คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Sweetly Chapter 3 :: ภาษาไทยวันละนิดจิตแจ่มใส
Sweetly Chapter 3
ภาษาไทยวันละนิดจิตแจ่มใส <3
พึ่บ!
"เย้ย! แกโยนผ้าขี้ริ้วมาใส่หน้าฉันทำไมเนี่ยไอย์ TOT"
"ก็เห็นแกเอาหน้าไปเกลือกกลิ้งบนโต๊ะตั้งนานแล้ว นึกว่าแกอยากเช็ดโต๊ะก็เลยเอาผ้ามาให้"
ฉันทำท่าจะปาผ้ากลับใส่ไอย์ที่กำลังหัวเราะร่า นี่เป็นคาบเรียนเลขแต่อาจารย์ปล่อยว่างให้เราเคลียร์งานเก่าๆที่ค้างให้เสร็จ เพราะจะต้องเก็บเป็นคะแนนช่วยตอนสอบ พวกฉันที่ปั่น(ลอก)กันเสร็จหมดแล้วเลยมีเวลานั่งเมาท์กันก่อนจะไปพักเที่ยง ไอย์เดินอ้อมโต๊ะเรียนของตัวเองมานั่งข้างๆฉันแล้วหยิบไอพอดในมือของฉันไปเล่นเกมส์หน้าตาเฉย -_-^
"เออ แล้วทำไมวันนี้แกมาสายอ่ะ? ปกติแกก็มาเข้าแถวทันนี่นา"
ตั้งแต่เช้ามาฉันยังไม่มีเวลาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ไอย์ฟังเลย กว่าจะมาถึงห้องเรียนก็เริ่มคาบสามไปแล้ว -O-; เท่ากับว่าฉันโดดเรียนวิชาฟิสิกส์สองคาบติดเลยและอาจารย์ก็ให้จดเยอะมากกก... ฉันจัดการเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไอย์ฟังแบบคร่าวๆ ตั้งแต่ตอนที่ฉันพาอเล็กซ์มาโรงเรียน ขึ้นรถตุ๊กตุ๊กแล้วยางแตก -_-^ ไปเจออาจารย์ใหญ่ พาอเล็กซ์ไปส่งที่ห้อง แล้วก็ไม่ลืมที่จะเล่าเรื่องของอั๋นให้ยัยนี่ฟังด้วย (-///- พูดแล้วมันเขิน) ฮี่ๆ รับรองว่ามันอิจฉาฉันตาย มีคนหล่อๆแบบนี้มาขอเบอร์ อย่างว่าแหละนะ...คนหน้าตาดีก็งี้ ฮิๆๆ พอเล่าปุ๊บยัยไอย์ถึงกับวางเกมเทมเปิ้ลรันในมือแล้วหันมาหาฉัน ทำให้ผู้ชายในชุดรักบี้สีฟ้าในเกมวิ่งเลยขอบสะพานไป แล้วก็จ๋อม...ตกน้ำ =_=;
"อั๋นหรอ? ชื่อคุ้นๆแฮะ...ใช่อั๋นที่อยู่ม.6ปะ?"
"ใช่สิแก แกคิดว่าอีตานักเรียนแลกเปลี่ยนจะไปอยู่ประถมรึไงยะ แล้วแกรู้จักเขาด้วยหรอ" ฉันถามด้วยความกระตือรือร้นสุดๆ
"รู้สิ นั่นมันญาติฉัน..." แว้กกก เป็นญาติกันงั้นหรอ >O< ฉันรีบยิงคำถามต่อไปทันที
"เฮ้ย! แกไปมีญาติตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"อ้าว แกนี่ก็ถามแปลกๆ ฉันไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ก็ต้องมีญาติบ้างสิยะ! อั๋นเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ฉันว่าฉันเคยบอกแกไปไม่ต่ำกว่าแปดสิบล้านรอบแล้วนะว่าฉันมีลูกพี่ลูกน้องอยู่โรงเรียนนี้แต่อยู่อีพี แกสมองปลาทองรึเปล่าเนี่ย?"
ไอย์ว่าแล้วเอานิ้วจิ้มหน้าผากฉันไปทีจนหน้าหงาย -_-; ฉันพยายามนึกที่ไอย์เคยพูด อา...จะว่าไปแล้วก็คุ้นๆเหมือนยัยไอย์เคยพูดถึงเหมือนกันนะ เห็นมันบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของมันหล่ออย่างนั้นหล่ออย่างนี้ แล้วก็เรียนเก่งมาก วิชาการเป็นเลิศ เป็นนักกีฬาโรงเรียน อ๊ายยย...คนอะไรเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าเป็นอั๋นนะ ฉันคงคิดว่าลูกพี่ลูกน้องยัยไอย์เป็นพระถังซัมจั๋งปลอมตัวมาแน่ๆ
"นี่อย่าบอกนะว่าที่แกบิดไปบิดมา เอาหน้าถูโต๊ะตั้งแต่เช้า เพราะแกไปเจออั๋นมาน่ะ?"
