คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love Changed -01 (40%)
Love Changed
..คฤหาสน์อุจิฮะที่เมื่อก่อนเป็นที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก เนื่องจากทั้งเงียบสงัด เสียงหัวเราะก็ยากนักที่จะได้ยิน ใบหน้าของคนในตระกูลไม่มีรอยยิ้ม แต่ใช่ว่าพวกเขาจะยิ้มไม่เป็น เพียงแค่...เขาอาจจะยิ้มยากไปซะหน่อย
แต่แล้ววันหนึ่ง...ได้มีนายหญิงที่คุ้นตาของทุกคนก้าวเดินย้ายของเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ เธอ...ผู้มีรอยยิ้มอันสดใสจากก้นบึ้งของหัวใจ ...ผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารีที่ดีงาม ..มีอาชีพเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่สุดรองจากอาจารย์ของเธอ และ...ผู้ที่สามารถละลายน้ำแข็งในใจของซาสึเกะ นายน้อยที่เย็นชาที่สุดในบ้านได้ ด้วยนิสัยอันน่ารักของเธอทำให้นายน้อยของพวกเขากลายเป็นไม่เย็นชา อัธยาศัยดี จนพ่อ แม่ และพี่ชายจึงโล่งใจไปเปราะนึง
ทั้งหน้าตาที่สะสวยน่ารักเป็นกันเอง ..เส้นผมยาวสลวยสีซากุระเหมือนกับชื่อของเธอ “ฮารุโนะ ซากุระ” ไม่สิ...ตอนนี้เธอกลายเป็น “อุจิฮะ ซากุระ” แต่นิสัยเธอไม่เคยจะเปลี่ยนไปเพียงเสี้ยวเดียว
ตั้งแต่นั้นมา คฤหาสน์นี้จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ความอบอุ่น และความสุข...
เอาล่ะ พร่ำพรรณนามามากพอแล้วล่ะนะ ไปดูชีวิตคู่ของเขากันเลยเถอะ
“ซาสึเกะ เมื่อไหร่คุณจะไปทำงานสักทีล่ะคะ นี่มันจะสายแล้วน้า~”ร่างบางที่เพิ่งจะเสร็จการช่วยแม่บ้านล้างจานเดินออกมาจากห้องครัวเอ่ยถามคุณ’สามี’ ของเธอ
“ก็วันนี้ผมขอพี่อิทาจิหยุด เพื่อจะได้ใช้เวลากับภรรยาสุดสวยไงล่ะครับ J” ซาสึเกะยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะเขาต้องมีแผนอะไรอยู่ในใจเขาแน่ๆอยู่แล้ว
“ไม่ต้องมาปากหวานเลยน้า”ซากุระเอามือยันหน้าผากคนเจ้าเล่ห์ไว้ เป็นอย่างนี้ทุกทีเลยเวลาเขาขี้เกียจเนี่ย แต่ก็นะ...ใครจะไปขัดใจได้ ยิ่งอ้อนเก่งๆอยู่”งั้นเราไปไหนกันดีล่ะ ซาสึเกะ^^”
“ไม่ต้องไปไหนหรอกซากุระ แค่ใช้เวลาที่บ้านด้วยกันก็พอแล้วล่ะ J” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มสยองอีกเหมือนเดิม
“ไม่ต้องมาเนียนเลยน้าซัสจัง ฉันต้องไปทำงานนะคะ ^^+” คุณหมอสาวพราวเสน่ห์ชี้แจงตารางชีวิตของตัวเองแล้วยิ้มหวานเหมือนทุกที แต่...
“ม่ายยยจริงงงงงง oT~To” ตอนนี้ไม่มีใครเชื่อแน่ค่ะ ว่านี่คือซาสึเกะ เจ้าชายน้ำแข็งน่ะ
และนี่...คือตัวอย่างความหรรษา สนุก ของสองสามีภรรยาคู่นี้ เมื่อ 3 ปีก่อน เรื่อยมาจนกระทั่งตอนนั้น ..
