Sweetly Exchange :: รักแรก...แลกรัก

ลำดับตอนที่ #8 : Sweetly Chapter 7 :: สวน(ไม่)สนุก

A Little Chat with Writer :)
          มาอัพแล้วจ้า :D ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆนะคะที่อัพตอนนี้ช้ามาก ไรท์เตอร์ค่อนข้างวุ่นวายกับเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องมหาลัยค่ะ (เพิ่งแอดติดนิติศาสตร์ ม.ธรรมศาสตร์ ไชโย้><) นั่นแหละค่ะ เลยมาอัพให้ช้าเลย ขอโทษอีกครั้งนะคะ T^T ตอนนี้ไม่อยากจะบอกว่าอเล็กซ์หล่อและแมนมาก 55555 (แต่งเองเขินเองค่ะ) ยังไงก็ฝากติดตามฝากอ่านกันด้วยนะคะ อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นบอกกันด้วยนะคะ เห็นคอมเม้นเพิ่มขึ้นๆแล้วมันมีกำลังใจแต่งต่อเยอะเลย ถ้าอยากให้อัพเร็วๆก็เม้นกันเยอะๆน้าาา ^^ รักนักอ่านทุกคน จ๊วบ!

_______________________________________________________________

Sweetly Chanper 8

สวน(ไม่)สนุก

   

      สามวันต่อมา...

            อั๋นขับรถมาที่รับฉันที่บ้านตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่(หรืออาจจะโห่ไปแล้วแต่ตื่นไม่ทัน) ยัยไอย์ยื่นหัวออกมาจากกระจกพลางโบกมือหยอยๆให้ตั้งแต่เห็นฉันเดินออกมาจากบ้านในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ก่อนจะเลยไปทักทายอเล็กซ์ที่เดินตามหลังฉันมาและกำลังโบกมือกลับอย่างร่าเริงไม่แพ้กัน -_-^ ชิ ที่ตอนอยู่กับฉันทำหน้าบูดเป็นตูดบ๊อบบี้(นกแก้วที่หายไปของฉัน) พอเจอยัยไอย์หน้าบานเป็นจานแดง น่าหมั่นไส้จริงๆเลย

รอให้ถึงคราวฉันสวืทกับอั๋นบ้างเหอะย่ะ เดี๋ยวแม่จะควงมาเย้ยให้หน้าหงายเลย แบร่!

            เมื่อฉันจัดการล็อคบ้านเรียบร้อยและกำลังเดินไปที่รถของอั๋น อีตาอเล็กซ์ก็เดินตัดหน้าฉันไปนั่งที่เบาะหลังข้างๆไอย์ก่อน ทีแรกฉันก็นึกว่าเขาคงอยากนั่งกับยัยไอย์ แต่พอเห็นอเล็กซ์พเยิดหน้าไปทางที่นั่งข้างคนขับ ทำเอาฉันเปลี่ยนท่าจากที่จะเตะเขาในตอนแรกแทบไม่ทันแน่ะ -_-; แหม...อีตานี่คงกำลังเปิดโอกาสให้ฉันได้อยู่กับอั๋นตามที่ตกลงกันไว้สินะ ฮิๆๆ ช่างเป็นแผนการที่ฉลาดปราดเปรื่อง คิดถูกแล้วที่ให้อีตานี่ช่วย >_<

            "พร้อมแล้วนะทุกคน งั้นไปกันเลย ^O^"

            อั๋นเหยียบคันเร่งทำให้รถพุ่งตัวไปด้านหน้าออกสู่ถนนใหญ่อย่างรวดเร็ว เขาหักหลบรถซ้ายขวาอย่างคล่องแคล่ว โดยมีฉันนั่งจ้องเขาอย่างชื่นชม *O* บรรยากาศในรถตอนนี้เลยอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความรักที่ฉันกับอั๋น (คิดไปเอง =_=) เราสองคนคุยนั่นคุยนี่กันตลอดทาง วันนี้พ่อเทพบุตรของฉันหล่อเนี้ยบมาในเสื้อยืดเรียบๆสีดำกับกางเกงยีนส์พับขา ตามด้วยรองเท้าหนังสีน้ำตาลหัวแหลม เท่ชะมัดเลย >_<

            "ต้นรัก...ฮัลโหลๆ หนึ่งสองสาม ดาวโลกเรียกต้นรัก... ต้นรัก!"