ฉันพยักหน้าถี่ๆหลายครั้งเป็นคำตอบ ก่อนจะทิ้งตัวไปกลิ้งเกลือกบนโต๊ะเรียนอีกครั้ง
"เขามาขอเบอร์ฉันด้วยแหละแก >///<"
"อ้อ...ที่แกเขินเพราะเหตุนี้นี่เอง เออแปลกนะ... เท่าที่ฉันได้ยินมา อั๋นแทบจะไม่เข้าไปขอเบอร์ใครก่อนเลย โอ๊วว อะเมซซิ่งไทยแลนด์...ตอนแรกฉันนึกว่ามันเป็นเกย์ซะอีก -_-;"
"กรี๊ดดดดด อย่าพูดสิแกฉันเขิลลลลล" ฉันเอามือทุบไหล่เพื่อนรักด้วยความเขินไปหลายที กรี๊ดๆๆ จนยัยไอย์ต้องเอาหนังสือมากั้นระหว่างฉันกับมัน
"ฉันว่าเขาจะไม่ชอบแกเพราะอย่างนี้เนี่ยแหละ =_=;"
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ฉันกับไอย์ก็เดินเข้ามาในโรงอาหารที่อยู่ใต้อาคารเรียน แม้ว่าจะมีอาหารให้เลือกไม่เยอะเท่ากับโรงอาหารอื่นๆที่กระจายอยู่ทั่วบริเวณโรงเรียน แต่ว่าคุณภาพต้องบอกเลยว่าสุดยอดจริงๆ กินทีอร่อยเหาะจนจะบินได้จริงๆ -_-V ฉันจึงไม่แปลกใจว่าทำไมนักเรียนและอาจารย์จำนวนมากจึงมากินข้าวที่นี่ จะมีแต่ก็พวกเด็กอีพีที่ทนกับความร้อนและแออัดของโรงอาหารนี้ไม่ได้ จึงไปกินโรงอาหารที่ติดแอร์เย็นฉ่ำเอาไว้ จะว่าไปแล้วโรงอาหารที่เหลือทุกที่ก็ติดแอร์หมดนะ ยกเว้นที่นี่ที่เดียว ผู้อำนวยการโคตรลำเอียงเลย ให้ตาย =_=;
แต่วันนี้โรงอาหารคนแน่นผิดปกตินะ โรงอาหารอื่นก็มีอีกตั้งหลายที่ทำไมไม่ไปกัน มารุมอะไรกับที่นี่ฟะ!? กว่าฉันจะเดินฝ่าฝูงนักเรียนผู้หิวโหยออกมาโดยที่ข้าวในจานไม่หก น้ำซุปไม่กระเด็นได้ เล่นเอาเหงื่อแตกพลั่กๆอย่างกับวิ่งผ่านซาวน่ามาเลยอ่ะ -_-; ฉันวางถาดอาหารลงบนโต๊ะประจำที่ฉันกับไอย์ชอบมานั่งอย่างแรง ก่อนจะรีบกระซวกอาหารตรงหน้าอย่างหิวโหย
"นี่แกไปอดอยากที่ไหนมารึเปล่าเนี่ยรัก ไม่คิดจะคุยกับฉันก่อนกินเลยหรอ =_=;"
"ไม่อ่ะ -O-" เมื่ออาหารอยู่ตรงหน้าแล้ว อะไรก็หยุดฉันจากการกินไม่ได้ทั้งนั้นแหละ! วะฮะฮ่า
ฉันลงมือจัดการยัดอาหารตรงหน้าเข้าปากต่อไป ในขณะที่ยัยไอย์ส่ายหัวไปขำไปกับท่าทางของฉันก่อนจะกินอาหารของตัวเองบ้าง สักพักพอฉันเริ่มหายหิว(ไปนิดนึง) ฉันก็ลดระดับความเร็วในการก ระซวกแล้วหันไปคุยกับไอย์
"ตกลงว่าอั๋นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแกจริงๆหรอไอย์"
"ก็จริงน่ะเซะ! นี่แกยังไม่จบเรื่องอั๋นอีกหรอ -_-;"
"แหม ก็แค่อยากถามดูเฉยๆ"
"หรอยะ ตาเป็นประกายเชียวนะแก... เอ๊ะ นั่นใครอ่ะ หน้าตาฟาร้างง ฝรั่ง"
ฉันหันไปมองตามสายตาของไอย์ แล้วก็ป๊ะเข้ากับร่างสูงที่คุ้นตาของอเล็กซ์ =_= เขายืนหันซ้ายหันขวาอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่กำลังจ้องมองเขาเป็นตาเดียว อ๋อ...อีตานี่เนี่ยเองที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้โรง อาหารวันนี้คึกคักผิดปกติ ฉันมองร่างสูงในชุดนักเรียนสีขาว กางเกงสีน้ำตาลขายาว สวมสูทลายสก๊อตสีเขียวน้ำตาลอย่างปลงๆ ใครเขาใส่สูทลงมากินข้าวกลางวันกันฟะ? เล่นใส่เสื้อมาเต็มยศขนาดนี้ไม่ ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเด็กอีพี สงสัยอีตานี่จะไม่รู้ว่ามันมีโรงอาหารอีกแห่งอยู่ใกล้ๆตึกอีพีน่ะสิ เลยเดินถ่อมาถึงนี่ -_-;
"ใครอ่ะแก? โคตรหล่อเลย หล่อแบบกระชากตับไตไส้พุงมดลูกม้ามตับมากๆ!"
ไอย์หันมากรี๊ดกร๊าดกับฉัน แล้วดูที่มันพูดเข้า ทำไมแกไม่กระชากออกมาให้หมดตัวเลยล่ะ พูดซะขนาดนี้แล้ว
"เหมือนเขากำลังมองหาใครอยู่นะ"
O_O หือ? อย่าบอกนะว่าเขามองหาฉันน่ะ บ้าแล้ว...มาหาฉันทำไม ไปไป๊! (ขับไล่อย่างไม่ใยดี)
"เฮ้ย! เขามองมาทางนี้ด้วยแหละ ฉันควรโบกมือให้เขาปะแก >_< เฮ้ๆ ฮายยย...อุ๊บ!"
ยังไม่ทันที่ไอย์จะพูดจบ ฉันก็รีบเข้าไปตะครุบปากมันทันที
"แกอย่าเสียงดังไปสิ เดี๋ยวเขาก็มาทางนี้หรอก!"
ฉันพูดทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยมือจากปากยัยไอย์ แล้วโผล่หน้าออกไปจากเสา(โต๊ะฉันมีเสาบังอยู่นั่นเอง เขาเลยมองไม่เห็นพวกฉันในตอนแรก) ทันใดนั้นเอง อเล็กซ์ก็หันหน้ามาทางฉันพอดิบพอดี! O_o แว้ก! หลบไม่ทันแล้วอ่ะ เมื่ออเล็กซ์เห็นฉัน เขาก็เดินอาดๆเข้ามาหา เหมือนมีคนมากดรีโมทเล่นภาพสโลว์โมชั่น ฉันเห็นอเล็กซ์ค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใบ หน้าของเขาดูมีจุดมุ่งหมายในชีวิต ฉันค่อยๆปล่อยมือจากปากไอย์ เตรียมชิ่งทันที แต่กลับมีมือของคนๆหนึ่งมาคว้าแขนฉันเอาไว้เสียก่อน
และคนๆนั้นก็คืออีตานักเรียนแลกเปลี่ยน...อเล็กซ์นั่นเอง =O=
"Where are you going?" เขาถามด้วยสีหน้านิ่งๆ พลางเลิกคิ้วขึ้นสูง
"เอ่อ...I เอ่อ อ่า..."
ไม่ใช่ว่าฉันฟังไม่ออก แต่ฉันไม่รู้จะตอบว่าอะไรจริงๆนะ แง้ พระเจ้ารังแกหนู ทำไมต้องมาเจออีตานี่อีกนะ อุตส่าห์อยู่คนละตึกเรียนแล้วแท้ๆ T_T อเล็กซ์มองหน้าฉันปลงๆก่อนจะปล่อยมือออกจาก แขนของฉัน แล้วรีบเอาไปเช็ดกับกางเกงทันที -_-^ ฉันไม่ใช่ตัวเชื้อโรคนะยะ! ฉันอ้าปากค้างมองการกระทำของอเล็กซ์ที่ตอนนี้หันไปหาเพื่อนร่วมโต๊ะของฉันที่กำลังอ้าปากค้างเหมือนกัน แต่คงอ้าปากค้าง เพราะอึ้งในหน้าตาของหมอนี่มากกว่า ชิ! ก็แค่บ้านๆแหละว้าา (โกหก)
"Hi, my name is Alex. Ah...Can you speak English?"
"Yes, I can ^^// Hi, my name is Aye." ไอย์ยื่นมือออกไปเชคแฮนด์กับอเล็กซ์พอเป็นพิธี
"Oh, how wonderful! Nice to meet you, Aye"
"Nice to meet you too, Alex"
=O=;; สองคนนี้กำลังคุยภาษาต่างดาวใช่มั้ย? สาบานได้ว่าฉันฟังออกน้อยกว่าครึ่งจากที่พวกเขาพูดคุยกัน อเล็กซ์ถือวิสาสะนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆฉันทันที แล้วเริ่มคุยกับไอย์อย่างออกรสออกชาติ -_-; ยัยไอย์ก็ไม่ยอมแพ้ ตอบโต้ด้วยภาษาอังกฤษไฟแล่บ สำเนียงราวกับเจ้าของภาษามาเอง ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหดเหลือเล็กลงเรื่อยๆ ได้แต่มองจานข้าวตัวเองเงียบๆ จะให้ตักข้าวเข้าปากยังไม่ค่อยอยากจะทำเลย สงสัยคงได้ยินภาษาอังกฤษเยอะเกินไปฉันเลยกินไม่ลง =_=;
"So how did you know Ton-Rak?" (นายรู้จักต้นรักได้ไงหรออเล็กซ์?)
"Oh, she's supposed to be my host sister but we're in the same age ^^" (อ้อ เขาควรจะเป็นโฮสพี่ของฉันน่ะ แต่ว่าเราดันอายุเท่ากันพอดี)
"What!? So you're the exchange student then! ยัยต้นรัก! ทำไมแกไม่บอกฉันห๊ะว่าอเล็กซ์คือนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ไปอยู่บ้านแกน่ะ?" ไอย์หันมาถามฉันแล้วขู่ฟ่อๆ (คนหรือเปล่า?) จะว่าไปฉันก็ไม่ได้บอกมันไปนี่หว่าว่านักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาอยู่ที่บ้านชื่ออะไร ก็ว่าทำไมมันถึงไม่รู้
"ก็พวกแกคุยกันแบบไม่มีที่ว่างให้ฉันแทรกเลยนี่ จะให้ฉันไปบอกแกตอนไหนล่ะ!? คุยกับอีตานี่จนลืมฉันเลยนะ T_T"
"อย่าเพิ่งงอนดิแกนี่! โหย เริ่ดที่สุด ถ้าฉันรู้ตอนนั้นว่าฝรั่งที่จะมาอยู่บ้านแกหล่อขนาดนี้ ฉันคงสนับสนุนไปนานแล้ว >_<" แกก็สนับสนุนทุกคนที่หน้าตาดีนั่นแหละย่ะ
"หล่อแต่กวนประสาทดีฉันก็ไม่อยากอยู่ด้วยหรอกย่ะ..." ฉันเบะปากแล้วบ่นพึมพำเบาๆ
"แกว่าอะไรนะ?"
