คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ป่าสยึ๋มกึ๋ย
นี่ฉันอยากจะบ้าตาย หมอนี่มันช่างหลงตัวเอง อวดดี อวดเก่ง ปากหมา ปากเสีย หึ้ย! คิดแล้วโมโหชะมัดเลย >< เชื่อเถอะ หมอนั่นน่ะ พอไม่มีฉันแล้วก็คงต้องลำบากอย่างแน่นอน โอ้ย! ทำเป็นมาคุยว่าฉันทำเองคนเดียวได้อย่างนู้น อย่างนี้ ฉันว่าอีกไม่นานมันต้องมาขอความช่วยเหลือจากฉันคอยดูเถอะ ไม่นานหรอก
ว่าแล้วฉันก็เดินจ้ำอ้าวอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความฉุน และเตะทรายเบื้องหน้าจนฟุ้งกระจุยกระจายเป็นฝุ่นตลบพลางจิกปากอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะยืนนิ่ง พลางคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตของตัวเองต่อ
สักพักหนึ่งฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหน้ามืด….
“ทำไมแดดมันร้อนอย่างนี้เนี่ย!” ฉันเอามือปาดเหงื่อที่ไหลโชกทั่วใบหน้า อาการวิ้ง วิ้ง เริ่มเข้ามารบกวนฉัน ไม่นะ มันร้อนเกินไปแล้ว
ดวงอาทิตย์เริ่มเคลื่อนมาตรงกลางหัวของฉัน แผดแสงแจดจ้าใส่ฉันอย่างไร้ความปราณี
“คอแห้งจัง..” ฉันเริ่มเพ้อ “ฉันต้องหาน้ำ ฉันต้องหาน้ำ..” ฉันใช้มือพัดหน้าตัวเองเพื่อคลายร้อน
ไม่ได้! ฉันจะมายอมแพ้หมอนั่นตอนนี้ไม่ได้นะ! จะมาแพ้เพราะอากาศร้อนนี่ไม่ได้เด็ดขาด!
“มันต้องมีวิธีสิ” ฉันมองหารอบๆ “ใช้ความคิดหน่อยยัยช้อง ใช้ความคิด!”
ฉันเขกกะโหลกตัวเองไปสักรอบ สองรอบ เอ.. เวลาคนเขาติดเกาะเขาต้องทำอะไรบ้างน้า ไม่เคยติดเกาะมาก่อนในชีวิตซะด้วยสิ -_-
และแล้วฉันก็นึกถึงรายการทีวีที่ฉันเคยดูอยู่รายการหนึ่ง …
“ใช่แล้ว! ไอ้รายการโกโกริโกะเกมกึ๋ย ที่เราเคยดูไง!!” ฉันดีดนิ้ว
ก็นะ.. ฉันมีปัญญาคิดได้แค่นี้แหละ ไอ้รายการสารคดีที่มีสาระล้วนๆ ชอบนี่ฉันดูบ่อยซะที่ไหน - -
“ออกหาปลา ฉันต้องออกหาปลามาเป็นเสบียง!” ว่าแล้วฉันก็วิ่งลงน้ำอย่างรวดเร็ว
ตู้ม!! ฉันกระโจนลงทะเลพยายามที่จะจับปลาตัวน้อยๆด้วยมือเปล่าสองข้างของฉัน แต่ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย..
“เจ้าพวกปลา มาให้ฉันจับซะดีๆ ฮึ้บ!!”
ตู้ม!!! ฉันลื่นหัวคะมำจนตัวเปียกโชกทั้งตัว
“โอ้ย อะไรกันเนี่ย ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้เนี่ย!!” ฉันตีน้ำด้วยความโมโห ให้ตายเถอะ สภาพฉันเหมือนผีซาดาโกะที่โผล่มาจากบ่อน้ำเลย ฮือๆT^T
และระหว่างที่ฉันเบ้ปากสะอึกสะอื้นสมเพชกับตัวเองอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงที่ไม่อยากได้ยินแว่วมาสะกิดแก้วหูของฉัน
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นตัวอะไรอ่ะ” ไอ้ดิวมันยืนกุมท้องหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายใส่ฉัน “โถแม่คุณ คงอยากกินปลาสินะ มาเอานี่มาแบ่งให้เอามะๆ ก๊ากก ฮ่าๆ” ว่าแล้วมันก็ชูปลาตัวใหญ่เสียบไม้ขึ้นมาโชว์ฉันพลางกวักมือเรียกให้มากินด้วยกัน
แต่ฉันไม่กิน!!!
