คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2.3 ติดกับอดีต
ผมะุยับใรไ้นอาทานะวัน ทานะวันเป็นผู้หิสวย มั่นใ ลา อนเรียนนีบเธอเยอะมา ถึเธอะไม่ไ้เป็นาวมหาวิทยาลัย แ่เธอ็ัระับหนึ่เลยแหละ ไม่ั้นไม่ไ้ายารัแรอรุ่น วามหมาย็ือใรเอเธอ็หลุมรัทันทีที่เอเธอรั้แร
“ทานะวันื่มสาเไหมรับ”
“ะวันไม่ื่มเหล้า่ะ”
“อนนี้านเป็นยัไบ้าเหรอรับ”
“าน็เรื่อย ๆ ่ะ หมอ้อสบายีไหมะ ไม่ไ้เอันนานเลย”
“านหมอ็ยุ่ลอแหละรับ”
ไม่รู้ว่าผมิไปเอหรือว่าเพราะอะไร อนเรียนปีหนึ่ ปีสอ ผมเอทานะวันบ้า็อนที่เม่ามาหาไอ้ปั้น แ่หลัานั้นผมแทบไม่เอเธออีเลย เอันอีรั้อนผมไปเอ๊์เทิร์นที่ันทบุรี านั้นเรา็ไม่เยเอันอีเลย นระทั่วันนี้เือบสอปีแล้วมั้
เธอ็เอาแ่ยั้าวปั้นเ้าปา เหมือนหิวมาหรือแ่เธอไม่อยาุยับผม
หลบหน้าเหรอ
หลีเลี่ยเหรอ
ไม่ใ่มั้เราไม่ไ้มีเรื่ออะไรันนี่
“แ่ ๆ ๆ “ นั่นไสำลันไ้ ะรีบินไปไหน
“ทานะวัน...อย่า”
“อือ อะไรหมอ้อ”
“นั่นสาเ”
“ห๊ะ” นที่ไม่ื่มเหล้าสำลั้าวปั้นทันที ็เล่นื่มสาเหมว เพราะ้าวิอว้าอะไรไ้็ื่มส่ ๆ ไป
หลัานั่ิน้าวันสัพั ุยันสัพเพเหระนึ พวเรา็แยย้ายันลับ
“ทานะวันเี๋ยวเราับปั้นไปส่นะ” เม่าอาสาไปส่ทานะวัน
“ไม่เป็นไร เี๋ยวเราลับเอไ้” ยืนยัะไม่ไหว บอะลับเอเนี่ยนะ
“ปั้น เี๋ยวูไปส่ทานะวันเอ” ผม็ไม่ใ่นีอะไรนัหรอ และเยทำเลวับผู้หิอนเมา แ่็ไม่อยาให้นเมาแบบเธอเอผู้ายเลว ๆ อย่าผม
“เินี ๆ ทานะวัน แล้วอนโอยู่ไหน” ผมพูับเธออนแยับเพื่อนแล้ว
“อ้อ หมอ้อ”
“อือใ่ ผมเอ”
“หมอ้อใร้าย”
“หือ” ผมไปใร้ายับเธออนไหน ุยันไม่ถึสิบหนเลย้วย้ำ
“ไอ้ปั้น อนโทานะวันอยู่ไหนวะ” ผม้อหาัว่วยแล้วืนถามนเมาไม่ถึอนโสัที
‘อนโ JC’ ผมไ้ื่ออนโาปลายสายแล้ววาทันที
“อือ โอเ”
“พี่รับเี๋ยวไปส่อนโ JC” หลัาไ้ที่อยู่อนโับเบอร์ห้อแล้ว ผม็้นในระเป๋าเธอเอีย์าร์อนโ ว่าะอุ้มนเมามาถึห้อไ้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนัน
“ปวี่” อ้าว นเมาแผลฤทธิ์แล้ว...ปวี่อย่านั้นเหรอ แล้วผมะทำยัไีล่ะเนี่ย