            "หือ หา!?" ฉันตกใจสะดุ้งเฮือกทันทีที่อั๋นมาปรบมือตรงหน้า เขายิ้มให้ฉันแบบขำๆ      

            "เป็นอะไรรึเปล่า? ทำหน้ายังกับแวมไพร์กระหายเลือด เรามาถึงสวนสนุกแล้วนะ"

            "อ้าวเหรอ แหะๆ ฉันมัวแต่คิดนู่นคิดนี่เพลินไปหน่อยน่ะ -_-;" จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าที่ฉันกระหายไม่ใช่เลือด แต่เป็นคนตรงหน้าต่างหากล่ะ ฮึๆๆ -..-

            เราสี่คนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปช่องขายตั๋วหลบแดดยามสายที่ส่องเปรี้ยงๆลงมาจนแทบไหม้ อั๋นจัดการแจกจ่ายตั๋ววีไอพีให้พวกเราก่อนจะเข้าไปในสวนสนุก โดยมียัยไอย์เดินตามไปติดๆด้วยความตื่นเต้น เมื่ออเล็กซ์เห็นดังนั้นก็กำลังจะเดินเข้าไปด้วยเช่นกัน แต่ฉันรีบคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้ก่อน

            "What?" เขาไอสองสามทีแล้วรีบถอยห่างจากฉันโดยอัตโนมัติ สงสัยเมื่อกี้จะดึงแรงไปหน่อย -_-;

            "You อ่ะ ต้อง help me นะ เปิดทาง... เอ่อ open way ให้ฉันกับอั๋นอยู่ด้วยกัน alone อ่ะ เค้?"

            "huh? "

            "โอ๊ย ช่วยเข้าใจอะไรให้มันง่ายๆหน่อยก็ไม่ได้นะยะ! ...เอ่อ ทูเดย์ยูต้องให้อั๋นกับไออยู่อโลนๆอ่ะ เข้าใจป่ะ? แบบไอย์กับยูโกอเวย์อ่ะ เกทปะ? =O=" ฉันพูดไปเกาหัวไป ไม่รู้จะบอกอีตานี่ยังไงดีว่าวันนี้ฉันจะขอสวีทกับอั๋นสองต่อสอง -..- ดูเหมือนอเล็กซ์จะเข้าใจเมื่อเขาหัวเราะหึออกมาหนึ่งที

            "So you want me to leave you and Aunn alone today?" (อ้อ เธออยากให้ฉันปล่อยให้เธอกับอั๋นอยู่ด้วยกันสินะ)

            "อ่า เยสๆๆ"

            "And you want me to keep Aye out of the way too?" (แล้วเธอก็อยากให้ฉันกันไอย์ไม่ให้เป็นกอขอคอของเธอสองคนด้วยสินะ)

            "เยสๆๆ"

            "I see...So you can make a move on him easier, huh?" (อือฮึ...แล้วเธอก็จะได้รุกอั๋นอย่างเต็มที่ใช่มั้ยล่ะ?)

            อเล็กซ์พูดพลางชักสีหน้าเล็กน้อยเวลามองฉัน เอ่อ เดี๋ยวนะ... คือแบบฉันยังไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยอ่ะ ถ้าขอให้เขาพูดซ้ำมันจะดูน่าเกลียดมั้ยนะ -O-; เอาเถอะ ตอบๆไปก่อนละกัน

            "เยสๆๆ"

            "Wow..." เขาร้องออกมาเบาๆพลางพยักหน้าให้ฉัน แล้วยิ้มเหยียดๆ "Sure...why not, right? I will help you. Since I've already said so anyways." (ก็ได้ ฉันจะช่วยเธอ ไหนๆก็เคยพูดเอาไว้แล้วนี่)

            เขายักไหล่ก่อนจะเดินผ่านฉันตามอั๋นและไอย์เข้าไป นิสัยไม่ดีเลยอีตานี่เนี่ย -_-^ แต่ก็เอาเหอะ อย่างน้อยๆเขาก็ตอบตกลงแล้วว่าจะช่วยฉันแล้วนี่ แล้วอีกอย่างไม่ใช่ฉันที่จะได้ประโยชน์คนเดียวสักหน่อย อีตาฝรั่งนี่จะได้อยู่กับยัยไอย์ทั้งวันเลยนะ เห็นมะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกเป็นฝูง ดีจะตาย -O-!!

            "เราจะไปเล่นอะไรกันก่อนดี?" ไอย์ถามทันทีที่ฉันเดินเข้ามาสมทบ

            "นั่นสิ... ตอนนี้เราอยู่ใกล้เครื่องเล่นไหนมากที่สุดล่ะ?"

            "ทำไมนายไม่ดูเองยะอั๋น!? แผนที่สวนสนุกก็อยู่ในมือแท้ๆ -_-^" ยัยไอย์โวยวาย

            "เออจริง อืม...แถวๆนี้ก็มีเฮอร์ริเคน..."