(3 ปีนับจากหลังแต่งงาน ซึ่งตอนนี้มี...อุ้บ! ขออุบไว้ก่อนนะคะ ^^)
“อะไรกัน...งานเยอะขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
[ อืม ..ขอโทษจริงๆนะ ซากุระ บอก ซารุโกะ กับ ซาสึกิ ด้วยละกันนะ ]
“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่...ทำไมช่วงนี้งานเยอะจังเลยล่ะคะ”
[ ก็งานมันเยอะน่ะสิ...ยิ่งตอนนี้พวกโจรยิ่งเยอะๆอยู่เหมือนกัน ขอโทษนะ คงต้องกลับดึกอีกแล้วล่ะ ]
“ค่ะ ฉันเข้าใจดีค่ะ ตั้งใจทำงานนะคะ แต่อย่าหักโหมเกินไปนะคะ”
[ ครับๆ ตึ้ด]
หลังจากบทสนทนาข้างต้นจบลงทำให้ร่างบางถึงกับถอนหายใจอีกครั้ง ..แล้วอย่างนี้เธอคงต้องหาเหตุผลที่ทำให้เด็กๆเชื่อให้ได้แล้วสิเนี่ย ว่าพ่อของพวกเขาต้องทำงานหนักจนกลับบ้านไม่ได้คืนนี้น่ะ
เด็กน้อยวัยสามขวบทั้งสองคนที่กำลังนั่งดูการ์ตูนกันอยู่บนโซฟานุ่มๆ คนหนึ่งคือ เด็กหญิงผู้เป็นแฝดคนพี่ ถอดแบบของผู้เป็นแม่มาหมดทุกอย่างรวมทั้งนิสัย แต่ที่แตกต่างไปสักนิดก็คือขี้อายไปหน่อย อีกหนึ่งคือ เด็กชายที่ถอดแบบผู้เป็นพ่อมาทั้งหมด เส้นผมยันเซลล์สมอง เพียงแต่...นิสัยกลับเหมือนผู้เป็นแม่ซะอย่างนั้น รวมๆแล้วก็คือ ซากุระกับซาสึเกะน้อยนี่เอง ..ซากุระเดินไปหาลูกน้อยทั้งสองของตัวเอง ก่อนจะลูบหัวทั้งคู่แล้วเอ่ยสิ่งที่ผู้เป็นสามีฝากถึงลูกๆ
“เด็กๆจ๊ะ คุณพ่อเค้าวันนี้กลับบ้านไม่ได้นะจ๊ะ เพร-”
“ทำไมล่ะคะ/ครับ คุณพ่อโดนสัตว์ประหลาดจับตัวไปหรอคะ/ครับ!!!!” ยังไม่จบประโยคของซากุระดี ทั้งคู่ก็ตะโกนแทรกขึ้นมาพร้อมกันด้วยความคิดเด็กๆ
“มะ ไม่ใช่หรอกจ้า^^; คุณพ่อเค้าทำงานน่ะจ้ะ จะได้มีเงินมาซื้อขนมให้พวกหนูไงจ๊ะ”
“งั้นพวกเราก็จะมีขนมกับหนังสือเยอะๆใช่มั้ยล่ะค้า/คร้าบบ *o*” เพราะความเป็นแฝดทั้งคู่จึงมีความคิดและความชอบคล้ายๆกัน
(ป.ล. เด็กบ้านนี้ฉลาดมากค่ะ แค่ 3 ขวบก็อ่านหนังสือนิทานและหนังสือเรียนแบบง่ายๆชั้นประถมได้แล้วล่ะค่ะ เนื่องจากพ่อก็ฉลาด แม่ฉลาดเป็น ผสมผสานกันอย่างลงตัวกลายเป็นโกโก้ครั้น!!! เอ๊ย ซารุโกะ กับ ซาสึกิ ต่างหากเล่า)
ต่อๆ(ใช่จ้ะ เพราะงั้นเด็กดีก็ควรจะเข้านอนกันได้แล้วนะจ๊ะ^^)
“ค่า/คร้าบบ คุณแม่”
สิ้นเสียงตอบรับซากุระก็พาเด็กๆเข้านอน ก่อนจะอาบน้ำขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองแล้วนั่งทบทวนชีวิตตัวเอง แน่นอน...หนีไม่พ้นเรื่องซาสึเกะอยู่แล้วล่ะ ทำไมกันนะ เดือนนี้ดูเหมือนว่าซาสึเกะจะไม่ค่อยกลับบ้านเลย ไอ้งานเยอะน่ะ ก็เข้าใจอยู่ แต่แบบนี้มันผิดปกติเกินไปหรือเปล่า หรือว่าเขาจะมี’คนใหม่’ ร่างบางส่ายศีรษะของตนเพื่อไล่ความคิดที่ไม่ดีออกไป เป็นไปไม่ได้หรอกน่า ซาสึเกะต้องไม่นอกใจเธอแน่!! เธอเชื่อแบบนั้น!
เมื่อรบกับความคิดตัวเองเสร็จสิ้นก็เข้านอน โดยลำพังเหมือนอย่างทุกคืนที่ผ่านมาในช่วงเดือนนี้
@คฤหาสน์อุจิวะ [ 02.30 am.]
กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์บ้านแสนแสบแก้วหูในยามวิกาลเช่นนี้ ทำให้ซากุระต้องรีบลุกขึ้นมารับอย่างช่วยไม่ได้ จะให้พี่อิทาจิหรือคุณพ่อ คุณแม่ตื่นมารับก็คงไม่เหมาะนัก เธอไปเองนี่ล่ะ ดีที่สุดละ
“ค่ะ บ้านอุจิวะค่ะ” ซากุระตอบด้วยน้ำเสียงง่วงงุนเล็กน้อย แต่ประโยคที่ตอบกลับมานั้นทำให้เธอตื่นเต็มตา มือมือเรียวรีบควานกระดาษที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดเขียนทิ้งข้อความไว้ รีบวิ่งรุดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วที่สุด
.
