คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เห็นนางเอกก็รู้สึกผิด
หลัาที่ไ้รู้ว่าผมเิใหม่ในโลนิยายที่ผมเป็นนเียนเอ ัวผมที่ไม่มีบทในนิยายแม้แ่ัวประอบ็ไม่ใ่
ภายในหัวอผมมีแ่ำถามมามายว่าส่ผมมาเิใหม่ในนิยายัวเอแล้วมันะไปทำให้นิยายบไ้อย่าไร...
ผมึไม่ไ้เ้าไป่วยแพรวาหรือว่านาเออเรื่อที่ำลัโนรัแาพวนาร้ายเพราะผมลัวว่าะส่ผลระทบับบทนิยายอผม
แพรวาเ็สาวผมยาวสีำรูปร่าผอมบานูเหมือนาสารอาหาร เธอมีีวิที่แสนอาภัพเหมือนอยู่ัวนเียวในโลใบนี้เหลือ็แ่ยายอเธอที่นอนป่วยิเีย านะ็ยานเธอ้อทำานหลัเลิเรียนเพื่อ่าย่ารัษาโรพยาบาลให้ับยาย ีวิอเธอโีแ่เรื่อเียวือไ้สอบิทุนิโรเรียนระับมัธยมอันับหนึ่อประเทศ ที่ให้ทุนารศึษาพร้อมับอาหารฟรีรวมทั้อุปร์ารเรียนุนัเรียนโยที่เธอไม่้อเสียเินสับาท โรเรียนัที่มีแ่นอยาเ้าราวับแนสวรร์และไม่ใ่เรื่อ่ายที่ใร็สามารถเ้าโรเรียนแห่นี้ไ้ รวยอย่าเียวไม่พอ้อมีเส้นสายถึะเ้าที่นี่ไ้ แ่เมื่อเธอมาเรียนถึไ้รู้ว่าที่นี่ไม่ใ่อย่าที่เธอิมันเหมือนับนรมาว่าที่ไ้มาเอับนอยลั่นแล้รัแเพราะเธอเป็นนนเพียนเียวในโรเรียน
ลิ่าเป็นนสวยและมีเสน่ห์ูร้ายนิ ๆ ผมยาวสี็อโแลเป็นลื่นลอนให่ับหุ่นเพรียวทีู่ีและเธอรวยพอ ๆ ับพระเอทั้ัวใส่แ่อแบรน์เนมยเว้นุนัเรียน
สร้อย นาฬิา รอเท้า เรื่อประับทั้ัวทุอย่ารวมัน็น่าะเป็นล้านบาท
ลิ่าือนาร้ายที่เป็นัวหลัในารแล้แพรวาและเมื่อเห็นพระเอหรือเนะผู้ายที่เธออบไปสนใแพรวามาว่าัวเอ ็เิวามอิาริษยาทำร้ายร่าายและหลั ๆ ไ้รู้ว่าแพรวาเป็นโรลัววามมื นาร้าย็ัเธอในห้อมื ๆ ทำให้เธอลัวและสั่ให้เลิยุ่ับพระเอ
และเวลานี้พวแ๊นาร้ายไ้เินออาห้ออาหารไปแล้ว ผู้นในห้ออาหารไม่มีใรสนใหรือิะ่วยแพรวาที่ำลันั่ร้อไห้อยู่บนพื้น อนนี้ในนิยายอผมไม่มีบทในห้ออาหารแล้ว
บท่อไปะเป็นบทอพระเอที่โเรียนไปฤหาสน์หรือบ้านอัวเอเพื่อสืบารายอแม่พระเอที่ายไปเมื่อ 8 เือน่อน
พระเอเรียนที่เมือนออยู่ับาิผู้ให่ฝ่ายแม่ั้แ่มัธยม้น แล้วเมื่อ 8 เือนที่แล้ว พระเอเ้าใมาโยลอว่าสาเหุที่ทำให้แม่้อ่าัวาย เป็นเพราะวามผิอพ่อ พ่อเป็นนเ้าู้ทำให้แม่เสียใถึไ้ิสั้น
แ่บัเอิไ้รู้ว่าารายอแม่ายอย่าน่าสสัยเพราะไ้รับ้อวามลับที่ไม่เปิเผยื่อส่มาให้พระเอ อนแรพระเอว่าะเรียน่อที่นั่นให้บมัธยมปลายเสีย่อน แ่้อลับมาเมื่อเือนที่แล้วเพราะไ้ยิน่าวว่าพ่อะแ่านใหม่ เิมทีพระเอ็ไม่ไ้สนใเรื่อแ่านใหม่เพราะพระเอ็ไม่่อยลลอยับพ่ออยู่แล้ว แ่เมื่อพ่อิะพาผู้หิที่แ่านใหม่เ้ามาอยู่ในฤหาสน์ที่เป็นวามทรำอพระเอับแม่ และเป็นสถานที่แม่อพระเอาย พระเอึทำทุวิถีทาไม่ยอมให้ใรไ้เ้าไปอยู่ในฤหาสน์นั้นอย่าเ็า