            "เฮอร์ริเคน! *O*" ฉันตะโกนออกมาทันที ทำเอาอเล็กซ์ที่กำลังยืนเหม่อใจลอยไปสามสิบล้านปีแสงตกใจสะดุ้ง

            "What the!? Why you have to yell out that loud!? Gosh..."  อเล็กซ์โวยวายแต่ฉันไม่สนใจ หันไปคุยกับอั๋นแทน

            "เราไปเล่นกันดีมั้ยอั๋น? ^^"

            "ก็ได้นะ..." อั๋นมองไปที่เฮอร์ริเคนแล้วหันกลับมายิ้มให้ฉัน แต่ยังไม่ทันเดินไปไหน ยัยไอย์ก็รีบเข้ามาขวางเราสองคนไว้ก่อน

            "เดี๋ยวก๊อนน! นี่แกจะจัดหนักแต่เริ่มเลยเหรอวะ ฉันเพิ่งจะกินข้าวเช้ามานะ T^T"

            "เอาน่าแก หน่งหนักอะไรก๊าน แค่นี้อ่ะเบๆ จิ๊บๆ ชิวๆ ไปกันเหอะ อย่าเสียเวลาเลย เดี๋ยวเล่นไม่คุ้ม >O<"

            ฉันรีบจูงมือไอย์ที่ประท้วงเต็มที่ไปที่เครื่องเล่นขนาดยักษ์ด้านหน้าทันที ฮ้า...อยากเล่นมานานแล้วไอ้เฮอร์ริเคนเนี่ย >_< ครั้งสุดท้ายทื่ฉันมาสวนสนุกก็คงเมื่อตอนฉันอายุประมาณหกขวบ ซึ่งก็คือสิบกว่าปีมาแล้ว -_-; ตอนนั้นฉันอยากขึ้นเจ้านี่แทบตาย แต่ก็เล่นไม่ได้เพราะส่วนสูงไม่ถึง T_T ฉันอดทนรอมาตั้งสิบกว่าปี ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมาเป็นอุปสรรคขัดขวางความฝันของฉันทั้งนั้น ฮี่ๆ

            เราสี่คนเข้าไปต่อแถวที่ยังไม่ค่อยยาวมาก เพราะรอบก่อนหน้าเพิ่งจะขึ้นไป โอ๊ย ตื่นเต้นจังเลย >_< ฉันมองเครื่องจักรขนาดใหญ่มีคนไม่ต่ำกว่าสามสิบคนนั่งอยู่แกว่งไปมา แรกๆก็ยังเบาๆอยู่หรอก เหมือนเล่นชิงช้าเลย สักพักมันเริ่มไต่ระดับสูงขึ้นๆเรื่อยๆ ก่อนจะตีลังกากลับหลังและคาอยู่ท่านั้นประมาณสิบวินาที ขาเอย แขนเอย ผมเอย สร้อยคอเอยห้อยต่องแต่งลงมาจากด้านบนที่ส่งเสียงโห่เฮกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับคนด้านล่างที่ร้องกันระงมด้วยความหวาดเสียวแทน ขนาดฉันเองยังต้องปิดตาเลยอ่ะ T_T ไม่นานเครื่องจักรนั้นก็เริ่มแกว่งเบาลงๆจนหยุดในที่สุด

            เฮ้ออ... ลุ้นจนเหนื่อยแทน น่ากลัวเป็นบ้าเลย ชักเกิดรูรั่วที่ปอดแล้วสิ -_-;;

            "ฉันเปลี่ยนใจไม่เล่นแล้วได้มั้ย T_T"

            "อะไรกันยะต้นรัก แกเป็นคนเสนอให้เราเล่นอันนี้ก่อนแท้ๆ แกจะชิ่งไม่ได้นะเฟ้ยย!" ไอย์ว่าแล้วรีบดึงชายเสื้อฉันให้เข้าไปในส่วนเครื่องเล่นทันที กรี๊ดดดด ไม่เอาแล้วโว้ยย เกิดมันพลิกไปพลิกมาแล้วน็อตหลุดน็อตหลวมขึ้นมา ฉันมิกลิ้งแปดร้อยแปดสิบตลบไปจบที่แปดริ้วเลยรึไง

            "แกกก๊ ฉะฉะฉะฉะฉันว่ามันไม่ปลอดภัยเลยนะ ระระเราไม่ควรเล่นเลยจริงๆนะแก น่ะน่าจะกลับไปบ้านอ่านหนังสือเตรียมสอบเอ็นท์ นี่เราก็ม.6กันแล้วด้วย กะแก...แกอย่าเพิ่งคาดเข็มขัดสิ... เฮ้ย! อเล็กซ์นายกดที่ล็อคแน่นไปแล้วนะยะ ปล่อยฉันออกป๊ายยยย TTOTT"

            ฉันทั้งดีดทั้งดิ้น แต่ไอ้เข็มขัดกับที่ล็อคที่ยึดฉันติดไว้กับที่นั่งก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อยนิด T_T ว้ากกก ไม่นะๆ ฉันไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับไอ้เครื่องบ้านี่นะ อีตาอเล็กซ์กับยัยไอย์ที่นั่งขนาบข้างสองฝั่งของฉันก็ร่วมมือร่วมใจกันดีเหลือเกินนะ ส่วนพ่อเทพบุตรรูปหล่ออย่างอั๋นที่นั่งอยู่ข้างๆอเล็กซ์ก็ส่งยิ้มมาให้พร้อมกับชูกำปั้นให้กำลังใจฉัน -..- อา...รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึงแฮะ นี่แหละน้า อนุภาคแห่งระ...

