คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สนใจตะเกียงเก่า ๆ มั้ย 1/2
9 ปีที่แล้ว ริมลอหลอ สนามหลว
สายฝนพรำเินไล่สายาาม้าวอเรียรายมามาย้วยวามื่นาื่นใ รั้นี้เป็นรั้แรที่เพื่อนพาเธอมาเินเล่นอนลาืนหลัเลิาานพิเศษร้านหมูระทะไม่ห่าาแถวนี้นั ปิเพื่อนพาไปินไอศรีมหรือไม่็ร้านาราโอเะ
อาาศ่อน้าร้อน ลมอุ่นอบอวลอบอ้าว สายฝนพรำไม่ไ้สนใอาาศ ประเทศไทย็ร้อนลอปีลอาิอยู่แล้ว เธอมัวแ่ื่นเ้นับวามพลุพล่านอผู้นและ้าวอมามายมาว่า
สายฝนพรำรวบผมสีน้ำาลลอนให่ึ้นเป็นมวย ปล่อยปอยลมาเพิ่มวามเ๋ไ๋ ทรผมัโะทำให้เธอูเหมือนเ็ี่ปุ่น ยิ่เธอแ้มใส ๆ สีมพู ปาอิ่ม มูเล็รั้น ๆ ยิ่น่าเอ็นู เธอสวมุนัศึษาระโปรเยาวเ้ารูปเพียเ่า เสื้อพอีัว ทรวทรอ์เอวำลัเหมาะ ไม่ยั่วสายาเินไป แ่น่ารัน่าทะนุถนอม
"เยอะนเลือไม่ถู" เธอพึมพำะสายามอ้อไปยัพรมลายาร์ูนสีพาสเทลราาสามสิบเ้าบาท สามผืนร้อย
เินเือนเธอเพิ่ออ สายฝนพรำิว่าัวเอวระไ้อะไริไม้ิมือไปสัหน่อย ไม่อย่านั้นเพื่อน ๆ เ็เหมือนที่รู้สึเป็นประำ
"ที่เ็บสายาร์ หรือิ๊อว์ หรืออะไรีน๊า"
ไม่มีอะไรที่อยาไ้เลยสัอย่า ทั้เสื้อผ้าระเป๋ารอเท้า เรื่อประับ แล้ว็ไม่มีอะไรำเป็น้วย
"แ่วยื้ออะไรที่มันไม่ำเป็นบ้าเหอะฝน เินมันะเน่าายในระเป๋าแล้ว"
เินไม่มีีวิสัหน่อย สายฝนพรำเถียทวีพร เพื่อนสนิทในใ เพราะะนั้นมันเน่าไม่ไ้แน่นอน้าเธอเินามเพื่อนไปเรื่อย ๆ ผู้นพลุพล่าน ส่วนให่เป็นนัศึษาและวัยรุ่น
"หรือะื้อไ่ทอี" สายฝนพรำมอไปเห็นร้านไ่ทอำลัหย่อนไ่ลระทะเือปุ ๆ แ่เธอ็ยัไม่หิว
ร้านหมูระทะที่ทำานมีอาหารให้ิน่อนเลิาน สายฝนพรำินนอิ่มแปล้่อนออมา หิสาวระพริบาปริบ ๆ รูสายระเป๋าหนัเทียมสีน้ำาลึ้นลอย่านใ้วามิ วารูปเมล็อัลมอน์ลอมอไปมาอีพันึ ่อนสรุปในใว่า
ไม่มีอะไรำเป็น้อื้อ !
