คุณชายชาเย็นกับนางสาวจริงใจ^^

ลำดับตอนที่ #1 : ในรั้วเฟรชชี่....และนายคนนั้น....

     "ยินดีต้อนรับ น้องใหม่ทุก ๆ คนนะ ครับ" นี่คือเสียง ของรุ่นพี่ ที่ทำหน้าที่เป็นว๊ากเกอร์   โอ้พระเจ้า....ฉันรู้สึกว่า พี่คนนี้ช่างเหมาะกับหน้าที่นี้จัง เลยอ่ะ T0T แ_ง...โหดโคตร ตั้งแต่เช้าแล้วนะ ที่พี่แกให้พวกเราน้องใหม่ มาทำกิจกรรม นี่ก็จะเที่ยงแล้วอ่ะ....ยังไม่ได้กินอะไรเลย เมื่อคืนก็นอนดึก แล้วยังต้องตื่นแต่เช้ามาเรียนคาบเช้า พอสายหน่อย ก็ต้องมานั่งฟังรุ่นพี่บ่น ๆ ๆ ท่ามกลางสายลม เปลวแดด โอ๊ยยนี่ฉันจะกลายเป็นปลาตากแห้งอยู่แล้วนะ หิว หิว
"เมื่อน้อง ๆ เข้ามาอยู่ในมหาลัยแล้ว น้องคงจะรู้กฏของมหาลัย และของคณะเรากันบ้างแล้ว....." พี่ว๊าก บ่นอะไรไปเรื่อย ๆ ซึ่งน้องบางคนก็ฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง
      กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ความซวยก็มาเยือนฉัน เมื่ออยู่ ๆ ก็มีเสียงที่ดังขนาดได้ยินกันหมด
                 ..........โครก.............. ซวยแล่ว  กระเพาะเจ้ากรรมก็ดันมาร้องซะนี่ แถมเสียงดังจนหมดมาดคนสวยเลย   
"ใคร...ท้องใครร้อง...แค่นี้ก็หิวหรือไง ไม่ได้มีความอดทนเลย..แล้วอย่างเนี้ย จบไปจะทำอะไรได้..หา?" นั่นไง เสียงสวรรค์ เอ้ย เสียงนรกแตกของพี่ว๊าก  ตายแน่ ๆ ตรู TT-TT  'อย่าร้องอีกเลยนะลูกนะ เดี๋ยวถ้ามันปล่อยให้ไปกินข้าวแล้ว แม่จะสนองความต้องการของลูกเต็มที่เลยนะ' ฉันพยายามบอกกับท้องของตัวเองที่ร้องขนาดหนัก แต่ว่า
                      ..........โครก............จ๊อก...
       ทันที ที่เสียงท้องของฉันร้องจบ สายตานับสิบ ๆ คู่ ก็จ้องมาที่ฉัน โดยมิได้นัดหมาย มอง'ไรกันเล่า ไม่เคยเห็นคนน่ารัก เอ้ย คนหิวจนท้องร้องหรือไงฟะ
       "น้องครับ น้องนั่นแหละครับ ^__^+" (พี่ว๊าก)
       "พี่เรียกหนู..เหรอ..คะ" ฉันถามเสียงสั่น ๆ ด้วยความอาย + ความเกรงอีตาพี่ว๊ากนิด ๆ ก็ดูหน้าพี่แกดิ ไม่ต้องบรรยาย อะไรมากเลย เพราะหน้าพี่แกก็ตามมาตรฐานชายไทย เอ้ย มาตรฐานว๊ากเกอร์ไทย แล้วรูปร่างสูงใหญ่ เต็มไปด้วยไขมันเล็กน้อย เสียงยังกะฟ้าผ่านั่นอีก เป๊ะ ตามตำราเลยอ่ะ
       "พี่เรียกก็ออกมาข้างหน้าสิครับ จะยืนทำมิวสิคตรงนั้นทำไมครับ ^__^++" รังสีอำมหิตที่พี่แกแผ่ออกมา แม้แต่น้องคนอื่นยังสัมผัสได้เลย แล้วฉันจะรอดไหมเนี่ย
ฉันเดินออกมาด้านหน้า โดยมีสายตาห่วงใยจากเพื่อน ๆ ส่งมาให้ ขอบใจมากนะ ทุกคน ที่เป็นห่วง ดีใจแล้ว ที่ฉันได้รู้จักเพื่อน ๆ ทุก ๆ คน