            วืดดดด

            นรกกกกกกก!! =[]=!!

            ฉันแหกปากตะโกนสามร้อยหกสิบองศาทันทีที่เครื่องเริ่มทำงาน มันไม่ได้เริ่มอย่างเบาะๆก่อนแล้วค่อยตีลังกาทีหลัง แต่นี่แค่เริ่มปุ๊บมันก็ยกเราขึ้นสูงแล้วหมุนลงมาสามตลบในคราวเดียว เล่นเอาอ้วกแทบพุ่ง ดีที่ฉันเก็บเอาไว้ทัน ไม่งั้นหัวคนข้างหน้าคงหอมฉุยไปหลายวันเลยทีเดียว T^T ยัยไอย์จับมือฉันแน่น อีกมือหนึ่งก็ปิดตาเอาไว้ พลางร้องลั่นพอๆกับฉัน สงสัยเราสองคนจะเสียงดังมากไปหน่อย พี่พนักงานที่คุมเครื่องคงจะนึกว่าเรากำลังสนุกเลยจัดการทำให้เฮอร์ริเคนพลิกหน้าพลิกหลังไปอีกหลายรอบอย่างกับกำลังปิ้งลูกชิ้น

            เผอิญว่าหนึ่งในลูกชิ้นคือฉันเอง TT^TT

            และทันใดนั้นเองเครื่องเล่นก็หยุดลง...ในสภาพที่พวกเราเอาหัวทิ่มพื้น =_=

            "อ๊ะ หยุดแล้ว T^T" (ไอย์)

            "เฮ้อ หยุดได้ซะที TT^TT" (ฉันเอง)

            "Wow...that was kinda fun!" (อะ...อเล็กซ์ =_=)

            "สงสัยจะยังไม่จบนะทุกคน ^^;" (อั๋น)

            หือ? O_o

            "กรี๊ดดดด!!/ ว้ากกก!!"

            ฉันพาร่างอันบอบบางลงมาจากเครื่องเล่นมรณะเมื่อกี้ด้วยความยากลำบาก ฉันรู้สีกราวกับว่าอวัยวะภายในร่างกายมันอยู่ผิดที่ผิดทางไปหมด รู้สึกเหมือนกระเพาะหายไป ม้ามไปอยู่บนหัว ก้นมาอยู่บนหน้าอะไรประมาณนั้นเลย =_= ขนาดเวลาเดินยังแทบจะไร้ความรู้สึก เหมือนลอยอยู่ยังไงอย่างนั้นเลยทีเดียว ขณะที่ฉันกำลังสวมรองเท้าอยู่นั้นเอง ยัยไอย์ที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆก็ชะงัก ก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่างทันทีโดยไม่ใส่รองเท้า นี่ยัยนั่นจะรีบไปไหนเนี่ย?

            แล้วฉันก็ได้คำตอบ เมื่อยัยไอย์ไปหยุดลงที่ถังขยะที่อยู่ตรงทางเข้าเมื่อสักครู่ และ...อ้วก =O=!!

            "โห... ท่าทางไอย์จะคลื่นไส้หนักเลยนะเนี่ย -_-;" อั๋นเดินเข้ามายืนข้างๆฉันแล้วมองไปที่ไอย์แบบสงสารระคนขยะแขยง

            "นั่นสิ =_="

            แต่พอเห็นยัยไอย์อ้วกแล้วฉันก็เกิดความรู้สึกอยากจะอ้วกตามขึ้นมาดื้อๆเลยแฮะ อุแหวะ... ไม่ได้ๆๆ ฉันจะอ้วกไม่ได้ ฉันต้องเก็บเอาไว้ก่อน ฮึบ!  (เก็บไว้เพื่อ?)

            "You look pale. Are you ok?" (เธอหน้าซีดๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?)

            "หือ? โนๆ แอมกะ...แหวะ...เกรท ^^;"

            "แน่ใจเหรอต้นรัก เธอดูหน้าซีดจริงๆนะ สีอย่างกับกระดาษเอสี่แน่ะ" อั๋นพูด มองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว เล่นเอาฉันเขินตัวแทบบิด

            "ไม่เลยๆ ฉันสบ๊ายสบายดีจ้ะ อเล็กซ์ ยูโกเฮิล์ปไอย์สิๆ ไอย์ไม่สบายนะ ซิกอ่ะๆๆ พาไปห้องพยาบาล เอ่อ เนิร์สรูมสิ +O+"

            "Me? Why me?" (ฉันเนี่ยนะ? ทำไมต้องเป็นฉันล่ะ?)

