คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอน 7...
*
***
****
******
**************
��������� ตอนนี้ฉันและทีมงานรวมถึงผู้ช่วยของท่านประธานคังคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในผับ JP�
ผับนี้ดูภายนอกแล้วเหมือนตึกธรรมดา� มีแต่คนดังทั้งนั้นที่จะเข้าออกผับแห่งนี้ได้� และไม่ต้องกลัวว่าจะมีปาปารัสซี่เพราะที่นี่เขาจะยึดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดมีการรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม� มีกล้องวงจรปิดบันทึกทุกเวลาการเข้าออก� และตอนนี้ฉันก็ได้เข้ามาข้างในแล้ว� ในนี้เสียงเพลงดังหนวกหูชะมัด
��������� "เชิญทางนี้ครับ"� ผู้ช่วยของท่านประธานคังพูดพร้อมเดินนำพวกเราไป
��������� "อ๊ายแก...นั่นฮันดองวุคนี่นา� นั่นก็เชเฮเคียว� มีแต่ดาราดังทั้งนั้นเลยแก" =_=! เอาอีกแล้ว...
เสียงกระดี๊กระด๊าแบบนี้หนีไม่พ้นพี่ริซซี่แน่นอน...นั่น� เอาเข้าไป...
��������� ในขณะที่พวกเรากำลังเดินไปที่โซนวีไอพี� สายตาของฉันก็บังเอิญเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีตรงมุมด้านในสุดเข้าพอดี� นั่นมัน...คังวอนกับดองชินนี่นา� สองคนนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมกับสาวๆที่กำลังห้อมล้อมอยู่ตั้งหลายคน� และถัดมานั่นก็เป็นนายเช ซึงวอนกำลังจูบกันแบบดูดดื่มกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้� อ๊าย...บัดสีบัดเถลิง� และนั่น...ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงกลางคนเดียวแต่มีผู้หญิงตั้งสองคนล้อมซ้ายล้อมขวาพร้อมกับป้อนน้ำอะไรให้กินแต่ที่แบบนี้คงไม่มีหรอกนะน้ำเปล่า� เพราะนั่นมันเหล้าชัดๆ...นายลี จูจิน ฉันนึกว่านายนี่จะเป็นคนเงียบๆไม่สุงสิงกับใครซะอีก�ที่ไหนได้...
��������� "เชิญนั่งโต๊ะนี้เลยครับ� ถือว่าเป็นโต๊ะวีไอพีที่ดีโต๊ะหนึ่งเลยครับอีกอย่างมุมวีไอพีที่ดีที่สุดในผับนี้ต้องยกให้กับวงซีนิธน่ะครับ� ทุกคนเชิญตามสบายเลยนะครับค่าโต๊ะไม่ต้องเป็นห่วงท่านประธานเป็นคนรับผิดชอบเองครับ"
��������� "ทำไมล่ะคะ"� ฉันถาม
��������� "ท่านบอกแค่ว่าเนื่องในโอกาสที่สองบริษัทได้มาทำงานร่วมกัน� อีกอย่างคือวันนี้เป็นวันเกิดของคุณเฟลินครับ"��ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะพากันนั่งลง
��������� "หมดหน้าที่ของผมแล้ว� ขอตัวนะครับ"� ผู้ช่วยของท่านประธานคังพูดแค่นั้นก่อนจะโค้งให้พวกเราแล้วเดินออกจากผับไป� หลังจากนั้นพวกพี่ๆทีมงานก็สั่งนู่นสั่งนี่มาทานกันเยอะแยะแต่ฉันไม่ค่อยหิวเลยแฮะ...เวลาผ่านไปพอสักพักพวกพี่ๆก็พากันออกไปโชว์เสต็ปกันอย่างเมามัน
����������"เฟ� ทำไมไม่มาเต้นด้วยกันล่ะ"� พี่แนน...พี่ที่เป็นนักเต้นของค่ายเอ่ยปากชวน
��������� "ไม่ล่ะค่ะ� เชิญพี่ตามสบายเลยค่ะ"
����������"งั้นก็ตามใจ"��พี่แนนยิ้มให้ฉันทีนึงก่อนจะออกไปเต้นต่อ� ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะคนเดียวแบบเซ็งๆ� แต่ก็ดีที่วันเกิดฉันปีนี้พิเศษกว่าทุกปี� อย่างน้อยก็มีคนมาฉลองเป็นเพื่อนหลังจากที่มันไม่ได้เกิดขึ้นมาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว��
��
��������� ฉันได้แต่นั่งจิบน้ำอัดลมไปเรื่อยๆ���แล้วก็เหลือบไปมองกลุ่มคนด้านในสุดแต่ทุกคนก็
ไม่ได้มีอะไรที่เปลื่ยนแปลงเลย...นายพวกนี้ไม่รู้จักอายบ้างหรอไงกัน� แต่เอ๊ะ!...ทำไมมีแค่สี่คน�
แล้วไอ้บ้ามินซองหายไปไหน� อ่ะนั่น...พวกซีนิธหันมาทางนี้แล้ว� บ้าจริง...พวกนั้นต้องว่าฉัน
แอบมองพวกเขาอยู่แน่ๆเลย
��������� "ทำไมนั่งอยู่คนเดียวล่ะ"� พอพวกซีนิธหันมา� ฉันก็หันหน้าไปมองทางอื่นแทนแต่ทันทีที่ได้ยินเสียงคนพูดกับฉัน� ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองทันที
��������� "ลี จูจิน..."