เรื่องอะไรจะยอมเสียฟอร์มล่ะ ว่ามั้ย - - น่าเจ็บใจนัก ดูหน้าหมอนั่นสิ มันเริ่มทำหน้าตาล้อเลียนฉันใหญ่แล้ว อยากชกมันอีกซักป้าปจริงๆ
แต่หลังจากนั้นไม่นาน นายดิวก็ทำท่าทีว่าจะเข้าไปในป่ารกทึบนั่น
“นั่นนายจะไปไหนน่ะ!” ฉันพูดดักไว้ก่อนที่เขาจะเข้าไป
“ก็ไปหาของข้างในน่ะสิ ในนั้นน่าจะมีของที่ฉันต้องการเยอะกว่านี้” เขาทำตาตก ก่อนจะหันมาบอกฉันแบบเซ็งๆ
“นายจะไปจริงๆ หรอ แต่มันอันตรายเกินไปนะ!” ฉันพูดพลางเหลือบมองป่ารกทึบที่มีต้นไม้สูง มีหญ้ารกและพืชมากมายหลายชนิดที่ฉันไม่รู้จัก พนันได้เลยว่าข้างในต้องมีพวกสัตว์มีพิษหรือสัตว์กินเนื้ออยู่เป็นแน่ แต่หมอนั่นก็ยังจะยืนยันเข้าไปข้างในให้ได้ แล้วจะให้คนอย่างฉันทำยังไงกันล่ะ!
“เธอคิดว่ามีแค่หาดทรายกับน้ำทะเลแล้วจะทำให้เราอยู่รอดอย่างนั้นหรอ ถามจริ๊ง!”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเพียงแต่ว่า….”
“….-_-“
…มันไม่ฟังฉัน มันแหวกพงหญ้าเดินเข้าโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด
-ใช่ดิ ฉันมันโง่ ฉันมันคนไร้ประโยชน์ นายคงไม่อยากเสียเวลามาฟังฉันหรอกย่ะ คนอะไร้ไม่หล่อแล้วยังจะเก๊กอีกเนอะ อยากไปก็ไปเลย ไปเลยยยยย เป็นตายร้ายดีอะไรไม่รับรู้ด้วยแล่ว!
และแล้วความคิดชั่วๆของฉันก็แวบขึ้นมาในหัว
“โอกาสนี้แหละ..” ฉันเดินขึ้นฝั่ง
…..ย่อง…………….
…………….ย่อง………….
…..หันมองซ้ายขวา…. ก่อนจะหยิบปลาย่างที่ตานั่นเสียบไว้ขึ้นมากิน…
T^T โอ้ววว ในที่สุด ปลาย่างนี้ก็ช่วยประทังความหิวของฉันไปได้อีกมื้อนึง ถามว่าฉันรู้สึกผิดบ้างไหม ? ก็ไม่นะ^^ เรื่องเลวร้ายที่ฉันทำกับมัน หนักกว่านี้ก็ทำเคยมาแล้ว แค่นี้ยังเบาไป
สรุปคือ… ไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด
ฉันนั่งแทะปลาย่างตัวใหญ่จนหมดเกลี้ยง พออิ่มหนำสำราญดีก็นั่งเอนหลังอย่างสบายใจพลางมองดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า ในระหว่างที่ฉันกำลังดื่มดำกับบรรยากาศชายทะเลอยู่นั้น ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับนายดิว
“หมอนี่ไปนานผิดปกติแหะ..” ฉันพึมพำ ฟ้าเริ่มมืดแล้วนายดิวก็ยังไม่กลับออกมาจากป่า เขาไปนานหลายชั่วโมงเกินจนฉันเริ่มสงสัยว่ามันมีอะไรแปลกๆ
“อ๊ะ หรือว่า!” ฉันลุกพรวด
ฉันค่อยๆหันหลังทีละนิด แล้วค่อยๆหันไปมองเข้าไปข้างในป่า ฉันขนลุกซู่ด้วยความกลัว ป่ามืดทึบ ในนั้นมีอะไรอยู่กันแน่
สงสัยจริงๆเลยว่า อีตานั่นมันซี้ม่องเท่งไปแล้วหรือยัง ไม่แน่นายดิวอาจถูกเผ่ากินคนไม่ทราบชื่อจับย่างกินไปแล้วก็ได้ !! =[]=