"อ้อ เปล่าๆ -_-;"
"Alex! You should study Thai, you know? It will be a lot easier" (อเล็กซ์! นายน่าจะหัดเรียนภาษาไทยไว้บ้างนะ จะได้คุยกับคนอื่นง่ายขึ้น)
"Yeah, I know. She will teach me today ^^" อเล็กซ์พูดแล้วพเยิดหน้ามาทางฉันที่พยายามฟังอยู่ตลอด พอจะได้ใจความว่ายัยไอย์จะให้อเล็กซ์เรียนภาษาไทย? แล้วอเล็กซ์ก็บอกว่า...เฮ้ย! เขาบอกว่าจะ ให้ฉันสอนรึเปล่า? O_O
"หือ? ทีชเทิ้ดอะไร ไม่เอาหรอก ฉันไม่สอนอีตานี่เด็ดขาด! ไอย์แกบอกเขาไปทีดิ" ไอย์จัดการถ่ายทอดคำพูดของฉันไปเป็นภาษาอังกฤษให้อเล็กซ์ฟัง หมอนั่นฟังปุ๊บก็รีบรัวคำพูดใส่ไอย์ที่เริ่มทำหน้ามึน
"เอ่อ เขาบอกว่าเธอต้องสอน เพราะเขารู้เรื่องข้อตกลงของแกกับแม่แกแล้ว... แล้วเขาก็บอกอีกว่า ถ้าแกอยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแกก็ต้องสอนเขาพูด ไม่งั้นเขาจะมาถล่มแก =_=; บ้านเขาเป็นมาเฟีย รึเปล่าเนี่ย ฉันชักหวาดๆ"
"นายกล้าดียังไงมาบังคับฉันย้าาาา! >O<" ฉันหันไปคว้าคออเล็กซ์แล้วโยกมันไปมาด้วยความโมโห อเล็กซ์ไม่ขัดขืนอะไรแล้วหันไปคว้าไอพอดออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดคลิปวีดีโอบางอย่างให้ฉัน กับไอย์ดู
'ต้นรัก ถ้าลูกกำลังดูคลิปนี้อยู่แสดงว่าลูกรู้แล้วว่าจะต้องสอนภาษาไทยให้อเล็กซ์... ไม่มีคำว่าแต่! หวังว่าลูกยังคงจำข้อตกลงของเราได้นะ หึๆ... แม่ขอบอกไว้เลยว่าถ้าลูกไม่สอนเขา แม่จะไม่ทำแค่ หักค่าขนมลูกแน่ๆ แม่จะส่งลูกไปเรียนต่างประเทศทันที แล้วอย่าหวังว่าแม่จะส่งเงินไปให้ลูกใช้ชีวิตที่เมืองนอกนะ ลูกจะต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองและส่งตัวเองเรียน เพราะฉะนั้น...(แม่พักจิบน้ำชาอย่างใจเย็น =_=) ถ้าลูกยังอยากมีเงินใช้และยังอยากอยู่ที่ไทย ลูกต้องสอนภาษาไทยให้เขาโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น แม่หวังว่าลูกจะใช้โอกาสนี้ในการพัฒนาภาษาอังกฤษของลูกด้วย เข้าใจมั้ย? แม่จะคอยดูความคืบหน้า อ้อ...ลืมบอกไปว่าแม่ต้องไปสัมมนากับอาจารย์ที่โรงเรียนต่างจังหวัดสักสองสามอาทิตย์นะ ดูแลอเล็กซ์ดีๆล่ะ ว่างๆก็พาเขาไปเที่ยวรอบๆเมืองบ้างก็ดีนะจะได้เปิดหูเปิดตาบ้าง แม่คงไม่ว่างพาไป เอาล่ะ แม่ต้องไปแล้วนะ บ๊ายบายยยยย'
เมื่อภาพแม่ของฉันที่กำลังโบกมือให้กล้องหายไป ฉันกับไอย์หันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่ฉันจะแข้งขาอ่อนทรุดลงไปที่เก้าอี้
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"
[ตกเย็น]
กริ๊งง
"เลิกเรียนได้ กลับไปทำการบ้านมาด้วยนะครับนักเรียน!"
เมื่ออาจารย์ปู่(อาจารย์สอนชีวะรุ่นดึกดำบรรพ์)เดินออกจากห้องไป ฉันก็ค่อยๆเลื้อยลงไปนอนฟุบบนโต๊ะอย่างหมดแรง เฮ้ออ... นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันไม่อยากกลับบ้าน ทำไมน่ะเหรอ? ก็ฉันต้องไป สอนภาษาไทยอีตาอเล็กซ์น่ะสิ! TOT ไม่รู้จะมายุ่งอะไรกับชีวิตฉันนักหนา ดีนะที่ยัยไอย์ทำตัวเป็นเพื่อนผู้แสนดี อาสาไปเป็นเพื่อนฉันด้วย ดีเหมือนกัน ฉันจะได้ไม่ต้องทนฟังเขาพูดภาษาดึกดึ๋ยๆนั่นไปสักพัก
"ปะแก... ฉันเก็บของเสร็จแล้ว" ไอย์สะพายกระเป๋าเป้ของมันแล้วเดินมาหาฉันที่โต๊ะ (เนื่องจากมันอยากสอบเข้าหมอ มันเลยไปต้องไปนั่งสลอนหน้าห้องเพื่อจะได้ตั้งใจเรียนวิชาชีวะ)
"เฮ้อ...วุ่นวายยุ่งยากที่สุดเลยแก ให้ตาย T^T"
"เอาน่า แม่แกออกมาพูดขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ทำแกก็ไม่มีตังนะเว้ย ระหว่างทนสอนแค่สองสามชั่วโมงต่อวันกับไม่มีข้าวกลางวันกินแกจะเลือกอะไรล่ะ"
"ฉันยอมสอนก็ได้ TOT" ฉันขาดข้าวกลางวันไม่ได้จริงๆ แง้ๆ สถานการณ์บีบบังคับหนู
ฉันคว้ากระเป๋าสะพายแล้วเดินก้มหน้าออกมานอกห้องเรียนเพื่อหลบแสงอาทิตย์ยามเย็นที่มันแยงเข้าตาพอดี แล้วฉันก็เดินไปชนเข้ากับอกของคนๆหนึ่งที่มายืนรออยู่หน้าห้อง
"อเล็กซ์! O_O มาได้ไงเนี่ย"
"I asked Aunn how to get to your classroom" อเล็กซ์ตอบฉันด้วยสีหน้าเนือยๆ นี่เขาพูดช้าลงหรือว่าภาษาฉันดีขึ้นกันแน่นะ ทำไมฉันฟังเขาออกล่ะ >_< แต่เขาก็ฟังฉันออกเหมือนกันแฮะ ทำไมล่ะ!?
