คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ตื่นจากหลับใหล 2
อนที่ 3 ื่นาหลับใหล(2)
เทวอินทรยืนมอผืนป่าเียวี้วยใบหน้าอันสบราบเรียบ ่อนยมือวาึ้นในอาาศเื่อ้า ปราม่านระใสลัษะล้ายโมที่รอบบริเวนั้นเรือแสึ้นเล็น้อย ่อนทิวทัศน์ผืนป่าเบื้อหน้าไ้ลับลายเป็นฤหาสน์สีาวหลัให่ ล้อมรอบ้วยสวนสวยาม มีรูปปั้น่าๆ ประับอยู่ ราวไ้นััสวนฝีมือเยี่ยมมาเป็นผู้ออแบบ
เหล่าหิายในุเสื้อผ้าเรียบร้อยแบบมนุษย์โล ปราายออมาอยู่สอฝั่ริมทาเินเ้าสู่ัวบ้าน ราวสิบน ทั้หมล้วนื่นเ้นยินีที่ผู้เป็นนายปราายึ้นหลัาระยะเวลาอันยาวนาน
เมื่อยามลมาท่อเที่ยวยัโลมนุษย์ เทพเทวาั้นสูมัสร้าสถานที่ศัิ์สิทธิ์อนเอเอาไว้พำนัพัผ่อนเสมอ หาแ่ม่านแห่มนราอำพราให้มนุษย์เห็นเป็นเพียที่รร้าว่าเปล่าธรรมา และไม่สามารถย่ารายเ้ามาใล้ไ้เท่านั้น
เมื่อเทวอินทรทิ้ัวนั่ลบนโฟาัวหนานุ่ม เาึเริ่มวาามอสำรวบรรารุเทวาลำับั้นเล็ๆ ทีู่แลสถานที่แห่นี้ามไ้รับมอบหมายเป็นอย่าี ทุนนั่อย่าสุภาพเรียบร้อย เรียมพร้อมอบทุำถาม
เามอูเสื้อผ้าาวสวรร์ั้นฟ้าสวยามสีทออร่ามาอัวเอ สลับับเสื้อผ้าแบบาวมนุษย์อเหล่าบรราผู้รับใ้ทั้หลาย ่อนหันไปสบาับนินทนาทึ่ยืนนิ่ประุรูปปั้นอยู่้านหลัโฟา
“โลมนุษย์เปลี่ยนแปลไปมาริๆ” เาเอ่ยเสีย้อัวาน ่อนหลับาลใ้สมาธิ เมื่อลืมาึ้นุสูทสีเ้มพลันปราึ้นแทนุาแนสวรร์
“พวเ้าไปพัผ่อนันไ้ หามีสิ่ใ้าะเรียหาเอ” เทวอินทรล่าวับบรรารุเทวา พร้อมโบมือเื่อ้า ทั้หมุเ่าลถวายวามเารพแล้วเลือนหายไป
“้าอยารวหาวิอมีอัปสราสัหน่อย” เาล่าวพลาลุึ้น ่อยๆ เินไปยั้านหลัอัวบ้าน ประูระบานให่เปิออเพียแ่ายหนุ่มยมือ ้านนอือสวนอไม้สวยามราวับำลอมาาสรวสวรร์
ใ่ เาสร้ามันึ้นมาโยเพาะเพื่อาลนี้ เทวอินทรระบายลมหายใ สายาปิิยินีเือไว้้วยแววแห่วามลัลุ้มัวล
“นินทนาท้าเ้าสู่ภาวะานมานานมา ไม่ไ้สนใวามเปลี่ยนแปลอโลมนุษย์ เ้าไปสำรวรวราารใ้ีวิอผู้นยุนี้มาให้ี ระหว่ารอนว่าวิอมีอัปสราะื่นึ้นทั้หม เรา้ออยู่ที่นี่สัพั”
นินทนาท้มศีรษะรับำสั่ ่อน้าวเินถอยออมา
“อ้อ นินทนาท มีอีเรื่อ” เาล่าวเรีย อรัษ์หนุ่มหันลับมาพร้อมรับำสั่
“เ้าวรเปลี่ยนุ้วย” เทวอินทรบอ ทำให้นินทนาท้มลมอูเสื้อผ้าน ่อนมอผู้เป็นเ้านาย้วยสีหน้าปั้นยา
“ระหม่อมวรแ่ายเ่นไร” เสียห้าวหาเอ่ยอย่าไม่แน่ในั เทวอินทรเสหนัสือนิยสารแฟั่นึ้นมาเล่มหนึ่ส่ให้ บนหน้าปือุที่เาใส่อยู่ นินทนาทรับมาพลิเปิู
