The Last Man Standing [WONKYU]

ลำดับตอนที่ #2 : The Last Man Standing 1

The Last Man Standing 1....








สนามบินปูซาน


"สวัสดีครับคุณแม่...."
(สวัสดีจ้าลูก....แม่ซื้อของมาฝากลูกชายของแม่เยอะแยะเลยน้า แล้วนี้ขึ้นเครื่องกี่โมงจ๊ะลูก)
"ไฟลท์ 4 โมงเย็นนะครับ....ผมละคิดถึงคุณแม่จังเลย" ปากหยักหนาอิ่มยิ้มเอ่ยคำหวานหยดจนมดจะขึ้นสนามบินปูซานอยู่ลอมล่อตามประสาแม่ลูก
(ฮ่าๆๆๆ จ้าพ่อคนปากหวาน� จริงๆ เลยน้าลูกคนนี้)

"เยซอง!! ทำไมช้าจัง ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ตั๋วเครื่องบินฉันน่ะได้รึยังห๊ะ!!" ตากวางแดงกล่ำเหมือนผ่านการเสียน้ำตามาอยู่ไม่น้อย� เรียวปากสีชมพูขยับเม้มสวย� ตรึงใจเขาเสียเหรอเกิน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ นะ
(@#$&^*&^%$@#$*%@#$$%)
"ไม่ต้องๆ เสียเวลา นายรอฉันอยู่ตรงนั้นแหละ แค่นี้นะ" จบบนสนทนา ร่างบางใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาของเจ้าตัว แล้วก็รุกรี้รุกรนผุดรุกขึ้นยืนแล้วก็รีบจ้ำๆๆ ก้าวฉับไปยังจุดนัดหมายทันที�
"ซีวอน..ลูก ฮาโหล....ฮาโหล ซีวอนจ้ะ ซีวอนลูก!" มือแกร่งฉวยกระเป๋าสตางค์และพาสปอร์ตของคนที่นั่งข้างๆ ที่เผลอทำหล่นเอาไว้ให้ดูต่างหน้าเอามาถือไว้
"ครับๆ คุณแม่.."
"มีอะไรรึเปล่าจะลูก?"
"ปะ เปล่าครับ คุณแม่ครับแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องไปเช็คอินแล้ว"
"จ้ะๆๆ แล้วเจอกันจ้ะลูก"
"ครับ ผมรักแม่ครับ"





"โจว คยูฮยอน......"


ร้อยยิ้มหล่อร้ายที่ใครเห็นจำต้องถอดเสื้อผ้ายกขารอประดับเต็มแก้มกร้าน หน้าคมส่ายหน้าหล่อเหลือแสนไปมาเล็กน้อย มือแกร่งเกาหัวตัวเองแกรกๆ ก่อนที่จะรีบรุดไปตามหาเจ้าของ ของที่อยู่ในมือของเขา