"นายถามอั๋นมางั้นหรอ แล้วเขามาด้วยรึเปล่า *O*"
"-_-;; Aye! Can you translate what she said to me?" (ไอย์! ช่วยแปลที่ยัยนี่พูดทีได้มั้ย?)
"Oh sure! %&*Y)(_%^+(_@^%%" ไอย์ที่เดินตามฉันออกมาทำหน้าที่เป็นล่ามให้ฉันกับอเล็กซ์ "เขาบอกว่าอั๋นไม่ได้มาด้วย บอกว่ามีเรื่องด่วนที่บ้านน่ะ...เอ๊ะ! บ้านเขาก็บ้านฉันน่ะสิ? เกิดอะไรขึ้นเนี่ย..." ทันทีที่ไอย์พูด เสียงโทรศัพท์มือถือของมันก็ดัง ไอย์รีบรับโทรศัพท์ทันที
"ว่าไงนะ!? คุณลุงหมดสติงั้นหรอ? ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน? เข้าใจแล้วค่ะๆๆ หนูจะไปเดี๋ยวนี้!... รัก สงสัยฉันคงไปกับแกไม่ได้แล้วอ่ะ ลุงฉันลื่นล้มแล้วก็หมดสติไปเลย ต้องรีบไปดูอาการที่โรง พยาบาลอ่ะ ขอโทษจริงๆนะแก"
"ไม่เป็นไรๆๆ แกรีบไปเถอะ -_-;"
"ขอบใจนะแก ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ" ไอย์เข้ามากอดฉันทีนึง ก่อนจะหันไปพูดรัวๆใส่อเล็กซ์แล้วรีบวิ่งลงบันไดไป
ตึง...
ทำไมต้องเหลือฉันกับหมอนี่อีกแล้วนะ!? อย่างงี้ใครจะฟังใครรู้เรื่องล่ะ TOT
"Let's go home" อเล็กซ์พูดพลางผลักฉันเบาๆให้เดินนำหน้าเขา ฉันหันไปค้อนให้เขาทีนึงก่อนจะเดินนำเขาลงบันไดตามยัยไอย์ไป
ทางระหว่างกลับบ้านช่างเงียบสงบ เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันมากมาย และคราวนี้เราก็ตัดสินใจขึ้นแท็กซี่แทนที่จะซิ่งตุ๊กตุ๊กเหมือนขามาโรงเรียน -_-; ฉันว่าอเล็กซ์คงเข็ดขยาดกับรถสามล้อไปอีก นานเลยล่ะ ไม่ถึงสิบนาทีเราก็มาถึงบ้าน ฉันเดินไปเปิดประตูบ้าน อเล็กซ์เดินแทรกตัวเข้าไปในบ้านแล้วทรุดตัวลงบนโซฟาทันที =_=; นี่มันบ้านฉันนะยะ ให้ตายสิ... ฉันเดินเข้ามาในบ้านแล้ววางของทั้งหมดไว้ บนเคาท์เตอร์ห้องครัว ก่อนจะไปหาน้ำดื่ม
"Hey... I want a glass of water too." (นี่ ฉันก็อยากกินน้ำเหมือนกันนะ)
"ทำไมไม่มาเอาเองฟะ...แล้วมันพูดเป็นภาษาอังกฤษยังไงล่ะเนี่ย เฮ้อ... โอเคๆๆ รินให้ก็ได้วะ" ฉันบ่นอุบอิบแต่ก็ยังถือแก้วน้ำสองใบแล้วก็ขนมห่อนึงมาวางไว้บนโต๊ะรับแขก ฉันนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ งฝั่งตรงข้ามกับอเล็กซ์ที่กำลังจ้องหน้าฉันนิ่งๆ
"เอาล่ะ ฉันจะสอนภาษาให้นายแล้วนะ จะได้จบๆไปสักที"
"You're gonna teach me? Ok...go ahead" (จะสอนแล้วใช่มั้ย? เอาเลย -_-)
อเล็กซ์พูดแล้วย้ายมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆฉันแทน ฉันกระเถิบออกมาห่างเขาอีกนิดก่อนจะเริ่มสอนเขา เอ่อ...แล้วฉันควรจะสอนอะไรเขาก่อนดีล่ะ? TOT
"อืม... เริ่มจากพูดว่า สวัสดี ก่อนละกัน -O-"
"That's too easy" เอ๊า! ง่ายไปก็บ่นอีกเว๊ย บอกให้พูดอะไรก็พูดเถอะน่า
"งั้นแนะนำตัวละกัน! Introduce yourself นะ เค้? ผมชื่ออเล็กซ์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ พูดดิ๊"
"ผมชื่ออเล็กซ์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ!"
O_O เฮ้ย! ทำไมพูดได้เร็วแบบนี้อ่ะ! สงสัยจะเตรียมตัวมาดี -..-
"งั้นลองอันนี้! กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทรายุธยามหาดิลก ภพนพรัตนราชธานีบูรีรมย์ อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัตติยวิษณุกรรมประสิทธิ์" ฉันท่องชื่อเต็มของจังหวัดกรุงเทพฯที่จำได้ตั้งแต่ยังเด็กให้อเล็กซ์ฟัง พอหันไปมองหน้าอเล็กซ์ เขาก็...
"OoO!"