ไม่นะ .. อย่าพึ่งตื่นตูมไปยัยช้อง ต้องไม่ใช่- - หมอนั่นไม่ตายง่ายๆหรอก
อีกความคิดแวบนึงของฉันดันผุดขึ้นในหัว นี่มันบ้าไปแล้วใช่ไหม !! ฉันต้องเข้าไปในนั้นจริงๆหรอ? ไม่เอา ฉันไม่เข้าไปเด็ดขาด
“นี่ฉันต้องไปช่วยตานั่นใช่ไหมเนี่ยT^T”
ไอ้บ้าดิว หาเรื่องให้ฉันเดือดร้อนอีกแล้วนะ!
และในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในนั้น หัวใจของฉันเต้นตุบๆจนแทบจะหลุดออกมาจากอก กลางคืนบนเกาะแห่งนี้ช่างเงียบสนิทต่างจากบรรยากาศในเมืองที่ฉันอาศัยอยู่ ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเองที่กำลังก้าวไปทีละก้าว ทีละก้าว โดยมีทางข้างหน้าซึ่งเริ่มมืดทึบขึ้นเรื่อยๆรออยู่
นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย… ฉันเข้าป่าไปตามหาหมอนี่ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน ไฟหรือคบเพลิงก็ไม่มี จากท้องฟ้าสีส้มแดงก็เริ่มกลายเป็นสีครามและค่อยๆมืดขึ้นเรื่อยๆ ล้มเลิกความคิดนี้ซะเถอะยังช้อง แล้วกลับไปที่ชายหาดซะ!
กว่าฉันจะสำนึกได้ว่าไม่ควรเข้าไป ฉันก็หาทางออกจากที่นี่ไม่ได้ซะแล้วT^T
“นี่ฉันหลงทางซะแล้วหรอ?” ฉันเริ่มหอบหายใจแรงด้วยความกลัว
สวบ! สวบ! สวบ!
เสียงเหมือนมีฝีเท้าตัวอะไรบางอย่างที่กำลังเดินเหยียบเศษไม้เศษหญ้ากำลังเดินมาทางด้านหลังของฉัน ขาฉันสั่นจนแทบจะฝืนยืนต่อไม่ไหว ขนาดคิดจะวิ่งหนีหางจุกตูดไปยังทำไม่ได้เพราะก้าวขาไม่ออก
หมับ.. ฉันค่อยๆหยิบท่อนไม้อย่างช้าๆ และเบาที่สุด และใช้มือสองข้างกำมันไว้แน่น
>_<………… อย่าเข้ามานะ ..ไม่งั้นฉันหวดแกแน่
สวบ!..
……………..
…………………..
เสียงฝีเท้าหยุดลง……….. ด้านหลังของฉัน
หมับ! มีบางอย่างแตะไหล่ช้านนนน!! O[]O
“อย่าเข้ามาน้า!!!!T0T”
โป๊ก!!! โฮมรัน !
“โอ้ย!”
เสียงคน?
“….O-O” ตายล่ะ..หรือว่า
“นี่ยัยบ้า! คิดจะฆ่ากันหรือไง! ทำอะไรของเธอเนี่ย!” นายดิวกุมหัวของตัวเองด้วยความเจ็บปวดพลางต่อว่าฉันยกใหญ่ ทำให้ฉันรีบปล่อยไม้ทิ้งจากมือฉันทันที
“ขะ..ขอโทษ .. ฉันไม่คิดว่าจะเป็นนาย ฉันคิดว่านายถูกพวกคนป่าจับไปกินเป็นอาหาร…ไปแล้ว… =_=”
“อะไรนะ!!” นายดิวขมวดคิ้ว “ฉันเนี่ยนะถูกคนป่าจับกิน? ” เขาเริ่มฉุน
“เหอะๆ” ฉันหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนความคิดอันแสนปัญญาอ่อนของฉัน
นายดิวเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนที่จะเอามือลูบๆหัวของตัวเอง จนรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้นกับหัวของเขา และเมื่อเขาเอามือข้างที่จับหัวนั้นมาดูก็พบว่า..
