Don't Forget me >>>>Intro

ติ๊ดดด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                เสียงของนาฬิกาปลุกเจ้าเก่าดังขึ้น ทำให้เจ้าของนาฬิกาต้องผงกหัวขึ้นมา มือควานหามันแล้วปิดลง ร่างที่อยู่บนเตียงนอนกลิ้งไปมาได้ซักพัก ก็ตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งแล้วเดินไปห้องน้ำทั้งๆที่ตายังไม่ลืมเลยด้วยซ้ำ หลังจากเสร็จกิจวัตรของเช้าวันนี้คิมจงอินเดินออกจากห้องไปและล็อคมันตามหลัง เขาเดินไปหาวไปเป็นระยะๆ มือก็หยิบสายหูฟังขึ้นมาเสียบเข้าไปในหูและเดินไปตามทางที่คุ้นเคย ทั้งที่วันนี้จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่จะเป็น สำหรับเขา เขาคิดว่ามันหน้าเบื่อที่จะต้องตื่นมาแต่ไก่โห่เพื่อไปโรงเรียน แต่พอนึกถึงเรื่องสนุกๆที่โรงเรียนมันก็ทำให้เขาหายเซ็งไปได้ส่วนหนึ่ง

                วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก เขาจึงไม่แปลกใจที่เห็นพวกนักเรียนทั้งหน้าเก่าและใหม่เดินกันให้ควักไปหมด พวกหน้าเก่าก็อยู่กับกลุ่มเพื่อน ส่วนพวกหน้าใหม่ก็เดินถามทางหรือไม่ก็ถามหาห้องโฮมรูมของตัวเอง ด้วยที่ตัวเขาเองที่อยู่โรงเรียนนี้มาหลายปีดีดะ เขาเลยชินกับภาพต่างๆเหล่านี้เป็นอย่างดี

                จงอินเดินไปเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่ามีเสียงเล็กๆกำลังเรียกเขาอยู่

                “นี่ๆขอถามไรหน่อยสิ”

                “………”

                “นี่นายน่ะ พอจะรู้ไหมว่าห้องนี้อยู่ไหนน่ะ”

                คนตัวเล็กถามด้วยเสียงที่ดังขึ้นแต่เค้าก็ไม่ได้คำตอบเช่นเคย

                เขาจึงถือวิสาสะไปจับแขนของจงอินให้เพื่อให้เขาหันมา

                จงอินหันไปตามแรงดึงของคนตัวเล็ก แล้วเขาก็พบกับสีหน้ากึ่งไม่พอใจกึ่งวิตกกังวลนั่น แวบแรกที่เห็นคนตัวเล็กนั้น เขาแอบถามตัวเองในใจ “ใครว่ะ น่ารักว่ะ -///-” เขาจ้องใบหน้านั้นอยู่นานทำให้คนตัวเล็กอารมณ์ขึ้นทันที อะไรวะถามแล้วไม่ตอบ จ้องหน้าอยู่ได้ เขาเลยดีดนิ้วตรงหน้าของจงอิน ทำให้จงอินออกมาจากห้วงความคิดของตัวเอง

                “หะ อะไรนะ เมื่อกี้นายถามว่าไรนะ” จงอินพูดพลางแกะหูฟังออกให้ได้ยินชัดๆ

                “ฉันถามว่านายพอจะรู้จักทางไปห้อง 812 ไหม?”

                “812เหรอ? นี่นายอยู่ปีไรเนี่ย”

                “ปี 3 มีปัญหาอะไรมั้ย”

                คนตัวเล็กพูดไม่ได้น่ารักเหมือนน่าตาเลยสักนิด จงอินเลยแกล้งกวนประสาทเล่นๆ

                “เหรอออ ปี3เหรอ ตัวยังกะเด็กปี1 เตี้ยขนาดนี้อยู่ปี3ได้ยังเนี่ย-*-”

                “นี่นายจะกวนฉันไปถึงไหน ฉันเพิ่งเข้ามาปีแรกนะ ไม่เข้าใจรึไงว่าฉันรีบน่ะ”

                “แล้วถ้าฉันไม่บอกละ นายจะทำอะไรฉันเหรอ”

                “โอ้ย ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกฉันรำคาญแล้ว ไปถามคนอื่นก็ได้ เหอะ”

                คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเดินตึงๆออกไปด้วยความหงุดหงิด คนอะไรว่ะ? น่าตาก็ดี พูดจาไม่น่ารักเลย (ก็ใครไปกวนประสาทเขาละ ไอ้บ้า-*-) ช่างเหอะไปหาไอ้หยอยดีกว่า จงอินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วสไลด์ไปที่ลายชื่อของเพื่อนทันที

                [ฮัลโหล ไอ้ดำมึงอยู่ไหนว่ะมาเข้าห้องได้แล้ว]