            เอ๊าถามแปลกๆวุ้ย ไม่เก็ทแผนฉันเลยอีตาบ้าเอ๊ย! ถ้านายไม่ไปแล้วฉันจะอยู่กับอั๋นสองต่อสองยังไงเล่า!?

            "Just go! ไปสิจ๊ะ ชิ่วๆ -_-^"

            "Fine -_-;" (ไปก็ได้)

            อเล็กซ์เดินกลับไปแล้วพาร่างสโลสเลของไอย์ไปห้องพยาบาล ฉันเห็นเขาหยุดชะงัก ทำท่าเหมือนจะหันกลับมาแต่ก็ไม่ เขาเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่สนใจฉันกับอั๋นอีก >O< ฮ้า! เยี่ยมยอด ในที่สุดหนามยอกอกของฉันก็ออกไปซะที เราจะไปไหนกันดีน้อ เมื่อกี้เฮอร์ริเคนไปแล้ว เหลืออะไรอีกน้า... ไวกิ้ง? ไม่ไหวๆ เดี๋ยวอ้วกพุ่งแบบยัยไอย์แน่ๆเลย แค่นี้ก็ปริ่มๆคอหอยแล้ว -_-; ฉันกวาดสายตามองเครื่องเล่นรอบๆ ก่อนจะสะดุดตากับที่ๆหนึ่ง ตัวอาคารทำมาจากอิฐก้อนสีเทาๆ มีเถาวัลย์พันจากฐานตึกไล่ไปถึงปลายยอดของหอคอย มีหุ่นโครงกระดูกยืนอยู่ด้านหน้าตรงทางเข้าที่แทบจะไม่มีคนเข้าแถวรอเลย

            นี่คือปราสาทผีสิง อีกหนึ่งเครื่องเล่นที่โด่งดังของสวนสนุกแห่งนี้ ที่ดังก็เพราะว่าผีหรือจะให้ถูกก็คือคนที่แต่งตัวเป็นผีเป็นได้เสมือนจริงและแสดงคุ้มค่าจ้างเหลือเกิน ชนิดที่ว่าจ้างสามพัน มันเล่นไปสามล้านแปด -_-; ฉันเคยเข้าไปครั้งหนึ่งตอนประมาณสามสี่ขวบเนี่ยแหละ ด้วยความที่ฉันยังเด็กไม่รู้ประสีประสา (พูดง่ายๆคือโง่) ก็เลยโดนพวกญาติๆหลอกให้เข้าไป เดินไปได้ไม่ถึงห้าก้าว ฉันก็แหกปากกรี๊ด โยนไอติมทิ้ง วิ่งหนีไอ้ผีบ้าที่มันคลานมาจับขาฉันแทบไม่ทัน =_=;;

            ฮึ่ยย...นึกแล้วแค้น อย่าให้รู้นะว่าผีตัวนั้นยังอยู่ แม่จะเอาคอนเวอร์สเหยียบซ้ำให้เลย คอยดูสิ!

            แต่ฉันว่า...ฉันไม่เสี่ยงเข้าไปดีกว่า =_=;;

            โอ๊ะ ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้วล่ะ >O< อั๋นไง! ฉันให้อั๋นเข้าไปเป็นเพื่อนก็ได้นี่นา ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอผีตัวนั้นก็ไม่เป็นไร ฉันจะได้ใช้เวลาเดินหน้าแสตนอัพ (รุก) อั๋นอย่างเต็มที่ ฮึๆๆ จะว่าไปในนั้นก็มืดดีเหมือนกันนะ แล้วถ้าเวลาผีโผล่มาฉันจะได้หันไปซบเขาได้ ดีไม่ดีเราอาจจะ... กรี๊ดๆๆ เขินจังเลยฮ้า ฮิๆๆ

            "อั๋นๆ เราเข้าไปในนี้กันมั้ย? >_<"

            "ปราสาทผีสิง? เอาสิ ไม่ค่อยมีคนด้วย จะได้ไม่ต้องต่อแถว" ฉันแอบร้องเยสอยู่ในใจ ก่อนจะถือวิสาสะแต๊ะอั๋ง เอ้ย! จับแขนเขาแล้วลากเข้าปราสาท

            ทันทีที่เราเข้ามา ฉันก็เริ่มขนลุกซู่ รู้สึกเหมือนมีลมเย็นยะเยือกพัดไปพัดมาตรงต้นคอตลอดเวลา -O-;; บรึ๋ยย หนาววุ้ย! นี่เขาเปลี่ยนจากทำปราสาทผีสิงเป็นช่องฟรีสแช่ปลารึเปล่า เปิดแอร์เบอร์อะไรเนี่ย!?