“หัวแตก!” เขาตกใจ “โหนี่เธอ ทำฉันหัวแตกเลยเห็นมั้ย!!” เขายื่นมือที่เปื้อนเลือดให้ฉันดู
“ …”
งานเข้าแล้วไงยัยช้องเอ๊ย =_= แล้วทีนี้เธอจะทำไงต่อล่ะเนี่ย
“บ้าน่า ถึงขนาดหัวแตกเลยหรอ!” ฉันรีบจิกหัวไอดิวมาดูให้เห็นกับตาตัวเอง
“โอ๊ย เบาๆดิ๊!”
“ใช่ที่ไหนเล่า!” ฉันผลักหัวมันออกอย่างแรง “มันถลอกเพราะโดนไม้ขูดก็เลยเลือดออกเท่านั้นเองน่า!”
นายดิวทำหน้ามึนๆใส่ฉันเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เขาเอาแต่ลูบหัวตัวเองไปมาอยู่นั่นจนฉันเริ่มรู้สึกอึดอัด ฉันก็ได้จ้องเขม็งใส่เขาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเจ็บเอาไว้ จริงๆฉันก็อยากจะขอโทษเขาหรอกนะ แต่เพราะความเย่อหยิ่งจองหองจอมวางมาดของฉัน มันทำให้ฉันเลือกที่จะแสดงความเป็นห่วงนั่นออกมา
“ไม่รู้ล่ะ เธอต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย!”
“อะไรนะ!!” ฉันตาเบิกโพลง “ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย แล้วหัวนายก็ไม่ได้แตกแล้วนิจะให้ฉันรับผิดชอบอะไรอีกล่ะห๊า”
“โห…คนอะไรทำผิดแล้วก็ไม่รู้จักรับผิดชอบ ผู้หญิงอะไรไม่น่ารักเอาซะเลย!”
“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าใครได้นายเป็นแฟนนะ คงเหมือนได้ตกนรกทั้งเป็น” ฉันทำเชิด
“ปากดีนักนะยัยฮิปโป!”
“ลิงบาบูน”
“ยัยอ้วน!”
“หล่อตายแหละ!”
“โง่!
“ขี้เก๊ก!”
“หมู!”
“งู!!!”
“เกี่ยวอะไรกับงู? =_=” เขาถามด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่! งูอยู่บนหัวนาย!!!” ฉันชี้ไปที่งูตัวนั้นด้วยสีหน้าที่ช็อกสุดขีด O_O
“…..”
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!! นายดิวกับฉันร้องกันเสียงระงมด้วยความกลัวปนตกใจ เขากระโดดมากอดฉันโดยอัตโนมัติ เรากอดกันกลมด้วยความกลัว แต่ฉันสิกลัวกว่าT^T
“T_Tนะ…นายออกไป งะ…งูอยู่บนหัวนาย อย่ามาใกล้ช้าน!!ToT”
“เอามันออกไปทีช้อง จับมันออกไป!!” เขาโวยวาย
“จะบ้าหรอ จะให้ฉันจับมันเนี่ยนะ!!”