                “หื้ออีหยอย กูยังไม่ทันได้พูดเลยมึงเรียกกูสะไพเราะเสนาะหูเลยเนอะ”

                [เออ เรื่องของกูน่า มึงอยู่ไหนแล้วเนี่ยมาเร็วเข้ากูถ่อมาตั้งแต่เช้าเพื่อจองที่หลังห้องเลยนะเว้ยยยย]

                “แล้วใครให้มึงมาเช้ามิทราบ เออแล้วห้องโฮมรูมอยู่ในว่ะ”

                [ 812 มาเร็วๆนะมึงด่วนๆเลย แค่นี้แหละ]

                ติ้ด ติ้ด ติ้ด

                “หื้ออีหยอย เดี๋ยวนี้มึงกล้าตัดสายใส่นะ” จงอินพึมพำออกมาเบาๆ แล้วเร่งเท้าไปห้องโฮมรูมทันที

                ครืดดดดดดดดดดดดดดดดด

                “เห้ยไอ้ดำ ทางนี้ๆ”

ปาร์คชานยอลหรือที่จงอินเรียกว่าอิหยอย กวักมือเรียกเขาด้วยท่าทางร่าเริง บางที่มันก็ร่าเริงไปนะ

                “เห้ยยย ไอ้ดำ กูคิดถึงมึงจังเลยยอ่า มาจุ้ฟที”

                “คิดถึงห่าไรละ เมื่อคืนกูยังนั่งกินเหล้ากับมึงอยู่เลย แล้วไม่ต้องมาจงมาจุ้ฟ จะอ้วก”

                “เห่ย มึงจะทำตัวให้เข้ากับบรรยาศกาสหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ วันนี้เปิดเทอมเค้าก็คิดเพื่อนกันทั้งนั้นแหละ เมื่อคืนก็  ส่วนเมื่อคืนดิว่ะ 5555”

                “มึงดูท่าจะเป็นเอามากนะ -*-”

                ทั้ง2คุยกันปกติตามประสาเพื่อนสนิท แหมก็เขากับชานยอลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลแล้วมั้งพูดแค่นี้มันไม่ถือสาหรอก-*-

                “เออ มึงเห็นหมาแบคบ้างป่าวปะว่ะ ทำไมวันนี้มาช้าจัง”

                “กูจะไปเห็นได้ไงละกูไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน มึงจะถามไปทำไมว่ะ”

                “กูก็ถามไปงั้นๆแหละ มึงไม่ต้องมามองหน้ากูอย่างงั้นเลยนะไอ้ดำ”

                ชานยอลพูดปัดๆไป แล้วก็หันไปอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ จงอินรู้แล้วว่าเพื่อนของเขามันคิดยังไงกับบยอนแบค

ฮยอน ก็ดูเจ้าตัวพูดไปหูแดงไปขนาดนี้ เขาเป็นเพื่อนกับมันมาทำไมเขาจะไม่รู้

                ครืดดดดดดดดด

                เสียงประตูเลื่อนดังขึ้นอีกครั้ง ชานยอลก็หันขวับไปทันทีและก็ได้เห็นร่างเล็กของแบคฮยอนเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายังไม่ตื่นดีนัก ชานยอลรีบเด้งตัวขึ้นมาอย่างกะมีสปริง

                “เห้ หมาแบควันนี้นายมาช้าทำไมมาสายจังละ โอ้ะลืมไปเลยว่านายขาสั้น ถ้าจะให้วื่งมาเร็วๆก็.......555”

                คนที่ถูกกวนประสาทหันหน้ามาว้ากใส่ชานยอลทันที

                “ใครมันจะไปตัวสูงโย่งยังกะเสาไฟฟ้าอย่างนายละ ฉันไม่คุยกับนายแล้วถอยไปไป๊ เกะกะจริง ทำตัวไร้ประโยชน์อยู่ได้”

                แบคฮยอนพลักตัวชานยอลออกย่างแรง จนเขาเซนิดๆแล้วแบคฮยอนก็ไปนั่งที่ตัวเอง ชานยอลยกยิ้มขึ้นมาอย่างแจ่มใส คนบ้าอะไรโดนเขาไล่แล้วยังมายิ้มอีกโรคจิตจริงๆเพื่อนเรา

                “มึงโรคจิตกว่าที่กูคิดไว้นะเนี่ย โดนเขาไล่แล้วแอบมายิ้มคนเดียวเนี้ย แหนะๆอย่าบอกนะว่ามึงชอ...”