"ฮ่าๆๆๆ"
ฉันระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น โอ๊ยย ฮาอ่ะ! ดูหน้าเขาสิ อ้าปากค้างเลย ตลกเป็นบ้า xD
"ฉันแกล้งนายเล่นน่ะ ฮ่าๆ kidding อ่ะๆ ฮิๆๆ"
อเล็กซ์ถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำไมหูเขาแดงๆนะ สงสัยจะอาย ฮุๆๆ ชักสนุกแล้วสิ...
เวลาผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง ฉันยังคงพยายามให้อเล็กซ์พูดภาษาไทยอยู่ >_< ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ แต่อเล็กซ์เป็นคนที่เรียนภาษาได้ไวมาก ฉันสอนให้เขาพูดสองทีเขาก็พูดตามได้แล้วอ่ะ แล้ว พอย้อนกลับมาถามคำแรกที่ฉันสอน เขาก็ยังจำได้อยู่อีกแน่ะ เยี่ยม! อย่างงี้ก็เริ่มมีแววว่าค่าขนมของฉันยังอยู่ครบสินะ ทันใดนั้นคำพูดของแม่ก็ลอยเข้ามาในหัว
'แม่หวังว่าลูกจะใช้โอกาสนี้ในการพัฒนาภาษาอังกฤษของลูกด้วย เข้าใจมั้ย?'
แว้กกก! ฉันต้องเรียนภาษาอังกฤษด้วยนี่นา ชักไม่ง่ายแล้วสิ T_T แล้วฉันก็สะดุ้งเฮือกเมื่ออเล็กซ์เอาดินสอมาสะกิดฉัน พลางยื่นกระดาษมาด้วย
"Can you teach me how to write my name in Thai?" (สอนเขียนชื่อฉันเป็นภาษาไทยหน่อยสิ)
"อ่ะนี่...เขียนอย่างนี้" ฉันเขียนตัวหนังสือภาษาไทยเป็นคำว่า 'อเล็กซ์' ให้บรรจงมากที่สุดเพราะลายมือฉันมัน...เกินคำบรรยาย =_=;;
อเล็กซ์ร้องว้าวเบาๆ ก่อนจะพยายามเขียนตามแบบที่ฉันเขียน เขาย้ายก้นตัวเองลงไปนั่งที่พื้นเป็นที่เรียบร้อย เพราะต้องเขียนบนโต๊ะรับแขกซึ่งค่อนข้างจะเตี้ย อเล็กซ์แลบลิ้นเลียริมฝีปาก สายตาจดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้า ก็ตลกดีนะเวลาเห็นเขาในโหมดนี้ ดูตั้งใจแบบแปลกๆ ฮ่าๆ ฉันก้มหน้าลงไปให้ใกล้ขึ้นเพื่อแอบมองที่เขาเขียนให้ชัดๆ อเล็กซ์ขยับกระดาษเล็กน้อย ศอกของเขาปัดไปโดนยางลบจน มันตกลงมาที่พื้น เขาเอามือซ้ายข้างที่ว่างควานหายางลบแล้วก็แปะลงมาทับมือฉันที่กำลังจะเก็บยางลบไปให้เขาพอดี
ความรู้สึกแปลกๆก่อขึ้นทั่วร่างกายของฉัน เหมือนท้องมันโหวงๆ ไฟฟ้าแล่นแปร๊บๆไปทั่ว -_-// ตายล่ะ! นี่ฉันเป็นโรคอะไรรึเปล่านะ พรุ่งนี้ต้องไปปรึกษายัยไอย์ซะแล้ว ฉันมองลงไปที่มือตัวเอง ก่อน จะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ทาบมือฉันอยู่ ทันทีที่เราสบตากัน ทั้งฉันและเขาต่างก็รีบชักมือออกแล้วหันหน้าไปคนละทิศคนละทาง
"อะเอ่อ...ฮะๆๆ Let's go eat มั้ย? ฮ่ะๆๆ -_-;;" ฉันพูดขึ้นโดยพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนบรรยากาศแปลกๆที่ก่อตัวขึ้นหลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้
"Oh...err...sure! -_-;;"
อเล็กซ์วางดินสอลงแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ส่วนฉันก็เดินเข้าไปในห้องครัว ไหนดูสิว่าแม่ทำกับข้าวอะไรไว้ให้บ้าง... ฉันเปิดฝาชีที่ครอบอาหารบนโต๊ะไว้ขึ้น แล้วก็พบกับความว่างเปล่า =O=! ฉันไป เปิดตู้เย็นดูก็พบว่ามีผักสองสามชนิดคือ แตงกวา แครอทแล้วก็หัวไชเท้า =_=; ขอบคุณนะคะแม่ ของที่เหลือๆในตู้เย็นนี่มีประโยชน์มาก! แล้วสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นโพสอิทโน้ตที่มีลายมือแม่เขียนไว้แปะอยู่ตรงช่องฟรีซ
'อาหารหมดนะลูก กลับมาก็ไปซื้อของมาทำกินเองนะ ^^'
ทำไมไม่มาเห็นอีกทีวันพรุ่งนี้ไปเลยล่ะ! ไม่รู้จะโทษตัวเองที่ไม่ยอมเปิดตู้เย็นหรือจะโทษแม่ที่มาแปะไว้ในนี้ดีเลย
"อเล็กซ์ ไม่มีอาหารอ่ะ เอ่อ We have no food -_-;"
"So?" (แล้วไง?)
"ไม่หิวรึไงยะ!"
"หิว" อเล็กซ์พูดตอบ เห็นมั้ยล่ะ!? ฉันบอกแล้วว่าเขาจำที่ฉันสอนได้ทุกคำ TOT ทำไมมันฉลาดแบบนี้นะ
ฉันรื้อตู้พวกอาหารแห้งต่อไป
อ๊ะ! เจอมาม่าสองห่ออ่ะ! TTOTT ไชโย้!