เทวอินทรไม่สนใอรัษ์อี เาหันายมุ่สู่สวนเบื้อหน้า เ้าสู่สมาธิิามหาวิอมีอัปสราทันที
ภาพ้านหลัอายร่าสูให่ในุสีทอ เสื้อผ้าแปลาไม่เยเห็นมา่อน แ่เมื่ออยู่บนร่าบุรุษผู้นี้ ลับเ็มไป้วยพลัแห่วามสูส่ส่าาม ท่ามลาศาลาสีาว ผืนน้ำเสียวมร ่าูโเ่น
ลัลนายปลายพู่ันึ้น เฝ้ามอภาพเบื้อหน้า้วยวามภาภูมิใ เธอไม่รู้ว่าายในภาพือใร แ่เพราะอะไรทำไมึรู้สึเหมือนับว่ารู้ัเามานานแสนนาน ในหัวใแสอาารประหลามา หลาหลายอารม์ประัึ้นมาพร้อมันนรู้สึสับสน ทุอย่าในะนี้ ล้วนั้อยู่บนวามไม่เ้าใ ถึอยาหาำอบ หาเหุผล แ่ไม่ว่าใร่รวอย่าไร ็ไม่อาอธิบายับสิ่ที่เิึ้นับัวเธอเออนนี้ไ้เลย
เสียโทรศัพท์ัึ้น ท่ามลาวามิฟุ้่านในสมอ หิสาวเินมาหยิบสมาร์ทโฟนที่เธอ่าใ้านไมุ่้ม่าับราาเรื่อเอาเสียเลย
“นั่นใระ....อ้อ....สวัสี่ะุธนั” หิสาวล่าวเสียเลื่อนลอย ิใยัไม่่อยอยู่ับัวเท่าไหร่นั ับใวามไ้ว่า ธนัำลัส่นเ้ามารับภาพวาที่ะัแส
“เ้ามาไ้เลย่ะ เี๋ยวให้นเรียมไว้ให้” ลัลนาอบลไป่อนวาสาย เธอเินมาหยุรภาพวาล่าสุอีรั้ หิสาวยมือึ้นออ เพ่พินิูอย่าละเอีย ่อนระบายรอยยิ้มลบนริมฝีปาอย่าไม่เนา
ร่าเลือนราทา้านหลั็มีรอยยิ้มเ่นัน
เทวอินทรยืนออพิอยู่ยัผนัห้อ ใล้ับโ๊ะทำานที่หิสาววาโทรศัพท์และอใ้่าๆ เอาไว้ เาวาสายารวราไปรอบๆ แม้มาเิในโลมนุษย์ หายัมีลิ่นอายอวามเป็นอนันธราไม่น้อย อบอยู่ับธรรมาิ สายน้ำ และอไม้ ผิแผไปอย่าเห็นไ้ัเป็นบุลิภาพ
อนันธราอเายิ้ม่ายสใสร่าเริ ไม่สบนิ่และูเย็นาเ่นนี้.....
วันานแสนิทรรศารภาพวาอิรรรุ่นใหม่ ลัลนา วิริทธิ์พล นมาร่วมานเยอะว่าที่ไ้าิเอาไว้ แม้าร์เิถูพิมพ์ออมามามาย แ่หิสาวลับแออไปแ่เพียไม่ี่ใบ เพราะถูทีมออแไน์อร้อเนื่อาลัลนาไม่ให้มีารโปรโมทหรือแ้่าวออไป ทาทีมานเรว่าานะเียบเหา (ไม่มีนมาเพราะไม่มีใรรู้่าหา) รสนิยมอผู้เป็นเ้าอานถูล่าวานว่าแปลประหลาเสมอมา หิสาวไม่่อยแยแสสัมสัเท่าไหร่
ลอารเรียนแม้ผลานไ้รับารยอมรับและถูทาบทามให้ส่ประว แ่เธอไม่เยแสวหาื่อเสีย้านนี้เลย เป็นารวาามอารม์ เอาออมาแสามอารม์ และายามอารม์มาว่า
แ่เพราะเป็นบุรสาวอระูลให่ ถึไม่โปรโมทไม่ระาย่าว เพาะนวในทีรู้ัับบิามาราอเ้าหล่อน็มีอยู่มามาย ่ามีวามยินีมาร่วมานันทั้สิ้น อีทั้ในแววารทำธุริอปวีร์เอ ่อให้เพาะิแ่ไหน ่าว็ยัแพร่ระายออไปไ้อยู่ี