งูตัวใหญ่เริ่มเลื้อยจากคอของนายดิว มายังคอของฉัน และเริ่มเลื้อยมาพันร่างเราสองคน ยิ่งทำให้เราสติแตกเข้าไปใหญ่
“ถ้าเรามัวแต่กลัว…” ฉันหลับตาพริ้ม “เราต้องตายอยู่ที่นี่แน่เลยT^T”
งูเหลือมตัวยาวหลายเมตรค่อยพันร่างเราสองคนมากยิ่งขึ้น มันยิ่งทำให้ฉันนึกถึงในหนังงูยักษ์อานาคอนด้าเรื่องหนึ่งและฉันก็เป็นเหยื่อของมันในเรื่อง(ซึ่งการตายไม่น่าดูเท่าไหร่นัก =_= )
ในระหว่างที่ฉันกับนายดิวได้แต่ร้องโวยวายอาลัยอาวรณ์ก่อนที่จะตายอยู่นั้น ก็เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดขึ้น
“เจี๊ยก!” มีลิงตัวหนึ่งโหนตัวลงมาจากเถาวัลย์ มันตรงรี่เข้ามาจับหัวงูตัวนั้นขึ้นมาแล้วก็…
กรุบ!! งับ.. งับ…
กิน….. O_O
“……..”
เราสองคนอึ้งไปชั่วขณะ …
“ไอ้เจ้านี่…” นายดิวพูดค้างไว้ “มันตัวอะไร”
เราสองคนมองเจ้าลิงตัวนั้นกัดและฉีกเนื้องูกินอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่ไม่รู้สึกอร่อยด้วยเลย
“ดูเหมือนจะเป็นลิงนะ …” ฉันหันไปบอกนายดิวก่อนที่จะหันกลับมามองที่เจ้าตัวประหลาดแล้วพูดขึ้นว่า “มันเป็นลิงที่มีขนสีชมพู แล้วก็มีหางยาวๆสีฟ้าน่ะ..”
แน่ใจนะว่าเจ้าตัวนี้มันเรียกว่าลิง=_=
“เจี๊ยกๆ!” เจ้าลิงนั่นแยกเขี้ยวขู่เราสองคน ก่อนที่จะคลานมาหยิบร่างของงูเหลือมตัวนั้นพาดคอไว้ แล้วไต่เถาวัลย์ขึ้นต้นไม้หายไป ทิ้งให้เราสองคนยืนตะลึงอยู่อย่างนั้น
“……”
ฉันกับนายดิวถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“ที่นี่มันเริ่มพิกลๆแล้วนะ” นายดิวแหงนคอมองไปรอบๆ ป่า “ฉันว่า.. การที่เรามาอยู่ที่นี่คงไม่ใช่เรื่องบัญเอิญซะแล้วล่ะ”
“ฟังนะช้อง”เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของฉัน แล้วเริ่มพูด“เราต้องหาคำตอบเกี่ยวกับเกาะนี้ให้ได้ ฉันคิดว่ามันต้องมีวิธีพาเราออกไปจากที่นี่ได้อย่างแน่นอน เชื่อฉันสิ” แววตาของเขาเริ่มมีความหวังมากขึ้น “แต่เราต้องร่วมมือกัน โอเคนะ”
“หะ!” ฉันย่นคิ้ว
“เอาน่า ลืมเรื่องที่ฉันทำกับเธอในอดีตไปก่อน ตอนนี้เราต้องช่วยกัน ถือว่าเราร่วมมือกันในกรณีฉุกเฉินแล้วกันนะ” เขาพยายามเกลี้ยกล่อมฉัน
มันจะเวิร์คเร้อออ!!! พูดง่ายจังนะ ให้ฉันร่วมมือกับนายเนี่ยนะ ไหนตอนแรกนายบอกว่าฉันโง่ ไร้ค่า ไร้ประโยชน์ไม่ใช่หรือไง แถมยังขับไสไล่ส่งฉันให้ไปไกลๆนายอีก นี่ยังไม่รวมที่นายหัวเราะเยาะเย้ยใส่ฉันเวลาจับปลาอีกนะ แถมก่อนหน้านี้ยังด่าว่าฉันเป็นชุดๆ ฮิปโป โง่ หมู อ้วน ฮึ่ย!! นึกแล้วแค้น แล้วทำมาเป็นพูดจาดีมาขอร้องให้ฉันยอมร่วมมือกับนายง่ายๆอย่างนี้หรอย๊ะ!! คิดว่าฉันจะยอมง่ายๆเรอะ!
“ตกลง” ฉันกัดฟันพูด -_-
“เยี่ยมมาก อย่างนี้สิค่อยน่ารักขึ้นหน่อย!”
“อะไรนะ!!”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น