นรวยระับมหาเศรษีอย่าพ่อพระเอ็ื้อฤหาสน์หลัใหม่อยู่ับภรรยาใหม่ เพื่อแ้ปัหา
และผู้หิที่แ่าน้วย็มีลูิื่ออปเอร์เป็นัวร้ายอีนที่อยู่ในโรเรียนเียวันับพระเอ
ในเมื่อผมิว่าเวลานี้มันไม่ส่ผลระทบในนิยาย ผมึ้าวเท้าเินไปหาแพรวา
ผมหยุรหน้าอเธอแล้วยื่นระาษทิูให้ับเธอ แพรวาเยหน้าพลันร้อไห้ระิ ๆ “อบุ่ะ” เธอยื่นมือมารับระาษทิูแล้วเ็น้ำาบนใบหน้าอเธอ
ผมเห็นเธอนั่พับเพียบอยู่บนพื้นแบบนั้นนานแล้วไม่ยอมลุ ทำให้ผมสสัยว่าเธออาะเ็บนลุึ้นยืนไม่ไ้
“เธอลุไหวไหม? ”
“แพรรู้สึเ็บา่ะ” เธอพูพร้อมับยมือับารที่เธอเ็บ่วเ่า
“อยาให้ัน่วยอุ้มเธอไปห้อพยาบาลไหม? ” นาเอเป็นนัวเล็ผอมบา ร่าายอผมในอนนี้อุ้มเธอไ้สบาย
“ม…ไม่เป็นไร่ะ แพรยัเินเอไหว” เ็สาวรีบยมือพลาปิเสธพร้อมับใบหน้าที่เป็นสีแ
“ั้นผม่วยพาไปที่ห้อพยาบาลนะ” ผมย่อัวประอร่าเ็สาวเพื่อลุึ้นยืน แล้วประอร่าอเธอพาไปที่ห้อพยาบาล
เ่าอแพรวามีบาแผลเพราะอนล้มะระแทับพื้น ุหมอหิสาวทีู่ใีำลัทายาให้แพรวาที่นั่อยู่บนเียนไ้ในห้อพยาบาล
ผมที่ำลัยืนูแพรวาทำแผลเหมือนว่าเธอะไม่เป็นอะไรมา ผมยมือูเวลาที่นาฬิา้อมือ และเวลาพัเที่ยอผมใล้ะหมล
“ถ้าเธอไม่เป็นอะไรมา ันลับไปห้อเรียน่อนนะ”
“เี๋ยว่อน่ะ” เธอพูเมื่อทายาเสร็และำลัะลุาเียนไ้เินมาหาผม
“.....” ผมยืนมอเธอว่าำลัะพูอะไร
เธอทำท่าเินอายเล็น้อย่อนะพู “อบุมานะะที่่วย”
“ไม่เป็นไรหรอ เราเป็นเพื่อนในโรเรียนเียวัน เธอำลัเ็บแบบนั้น ใรเห็น็้อ่วย”
ผมพูไปแบบนั้นเพราะแ่อยาให้เธอในอนนี้สบายใ ามวามเป็นริในบทนิยายอผม ไม่มีใร่วยเหลือเธอเลยสัน
นาเอมอหน้าผมพลาน้ำาลอใล้ะร้อไห้
“เฮ้ย!!! เธอเป็นอะไระร้อไห้ทำไม” ผมใรีบถามเธอออไป
เธอใ้หลัมืออเธอปาน้ำาที่ำลัไหลแล้วพูึ้นมา “แพรมาเรียนั้แ่ ม.1 ไม่เยมีใรเห็นแพรเป็นเพื่อนเลยสันและไม่มีใริะ่วยแพร นายเป็นนแรที่เห็นแพรยัเป็นน ที่ไม่ใ่ัวเื้อโร และ็เห็นแพรเป็นเพื่อน้วย”
นาเอที่ยืนรหน้าำลั้มหน้าร้อไห้สะอึสะอื้น พูะทำให้ผมรู้สึผิ ผิที่ผมเป็นนสร้าเธอแบบนั้นึ้นมา เธอูน่าสสารแ่ผมไม่สามารถทำอะไรไ้้อปล่อยเป็นไปแบบนั้นามบทนิยายอผม ผมทำไ้เพียยมือลูบบนศีรษะอเธอเบา ๆ เพื่อเป็นารปลอบประโลม
“ทนไปอีหน่อยนะ เี๋ยวีวิเธอ็ะีึ้น”
ีวินาเออาภัพสุท้าย็ไ้รัับพระเออย่ามีวามสุในอนอายุ 18 ปี เหลืออี 2 ปี นาเอ็ะไ้พ้นทุ์าารถูรัแและมีีวิที่ีึ้น
แล้วูเหมือนว่าผมปลอบเธอะไ้ผล เธอหยุร้อไห้พลันเยหน้ามามอผมแล้วรอยยิ้มบา ๆ ็ปราบนใบหน้าอเธอ “อบุมานะ”
ความคิดเห็น