อารยา้มมอูเสื้อผ้าัวเอ้วยวามประหม่า แในานที่มาล้วนัเ็มไม่่าับานาร์ล่าินเนอร์ยาม่ำืน แสระยิบระยับอเรื่อประับสาส่อเ้าานเ้าหล่อน้อรีบหลบอยู่ในมุมสวนอไม้มุมหนึ่ พร้อมรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรหาลัลนา แ่เ้าัวลับปราายึ้นรหน้าเสีย่อน
ลัลนาอยู่ในุเรสลุมเ่าสีาว ผมยาวถูรวบึ้นเล้าเป็นมวย มีโบว์อไม้เล็ๆ ประับเอาไว้ ส่ให้ใบหน้าที่สวยามอยู่แล้ว ยิ่สวยามับใมาึ้นไปอี อารยาอ้าปา้า มอเพื่อนสาวแล้วมอสภาพัวเอ ที่แม้อยู่ในุสุภาพเพียไร ็ยัเทียบไม่ไ้ับบรรยาาศอันสวยามภายในานเ่นนี้
“ทำไมแไม่บอ่อน ว่ารีมานเลิศหรูอลัารนานี้ ันะไ้แ่มาให้เลิศๆ หน่อย” เ้าหล่อนถลึาใส่ ลัลนาหัวเราะแบบเบื่อหน่าย
“ไม่ิว่าะัานไ้เวอร์ันนานี้ เสื้อผ้าหน้าผมนี่็พี่หนึ่ส่นมาัารให้” ลัลนาล่าวแล้วเหลียว้ายแลวา “แมานเียวเหรอ”
อารยาพยัหน้า แล้วหัวเราะิ “นอื่นเผ่นไปหมแล้ว ไม่ล้าเ้ามา แเห็น้านหน้าานหรือยั” ลัลนาส่ายหน้าเื่อ้า
“ันเ้าทา้านหลั เลยเห็นแ่ในาน อนัริบบิ้นเปิาน็ใหุ้พ่อั” เธอล่าวพลาทอถอนใ ไม่อบวามพลุพล่านวุ่นวายที่เิึ้น
“้าหน้าอย่าับานพรมแ ถ้าไม่ใ่เพราะแัน็เผ่น” อารยาบอ แล้วทำท่านพอสยอเล้า ลัลนาาบรอยยิ้มบนใบหน้าเล็น้อย ่อนับแนเพื่อนสนิทอย่าื่นเ้น
“แยัไม่ไู้ภาพเลยใ่มั้ย”
อารยาพยัหน้า มอไปยัผู้นรอบายแล้วยิ้มมีเลศนัย “แล้วพี่หนึ่อแล่ะแนะนำให้รู้ับ้าสิ”
“พี่หนึู่แลแุพ่อ ันะพาแทัวร์เอ” ลัลนาบอ แล้วรีบึผู้เป็นเพื่อนสนิทให้ออเิน
ภายในาน Garden in my dream ถูัไว้อย่าสวยามหรูหรา รามอนเป์อย่ายิ่ าประอบทุอย่าล้วนส่ให้ภาพวาสวนอไมู้โเ่น เ้าหน้าที่ึ่เป็นผู้ทำารบรรยาย ็อธิบายแ่ละภาพรามสริป์ที่ลัลนาส่ให้อย่าไม่าบพร่อ ผู้มาร่วมานล้วนเอ่ยื่นมไม่าปา
ลัลนาพาอารยาเินูแ่ละภาพท่ามลาอาารื่นะลึปนทึ่อผู้เป็นเพื่อน นระทั่มาถึภาพสุท้าย รอยยิ้มพึพอใผุึ้นบนใบหน้าที่เยเรียบเย ึวามสนใออารยาไม่น้อย เธอไม่เยเห็นลัลนายิ้มแบบนี้มา่อนเลย มันเป็นรอยยิ้มอหิสาวที่มีวามรััๆ
“รูปนี้เป็นรูปเียวที่วาึ้นาวามทรำในฝัน” ลัลนาบออย่าื่นเ้น อารยาพิาราภาพรหน้า ภาพวา้านหลัอายหนุ่ม่าโเ่นนแทบทะลุออมา้านอ
“แ่เห็น้าหลัยัหล่อนานี้ ทำไมแไม่วา้าหน้า้วยล่ะ” อารยาหันมาบ่น้วยวามเสียาย
“ันื่น่อนที่เาะหันมา”
“น่าเสียายเนอะ แน่าะหลับ่ออีหน่อย” อารยายิ้มว้าเหมือนนึึ้นไ้ “หรือ้านหน้าริๆ แล้วือพี่หนึู่่หมั้นอแเอ แิถึมาเลยเ็บเอาไปนอนฝัน”