            "ปะ...เราขึ้นไปชั้นบนกันเหอะ"

            อั๋นหันมาชวนฉัน ที่พยักหน้าตอบกลับแบบกล้าๆกลัวๆ พลางมองไปรอบๆอย่างหวาดๆ ปราสาทนี้ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ดูเก่า คลาสสิคและขลังไปในเวลาเดียวกัน รอบๆผนังมีรูปเขียนของผู้คนมากมาย ใต้ภาพแต่ละภาพมีป้ายสีทองเล็กๆเขียนชื่อของเจ้าของภาพและวันเดือนปีที่เสียชีวิตเอาไว้ด้วย -_-; ฉันไม่รู้ว่านี่คือของจริงรึเปล่า แต่ที่รู้ๆมันทำให้ฉันปอดเป็นรูแบบไม่ได้ตั้งใจมาก T^T

            ฉันพยายามไม่จ้องไปที่ภาพพวกนั้นตลอดทางที่เราขึ้นบันไดวนไปชั้นสอง รู้สึกโล่งใจที่ยังไม่มีผีสักตัวโผล่ออกมาหลอก แต่ฉันมีลางสังหรณ์ว่าคงจะมาอีกไม่นาน -_-; แล้วทันใดนั้นเอง ไฟก็ดับลงพรึบ! ฉันตกใจร้องกรี๊ดออกมาลั่น แต่แล้วก็มีมือหนึ่งมาจับฉันเอาไว้ ยิ่งทำให้ฉันตกใจขาสั่นพับๆ ภาวนาถึงพ่อแก้วแม่แก้วทันที แต่เมื่อสายตาปรับชินกับความมืดก็ปรากฏว่าเป็นอั๋นนั่นเองที่มาจับมือฉันไปวางบนเชือกเส้นหนึ่งที่อยู่ริมกำแพง ฉันค่อยๆเดินไล่ตามเชือกไปเรื่อยๆ จนมาถึงทางตันตรงหน้า ฉันเอามือคลำกำแพงตรงหน้าอย่างงงๆก่อนจะพูดกับอั๋น

            "นี่มันทางตันนี่? เราเดินมาถูกทางรึเปล่าอ่ะอั๋น?"

            "..."

            เงียบ ไร้เสียงใดตอบกลับมา ทำให้ฉันหันไปมองเงาดำๆที่ยืนอยู่ด้านหลังฉันอย่างงงๆ กะ...กรี๊ดด! ทำไมอั๋นกลายเป็นผีญี่ปุ่นหน้าขาวไปได้ล่ะ!? ผีตัวนั้นแสยะยิ้มให้ฉันก่อนจะยื่นมือขาวซีดของมันออกมาหมายจะบีบคอ ฉันกรี๊ดลั่นแล้ววิ่งออกไปตามทางที่เดินมาเมื่อกี้ทันที ไอ้ผีญี่ปุ่นบ้าเมื่อกี้ก็ยังไม่ยอมลดละ มันทั้งคลานทั้งวิ่งตามฉันมาอย่างรวดเร็ว TOT แม่เจ้า! แกจะอินกับบทบาทเกินไปรึเปล่ายะ ฉันกลัวฉี่จะแตกอยู่แล้วนะว้อยยย! ฉันหลับหูหลับตาวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต จนมาชนกับคนๆหนึ่งที่กำลังเดินเกาะเชือกมาจนล้มกลิ้งลงไปตามทางลาดที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้

            "กรี๊ดด!!"

            ฉันแหกปากร้องยาวตลอดทางที่เราสองคนกลิ้งโคโร่ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ด้านล่าง อย่างน้อยๆฉันก็รู้ว่านี่เป็นคน เพราะเขาไม่ได้มีไฟเรืองแสงออกมาจากตัวเหมือนผีหน้าขาวเมื่อกี้ แถมฉันยังค่อนข้างมั่นใจอีกต่างหากว่าเขาเป็นผู้ชาย เพราะว่าหลังจากที่ใช้มือสัมผัสดูแล้ว หน้าอกของเขาแบนราบแล้วยังแข็งปึ้กอีกต่างหาก -..- (หื่นได้ทุกที่ทุกเวลา)

            ฉันแอบสูดกลิ่นโคโลญน์ของเขาไปอีกที ก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกจากวงแขนของเขา รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า สงสัยจะเคล็ดนิดหน่อย

            "ขอโทษจริงๆนะคะที่วิ่งมาชนเมื่อกี้ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ?"