��������� "^_=� เรียกชื่อฉันทำไม..."� ยิ้มงั้นหรอ...นายนี่ประสาทหรือเปล่า� แล้วมานั่งข้างๆฉันทำไมเนี่ย
��������� "แล้วนายจะมานั่งตรงนี้ทำไม� กลับไปนั่งโต๊ะตัวเองเลยนะ"� ถ้านายนี่ไม่รีบออกไป� มีหวังฉันต้องโดนพวกแม่คนที่นั่งป้อนเหล้าจูจินเมื่อกี้ฆ่ากลางผับแน่
��������� "ฉันจะนั่งนี่...มีปัญหาอะไรมั้ย"� นายนี่ตอบหน้าตาเฉย
��������� "ก็ถ้านายไม่ลุกฉันก็จะโดนฆ่าน่ะสิ"� ฉันมองไปยังพวกผู้หญิงที่กำลังจ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะหันมามองหน้าจูจิน
��������� "ไม่เกี่ยวกับฉัน"� อ๊าก!...ไอ้บ้า� พูดมาได้ไงว่าไม่เกี่ยว
��������� "ที่ฉันโดนฆ่าก็เพราะนายนั่นแหละตัวต้นเหตุ� แบบนี้จะเรียกว่าไม่เกี่ยวได้ยังไง"� แน่ะ!...ยังมาทำหน้าเฉยชา� ไอ้บ้านี่จะกวนประสาทฉันหรอไงเนี้ย
��������� "เลิกพูดเถอะน่า...น่ารำคาญจริง"
��������� "นี่...อุ๊บ"� ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ด่านายจูจิน� นายนี่ก็ยกแก้วน้ำอัดลมใส่ปากฉันซะก่อน
��������� "เงียบได้หรือยัง"� ฉันมองหน้าเขาอย่างโกรธๆก่อนจะยอมสงบปากสงบคำแล้วนั่งกินน้ำอัดลม=_=!! ฉันกับจูจินนั่งไปเรื่อยๆโดยที่ไม้ได้พูดอะไรกันเลย� ฉันเห็นว่าเขาเงียบๆจึงแอบหันไปมองแล้วก็เป็นจังหวะที่เขากระดกแล้วเหล้าที่ติดมือมาด้วยเข้าปาก� โดยที่สายตายังคงมองตรงไปข้างหน้า
ดูเขาสิ...เท่ออกขนาดนี้ไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงแทบทุกคนจะหลงรักเขา...