       "เมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าวมาเหรอครับ" ถามทำไมคะ พี่จะเลี้ยงข้าวหนูเหรอ
 "อยะ..ยังเลยค่ะ ^0^"ยิ้มไว้ไอ้พลอยยิ้มไว้ จะมีคนเลี้ยงข้าวแล้ว
"แล้วน้องไม่รู้เหรอครับ ว่าอาหารเช้ามีประโยชน์กับสมอง อ้อ หรืออยากจะลดหุ่นหรือไง" ชักไม่แน่ใจว่ามันจะเลี้ยงข้าวแล้วสิ
"ง่า..เปล่าค่ะ คือเมื่อเช้าตื่นสาย เลยไม่ทันได้ทานค่ะ ^__^!!"ยิ้มไว้ ไอ้พลอย (เหงื่อตกแล่ว)
  "ตื่นสาย...งั้นเมื่อคืนก็คงนอนดึก  อืมมม โอเค น้องชื่ออะไรนะ" อ่ะ นั่นไง จะจีบล่ะสิ รุ่นพี่ชีกอ
   "แพรพลอยค่ะ ชื่อเล่นพลอยค่ะ"
   "ดีมาก แล้วน้องพลอยเห็นสนามบาสนั่นไหมครับ" ก็ต้องเห็นดิ สนามออกจะกว้าง
 "เห็นค่ะ"
"เอาล่ะ น้องพลอยไปยืนอยู่ข้าง ๆ สนามนะ แล้วหันหน้ามาทางพวกพี่ เข้าใจคำสั่งนะครับ"
 "(o_o) (_ _) (o_o) เข้าใจค่ะ"  แม้ว่าฉันออกจะ งง ๆ เล็กน้อย แต่ก็เดินไปที่ข้างสนาม พร้อม ๆ กับหันมาทางกลุ่ม ด้วยมาดนางเอก
 "เอาล่ะครับ ในเมื่อตอนนี้ มีเพื่อนเราในกลุ่ม ได้ทำความผิด...ที่  ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก แต่พี่จะลงโทษด้วยความสะใจ" พี่ว๊ากพูดขึ้นด้วยเสียงดัง ฟ้าผ่า แต่เดี๋ยว อะไรนะ ลงโทษเหรอ? ความสะใจเหรอ? เฮ้ยย!!
     สาบานเลยนะ นี่เป็นครั้งแรก ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกอับอายที่สุด ท่ามกลางเสียงร้องเพลง เคล้าเสียงหัวเราะ และสายตาของคนนับร้อยคู่ ในมหา'ลัย ที่มองฉันเต้นเพลงบ้าอะไรก็ไม่รู้ แล้วยังท่าเต้นอุบาทว์สุด ๆ ที่ฉันต้อง(กัดฟัน)เต้น
 "ฮ่า ๆ  ฮิ้ว..อาริกากา อาริกากา ปาทังกี้ ปาทังก้า จะกรึ๊บ จะกรึ๊บ จะกรึ๊บ อะฮะ อะฮะ อะฮะ แต๋แหน่ แต่แหน่ว แต๋แหน่ ตะแหน่แต่แหน่ว กร๊ากกก"
"เอ้า ๆ น้อง ส่ายเอว ส่ายสะโพกอีก ฮ่า ๆ" ปากสุนัขที่ไหนแซวฟะ เดี๋ยวแม่จิกไส้แตกซะนี่
    "น้อง ๆ ต้องการเสามะ ไว้รูดไง ฮิ้ว ก๊าก ๆ ๆ" ตรู....อยากตายTOT
          ฮึ่ม..คอยดูนะ อย่าให้ถึงทีฉันบ้าง ไอ้พี่ว๊าก...จำไว้ บัญชีแค้นนี้ ฉันจะคิดคืนทั้งต้น ทั้งดอกแน่ โทษฐานที่ทำให้สาวน้อยน่ารักอย่างฉันต้องขายหน้าอย่างนี้           
        ..................................................................................................
"งั่ม ๆ ๆ...แจ๊บ ๆ ๆ อืม ๆ ๆ เฮ้อ  หร่อยจังฮู้.....^O^ " ฉันพูดอย่างมีความสุขสุด ๆ
  "นี่ ๆ หล่อน ฉันรู้นะว่าเธอหิว แต่ช่วยกรณารักษามารยาทหน่อยเหอะนะ ฉันอายคนอื่นเขาน่ะ" -_- ยัยพิมพ์พูด