            ฉันถามชายแปลกหน้าคนนั้นที่กำลังลุกขึ้นเหมือนกัน เขามองมาที่ฉันก่อนจะหยุดนิ่งไปสักพัก แล้วส่ายหน้าเบาๆ

            "งั้นก็ขอโทษอีกครั้งแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ฉันไปล่ะ แหะๆ"

            ฉันก้มหัวให้ผู้ชายคนนั้นก่อนจะเดินกะเผลกๆไปตามทางที่มีแสงสว่างส่องเข้ามารางๆ ให้ตายเหอะ! แผนการของฉันล่มหมดเลย ไม่ได้สวีทกับอั๋นแถมยังต้องมาเจ็บตัวขายขี้หน้าอีกต่างหาก T^T ฉันเดินตามทางมาเรื่อยๆและก็พบกับทางออกในที่สุด สงสัยทางที่ฉันตกลงมาเมื่อกี้คงจะเป็นทางออกลัดแน่ๆเลย อย่างน้อยๆก็ยังโชคดีที่ไม่ต้องเดินรอบปราสาทหาทางออกให้ข้อเท้ามันเจ็บยิ่งกว่าเดิมแล้วกัน

            เมื่อฉันออกมาด้านนอกก็เห็นอั๋นยืนรออยู่ที่ประตูทางออกด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเขาเห็นฉันเดินออกมาก็ยิ้มออกมาทันที *O* ฉันเดินเข้าไปหาเข้าพลางยิ้มแหยๆ

            "ขอโทษทีนะที่ออกมาช้า ฉันดันพลัดหลงกับนายซะนี่ แฮ่ๆ"

            "ไม่เป็นไรหรอก ฉันเดินตามหาเธออยู่ตั้งนานแน่ะแต่ก็หาไม่เจอ เลยคิดว่าออกมารอข้างนอกดีกว่า ^^" ฉันยิ้มเขินๆเมื่อเขาตอบอย่างนั้น อั๋นหันไปมองรอบๆพลางถามฉันต่อ

"งั้นเราจะไปไหนกันต่อดีอ่ะ?"

            ฉันรีบใช้หัวสมองคิดพลางกวาดตามองรอบๆบ้างอย่างรวดเร็ว คราวนี้แหละ ฉันจะต้องคว้าใจเขามาให้ได้!

            "ชิงช้าสวรรค์แล้วกัน >O<"

เราสองคนเข้ามาอยู่ในกรงเหล็กทรงกลมไร้หลังคารับลมแบบโอเพนแอร์ ชื่นชมวิวทิวทัศน์ยามบ่ายๆเกือบเย็นอย่างมีความสุข ภาพสวนสนุกหดเล็กลงเหมือนเป็นของเด็กเล่นไปทันทีที่เรามองจากมุมสูงลงไป สายลมอ่อนๆพัดเข้ามาในชิงช้า บรรยากาศตอนนี้โรแมนติกมากๆเลยอ่ะ >O< ฉันลอบมองใบหน้าของอั๋นยามต้องแสงอาทิตย์อย่างเคลิ้มๆก่อนที่ตัดสินใจเรียกชื่อเขาเบาๆ ผิดกับเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามดังลั่นจนแทบทะลุอกออกมา

            เอาล่ะ! มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจะต้องบอกเขาให้ได้

            "นี่อั๋น..."

            "ว่าไง? ^^"

            "ฉัน...ฉัน..." อั๋นหันมามองหน้าฉันพลางถามฉันด้วยสายตา ตะตายล่ะ ทำไงดีอ่ะ...ไม่ได้สิ! กล้าๆหน่อยสิยะยัยต้นรัก! ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างประหม่าก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้าแล้วแข็งใจพูดต่อ

"ฉันชอบนาย..."

เหมือนกับชิงช้าสวรรค์ที่นั่งอยู่หยุดหมุนทันทีที่ฉันพูดออกไป  ตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอั๋นด้วยซ้ำ >O< ตายๆๆ เขาจะตกใจช็อคแย่เลยมั้ยเนี่ยที่อยู่ดีๆฉันก็พูดขึ้นมา ทำไมฉันไม่คิดหน้าคิดหลังก่อนพูดนะ TOT สักพักฉันก็ได้ยินเสียงถอนหายใจ ก่อนที่อั๋นจะก้มลงมาสบตากับฉัน

"ขอบคุณนะ สำหรับความรู้สึกของเธอที่มีให้ฉัน..."

"มะ...ไม่เป็นไรๆ นาย..." ฉันรีบเงยหน้าตอบแต่ยังไม่ทันพูดจบประโยค อั๋นก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

"ฉัน...ขอโทษด้วยนะต้นรัก... แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินกว่าเพื่อนเลย...ไม่สิ ดีไม่ดี น้อยกว่าเพื่อนด้วยซ้ำ เรา

เพิ่งจะรู้จักกันเองนะ เธอเป็นแค่เพื่อนของไอย์ ญาติของฉันเท่านั้น..."

            ...!!

            เสียงสายฝนกระทบกับพื้นถนนดังเปาะแปะ น่าแปลก...เมื่อกลางวันยังมีแดดแรงอยู่ดีๆ ตอนเย็นกลับฝนตกซะอย่างนั้น สงสัยฟ้าจะเข้าใจความรู้สึกฉันตอนนี้เลยส่งน้ำฝนเย็นๆมาปลอบใจล่ะมั้ง?