ลัลนาไม่ไ้ปิเสธ แ่เธอรู้ีว่าผู้ายนนี้ไม่ใ่ปวีร์อย่าแน่นอน
“ผมเรว่าผู้ายในภาพไม่ใุ่ปวีร์” เสียทุ้มเอ่ยึ้น้านหลั อารยาสะุ้หันวับไปอย่ารวเร็ว แ่ลัลนาเพีย่อยๆ หันไป
ายหนุ่มหน้าามสันหล่อเหลา ในุสูทสีเ้มส่ให้รูปร่าสูให่อเาูส่าผ่าเผย ใบหน้าเ้มรึมปรารอยยิ้มเพียเล็น้อย มีเพียสายามริบู่นั้นที่มามายวามหมายยามับ้อมอมายัหิสาวผู้เป็นเ้าอานวันนี้
อาาศรอบายราวับหายไปั่วะหนึ่ ไม่ใ่เพราะใบหน้าหล่อแบบทะลุโล หาแ่บาอย่าในวาู่นั้นอเาำลัััเธอเอาไว้ ลัลนาพยายาม่อสู้ิ้นรนนหลุพ้นออมา ภายใ้วามเรียบเยที่เ้าหล่อนแส ทว่าในหัวใำลัสั่นไหว
ายหนุ่มผายมือไปยัปวีร์ ที่ำลัหันหลัยืนุยับแายหิู่หนึ่ ึ่ห่าออไปพอสมวร ่อนผายมือลับมายัภาพวา “เห็นไ้ัว่าไม่ใ่นเียวัน”
ทุารเลื่อนไหวอเาล้วน่าน่ามอ
ลัลนาเือบยิ้มที่เาทายถู แ่นั่นเป็นเพียาราเา เพราะแม้ระทั่ัวเธอเอยัไม่รู้้วย้ำว่าหน้าาอเาเป็นเ่นไร
“อโทษนะะ อาะูเสียมารยาทไปบ้าที่ำผู้มาร่วมานไ้ไม่หม แ่ไม่ทราบว่าุือ....” ลัลนาล่าวออไปอย่าเร่รึมสำรวม อารยาเหลือบมอเพื่อนทันที ในเวลาปิลัลนาบอเพียว่าอบุสำหรับวามิเห็น แล้วเลยผ่านไป แ่วามสนใใร่รู้ในัวผู้อื่นแบบนี้ใ่เพื่อนเธอัวริหรือเปล่า
เทวอินทรยิ้ม “อินทร เทพเทวา ือื่ออผม” เาล่าวพร้อมับยนิ้วมือออำสั่ ายที่ยืนนิ่อยู่้านหลัมาลอ ยับายยื่นนามบัรส่มอบให้ับหิสาว ลัลนาสวนท่าทีโยารไม่รับนามบัรนั้น อารยาึยื่นมือออไปรับแทนโยอัโนมัิ
“ผม้อารื้อภาพนี้ และยัมีอีหลายภาพที่ผมถูใ หาไม่เป็นารเสียมารยาท ใริผมอยาื้อทั้หม” เทวอินทรใย้ำำว่ามารยาทเลียนแบบเธอ ลัลนาหน้าแึ้นเล็น้อยอย่ามีอารม์เมื่อรู้ว่าโนหยอล้ออย่ามีมารยาท....หิสาวรู้สึุ่นึ้นมานิหน่อย
“เรว่าทุภาพไม่อาประเมินออมาเป็นมูล่าไ้ ออภัยที่้อเสียมารยาทแล้วล่ะ่ะ” ลัลนาอบโ้ลับ รอยยิ้มบาอย่าผุึ้นบนริมฝีปาเทวอินทรเล็น้อย ยามเห็นใบหน้าหิสาวำลั่อนเ็บอารม์โรธเรี้ยว
“ถ้าอย่านั้นผม้อออภัย ที่บัอาเสียมารยาทมาประเมินมูล่าภาพวาอันสวยามเหล่านี้ ในานะผู้นิยมมอบภาพวา ผมเพียเห็นว่าทุภาพล้วนมีมูล่าู่วรแ่ารเ็บสะสมเท่านั้นเอ”
“ออภัยอีรั้ที่้อเสียมารยาท่ะ” ลัลนาล่าวยืนยันเนารม์ เทวอินทรไม่ล่าวอะไรอี เาเพียแ่มอหิสาว้วยท่าทีสบนิ่ล้ำลึ
อารยาหันมอนทัู้่ไปมาลอารสนทนาอันแสนน่าปวหัว ำว่ามารยาทลอยวนเวียนหลอหลอนนเ้าหล่อนรู้สึว่าวร้อเ็บ่อนอาารนี้ให้ี เพื่อะไ้ไม่เป็นารเสียมารยาท
ความคิดเห็น