเพื่อนสนิท ก็พร้อมใจกันไปห้องน้ำ เพื่อชำระล้างเครื่องประทินโฉม ที่รุ่นพี่ ได้แต่งแต้ม ใบหน้าที่สดใสของน้อง ๆ ด้วยความร๊ากกก 
"เฮ้ย..ไอ้เนะ ห้องน้ำชายอยู่โน่น อย่ามั่ว ๆ -0-" เสียงยัยพิมพ์โวยวายเองแหละ 
"โธ่..ให้เค้าไปด้วยนะ ได้โปรดเถอะ เพื่อน ๆ ที่น่ารักของเนะจัง T_T"
ดูมันทำหน้าสิ เห็นแล้วยังกะว่าพวกสาว ๆ คงจะใจอ่อนละสิ ยากส์...
"ก็แกเป็นผู้ชาย ถึงตุ้งติ้ง ไปนิดก็เหอะนะ ไปเลยปะ โน่น..ที่ ๆ แกควรไป" ยัยป๋อมพูด โห เพื่อนฉัน ช่างไร้เยื่อใย อะไรเช่นนี้เนี่ย
  "-_-a แล้วทำไม แกไม่อยากไปห้องน้ำชายล่ะ  ไอเนะ แกกลัวอะไร หรือกลัวตุ๊กแกวะ"ฉันพูดบ้าง
 "ตุ๊กแก ฉันไม่ค่อยกลัวหรอกนะ ที่กลัวจริง ๆ น่ะ ฉัน..ฉัน..กลัวโดนข่มขืนอ่ะ T0T "                     
  O_O (หน้าฉัน) 
   -_-a (ยัยพิมพ์) 
   o_0  (ยัยป๋อม)
 "งั้นก็รีบ ๆ ไปเซ่"(คูณ3)
แล้วสามสาวก็สะบัด สะโพก ที่สวยคนละแบบ จากไป ทิ้งให้เพื่อนหญิง(หรือเปล่า)คนหนึ่งนั่งน้ำตาไหลพราก อย่างน่าสงสาร(ไม่แนใจค่ะ) ปล่อยให้เนเนะผู้น่าสงสารยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว มีถุงพลาสติกปลิวผ่านหน้า ก้อนขี้หมาอยู่ข้าง ๆ
"TT0TT ใจร้าย ทำไมถึงทำกับเนะ ด้ายยยย" เพื่อนฉัน -_-
     "เฮ้..พลอย เสร็จยังอ่ะ ถ้าแกช้าเรา สองคนไม่รอแล้วนะ" โห..มีน้ำใจมั่ก..มาก เพื่อนฉัน
"เออ..ๆ..ไปรอที่ทางออกหน้าประตูทิคตะวันออกได้เลย คงอีกนานล่ะ โอ้ย..ไอ้พวกรุ่นพี่บ้านี่ ใช้สียี่ห้อกาวตราช้างรึไงนะ ล้างไม่ค่อยออกเลยอ่ะ" ฉันบ่น เพราะล้างหน้ารอบที่ 6 แล้วนะ สีก็ยังไม่ค่อยออกอีก แถมชุดนักศึกษา สีขาว ๆ ใหม่ ๆ ก็เริ่มจะกลายเป็น สีรุ้งแล้ว T_T
"งั้นเราสองคนไปรอแกก่อนนะ เจอกันที่หน้าประตูนะพลอย"ดูมัน จะทิ้งเพื่อนมันอย่างเดียวเลย
"เออ ๆ ไปเหอะ ๆ" ฉันตอบไป ...ซ่า...ๆ...และ..เงียบ เออเนอะ พอยัย สองคนนั้นไปแล้ว เงียบสุด ๆ เลย เริ่ม ใจไม่ดีซะแล้วสิเรา สมองเจ้ากรรม ก็ดันไปคิด ถึงเรื่องน่ากลัว ที่รุ่นพี่ เล่าให้ฟังเมื่อวาน เรื่องห้องน้ำหลังตึก 5 เดี๋ยว...นะ ไม่จริงอ่ะ
o_0 นี่มัน ห้องน้ำหลังตึก 5 ที่ว่า นี่หว่า ...เวร...ไม่น่าเลย รู้งี้ให้ไอ้ 2 ตัวนั่น รอก็ดีหรอก
"ตั๊บแต่ ๆ ๆ"  เฮือก...*_0 โอ้ย..แม่จ๋า...ไอ้ตุ๊กแกบ้า คนยิ่งกลัว ๆ อยู่ ไม่ต้องเอฟเฟคให้ก็ได้ เดี๋ยวแม่จับทำ ตุ๊กแกต้มเปรตซะนี่ โอ๊ะ..ทำไม วันนี้ฟ้ามืดเร็วจังอ่ะ บรรยากาศก็เป็นใจซะอีก สีที่หน้าก็ยังล้างไม่หมดเลย ไม่เป็นไร ๆ อย่าคิด อย่าคิดมากน่า ไอ้พลอย ไมมีอะไรหรอกน่า  รีบ ๆ ล้าหน้าแล้ว ไปหายัยสามตัวนั่นดีกว่า  แล้วฉันก็ต้องก้มหน้าก้มตา ล้างหน้าต่อไป สาบานเลย ฉันจะไม่มาเข้าห้องน้ำหลังตึก 5 อีกเลย หลอนชะมัด
     กว่าสีจะหมด..เล่นเอาหน้าเกือบพัง รีบออกไปดีกว่า ขืนอยู่นาน ฉันคงต้องจับไอ้ตุ๊กแกบ้านั่น ทำต้มยำ แน่ ด้วยความรีบ และ + ด้วยความซวยของฉันอีกครั้ง   
                     "พลั่ก!!...โครม.."
   "โอ๊ย" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บ    ซวย ซวยจริง ๆ ซวยอะไรนักหนาเนี่ย ยังไม่ทันตั้งตัว ฉันก็ชนเข้ากับ ควาย ที่ไหนก็ไม่รู้ แถมตัวเองยังล้มไปนั่งก้นจ้ำเบ้าจนจุกซะอีก กระโปรงก็ขาดผ่าขึ้นมาเห็น ขาขาว ๆ สัก 10 ซ.ม.มั้งT-T ชีวิต..
    "โอ้ย..ยัยเห่ย ชนคนจนล้มแล้วขอโทษไม่เป็นหรือไงฮะ เธอน่ะ  อ่ะ ยังจะทำหน้างง เป็น ไอ้ซ่าส์ หมาที่บ้านฉันอีก"
0_0 อึ้งค่ะ อึ้งกิมกี่ ถ้าฟังไม่ผิด ไอ้บ้านี่ มันด่า ฉันนี่นา แถมว่าฉันทำหน้าเหมือนกับหมาที่บ้านมันอีกง่ะ ยอมไม่ได้ ฉันเองก็ล้มจนจุก แถมกระโปรงก็ขาดผ่าซหวาดเสียว
    ฮึ..คนอย่างยัยพลอย ฆ่าไม่ได้ หยามไม่ได้โว้ยยย.....
"นี่ แล้วนายล่ะ มีตารึเปล่า ห๊า ชนผู้หญิงจนล้ม แถมกระโปรงก็ขาด แทนที่นาย จะทำตัวเป็น สุภาพบุรุษ กลับมาด่าผู้หญิงซะอีกเนี่ย นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า"
   "O_O" หน้าไอ้บ้านั่น
 "ไง อึ้งไปเลยสิ อ่ะทำงง เหมือนไอ้กะทิ แถวบ้านฉันเลย ^0^"
""