            ฉันเดินไปรอบๆสวนสนุกอย่างไร้จุดหมาย ไม่คิดแม้แต่จะหาที่กำบังหลบฝน เนื้อตัวของฉันเปียกปอน ผมลู่เข้ากับใบหน้าที่เริ่มจะขาวซีดเพราะความหนาว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ ฉันเดินต่อไปเรื่อยๆรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมาจากดวงตาผสมเข้ากับน้ำฝนที่ตกกระทบใบหน้า ฉันรู้สึกเหมือนท้องไส้กำลังบีบรัดด้วยความอึดอัด เจ็บปวด และเสียใจ...

            โธ่เว้ย!! ทำไมอกหักมันเจ็บแบบนี้วะเนี่ย!?

            ฉันอยากตะโกนออกมาแบบนั้น แต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ฉันรู้สึกเหมือนถูกแรงอะไรสักอย่างถ่วงร่างกายของฉันให้ทรุดลงไปที่พื้น ฉันนั่งลงกลางถนนไม่สนใจสายตาของผู้คนที่มองมาจากในทางเดินที่มีหลังคา ฉันก็เป็นแค่ยัยบ้าที่หวังลมๆแล้งๆกับความรักเพ้อเจ้อที่คิดไปคนเดียวเท่านั้นนั่นแหละ

            'ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินกว่าเพื่อน ไม่สิ...ดีไม่ดี น้อยกว่าเพื่อนด้วยซ้ำ เราเพิ่งจะรู้จักกันเอง เธอเป็นแค่เพื่อนของไอย์ ญาติฉันเท่านั้น'

            ทั้งเสียงและคำพูดของอั๋นยังคงก้องไปก้องมาอยู่ในหัวฉัน ราวกับจะตอกย้ำถึงความโง่ของฉันที่มองไม่เห็นความรู้สึกจริงๆของเขาภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม คำพูดที่แสนดีของเขาที่เคยมีให้ฉันเสมอมา แต่ตอนนี้...มันคงไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

            ฉันสะอื้นตัวโยน น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง รู้สึกเสียใจกับทุกๆสิ่ง ที่เขาพูดมามันถูกแล้วล่ะ ฉันเพิ่งรู้จักเขาได้ไม่ถึงเดือนหนึ่งด้วยซ้ำ ทำไมฉันถึงได้ใจง่ายชอบใครแบบหัวปักหัวปำแบบนี้ง่ายๆกันนะ ทำไม!? ฉันเอามือกุมคอเสื้อไว้แน่น ก่อนจะส่งเสียงสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ก่อนจะรู้สึกถึงมือของใครบางคนมาจับที่หัวไหล่ ฉันรีบปรับสีหน้าตัวเองให้ดูปกติที่สุดทันที

            "อะ...อเล็กซ์?"

            "Wanna go home?" (กลับบ้านกันมั้ย?)

            "อื้ม... กลับสิกลับ จะอยู่ทำไมเนอะ ฝนตกเปียกหมดแล้ว ฮะๆ"

            ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นตามแรงดึงของอเล็กซ์ แล้วอยู่ๆเหตุการณ์แบบนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉัน มือของเขาที่ยื่นออกมาในวันที่เราไปตามหาอเล็กซ์กัน วันที่เขารับฉันไว้ครั้งแรกที่เราเจอกัน รอยยิ้มของเขา... ฮึก... ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่ออเล็กซ์ที่มองฉันยืนนิ่งเอามือมาประคองใบหน้าของฉันเอาไว้ และเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ พลางปัดเส้นผมที่เปียกแนบใบหน้าฉันไปทัดหู

            "It's fine, it's fine... I'll take you home, 'kay?

            เขารู้ได้ยังไงว่าฉันร้องไห้นะ ทั้งๆที่ฝนตกหนักจนแทบจะแยกไม่ออกอยู่แล้วว่าอันไหนน้ำฝนอันไหนน้ำตา...

            ฉันพยักหน้าให้เขา แล้วเราสองคนจะออกเดินไปที่ทางออกจากสวนสนุก เราเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางเราต่างคนต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ฉันรู้สึกได้ว่าอเล็กซ์หันมามองฉันบางครั้ง ก่อนจะหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเหมือนเดิม ฉันเองก็แอบเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าเพื่อไม่ให้เขาเห็นอยู่หลายครั้งเหมือนกัน

            ฉันถอนหายใจ หลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ไม่สามารถเอ่ยเป็นคำพูดได้ แต่อย่างน้อยๆฉันก็ยังมียังมีสายตาห่วงใยจากใครบางคนและสายฝนที่ยังคงตกไม่หยุดเป็นเพื่อนปลอบใจตลอดทางกลับบ้าน...

_______________________________________________TOBECONTINUE>>>>__________________THX NAJA

(C) Tenpoints !