บันทึกชีวิต...อาจารย์แวมไพร์

ลำดับตอนที่ #3 : ถ่ายทอด...

               ภายในคฤหารส์ที่เงียบสงั้น...กลับมีกลุ่นคนที่เคลื่อนไหวอยู่.....นายท่านแห่งคฤหารส์...ที่เดินนำภริยาและลุกชายทั้งสามลงสู่ห้องลับใต้ดิน....
"ท่านพ่อ  พาพวกเรามาที่นี้กลางดึกมีอะไรหรือเปล่า"เนริสถามทันทีที่ถึง....คนเป็นพ่อไม่ตอบ...แต่เดินไปกระตุกผ้าคลุมออกเผยให้เห็นรูปหล่อสัมริดผู้ชายที่มีหญิงสาวยืนเกาะอกอยู่ทั้งคู่ต่างอ้าปากโชว์เขี้ยวแหลม ๆ ที่อยู่มุมปาก..
"นี่คือบรรพบุรุษตระกูลโฟว์...."แอลลิซ่าพูดพลางถอนเสื้อคลุมออก...ริมฝีปากมีเขี้ยวเล้ก ๆ โผล่ให้เห็น..ชาลล์เองก็เช่นกัน..
"ตระกูลโฟว์....ตระกูลแวมไพร์"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

"พี่เนริว..นี่พี่ไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิดหรอก?" ดิเรียถามขัด...
"อืม....พี่เป็นตั้งแต่อายุสิบห้าน่ะ..."
"ทำไมล่ะค่ะ.."
"อยากรู้...ก็ฟังต่อซะ"

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ม...หมายความว่า...ตระกูลเรา..เป็นแวมไพร์หรือครับพ่อ...ท..ทำไมล่ะ"เนริสถาม....
"คำสาป...ตระกูลเราโดนคำสาป..."
"ลูกหลานเราจักกลายเป็นแวมไพร์เมื่ออายุครบสิบห้าปีบริบูรณ์..."แอลลิซ่าพูดอย่างขมขืน...ลูก ๆ หวาดกลัว...
"การถ่ายทอดนั้น...คือการกัดคอ..."เนริสขนลุกผวา...เนโรเผลอเอามือจับคอตัวเองอย่างหวาด ๆ ชาลล์รู้ดีว่าลูกต้องเป็นแบบนี้แต่...

โป๊ก!!!

"โอ็ย!!!..พี่ริวตีหัวข้าทำไม" ลุกคนโตไม่ตอบน้อง....แต่กลับมองมาที่พวกเขาอย่างแน่วแน่...
"ท่านพ่อท่านแม่..มีวิธี..แก้คำสาปหรือไหม?"เนริวถาม....น้อง ๆ อึ่ง...พี่เอาจริง...
"มี..แต่ลูกทำไม่ได้หรอก..."
"บรรพบุรุษเราทำมาแล้ว..ไม่มีใครทำสำเร็จเลยซักคนเดียว.."ทั้งสองพูกกล่อมแต่เขาไม่ยอมฟัง
"ข้าจะทำ...ท่านแม่..ได้โปรดบอกลูก..วิธีแก้คำสาป...ลูกจะทำให้สำเร็จ"ทั้งสองไม่ตอบอะไร...แต่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ในใจนึกหวัง....ลูกรัก..ขอให้เจ้าประสบความสำเร็จ....อย่างที่เจ้าหวัง
"เมื่อใดที่รักปรากฏ.."
"คำสาปจักมลายหายไปสิ้น..."ทั้งสองพุดพร้อมกับอ้าปากกัดคอลุกชายคนโต....เนริวส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด...ก่อนสลบลงกับพื้นทันทีที่พ่อแม่ปล่อยคอ.....ภาพสุดท้ายที่เห็น....คือน้องทั้งสองของเขา...ถูกกัดเหมือนกับตน....ก่อนที่ทุกอย่าง..จะมืดมิดไป...ข้า...เห็น..เนริส..ถีบท่านพ่อหงายหลังด้วย....เจ้าบ้าเอ๋ย....เจ้าชู้ได้แม้กระทั้งนาทีสุดท้ายจริง ๆ 


นอกคฤหาสร์...
คนในตระกูลโฟว์ไม่อาจัรบรู้ได้ถึงภัยที่กำลังคุกคาม....
"ได้ยินแล้วใช่ไหม...ความลับของตระกูลโฟว์.."
"อืม...ชัดเต็มสองรูหูเลย..."
"ดี..งั้นเรารีบไปบอกท่านหญิงน้อยเถอะ...ไป"
กลุ่มคนลึกลับหายไปกับแสงจันทร์ก่อนที่คนสวนจะเดินมาพบเข้า...ความลับที่น่าอับอายของโฟว์...ถุกใครกันแน่ที่ล่วงรู้....