สนามบินโชล

"ผมขอโอกาสไปส่งคุณที่บ้านนะ และผมก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณคงไม่ปฎิเสธผม...ใช่ไหม" ชายหนุ่มเต๊ะท่าหล่อร้ายเอียงหน้ามอง ร่างบางผู้ร่วมเดินทางทริปนี้ของเขา
"คงจะต้องปฎิเสธแล้วละคะ แค่นี้ก็รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว" ร่างบางเสหน้าหลบเอียงอายสายตาคม ก่อนที่จะหันหน้าสวยราวกับสาวแรกรุ่นยิ้มสวยออกปากปฎิเสธอย่างมีชั้นเชิง
"รบกงรบกวนอะไรกันคุณ� เราคุยเรื่องนี้กันแล้วไงนะ ผมจะได้มีโอกาสเลี้ยงข้าวเย็นคุณอีกสักมื้อนะ เห็นใจผมเถอะ" ชายหนุ่มยังคงตื้อไม่เลิก
"คุณฮัน..ฉันเสียใจค่ะ วันนี้ลูกชายฉันกลับมาจากปูซาน แล้วฉันก็นัดทานข้าวกับแกแล้วด้วย"
"น่าเสียดายจังเลย" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเศร้าอย่างอดเสียไม่ได้ เสหน้าหล่อไปอีกมุม
"แหม....อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ่ เดี๋ยวคนทั้งสนามบินก็หาว่าฉันเป็นคนใจยักษ์ใจมารกันพอดี...อืมมมมมมงั้น" มือเรียวประครองหน้าหล่อเอาไว้ ราวปากบางยิ้มส่งยิ้มซะแสนหวาน
"ก็มันจริงๆ นิ่ คุณน่ะทั้งใจร้าย ใจแข็งกับผมมากเลยนะรู้รึเปล่า ผมไม่รู้จะทำยังไงกับคุณแล้วจริง" ชายหนุ่มทำหน้าบูดบิดเบี้ยวเอ่ยตัดพ้อทำเสียงกระเซ่ากระซิกหยอกเย้าราวกับสาวหนุ่มแรกรุ่นเพิ่งเฟิร์สเดทก็ไม่ปราน
"พรุ่งนี้หลังจากดูที่แล้ว คุณค่อยเลี้ยงข้าวฉันละกันนะคะ...นะคะ เย็นนี้ไม่ได้จริงๆ"
"จริงๆ นะ คุณไม่ได้หรอกให้ผมดีใจเกล้อใช่ไหม คุณฮี"


RRRrrrr


"ว่าไงลูกซอ....."
"คุณพ่อคะ พี่ยูซอนรถคว่ำคะ ตอนนี้เป็นตายเท่ากัน คุณพ่อรีบมานะคะ คุณแม่จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว...เจ้แทคงจะเอาไม่อยู่"
"อ้าว...แล้วคยูละลูก คยูไปเมาอยู่ที่ไหน"
"พี่คยูเหรอคะ เฮ่อๆ เฮิร์ทจัด โกรธผัว โมโหหาที่ลงไม่ได้.... จิกพี่เยซองไปล่องเรือจิบวิสกี้ที่ปูซานโน้นคะคุณพ่อ คุณพ่อรีบมานะคะ อีกสักพักซอมีเข้าเวรด้วยอะ..นะคะๆ คุณพ่อ"
"จ้าๆ..เดี๋ยวพ่อจะรีบไปเลยนะลูกน้า พ่อรักลูกมากนะ ซอฮยอน"
"คะ ซอรักคุณพ่อคะ"


"คุณ"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปเถอะท่าทางจะเป็นธุระสำคัญ เดี๋ยวฉันกลับเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" หนุ่มร่างบางหัวเราะให้กับคุณพ่อดีเด่นของลูกๆ คนนี้จริงๆ นี่น่ะสิ่นะที่เป็นเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้ที่แม้แต่เขาก็ไม่อาจจะปฎิเสธหัวใจตัวเองได้
"ผมเสียใจจริงๆ� งั้นเราคงต้องแยกกันตรงนี้แล้วล่ะคุณ"
"ค่ะ"
"เอ่อ..คุณฮีซอล"
"คะ"
"เดี๋ยวผมโทรหาคุณนะ"
"ค่ะ เดินทางดีๆ นะคะ"