สายฝนพรำเป็นวามน่าเบื่อเล็ ๆในใอเพื่อน ๆ แม้แ่เพื่อนสนิทอย่าทวีพรยัระอาหน่อยๆ เวลาใรวนไปไหนหลัเลิเรียนหรือหลัเลิานพิเศษ สายฝนพรำมัะื่นเ้นิามไป้วยทุรั้ แ่พอไปถึ็ไม่ไ้ทำอะไรนอามอู มอู และมอู เธอมัะไม่มีอะไรที่อยาไ้เป็นพิเศษ บารั้เธอึหาเหุผลเพื่อะื้อ้วยาริว่ามันอาะำเป็น
แ่มัน็ไม่ำเป็น
เมื่อไม่อยาไ้และไม่ำเป็น สายฝนพรำ็ไม่รู้ะหาเหุผลอะไรมาื้อ้าวอมามายเลื่อนลาที่พบเอ
เพื่อน ๆ บอว่าเธอาย้าน ไม่รับรู้วามสวยามอ้าวอเล็ ๆ น้อย ๆ มามายเหล่านี้
แม้ะเป็นอย่านั้นแ่วามริแล้วสายฝนพรำไม่ไ้มีนิสัยี้มัธยัสถ์อออมแ่อย่าไร เหุผลที่ไม่ื้ออะไรอเธอ็ือ
'็มันไม่อยาไ้'
่วหลั ๆ เพื่อนเริ่มระอาเลยเปลี่ยนำอบเวลาใรถามว่าไม่ื้ออะไรเหรอเป็น
'มันไม่ำเป็น'
ไม่เี่ยวับารวาแผนทาารเิน หรือเี่ยวับารที่เธอ้อรับผิอบ่าใ้่ายทุอย่าในีวิั้แ่ยัเ็แ่อย่าไร
สายฝนพรำเริ่มทำานพิเศษั้แ่อายุสิบแป รับหน้าที่เป็นพนัานายร้านไอศรีมแบรน์ัในห้าสรรพสิน้าใล้บ้าน เธอหยุเรียนหนึ่ปีเพื่อทำานเ็บเิน ไ้พอ่าเทอม่าิน่าอยู่ระับมหาวิทยาลัยึไปสอบิทุน อ่านหนัสือนาแว่นหั ึไ้ทุนเรียนะหรรม มหาวิทยาลัยแห่นึ
สายฝนพรำมีวามฝันอยาเปิร้านอาหารเพื่อสุภาพเล็ ๆ ในพื้นที่บ้าน ะหรรมะ่วยส่เสริมวามฝันเธอให้เป็นริ แม้ว่าเพื่อน ๆ ะบอว่าให้เรียนบริหารธุริ็าม
พอึ้นมหาวิทยาลัยปีสอสายฝนพรำเปลี่ยนไปเป็นพนัานเียร์เบียร์ในร้านหมูระทะที่ทำอยู่ปัุบันนี่แหละ เธอหวัว่าะไ้ทิปเอามาไว้เป็นเินเ็บ สำหรับเป็นทุนทำร้าน แ่แอบับมือถือแนเธอโยไม่ออนุา
สายฝนพรำเป็นนหน้าาน่าเอ็นู ผิวอมมพู ยิ้มทีโลสใสเหมือนอไม้บานฤูใบไม้ผลิ ผมยาวัลอนสีน้ำาลอ่อนทำใหู้อ่อนโยนน่ามอ เป็นนสใสร่าเริพร้อมทำวามรู้ัับทุนบนโล แม้ะไม่ไ้เนาแบบนั้น็าม
เพราะทนถูแทะโลมไม่ไหว สายฝนพรำเลยอเปลี่ยนเป็นพนัานเสิร์ฟร้านหมูระทะนมหาวิทยาลัยปีสี่ ไ้ทิปเหมือนันแ่ไม่เท่าับเียร์เบียร์ ส่วนให่เป็นเศษเหรีย สายฝนพรำเ็บไว้เป็นทุนทุบาททุสา์
นิสัยไม่อยาไ้ใร่ีอะไรเินว่าที่ัวเอ้อารทำให้ีวิราบรื่น เพื่อนบอเธอาวามทะเยอทะยาน สายฝนพรำ็ไม่ไ้สนใ ีวิไม่รู้หรอว่าทะเยอทะยานืออะไร แ่ไม่อยาไ้็ไม่เอาเท่านั้นเอ
"โนนู้นเป็นอะไรน่ะวี"
สายฝนพรำสนใรอเล็มื ๆ ้านใน เธอเย่ปลายเท้าส่สายายาว้ามร้านรวแผแบะินมามายเลยไปไล
รนั้นมืแล้ว็ูลึลับี
"พวอเ่าไม่้อไปหรอ บาอันเาเ็บยะมาายแน่ะ"
"อยาไป"
"ั้นแไปูเอแล้วัน ันะไปูเสื้อรนู้น"
ทวีพรไม่เออออ้วย โนนั้นเป็นพวนไร้บ้านเอาอมาาย ทั้สปรและมีลิ่นอับ
สายฝนพรำไม่ั้อ เธอไปนเียวไ้ สอนึแยันไป นัไว้ว่าเี๋ยวไปเอันรทาที่เ้ามา
............................................
#โรแมนิ #แฟนาี #โรมาน์ #นิยายรั #นิยายออนไลน์
ความคิดเห็น