เฮ้อ ้อ่วยสินะ ผมถอนหายใ ่อนที่ผมะเ้าไปพยุเธอเินไปห้อน้ำ
“ทานะวันแป๊บนะ ห้อน้ำ ๆ ทานี้ ทานี้”
“เี๋ยว อย่าเพิ่” นเมา็ไม่ไ้ฟัอะไรผมเลย ผม้อรีบหันหลั ็เธอเล่นึาเในออาระโปรแล้วนั่ลัโรทันที
ผมรีบออมาาห้อน้ำ หน้าผมร้อนไป้วยทั้ที่ัวเอไม่ไ้เมาอะไรเลย
“ร้อน ๆ ๆ” ผมไ้ยินเสียนบ่นร้อนลอยมาาห้อน้ำ พอผมเ้าไปเท่านั้นแหละ นร้อนอนนี้ยืนเปียอยู่ใ้ฝับัว
“ทานะวัน ทำไมอาบน้ำทัุ้แบบนั้น”
“มันร้อนถอม่ายทาน...” พูะไม่เป็นภาษาอยู่แล้ว พอผมทัเธอ็รีบถอออทีละิ้น
“เฮ้ย อย่าเพิ่ถอ ให้ผมออไป่อน” ผมรีบออมายืนอยู่หน้าห้อ แล้วไ้ยินเสียน้ำไหลสม่ำเสมอ นานเือบสิบห้านาที
“ทานะวันเสร็หรือยั”
“......”
“ทานะวันผมเ้าไปนะ”
“......”
ผมรีบเ้าไปในห้อน้ำ แ่ภาพที่เห็นทำเอาผมปวหัวุบ ๆ
“เฮ้ย...ทำไมไปนอนรนั้น” ็นเมาน่ะสิ นอนหลับบนพื้น รพรมเ็เท้า นอนเลย สสัยะหนาว ผมรีบเอาผ้าไปลุมเธอแล้วอุ้มออมา แล้ววาเธอลบนเียนุ่ม
“อย่าไปเมาแบบนี้ที่ไหนอีนะ ทานะวัน”
ผมสวมุนอนแบบระโปรให้เธอ ึ่ผมหลับาไป้วยอนสวม เี๋ยวนี้ผมเห็นผู้หิแ้ผ้ายัไม่ึ้นเลยั้แ่เิเหุาร์เมื่อห้าปี่อน
ถึผมะมอทานะวัน็ไม่มีอะไรเิึ้นับร่าายผมแน่นอน
หลัาใสุ่นอนแล้วผม็่อย ๆ ลืมา เี่ย ัวแ่นี้่อนรูปว่ะ
ุนอนผ้าแพรที่แนบับสรีระ เนินอูม ๆ ล้นทะลัออาุนอนที่เว้า้านหน้า นี่มันุนอนไม่ไ้นอนเหรอวะ อนที่ยัไม่ไ้ใส่บนัวเธอ ุนอนมัน็ูธรรมานี่นา...แ่อนนี้...โรเอ็์
อนนี้ผมร้อนแล้ว็ปวหนึบรลาลำัว
“ไอ้เี่ย...ปิว่ามึะึ้นั้นาน ทำไมอนนี้มาึ้น่ายอย่านี้วะ”
ผมอบ่นไม่ไ้ อยู่ ๆ ร่าายอผม็ร้อนผ่าว อยาอเธอให้หายร้อน
เพราะผมไม่ไ้ปลปล่อยมาเป็นอาทิย์ พอเห็นเธอ็เลยทำให้ร่าายมีปิิริยา...เป็นเพราะอย่านี้แน่เลย
หลัาอาบน้ำ ลิ่นน้ำหอมอเธอ่อยาหายไป แ่ลิ่นนี้ ลิ่นที่สะอา สื่น ่าเหมือนับลิ่นอเธอนนั้น เพราะผมมีอารม์ ทำให้ผมิว่าลิ่นเธอเหมือนับผู้หินนั้น มันะเป็นนนเียวันไ้ยัไ ถ้าใ่ผม้อำไ้สิ
ไม่ใ่หรอ
ผมแ่ิไปเอ
ความคิดเห็น