                “เห้ย ยิ้มเยิ้มไรกัน มึงบ้าป่าวแล้วกูก็ไม่ได้ชอบไอ้หมาเตี้ยนั่นด้วย มึงแหนะเพี้ยน”

                ปากก็บอกอย่างงั้นแต่หน้าเนี้ยแดงหมดแล้ว ไอ้หยอยเอ๋ย มึงนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยเนอะ

จงอินจุดยิ้มให้กับตัวเองที่เห็นท่าทางเลิ่กลั่กของเพื่อน จนเสียงกริ๊งดังขึ้นบอกเวลาเรียนในคาบแรก

ครูที่ปรึกษาหน้าเดิมก็เดินเข้ามาในห้อง ใส่คุยกันในห้องก็เงียบลงไปทันทีราวกับนัดไว้ ทุกคนทำความเคารพ ครูจึงเป็นฝ่ายทักทายนักเรียนเหมือนอย่างเคย

                “ เอาละนักเรียนวันนี้เปิดเทอมวันแรกครูก็อยากจะบอก บลา บลา บลา บลา”

                จงอินแทบจะไม่ฟังที่ครูพูดด้วยซ้ำ เขากลับเอาหูฟังเสียบไว้ที่หูข้างเดียว แล้วก็มองออไปนอกหน้าต่าง น่าเบื่อจริงๆพูดเรื่องเดิมทุกๆปี ฟังจนจะจำขึ้นใจแล้วเนี่ย

                “เอาละๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว วันนี้ครูมีเพื่อนร่วมห้องคนใหม่มาให้ทุกคนทำความรู้จักนะ อ๊ะ เข้ามาสิจ๊ะ”

                เสียงพึมพำด้วยความตื่นเต้นดังขึ้นทันที เมื่อเห็นนักเรียนหน้าใหม่เข้ามาในห้อง จงอินก็ยังคงฟังเพลงต่อและเหม่อต่อไปโดยไม่ได้สนใจโลกภายนอกแม้แต่น้อย

                “แนะนำตัวเลยจ้ะ ^^”

                “สวัสดีครับ ผมชื่อโด คยองซู เพิ่งเข้ามาเป็นปีแรก ฝากตัวด้วยนะครับทุกคน^^”

                ทันทีทีคยองซูพูดจบจงอินก็หันหน้ากลับเข้ามาพอดี แล้วเขาก็เห็นเพื่อนร่วมห้องคนนั้นเป็นคนเดียวกับคนที่มาถามทางเขาเมื่อเช้านี้  เขาถึงกับตกใจเล็กน้อยโลกมันนี้กลมดีเนอะ

                คยองซูแนะนำตัวเสร็จก็โค้งตัวด้วยความสุภาพ แล้วยิ้มให้เพื่อนๆในห้องด้วยความกล้าแสดงออกและมั่นใจของเขา ตาดวงโตของคยองซูมองไปรอบๆห้องและสายตาก็เห็นคนที่กวนประสาทเขาเมื่อเช้า เขาก็หุบยิ้มทันทีและหันไปถามครูอย่างมีมารยาท

                “อาจารย์ครับ อาจารย์จะให้ผมนั่งตรงไหนเหรอครับ?”

                “อ่านั้นสิ มีใครอาสาให้คยองซุนั่งด้วยคนบ้างจ๊ะ^^”

                แหม ถ้าไอ้หยอยมันไม่มานั่งกะผมซะก่อนผมคงให้คยองซูนั่งด้วยน่ะแหละ ว่าจะกวนประสาทอีกสะหน่อยเมื่อเช้ายังไม่หายสนุกเลย-*-

                “ให้คยองซูนั่งนี้ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปนั่งกับแบคฮยอนเอง” ชานยอลรีบยกมือขึ้นทันควันโดยไม่ถามความเห็นของผมสักนิด ได้ที่ชานยอลจึงถือกระเป๋าทำตัวชิวๆแล้วไปนั่งข้างแบคยอนโดยไม่ได้ดูหน้าของเจ้าตัวเลยสักนิด  

                “อ่า งั้นคยองซูไปนั่งข้างจงอินแล้วกันนะจ๊ะ^^”

                คยองซูไม่มีทางเลือก จึงเดินมานั่งข้างๆจงอินด้วยความไม่เต็มใจนัก

                “หวัดดีเด็กปี1 เมื่อเช้าฉันต้องขอโทษด้วยนะที่กวนประสาทนายน่ะ^^”

                 “หึ ไม่ต้องมาพูดดีกับฉันเลยนะ แล้วฉันก็ไมใช่เด็กปี1ด้วย”

                คยองซูหันมายู่หน้าใส่จงอิน แทนเขาจะโกรธ เขากับหัวเราะให้กับความน่ารักของคยองซู

                จงอินยกยิ้มขึ้นมา แล้วมองออกไปข้างนอกหน้าต่างในใจพลางนึกว่า เปิดเทอมปีนี้สนุกแน่ หึๆ