.
.
@คฤหาสน์อุจิวะ [ 07.00 am. ]
“อิทาจิ! ไปดูน้องซากุระหน่อยสิลูก ยังไม่เห็นลงมาสักที ว่าไม่สบายหรือไร จะได้โทรไปลางานให้น่ะ” มิโกโตะเอ่ยสั่งลูกชายคนโตให้ไปดูลูกสะใภ้ของตน เมื่อไม่เห็นที่โต๊ะรับประทานอาหารที่ปกติจะมานั่งกับซารุโกะและซาสึกิรออยู่ก่อนแล้ว “ครับๆ” ซึ่งอิทาจิก็ปฏิเสธไม่ได้เสียด้วย
อิทาจิเดินไปยังห้องนอนของซากุระเพราะคิดว่าอาจจะป่วยอย่างที่มิโกโตะบอก แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ซากุระไม่อยู่ที่นี่.. แต่อาจจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่นกับซารุโกะกับซาสึกิก็ได้ เขาคิดอย่างนั้น เขาหาตัวซากุระหลายที่ตามที่คิด แต่ก็ไม่เจอ เริ่มสงสัยตะหงิดๆแล้วสิ..- - แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวขาเดินต่อไปก็มีมือมาจับขาของเขาไว้
“ซารุโกะ ซาสึกิ? มีอะไรหรอครับ” อิทาจิเลิกคิ้วสงสัย เด็กน้อยทั้งสองทำท่าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“คุณลุงเห็นคุณแม่มั้ยอ่ะคะ/ฮับ” น่าน คำถามเดียวกันเลย อิทาจิคิดก่อนจะคิดทบทวนนิดหน่อย อย่างนี้แสดงว่าซากุระหายไปสินะ เฮ้อ.. เหะ...ซากุระจังหายงั้นหรอ ซากุระหายยยยย ม่ายยยยยย..... อิทาจิที่แทบจะทึ้งหัวตัวเองอยู่แล้วเมื่อประมวลผลสถานการณ์เสร็จแต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวเด็กเห็น(ก็เดี๋ยวจะหมดมาดน่ะสิเฟ้ยยย – อิทาจิ) ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตข้อความวางอยู่ข้างโทรศัพท์บ้าน ในนั้นเขียนด้วยลายมือหวัดๆด้วยความเร่งรีบไว้ว่า..
‘ไปโรงพยาบาล ...ซาสึเกะบาดเจ็บสาหัส
ฝากดูซารุโกะกับซาสึกิด้วยค่ะ
- ซากุระ - ’
อิทาจิเมื่ออ่านข้อความจบก็รีบวิ่งไปหามิโกโตะและฟุงาคุโดยไม่ลืมหยิบกระดาษโน้ตไปด้วย ส่วนทางซารุโกะกับซาสึกิเมื่อไม่ได้คำตอบจากคุณลุงก็วิ่งตามอิทาจิไปเพราะต้องการคำตอบเช่นกัน
“คุณแม่ครับ นี่โน้ตของน้องซากุระครับ”
“อะไรกัน.. งั้นลูกรีบไปดูน้องทั้งสองคนเถอะ ทางนี้เดี๋ยวแม่ดูแลให้เองนะ” เมื่อมิโกโตะอ่านจบก็อดเป็นห่วงไม่ได้แต่ก็ต้องฝากอิทาจิไปดูแลก่อน เพราะหน้าที่ของเธอและสามีตอนนี้คือดูแลหลานทั้งสอง
“คุณย่าครับ คุณแม่ไปไหนเหรอครับ”
“อ๋อ คุณแม่เค้าไปทำงานน่ะจ้ะ ป่ะ ไปทานข้าวกันเถอะจ้ะ” ..ช่วยไม่ได้ล่ะนะ คงต้องโกหกไปก่อน มิโกโตะคิดก่อนจะพาหลานๆไปทานข้าว
“อิทาจิ..พ่อฝากน้องด้วยนะ”..ฟุงาคุกล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วหันหลังเดินตามภรรยาและหลานไป อิทาจิพยักหน้าให้หลังก่อนจะรีบรุดขับรถไปที่โรงพยาบาลทันที
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxMxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ค่ะ มิ้งค์มาต่อแล้วนะคะ
แง อย่ามองเค้างั้นสิตัวเอง ก็เค้าคิดไม่ออกง๊าาา ToT
ถึงมิ้งค์จะมาต่อแค่ 15% แต่ก็รีดเร้นความคิดออกมาแล้วนะคะ!
กติกาเดิมนะคะ ขอเม้นท์หน่อยเต๊อะ *-*
ถึงอัพไม่บ่อยเพราะตีบตัน แต่ก็มาส่องเม้นท์อยุู่น้าา T-T
ความคิดเห็น