ใครว่ามาเฟียโหด

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวของ เจ่ย

            ในชีวิตของเด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่อ เจ่ย ซึ่งเป็นลูกชาวนาธรรมดา ครอบครัวของเขามีฐานะค่อนข้างจนเลยยังว่าได้ ครอบครัวนี้มีสมาชิกอยู่ 3 คนคือพ่อแม่ลูก เขาทั้งสามอยู่ในจังหวัดที่ถือว่ามีคนยากจนมากอยู่ระดับนึง เขาต้องทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด จนวันนึงเจ้าเจ่ยจึงคิดในใจว่าอยากจะไปหางานในกรุงเทพเพราะกรุงเทพเป็นเมืองหลวงน่าจะได้ค่าตอบแทนมากกว่าต่างจังหวัด เจ้าเจ่ยนั้นเป็นคนเป็นคนฉลาด และเจ้าเล่ห์ในบางครั้ง ตามอารมณ์ของเขา วันรุ่งขึ้นเขาจึงลาพ่อแม่ของเขา  เพื่อไปทำงานในกรุงเทพ
            แล้วชีวิตสนุกสุดเหวี่ยงก็เกิดขึ้นกับ เจ่ย เขาหลงกับแสงสีในกรุงเทพจนลืมพ่อแม่ว่าต้องทำงานส่งเงินให้ เขาเที่ยวคลับเที่ยวบาร์ทุกวันจนวันนึงเขาได้มีเรื่องชกต่อยกับคนในบาร์ซึ่งมีพรรคพวกมากมาย เจ้าเจ่ยไม่มีวิชาป้องกันตัวใดๆเลยจึงโดนลุมกระตืบซะเละเลย แต่มีคนมาช่วยเจ่ยไว้เขาพาเจ่ยไปรักษาแผลที่บ้านของเขาจนเจ่ยหายดี เจ่ยถามว่า"ท่านชื่ออะไรเป็นใครมาจากไหนทำไมถึงช่วยผมครับ"เขาจึงตอบไปว่า"ข้าชื่อ ไม้ เป็นผู้บังคับบัญชาการในค่ายทหารชายแดน ข้าช่วยเจ้าก็เพราะตอนที่เจ้ามีเรื่องกับคนในบาร์นั้น ข้าเห็นแววตาของเจ้าแววตาที่จะสู้ทั้งๆที่เจ้ารู้ว่าเจ้าสู้ไม่ได้ ตอนนี้กองกำลังพลทหารของข้าขาดตำแหน่งผู้กองข้าอยากให้เจ้ามาเป็นผู้กองให้ เจ่ยได้ยินดังนั้นจึงนึกหวานหมูในใจและคิดในใจว่าโอกาสดีๆมาถึงแล้วโว้ยจะได้เป็นใหญ่แล้ว               (ผู้อ่านอาจสงสัยว่าทำไมเจ่ยถึงอยากจะเป็นใหญ่ก็เพราะแต่ก่อนเขาเป็นเล็ก เฮ้ยเป็นคนต้อยต่ำมาตลอด)           เขาจึงตอบตกลงอย่างไม่มีสีหน้าปฏิเสธแม้กะติดเดียว สักนิดก็ไม่มีนะ ไม่มีจริงนะ แน่ะบอกว่าไม่มี  เมื่อเขาได้เป็นผู้กอง เขาก็พบแก่ความย่อยยับจากการแพ้ข้าศึกในช่วงแรก แต่เขาก็เอาชนะข้าศึกได้ด้วยความฉลาดและเจ้าเล่ห์ของเขา เขาสร้างผลงานดีๆ มาตลอดได้รับขั้นมาตลอด จนผู้บังคับบัญชาการไม้เกษียน เขาก็ได้ปรับแหน่งจากผลงานที่เยี่ยมยอดในสายตาผู้ใหญ่ เป็นผู้บังคับบัญชาการแทน (เดียวเขียนต่อนะครับ)   (ความในใจของ เจ่ย"ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมผู้เขียนถึงเขียนชีวิตผมแบบนี้ ตอนแรกมาติดต่อขอชื่อไปเขียนเป็นลูกของไฮโซ ชาตินี้มีเงินใช้ก็ไม่หมด อะโธ่ วัยรุ่นเซ็ง")