คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : นอกบทนิยาย
ผมำลันั่ัวเร็อยู่ในห้อเรียนอผม อนนี้ผมอยาะร้อไห้ริ ๆ เิมทีพระเอหรือเนะ่ว ม.4 เทอม 1 ะไม่เ้าเรียนเลยหัวเ็ีนายัไ็ไม่ยอม นาพ่อทั้สั่ทั้บัับให้มาเรียนยัไม่ยอมมาเรียน็เพราะมัวแ่ามหาวามริเรื่อแม่าย ะโผล่หน้ามาเพาะอนสอบเท่านั้น หรือะิอีแ่พระเอลาอยู่แล้วไม่ำเป็น้อเ้าเรียน็สามารถสอบไ้ที่ 1 ไ้สบาย และหลัานั้นะเริ่มมาเรียนบ่อยึ้นเมื่อบัเอิเอนาเอโนลั่นแล้แล้วเริ่มสนในาเอ็เป็นอนเทอมสอ
แ่ทว่า…เวลานี้พระเอมันำลันั่เท้าา้อหน้าผม้วยแววาที่เือรอยยิ้มลับมีลิ่นอายวนเสียวสันหลั นผมนั่ัวเร็พลันเหื่อผุออเ็มใบหน้า นาห้อเรียนเปิแอร์เบอร์ 22 แล้วละเนี่ย ผมยัเหื่อออไ้นานี้
“ร้อนเหรอ?” เสียเรียบพระเอถามผม
“ป..ป.เปล่า” โอ๊ย!!! แล้วทำไมผม้อเสียสั่น้วยไม่เ้าใัวเอเลยริ ๆ
ในระหว่าที่รูสอนอยู่หน้าห้อ เนะ็ึหนัสือเรียนอผมที่าอยู่บนโ๊ะ แล้ว้มหน้าเียนอะไรบาอย่าบนหนัสืออผม เียนเสร็็ยื่นหนัสือืนแล้วรอยยิ้มร้าย ๆ อพระเอ็ปราึ้นบนหน้า
ผมอ่าน ‘นายอย่าลืมสัาที่ให้ันไว้เมื่อวาน’
พอผมอ่านเสร็พระเอ็ยมือทำท่าปาอัวเอเป็นารบอว่าถ้าผมไม่รัษาสัาผมไ้ถู่าายแน่
นี่แน่ในะว่านรหน้านี้เป็นพระเอริ ๆ ฮือ ๆ ๆ อยาะรีบลับไปแ้บทให้พระเอร้ายน้อย ๆ หน่อย เป็นไล่ะ สโลแน ‘ร้ายับนทั้โลยอมอ่อนให้นาเอแ่นเียว’ อนนี้ผมเลย้อวยโนพระเอร้ายใส่ไป้วย
และในที่สุเสียออ็ัึ้นมาราวับเสียสวรร์มาโปร ผมรอเวลานี้มานานอึอัะเป็นบ้าอยู่แล้ว ผมรีบลุึ้นยืนเ็มวามสู้าวเท้าเินไ้เพีย้าวเียว
“ะไปไหน” เสียเยือเย็น็ัึ้นมาามหลัทันที
ทำให้ผม้อหยุะัแล้วหันหลัไปหาพระเอ “ะไปิน้าว”
“ไป้วย”
‘ะามไปทำไมเนี่ย ่าน่าอยู่ไม่ไ้หรือไ’ ทว่าผมไ้แ่ิ แล้วอบลับไปอย่าไม่่อยเ็มใ “อืม”
.
.
.
