ย้อนรอย…รัก

สวีอันหลางและมู่หรงอวิ๋นรั่ว คู่สมรสสวรรค์สาปด้วยคำเล่าลือที่ผู้คนกล่าวถึง

หนึ่งคือแม่ทัพปีศาจตัดหัวศัตรูนับหมื่น ดื่มเลือดต่างน้ำแล่เนื้อเถือหนังคนเช่นของเล่น   ผู้คนขยาดเกรงกลัว

อีกหนึ่งคือสตรีงามดั่งมารจิ้งจอกเก้าหาง  ร้ายกาจเหี้ยมโหดและแพศยา  ล่อลวงสังหารบุรุษเพื่ออำนาจของสามี

ทั้งสองตายพร้อมกันด้วยธนูเพีียงดอกเดียวพุ่งทะลุหัวใจทั้งคู่

วันหนึ่งหิมะตกหนัก

สวีอันหลางในวัยยี่สิบเป็นเพียงบุตรชายแม่ทัพแห่งเป่ยเจียง     มู่หรงอวิ๋นรั่วในวัยสิบสามคุณหนูสามแห่งจวนจิ้งกั๋วกง  ตื่นจากฝันร้ายนั้นพร้อมกัน

สวีอันหลางจดจำความรักสุดลึกซึ้งไว้ในใจ  ชาติภพนี้สัญญากับตนเองจะไม่ให้เขาและนางมีจุดจบเช่นเดิม

มู่หรงอวิ๋นรั่วหวาดกลัวความฝันในความทรงจำนั้น   นางรักเขามิแปรเปลี่ยนแต่นางมิอาจให้เขาและนางต้องสิ้นใจเช่นเดิม

คนหนึ่งตามหา  คนหนึ่งพยายามหนี

ทั้งสองจะบรรจบกันตรงไหน

     “เจ้าทำอันใดอีก ยาโถวน้อย”

      แม่ทัพหนุ่มมองมือที่เปราะเปื้อนไปด้วยเลือด  เสื้อผ้าที่มีสีแดงกระจายเป็นจุดๆถึงจะเป็นสีแดงชุดเจ้าสาวก็ยังเห็นรอยชัดเจน   แม้แต่ใบหน้างามผุดผ่องของอีกฝ่ายยังมีเลือด

      มือใหญ่กรีดรอยเลือดบนแก้มน้องน้อยออกช้าๆ

      “ข้า……  ตัดมัน” เสียงเล็กๆตอบเหี้ยมเกรียม   ยกมือขึ้นให้ดู ด้วยในมือยังถือสิ่งที่ตนเองตัดออกมา

      ใกล้กันนั้นมีชายร่างใหญ่โตนอนมือกุมเป้าร้องโอดโอยท่ามกลางเลือดที่ไหลนองแดงฉานบนพื้น

      “ดี  ดียิ่ง” เอ่ยชม “ทิ้งของสกปรกนี้เสีย มือของเจ้าสูงส่งเกินไป”

       ดึงของสกปรกในมือน้อยๆโยนทิ้งออกไป โดยไม่สนใจว่าสิ่งนั้นจะตกตรงไหน

นี่คือนิยายรักแบบโชกเลือด  หวานแบบเจ็บๆ ตับไตพังเล็กน้อย

นิยายเรื่องนี้มิอ้างอิงประวัติศาสตร์ของชาติใดหรือยุคสมัยใด   

เนื้อหาและเหตุการณ์ต่างๆเป็นเพียงเรื่องสมมุติ

ขออภัยหากยังมิถูกจริตในบางสำนวน

ขอให้สนุกกับการอ่านค่ะ