��������� "วันนี้เราจะไปต่อที่ไหนดีคะ"� ขณะที่ฉันกำลังยกน้ำอัดลมขึ้นดื่มก็ได้ยินเสียงสุดเซ็กซี่ของผู้หญิงสักคน� พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นผู้ชายคนนึงยืนหันหลังให้� ฉันจึงมองไม่เห็นหน้าเขาแต่มีผู้หญิงใส่ชุดเกาะอกสีแดงคงเป็นเจ้าของประโยคเมื่อกี้กำลังเอามือคล้องคอผู้ชายตรงหน้าแล้วก็รั้งคอของ
ผู้ชายคนนั้นเข้าไปไกล้...ยัยนี่ช่างกล้าจริงๆ� เริ่มก่อนซะด้วยสิ
��������� "ที่เดิม"� ผู้ชายคนนั้นพูด� เอ๊ะ!...เสียงนี่มัน� ยังไม่ทันที่ฉันจะได้สงสัยอะไรต่อ� โฉมหน้าของ
ผู้ชายคนนั้นก็ปรากฎให้เห็นเสียแล้วเพราะเขาผละออกแล้วเปลื่ยนเป็นโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้นแทน
��������� "คิม มินซอง"��ฉันเผลอเรียกชื่อนายนั่นเข้า� ไม่รู้ว่าเขาได้ยินหรือเปล่า...แต่เขาก็ค่อยๆหันหน้ามามองทางฉัน� ดูเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยที่เจอฉันที่นี่นอกจากมองหน้าฉันเฉยๆ
��������� "มินซองรู้จักนังนี่ด้วยหรอคะ"� ยัยชุดแดงปากไม่ดีเอ้ย...มาเรียกฉันว่านังได้ยังไงกัน� แล้วไอ้บ้านี่จะจ้องฉันทำไมเนี่ยแถมสายตาที่มองมานั่นมัน.....เย็นชาชะมัด
��������� "ไม่นี่"� อะไรกัน...พูดมาได้ยังไงว่าไม่ได้รู้จักฉัน
��������� "นั่นสินะคะ� คนดังอย่างมินซองจะไปรู้จักยัยหน้าจืดนี่ได้ยังไงกัน� คงจะเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของจูจินมากกว่า"� ยัยนั่นพูดพร้อมกับกอดแขนมินซอง� "อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย...เรารีบไปกันเถอะ
นะคะมินซอง"� ยัยนั่นพูดเสียงออดอ้อนก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกจากตรงหน้าฉันไป��
อะไรกัน...ทั้งที่รู้จักแต่กลับทำเหมือนไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน� ไอ้บ้ามินซองเอ้ย...น่าโมโหที่สุด
แต่ฉันนี่สิต้องบ้ายิ่งกว่าที่หวังว่านายนั่นจะตอบว่ารู้จักฉัน��นี่ฉันหวังบ้าอะไรเนี้ย..?
����������ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความโมโหที่กำลังก่อเกิดในใจ
��������� "เธอโกรธหรอที่มินซองตอบแบบนั้น"� จูจินพูดขึ้นหลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงของเขาตั้งหลายนาทีก่อนแล้ว� ฉันหันมาจ้องหน้าเขาก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า
��������� "ถ้านายหมายถึงการที่อีตานั่นบอกว่าไม่รู้จัก� ฉันจะตอบในฐานะคนที่กำลังจะทำงานร่วมกันอีกสามเดือนข้างหน้า� ฉันบอกเลยว่าโกรธ� แต่ถ้านายหมายถึงการที่นายนั่นบอกว่าไม่เคยรู้จักแล้วฉันจะต้องเสียใจ� น้อยใจอะไรเทือกนี้ฉันก็ขอบอกนายตรงนี้เลยว่า...ไม่เลยสักนิดเดียว"� ฉันเน้นประโยคสุดท้ายเพราะนั่นหมายถึงความรู้สึกของฉันจริงๆ
��������� "แตกต่าง"� จูจินพูดพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก
��������� "นายหมายความว่าไง"
��������� "ก็หมายความว่าเหล้าฉันหมดแล้วน่ะสิ� ฉันไปล่ะ"� นายนี่ประสาทหรือเปล่าคิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป...แล้วคำพูดเมื่อกี้มันหมายความว่าไงเนี้ย...เฮ้อ!..คิดแล้วปวดหัว� ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นจนเวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้แต่คงนานพอดูเพราะพี่ๆที่พากันไปออกเสต็ปนั้นได้กลับมานั่งที่โต๊ะกันหมดแล้ว
��������� "เป็นอะไรหรือเปล่าเฟลิน� สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ"��พี่เจนนี่ถามด้วยสีหน้ากังวลนิดหน่อย� ฉันหันไปมองพี่เจนก่อนจะตอบกลับไป
��������� "เปล่าค่ะ� เฟแค่ปวดหัวนิดหน่อยไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ"
��������� "หรอ...อืม..งั้นพี่ว่าพวกเรากลับกันดีกว่า� เฟจะได้พักผ่อนพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกเดี๋ยวไม่สบาย"� หลังจากนั้นทุกคนก็พากันกลับไปยังโรงแรมแล้วพักผ่อน� เพื่อลุยงานกันต่อพรุ่งนี้� รวมทั้งฉันด้วย
*****
**********
******************************************
� ...**-----*-*-*...meal_jae...*-*-*------**..
��������
ความคิดเห็น