สนามบินปูซาน



"จะ ไม่มีได้ยังไงเล้า!!... แล้วมันจะหายไปไหนได้ละ หาดูดีรึยัง ในกระเป๋าเล็กๆ ตรงนั้นนะมีรึเปล่า ดูสิ่ดูเยซอง~~~" นิ้วเรียวชี้โน้นนั้นนี้ เสียงหวานดังระงม รนรานพาลพาให้หงุดหงิด มือเล็กทึ้งผมนุ่มของตัวเองเสียจนไม่เป็นเซทเป็นทรง ท่ามกลางสายตาประชาชีต่างจ้องมองแต่ก็เท่านั้น...
"ดูหมดแล้วครับนายไม่เจอ ในกระเป๋าถือของนายละ มาๆ เดี๋ยวผมช่วยหา"
"....โอ้ยย!! เออโง่จริงๆ เลยฉัน แล้วมันเป็นวันอะไรกันวะเนี่ย คนยิ่งรีบๆ อยู่" มือเล็กเปิดกระเป๋าที่เจ้าตัวสะพายติดตัวเอาไว้ตั้งแต่ออกจากบ้านมา หมายจะเทกระจาดให้มันรู้แล้วรู้รอด
"คุณครับ"
"อะไรอีกฉันน่ะ Million Miler Club นะ" ปากเรียวด่ากราดไม่ได้สนหน้าอินทร์หน้าพรหมหน้าหล่อหน้าเห้ รึใส่ใจสิ่งรายล้อมรอบกายเลยแม้แต่น้อย
"นาย......" เยซองมุ่ยหน้ากลมและชี้เชื้อเชิญให้เจ้านายของหันไปมองของที่เขาทั้งสองคนใช้เวลาหามานานสองนาน
"ของๆ คุณทำหล่นเอาไว้นะครับ"
"...?...." คยูฮยอนขมวดคิ้วหลิวตาหวานมองชายหนุ่มแปลกหน้าตั้งแต่ปลายเท้าไล่ขึ้นสูงมาจนจรดปลายผมของร่างสูง แล้วกวาดสายตาหวานสแกนความหล่อตั้งแต่หน้าฝาก คิ้วหนาเป็นคันธนูเข้ม จมูกโด่ง แก้มกร้านไร้ไฝฝ้ารอยราคีและขี้แมลงวัน เรียวปากหยักกระจับได้รูปสีสวยหนาดูดขบรับกับรอยยิ้มหล่อร้ายดูกรุ้มกริ่มและคางคม หน้าอกแกร่งเป็นล่องนูนเด่นเห็นได้ชัด ท่อนแขนเป็นมัดน่ากัดน่ากอดเต็มแน่นไปหมด นิ้วมือสวยสมชายชาตรีที่หยิบยืนจับกระเป๋าสตางค์และหนังสือเดินทางของเขา ก็ดีนะ หล่อดี แต่กูมีผัวแล้วโว้ย
"รับไปสิ่ครับคุณ...คุณรีบไม่ใช่รึไง"
"ข...ขอบคุณ...ครับ"
"ไม่เป็นไรครับคุณผมชเว ซีวอน..ยินดีครับ คุณคยู....." หน้าหล่อเอามือเกาท้ายถอยตัวเองเขิล ม้วนหลบสายตาหวาน ส่ายบิดกายไปมา
"อ่ะ...ผมให้ " มือเรียวจกเอาแบ่ง 50,000 หมื่นวอนทั้งหมดเท่าที่มียัดใส่มือแกร่งนับได้หลายสิบใบอยู่
"............."
"ขอบคุณมากจริงๆ ถ้าผมไม่ได้คุณผมคงต้องแย่แน่ๆ ปะ เยซองเอากระเป๋าฉันไปโหลดได้แล้ว" เสร็จสรรพหันหลังเชิ่ดหน้าอย่างมาดมั่นแต่ว่า
"ด...เดี๋ยวสิ่คุณ.."
"อะไรกันคุณ...ผมรีบนะ"
"นี่มันอะไร!!"
"สินน้ำใจไงคุณ ถามอะไรโง่ๆ " ตากวางมองไปยังเงินสดจำนวนนึงที่ตอนนี้แทบจะทิ่มตาหวานของตัวเองอยู่แล้ว ร่างบางได้แต่เพียงทอดถอนลมหายใจทิ้ง
"................." ซีวอนอ้าปากค้างกลางสนามบินเลยที่เดียว ส่วนร่างบางก็ย่นโขนงคิ้วเอียงทำมุมที่ตนถนัดคิด ก่อนที่จะผุดร้อยยิ้มร้ายแล้วก็
"อ๋อ....ผมเข้าใจละ เยซอง!!"�
"ครับนาย"
"นายไปกดเงินสดมาอีกสัก 500,000 วอน แล้วเอามาให้คุณผู้ชายคนนี้หน่อยนะ แล้วก็รีบๆ ตามฉันเข้าไปเร็วๆ ด้วย" แล้วก็โยนบัตรกดเงินสดให้คนของตัวเอง
"ครับ" เยซองพยักหน้าหงึกๆ� ในขณะเดียวกันกับร่างบางสะบัดตูดกลมกลึงเดินไปเช็คอินที่เคาท์เตอร์
"อะไรกันวะเนี่ย คุณ!!ๆ เดี๋ยวก่อนสิคุ๊ณ " ไล่หลังร่างบางที่เดินจ้ำๆ กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าเกทไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ขอโทษนะครับคุณเอ่อ..คุณรออยู่ตรงนี้สักครู่นะ...." เยซองพูดยังไม่ทันขาดคำ เงินจำนวนไม่น้อยถูกยัดเหยียบใส่มือของเขาเสียทั้งหมด
"ผมไม่เป็นไร แล้วเอาไปคืนเจ้านายของนายซะ"
"ไม่ได้ครับ....ไม่ได้ เจ้านายผมเอาตายแน่เลยครับคุณ" เยซองปฎิเสธหัวสั่นหัวครอนไปหมด หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็รับเงินคืนไม่ได้ ไม่ได้มันเป็นคำสั่ง เยซองทำไม่ได้
"ถ้านายไม่เอา ฉันก็จะเล่นงานนายตายเหมือนกัน"
"...?..."
"ฮื่ย!! " ซีวอนทึ้งผมตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ขุ่น ก่อนที่กระฟัดกระเฟียดลากกระเป๋าไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเช็คอิน
"ขอบคุณนะครับ"