"อเล็กซ์ๆ นายกินอันนี้ได้ปะ?"
"หืมม?" เขาเดินเข้ามาใกล้ๆพลางมองซองมาม่าแล้วพยักหน้าสองสามที ฉันเลยบอกให้เขาไปหยิบชามมาสองใบ ส่วนตัวเองก็ไป
ต้มน้ำร้อน
"Here, the bowls" อเล็กซ์เดินกลับมาพร้อมชามสองใบตามที่สั่ง หืมม...คำนั้นแปลว่าชามหรอ ฉันเพิ่งรู้ นึกว่าโบผูกผมซะอีก -_-;
ฉันจัดการเทก้อนบะหมี่ลงไปในชามแต่ละใบ แล้วก็ใส่เครื่องปรุงนิดหน่อยโดยไม่ต้องชิมหรืออะไรทั้งสิ้น แน่ล่ะ...มาม่านี่อาหารหลักฉันเลยนะ >_< ฉันจัดการส่งชามให้อเล็กซ์ไปเทน้ำร้อนจากกา ต้มน้ำเอง ฉันไม่ใช้เครื่องต้มน้ำร้อนเพราะว่าวันก่อนมันเพิ่งจะช็อตแล้วก็เจ๊งบ๊งทันที -_-; ใจเสาะเป็นบ้า เครื่องตั้งแพง ชิ!
"Ouch!"
ซ่าา
เพล้ง!
เฮ้ย! เกิดอะไรขึ้น O_O
ฉันรีบกลับหลังหันไปมองอเล็กซ์ที่ตอนนี้กำลังกุมมือของตัวเองอยู่ ชามมาม่าเมื่อกี้ตกแตกอยู่ข้างตัว มาม่ากระจายไปทั่วพื้น สงสัยจะโดนน้ำร้อนลวกแฮะ =_=; ฮ่วย ผู้ชายอะไรไม่ระมัดระวังเล้ยยย
"มานี่เลยนายน่ะ! Come over here เลย!"
ฉันจัดการไปลากเขาไปที่ซิงค์ล้างจานแล้วดึงมือที่กำลังกุมอยู่ออก เผยให้เห็นรอยน้ำร้อนลวกเป็นสีแดงปื้น โหย...ท่าจะแสบแฮะ ฉันจับมือเขาไปไว้ใต้ก๊อกน้ำแล้วเปิดน้ำทันที อเล็กซ์กระตุกมือหนีแต่ ฉันก็ยังดึงมือเขาไปไว้ที่เดิม แล้วหันไปมองเขาดุๆ -_-^ อย่างน้อยๆฉันก็เคยเรียนมาบ้างนะว่าต้องทำยังไงเวลาโดนน้ำร้อนลวก ดื้อจริงๆเลยอีตานี่นี่
ฉันปล่อยให้กระแสน้ำไหลผ่านแผลน้ำร้อนลวกของเขาสักพัก ก่อนที่จะไปหาผ้าขนหนูมาเช็ดมือให้ (จริงๆก็ไม่ได้ไปหาไกล มันคือผ้าขี้ริ้วที่ซักแล้วนั่นเอง -..-) พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าอเล็กซ์กำลังมองฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยบอกให้เขาไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อน แล้วจะไปหา ยามาทาแผลให้ อเล็กซ์พยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งรออย่างว่าง่าย เออ วันนี้มาแปลก สงสัยจะเจ็บแผลพูดไม่ออก
ฉันเดินออกมาที่สวนหน้าบ้าน แล้วก็คว้าเอาใบของต้นว่านหางจระเข้ออกมาหางหนึ่ง >_< เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วว่าฉันรู้ว่าต้องทำยังไงตอนโดนน้ำร้อนลวก พอฉันเดินกลับเข้าไปพร้อมแล้วทำท่าจะทา เนื้อว่านหางจระเข้ลงบนแผลเขา อเล็กซ์ก็รีบชักมือหนีทันที
"What is it!? Eww..."
"มาอ้งมาอี้วอะไร นี่เป็นสมุนไพรนะยะ! เอ่อ...สมุนไพรเรียกว่าอะไรวะ เฮิร์บปะ? herb อ่ะๆ It can help นะ -_-;;" ขอโทษที่ภาษาอังกฤษฉันมันห่วย
ฉันแบมือพลางทำสายตาให้เขาส่งมือมาให้ฉัน อเล็กซ์ค่อยๆยื่นมือที่โดนลวกมาให้ฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ -_-^ ฉันจัดการคว้ามือของเขามาทันที เห็นท่าทางแบบนี้แล้วมันหงุดหงิดชะมัดเลย ไม่รู้จะหวาด ระแวงอะไรนักหนา ฉันทาเนื้อว่านของว่านหางจระเข้ลงไปเบาๆ อเล็กซ์จ้องมองการกระทำของฉันอย่างสนอกสนใจ เมื่อฉันทาจนทั่วบริเวณที่โดนลวกแล้ว ก็จัดการเป่าให้อีกที ฉันชอบมากเลยเวลาแม่ทำแบบนี้ ให้ฉันตอนที่ฉันโดนน้ำร้อนลวก มันเย็นดี -W-
"O_O"
"ทำตาโตทำไม? What?"
"...Nothing -_-;"
อเล็กซ์ตอบแล้วหันหน้าไปทางอื่น ปล่อยให้ฉันงงว่าเขาเป็นอะไรของเขา =_= เอาเหอะ ตอนนี้ฉันหิวไส้จะขาดแล้วนะ เอ๊ะ! แล้วนี่ก็เหลือมาม่าแค่ชามเดียวแล้วสิ? เพราะของอเล็กซ์ทำตกเลอะพื้นไป หมดแล้ว TOT นี่ทำไมชีวิตฉันมันอนาถได้ขนาดนี้นะ ต้องมาแบ่งมาม่ากันกินเป็นอาหารเย็นหรอ? ฉันไปทำบาปอะไรกับอีตาอเล็กซ์นักหนาเนี่ย
ครืดด ครืดด
โอ๊ะ! โทรศัพท์สั่น สงสัยแม่โทรมาแหงๆ!
ฉันหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะรับแขกขึ้นมา เบอร์ใครหว่า...ไม่คุ้นเลย -_-a
"ฮัลโหล"
[ฮัลโหล นั่นต้นรักรึเปล่า?] ไม่ใช่แม่แฮะ...
"เอ่อใช่ค่ะ นั่นใครอ่ะ?"
[หวัดดีต้นรัก นี่อั๋นนะ ^^]
"อั๋น!!?"
[อื้อ ฉันเอง เธอทำอะไรอยู่หรอ?]
กรี๊ดดด ถึงแม้ว่าเสียงจะตอบมานิ่งๆ แต่ก็ทำเอาฉันนั่งเป็นโรคบิดเหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง
"อ้อ เพิ่งทำอาหารเย็นน่ะ"
[เธอทานกันดึกจังเลยนะ]
อ๊ายยย เขาใช้คำว่า 'ทาน' ด้วย สุภาพจังเลย *O* (เพ้อ)
"ก็เมื่อกี้อเล็กซ์โดนน้ำร้อนลวกก็เลยต้องปฐมพยาบาลให้ เลยเสียเวลาไปหน่อย..."
[อเล็กซ์งั้นหรอ? เขาเป็นอะไรมากรึเปล่า]
อั๋นรีบถามกลับทันที
"ไม่หรอกจ้า แค่ลวกมือนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"
[อ้อ ก็ดีไปนะ ^^ เธอคงเหนื่อยแย่เลยสิ ต้องคอยดูแลเขาแบบนี้]
"ก็.." อ๊ายยย ฉันกำลังทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง "ไม่หรอก แค่นี้เองฉันทนได้ ฮ่าๆ"
[อืม...มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ฉันต้องวางแล้วล่ะ ฝันดีนะ บ๊ายบาย]
"บายจ้ะ!"
กรี๊ดดด!! >[]<
อยากจะแหกปากให้ลั่นบ้าน คนอะไรน่ารักจริงโว้ยยย แค่ได้ยินเขาบอกว่าฝันดีแล้วเหมือนว่าชาตินี้จะไม่ฝันร้ายอีกเลย (ก็เวอร์ไป >_<) ฉันกำลังเคลิ้มๆสักพัก พอหันกลับมาจะเข้าบ้านก็ไปเจอกับอเล็กซ์ที่กำลังยืนกอดอกมองหน้าฉันอยู่
"จะกินมั้ย?" เขาถาม (ฉันสอนเขาพูดเองแหละ)
"กินสิ นายเหลือไว้รึเปล่า?"
"เหลือ? No, I didn't -_-"
แล้วฉันจะเอาอะไรกิน!
"Just kidding. Yours is over there, near the microwave..." อเล็กซ์พูดพลางหันหลังกลับไปนั่งกอดอกที่โซฟาและใช้รีโมท
เปิดทีวี ฉันเดินผ่านเขาเข้าไปในครัว อืม...เขาบอกว่าอะไรนะ เขาเอาไปมาม่าไว้ตรงไหนนะ ในไมโครเวฟหรอ =_=; ระหว่างที่ผ่านไปนั่นเอง อเล็กซ์ก็พูดขึ้นมาว่า...
"Who did you talk to?" (เมื่อกี้คุยกับใคร?)
"หืม? อั๋นไง your friend อ่ะ >_<"
"Oh...Umm" หลังจากนั้นเขาก็เงียบไปแล้วหันไปดูทีวีต่อ ฉันก็ยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วก็เดินไปหยิบชามมาม่า เออเนอะ! ทำไมเมื่อกี้ไม่ใช้ไมโครเวฟต้มน้ำเนี่ย? ง่ายกว่าตั้งเยอะ =3= ฉันส่ายหัวให้กับ ตัวเองก่อนจะลงมือกินมาม่าก่อนที่มันจะอืดไปมากกว่านี้ (ดีที่อเล็กซ์แบ่งมาม่าส่วนของฉันไว้อีกชามนึงแล้ว ไม่งั้นฉันคงต้องกินต่อจากที่เขากินเหลือ =_=;) อะไรบางอย่างทำให้ฉันหันกลับไปมองอเล็กซ์อีกครั้ง ก็เห็นว่าเขากำลังมองมาเหมือนกัน เราจ้องกันสักพักก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายหันหน้าหนีไปสนใจโทรทัศน์ต่อ ทิ้งให้ฉันคิ้วขมวดอยู่คนเดียว
"อะไรของเขา... -_-?"
__________________________________________
คุยกันเล่นๆ
ไรท์เตอร์มาอัพแล้วน้า :D ดูเหมือนมันยาวๆ เนื่องด้วยที่คอมที่ใช้ไม่มีเวิร์ดเลยไม่รู้ว่าแต่งไปทั้งหมดกี่หน้าค่ะ (กาก) แฮ่ๆ แต่ก็ตั้งใจแต่งเต็มที่เลยนะคะ ไรท์เตอร์ลองเว้นบรรทัดระหว่างคำพูดดูเผื่อจะอ่านง่ายขึ้น
ถ้าชอบหรือไม่ชอบยังไงก็มาบอกกันได้นะคะ ^^ ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ =O=; สัญญาว่าจะพยายามอัพทุกสัปดาห์ อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นหรือโหวตกันนะคะ ไรท์เตอร์รักนักอ่านทุกคนนะ จ๊วบบ
ความคิดเห็น