ผมนั่ภายในห้ออาหารหลัาัอาหารเสร็เรียบร้อยแล้ว ผมำลัยนิ้วึ้นมานับ “หนึ่ สอ สาม”
“นับอะไร” เนะพูะถือานที่มีสเ๊พอร์อปวารโ๊ะ้านหน้าอัวเอและำลันั่้าน้าผม
“็นับว่า เออ..ไม่มีอะไรหรอ” ผมำลันับเหลืออีสามเือน็ะปิเทอม พอเปิเทอมพระเอ็หันไปสนในาเอแล้วะไ้เลิยุ่ับผมสัที แล้วนี่ผม้อทนอยู่ับพระเอนอบทนิยายถึสามเือนเลยเนี่ยนะ
และผม็อสสัยไม่ไ้พระเอมันเล่นนอบทอยู่อนนี้ว่าำลัิอะไร “เออ…อถามไ้ไหมว่าวันนี้ทำไมนายถึมาเรียน”
“็มาเรียนปิ”
“มันไม่ปิเลยนะ ปิอนายือไม่มาเรียน”
“เมื่อวานนายบอเป็นห่วันที่ไม่มาเรียนไม่ใ่เหรอ? ัน็มาเรียนแล้วไ”
ทีื่อบอั้หลายรอบว่าะำไ้ ทีเรื่อแบบนี้ล่ะำแม่นเอามาเป็น้ออ้าเย
“เอาวามริ” ผมทำหน้าริั
“ับาูนาย”
“็ันสัาแล้วไ ว่าะไม่พู”
“ไม่ไว้ใ”
“ันไว้ใไ้อยู่แล้ว นายไม่้อห่ว”
“ใระรู้ นายอาะเผลอพูแบบเมื่อวาน็ไ้”
“นี่นายำแ่เรื่อแย่ ๆ อันไ้แม่นัเลยนะ”
“็อย่าอื่นไม่มีอะไรให้น่าำ”
“เออ!…ุหน้าหล่อเหมือนับเทพบุรมาเิ ผมมันไม่หล่อไม่มีอะไรให้ำ” ผมพูประไอ้พระเอน่าหมั่นไส้ิบหาย
แล้วพระเอ้วยวามมั่นหน้าอัวเอ็ยยิ้มเย้ยพลายัไหล่อย่าผู้นะ
ผมเห็นท่าทาพระเอรหน้า็ปวหัวี๊ึ้นมา ไม่ใ่แ่ร้ายาเท่านั้นแ่วนประสาทนเท้าอผมรู้สึระุไป้วย
และระหว่าที่ผมับเนะำลันั่ทาน้าว แ๊นาร้าย็เินเ้ามาหาพวผม ลิ่าเธอเินยิ้มมาาไลแล้วำลัหยุยืน้าน้าโ๊ะที่ผมำลันั่ทาน้าวอยู่ เธอมาพร้อมับเพื่อนอีสี่นและที่ยืนหลัสุือแพรวายืน้มหน้าโนใ้ให้ถือานอาหารให้ับพวเธอ
“เนะ วันนี้มาเรียน้วยเหรอะ?” ลิ่าถามเนะ
“อืม” เนะอบอย่าไม่ใส่ใแทบะไม่มอหน้าลิ่า้วย้ำ
“อนแรลิ่าิว่าถ้าเนะไม่มา วันนี้ลิ่าะไปหาเนะที่บ้าน”
เนะเยหน้ามอลิ่า่อนะถาม “แล้วเมื่อวานลิ่าบอพี…”
“แ่ แ่”
ผมใที่เนะำลัะพูพลันสำลั้าวึ้นมา ผมยมือทุบหน้าอัวเอหน้าำหน้าแนเนะับลิ่าหยุุยันแล้วหันมามอผมที่เหมือนอาหาระิอ เนะ่วยบหลัอผมรระหว่าไหล่ทั้สอ้าสอสามรั้้วยวามแรนไส้รอที่ิอระเ็นออมาาปาิ้นหนึ่
“เฮ้ย! ื่มน้ำ่อนเป็นไบ้า”
เนะพูพลายื่นวน้ำเปล่าให้ับผม ผมื่มเ้าไปอึให่และอนนี้ผม็หายใโล่แล้ว “เออ…อบใ ไม่เป็นไรแล้ว” ระหว่าที่ผมแสบอเพราะอาหาริอเมื่อี้็รู้สึเ็บหลัึ้นมา พระเอแรเยอะิบไม่ไ้ายเพราะอาหาริอ แ่ะายเพราะโนบหลัเนี่ยแหละ
“เมื่อวานทำไมเหรอะเนะ” ลิ่าถามเนะ้วยใบหน้าสสัย
“แ่ แ่”
ราวนี้ไม่ไ้อาหาริอแ่ผมแล้ไอเพื่อให้ทั้สอนหยุุยัน ไม่ิเลยว่าลิ่าะไ้เอับพระเอนอบทนิยายแถมำลัะุยเรื่อไปบ้านเนะและูเหมือนว่าเนะะถามเรื่อที่ลิ่าบอที่อยู่ให้ับผม
“เนะ ันเ็บอพาไปห้อพยาบาลหน่อยสิ ันไม่รู้ทา” ผมรีบพูับทสนทนาอนทั้สอ
“เออ ๆ”
พระเอร้ายเมื่อเห็นผมเือร้อน็ไม่ไ้ใร้ายรีบพาผมไปห้อพยาบาลทันทีโยไม่สนใพวลิ่าที่ำลัมอผมับเนะ และสายาอแพรวาำลัมอผม้วยใบหน้า ไม่ให้ไ้อย่าไร็ผมเป็นนพาเธอไปห้อพยาบาลเมื่อราว่อน แ่อนนี้ผมไม่มี้ออ้าอย่าอื่นนอาไปห้อพยาบาล
ความคิดเห็น