โรงพยาบาลโซล เซนต์แมรี่

"นังแทแท..น้องเขยแกจะเป็นยังไง บ้างนะ� ฉันใจคอไม่ค่อยดีเลยจริงจริ๊ง...ทำไมถึงได้ซวยอย่างงี้ก็ไม่รู้" คนเป็นแม่อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะว่าเหตุการณ์แบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก....
"แทว่าแม่ใจเย็นๆ ก่อนดีว่านะคะ คงไม่เป็นไรมากหรอกแล้วอีกอย่างหมอออกจะเต็มโรงพยาบาลซะขนาดนี่คงไม่เป็นไรมากหรอกนะคะ ไม่รู้จะเวอร์ไปไหน" ลูกสาวคนโตทั้งเอ่ยปลอบประโลมพัดวีผู้เป็นมารดา
"นิ่แล้วนังคยูละ นังคยูมันมาถึงรึยังห๊ะ ทำไมถึงได้ช้าอย่างเน้...โอ้ยตายๆ นังลูกคนนี้ เอายาดมมาสิ่"
"เห็นเยซองบอกว่าถึงโซลแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวคยูมันก็ลอยมาให้แม่เห็นเองแหละ นั้นคุณหมอออกมาแล้ว"


"คุณใช้ญาติของคนไข้ที่ชื่อคุณคิม ยูซอนรึเปล่าครับ"
"ใช่ค่ะคุณหมอ อีฉันลี ฮยอกแจ เป็นแม่ยายของคุณยูชอนคะ"
"ทางเราต้องขอแสดงว่าเสียใจด้วยนะครับ ที่ไม่สามารถช่วยชีวิตลูกเขยของคุณนายเอาไว้ได้"
"ห๊า!!" ฮยอกแจเอามาทาบอกอิ่มของตัวเอง
"ทางเราต้องขอแสดงความเสียใจด้วยจริงๆ เราทำสุดความสามารถแล้วจริงๆ ครับ"
"คุณหมอว่ายังไงนะคะ โถๆๆ ตายแล้วนังคยู๊!!!....กินผัวอีกแล้วนังคยูเอ๊ย!!" นึกอดสงสารลูกตัวเองขึ้นมาจับใจ และในขณะเดียวกันกับ


"แม่!!"
"นังคยู นังคยูเอ๊ย!! มาหาแม่มาลูก" ฮยอกแจโอบกอดลูกชายตัวเอง แก้มขาวบูดบึ้งงงงวยกับเรื่องที่ขึ้นเป็นเอามา
"ปล่อยก่อนสิ่แม่ แม่เมื่อกี้แม่บอกว่าใครตายห๊ะ...คุณหมอสามีผมปลอดภัยใช่ไหม มันแค่แข้งขาหัก แขนเดาะต้องเข้าเผือกเท่านั้นใช่ไหมๆ ห๊ะคนหมอ ฮึกฮือ คุณหมอบอกมาสิ่ คุณหมอ" คยูฮยอนพยายามผะออกจากอ้อมอกคนเป็นแม่ แล้วมือเล็กยื้อปกเสื้อกราวของคุณหมอใหญ่เอาไว้แล้วเขย่าเสียหัวสั่นหัวครอนจนแว่นตาหนาเตอะแทบจะหล่นแตกเอาให้ได้
"นังคยูฟังแม่ ฟังแม่นะลูก" ฮยอกแจน้ำตาแทบไหล่ ที่เห็นลูกของตัวเองเป็นแบบนี้ เขาไปช่วยชีวิตของคุณหมอเอาไว้ได้แล้วคว้าเอาไหล่บางเอา
"แม่บอกฉันมานะ ว่ามันแค่ขาหักใช่ไหม...ใช่ไหมแม่!! เร็วๆ สิแม่ บอกฉันมา...บอกมา บอกฉันมา"
"แกตั้งสติ แล้วฟังแม่"
"ฮึก!!....มันไม่เป็นไรใช่ไหม" มือเรียวแทบไร้เรียวแรง พละกำลังลำพังแค่จะยืนทรงตัวให้อยู่แทบจะไม่มี
"นังคยู......ไอ้ยูชอนผัวแกน่ะ มันตายแล้ว"






"มะ จริงอะ..."








"ไม่จริงใช่ไหมเจ้แท� ไม่จริงใช่ไหมเยซอง ไอ้ยูซอนผัวฉันยังไม่ตายใช่ไหม� ไม่จริง ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยเจง.."
"ครับนาย!! /คยู!! /นังคยู๊!!" พร้อมเสียงเรียกของคุณแม่บังเกิดเกล้าทีเข้าไปคว้าหัวทุ่ยของลูกรักเอาไว้ไม่อย่างนั้นคงพาดกับพื้นเป็นแน่แท้
"ไม่จริง...ไม่จริง...ยูซอนน่า ฮึก ฮือออออ ฮืออออ"�
"ไม่เป็นไรนะลูกแม่ เวรกรรมอะไรนักหนาเนี่ยนังคยูเอ้ย~~"� ฮยอกแจแนบกร้ามเนียนแบบอกแล้วโอบปลอบ
"ไม่จริง ยูชอน..ยูชอนน่า ฮือออๆๆ"
"โอ๋ๆ นิ่งนะลูกน้า โอ๋ๆ"
"เราน่าจะได้คุยกับก่อน ฮือๆๆ ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริงๆ"


"คุณหมอคะ คุณหมอ ฮือๆๆ ฉันเป็นแม่ของจอง ซูยอนค่ะ ลูกสาวฉันอยู่ที่ไหนคะ ฮือๆๆ"
"............." ฮยอกแจ/แทแท และ เยซองหันไปโดยที่ไม่ได้นัดหมาย
"เชิญด้านนี้ค่ะ ตรงไปเลี้ยวซ้ายห้องริมสุดค่ะ"
"ฮึกๆ ขอบคุณคะ ซูยอนลูกแม่ ฮือๆๆ"



"จองซูยอน นิมันนังเจสสิก้าเลขาไอ้ยูชอนนิ เห?"�
"..................." ร่างบางผุดรุกขึ้นนั่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนทุกคนต่างมองหน้ากันพัลวัน
"เจ้แท นิมันเกิดอะไรขึ้น? นิฉันพลาดอะไรไปเนี่ยแม่ บอกฉันมานะ ทำไมมีเลขาไอ้ยูชอนด้วย" มือเล็กปาดน้ำตาที่เอื่อล้นอย่างไม่ยี่หระมองหน้ามารดาสลับกับพี่สาวของตัวเองด้วยใบหน้า ฉงน งง และสบสน
"คืออย่างงี้นะลูก คือว่า เอ่อ "
"ไอ้ผัวจันไร" ร่วงออกมาจากปากเรียว แล้วร่างบางก็ผุดรุกขึ้นยืนแล้วก้าวฉับๆ หายไปในพลิบตา
"อ๊าวนังคยู๊!! แกจะไปไหนนะ"
"แกจะยืนเซ่ออยู่อีกนานไหมเยซอง รีบตามนังคยูมันไปสิ่เด๋วโซลเซ็นต์แมรี่ ก็วอดวายกันพอดี"
"ครับๆ คุณนาย"
"ไปๆ นังแท" ฮยอกแจจูงมือลูกสาวคนโตแล้วเดินตามเยซองไปติดๆ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงจะทัน



"ฮือๆๆๆ ลูกแม่ไม่น่ามาอายุสั้นเลย ฮือ ซูยอน ฮือ"

พลึ่บ!!
"ไอ้ยูชอนเมิง.... ไอ้ผัวระยำ ไอ้ชั่ว..ไอ้เลว มึงกล้าทำแบบนี้กับกูได้ยังไงห๊ะ ไอ้ผัวจัญไร!! อั่กๆ อั่กๆ" คยูฮยอนทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งตบทั้งตีร่างอันไร้วิญญานและความรู้สึกของอดีตสามีผู้ล่วงลับเสียงดังสนัน
"คุณ...." ร่างบางหันควับไปตามเสียงก่อนที่จะ...
"ไอ้เห้ที่ตายนอนสำลีอุดจมูกอยู่นิ่ มันเป็นผัวฉัน ส่วนอินี่"

ตุ่บ!! ร่างอันไร้วิญญานที่นอนแน่นิ่งล่วงล่นลงจากเตียงด้วยเท้างามๆ ของร่างบาง กลิ้งคลักๆ เป็นภาพที่ไม่ค่อยหน้ามองสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คยูฮยอนสนที่ไหน
�
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ตายแล้วคุณ ทำไมถึงได้ใจร้ายผิดมนุษย์มนาแบบนี้ห๊าาาา ฮืออๆๆๆ ใจคุณทำด้วยอะไรกันคะ ฮือ โถ่วูฮยอน"
"อิหน้าด้าน อิหน้าหนา อิหน้าไม่มียาง" คยูฮยอนแทบจะพ่นไฟออกมา แต่ละคำกรีดบาดลึกแสบทรวงใน
"ลูกสาวฉันทำอะไรให้คุณ คุณถึงทำกับลูกสาวฉันแบบเน้~~~ ฮือๆๆ โถ่ซูยอนลูกแม่" โอบพลางกอดร่างอันไร้วิญญานเอาไว้ซกอก
"อิร่าน..ไม่มีปัญญาหาผัว มันโดนแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" นิ้วเรียวชี้หน้า ปากเรียวก็ตา น้ำตาก็พาลแต่จะล่วงเผลาะ
"ฮึกๆ ฮือๆๆ"
"แกเป็นแม่อิแรดนิเหรอ จะไม่รู้ได้ยังไงว่าลูกสาวตัวเองอย่างหนาแค่ไหน" คยูฮยอนให้หลังมือขาวเห็นม่านน้ำตาที่พล่ามัวจนแทบจะมองไม่เห็นอยู่แล้วตอนนี้
"........" หญิงแก่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
"ดี...งั้นแกก็จุดธูปไปถามมันในนรกโน้น ว่ามันทำอะไรเลวๆ เอาไว้ละถึงได้ตายโหงหน้าม่านรูดประจานตัวเองแบบเน้ ห๊ะ!!" เสียงหวานสั่นเครือไปด้วยความเดือดดาล ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้น
"หะ!! ไม่จริ๊งไม่จริง คุณอย่ามาว่าลูกสาวน๊าาาาา~~~� ผัวคุณนั้นแหละที่พาลูกสาวของฉันไปตาย"
"ฮึๆๆ ก็ถ้ามันไม่โง่ ยอมยกขาให้ไอ้ผู้ชายสันดานหมาเอาในม่านรูดกลางวันแสกๆ แบบนี้ สวยแต่ไม่มีสมองก็สมควรแล้วละอยู่ไปก็รกโลกเปล่าๆ"
"ฮืออ...คุณมันก็ดีแต่ว่าลูกฉัน...แล้วคุณละ คุณมันมีอะไรดีตรงไหน คุณมันก็โง่เหมือนกันนะแหละ" แม่ของเจสสิกาสวนกลับด้วยเสียงสะอื้นสั่นไม่แพ้คู่กรณี
"หะ...ห๊ะ!!" คยูฮยอนโดนย้อนเข้าให้จนช็อคตาตั้ง สติสตางค์พังทลายกลายเป็นไฟร้อนซุมทรวงแทบในทันควัน

พลึ่บ!!
"นังคยู โอ๊ยตาย ฉันเหนื่อย" ฮยอกแจคว้าขอแขนของคยูฮยอนเอาไว้ได้ทันแล้วดึงเอาไว้
"มะ...แม่!!"
"ไม่เป็นไรลูกแม่ นิ่งๆ นะลูกเดี่ยวแม่เคลียร์ให้เอง เยซอง!!" มือเล็กโอบกอดลูกชายตัวเองยื้อยุดกันเล็กน้อย แล้วลูบหน้าลูบตาลูกรักเป็นพลางปลอบก่อนที่จะเรียกให้เยซองมาหิ้วออกไป
"แม่อ๊า!! อย่ามายุ่งนะ ปล่อยดิ๊เยซองปล่อยฉัน" ร่างบางดีดดิ้นเต้นเล้าๆ ยื้อยุดไม่ยอมง่าย
"นิหล่อน หล่อนเป็นใครยะ หล่อนกล้าดียังไงมาว่าลูกฉันน่ะห๊ะ ชิชะ" ฮยอกแจชี้หน้า จีบปากจิกตาด่าเย้ยเรื่องนี้มันต้องรุ่นแม่อย่างฮยอกแจสิ่ถึงจะสาสม
"อ๋ออออ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงจริ๊ง เพราะมีแม่อย่างคุณนิเองสินะ ลูกมีผัวกี่คนๆ ถึงได้ทนไม่ได้น่ะ"
"อุ๊ย!! ต๊ายตาย..." ฮยอกแตแถบจะเป็นลม เอามือแตะที่ขมับที่เส้นเลือดมันเต้นตุ่บๆๆๆ� แล้วก็จิกสายตามองค้อนอย่างโกรธเกี้ยว
"เอ๊ะ!! อีแก่นิ" มือเล็กง้าวฝ่ามือหมายพุ่งเข้าจนจวนจะประชิด พอดีกลับเยซองพุ่งเข้าคว้าเอวเล็กกอดเอาไว้ได้ทัน
"อย่าครับนาย พอครับพอแล้ว..." แต่เท้าแสนยาวเรียวก็ถีบเข้าที่หน้าท้องของคู่กรณีจนล้มไปข้างหลัง...
"อ๊ายยยย!! ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ ไม่เคยพบเคยเจอ หล่อนนี่วอนซะแล้ว อยากจะโดนตบมากนักใช่ไหมห๊ะ แทแทปล่อยแม่นะ" ไม่ต่างกับฮยอกแจที่เตรียมเข้าศึกหมายจะเข้าไปซ้ำแต่ยังดีที่แทยอนขวางไว้ ได้ทันท่วงที
"คิดว่าคุณมีมือคนเดียวรึไง ก็ดีเหมือนวันนี้จะได้ตบกับไฮโซสักทีสองที" คู่กรณีผุดรุกขึ้นยื่นถกแขนเสื้อตั้งท่ารับมือไม้อย่างไม่เกรงกลัวเหมือนกัน
"มาเซ่..เขามาเลย จะยืนอยู่ทำไมละ แทแทปล่อยแม่นะ� วันนี้ฉันยอมอาย แกตายแน่ๆ ปล่อยช้าน~~~"







"หยุด!!"





ใครกันน้าาาาาา
หลังปีใหม่เจอกันคร่า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ คยูยังแรงไม่หยุดแค่นี้ มันยังไม่จบ ยูซอนไม่ธรรมดา...อือหื้อไม่ธรรมดา...