คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน6....
*
**
***
****
*****
--------------------------
ภายหลังเสร็จการประชุมทีมงานทุกคนก็ร่วมปรึกษากันเกี่ยวกับงานที่ตนเองได้รับผิดชอบรวมถึงฉันที่ต้องปรึกษาด้านงานเพลงกับนักแต่งเพลงของที่นี่ด้วย คุณพานิชย์บอกว่านักแต่งเพลงคนนี้เขาเป็นลูกครึ่งเกาหลีกับฝรั่งเศสนะ ถ้าฉันจำไม่ผิดเขาน่าจะชื่อ"เฮนรี่" อายุก็ราวๆ 35 ปี
(โห!!..นึกว่าจะซัก 20ต้นๆ..=_=!!) เป็นนักแต่งเพลงที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นหน้า เพราะเขาไม่ชอบเปิดเผยตัวต่อสาธารณะชนแต่ก็เป็นคนทันสมัยและก็เขียนเพลงให้นักร้องดังที่ดังทั่วเอเชียขนาดข้ามทวิปไปถึงยุโรปกันเลยทีเดียว...(ลึกลับจัง)
"ห้องทำงานของคุณเฮนรี่อยู่ห้อง J237 ครับคุณเฟลิน" คุณลีบอก
"อ๋อ...ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณ
"อ้อ..." ฉันหันหลังกลับขณะที่กำลังจะเดินไป
"คุณลีคะ...ต่อไปไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหรอกนะคะ มันฟังยังไงไม่รู้ เรียกเฟลินเฉยๆดีกว่าค่ะ^_^"
"เอางั้นก็ได้ หนูเฟลิน" คุณลีตอบมาอย่างยิ้มๆ ฉันก็ยิ้มตอบเช่นกัน จากนั้นฉันก็หันหลังกลับเดินมุ่งไปที่ห้อง J237 ทันที
(((ก๊อกๆ)))
ฉันเคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา เอะ!...ทำไมไม่มีเสียงใครเลยล่ะ หรือว่า
ไม่มีใครอยู่
"ขออนุญาตนะคะ" ฉันถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้อง
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่ามีใครอยู่หรือเปล่าคะ" ฉันตะโกนถามเพราะคิดว่าอาจจะมีคนอยู่ในห้องนี้อีกอย่างดูจากขนาดห้องแล้วทั้งใหญ่โตและกว้างขวาง ภายในห้องมีโต๊ะทำงานและ
เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นแต่กลับมีเครื่องดนตรีตั้งหลายชิ้นอยู่ในนี้ ทั้งเปียโนสีดำตัวใหญ่ที่วางอยู่มุมห้อง
พร้อมทั้งกีตาร์ เบส กลองชุด รวมถึงดนตรีพื้นเมืองของเกาหลีอีกสองสามชิ้น คุณเฮนรี่อะไรนี่คงเก่งน่าดู
"มาหาใคร" อยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของผู้ชายวัยกลางคนที่มือข้างหนึ่งถือไม้กวาดอยู่
"เอ่อ...หนูมาหาคุณเฮนรี่น่ะค่ะ ไม่ทราบว่าอยู่หรือเปล่าคะ" ฉันถาม แต่ลุงคนนั้นน่ะสิทำหน้าแปลกๆแล้วก็มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเฉยชา แล้วจะมองหาอะไรมิทราบเนี่ยชักไม่น่าไวใจแล้วนะ...
"......" ลุงนี่เป็นใบ้หรือเปล่าวะ...=_=!!;
"-_-" หรือว่า....
"คุณลุงหูหนวกหรอคะเนี่ย เอ่อ...ทำไงดีฉันพูดภาษาใบ้ไม่เป็นซะด้วยสิ" ฉันทำหน้าหัวเสียเพราะไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับลุงคนนี้ยังไง
"เป็นใบ้ หูหนวกงั้นหรอ..." อ่าว!...ปกติดีนี่นาเพราะแกพูดออกมาแล้ว
"เอ่อ คุณลุงปกติดีใช่มั้ยคะ...หนูก็คิดแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วล่ะค่ะ แหะๆ" ฉันยิ้มฝืดๆเต็มที ก็ที่เมื่อกี้ไปว่าแกเป็นใบ้หูหนวกซะได้เลยแก้ตัวน้ำขุ่นๆไปซะงั้น
"มาหาคุณเฮนรี่งั้นหรอ" ลุงคนนั้นถาม
"ค่ะ"
"เขาไม่อยู่หรอก ออกไปข้างนอกตั้งนานแล้ว"
"อ้าว...ก็ใหนคุณลีบอกว่าคุณเฮนรี่รออยู่ในห้องนี้ไม่ใช่หรอคะ อีกอย่างหนูก็มาเพื่อปรึกษาเรื่องเพลงของวงซีนิธด้วย" เสียมารยาทจริงตาแก่เฮนรี่นี่ รู้ทั้งรู้ว่าต้องทำงานร่วมกันแต่ก็ดันไม่
อยู่รอซะงั้น...
"ให้ลุงช่วยอะไรมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นหนูขออยู่รอคุณเฮนรี่ที่ห้องนี้ได้มั้ยคะ" คุณลุงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ฉันจึงนั่งลงตรงโซฟา
"คุณลุงทำงานต่อเถอะค่ะ หนูรอได้" ฉันบอกคุณลุงเพราะเห็นแกมัวแต่คุยกับฉันเลยยังไม่ได้ทำงานที่แกทำค้างอยู่
"ทำงาน....อ้อ...เอองั้นลุงทำงานต่อละกันนะ" คุณลุงทำหน้าสงสัยแต่ก็เปลี่ยนเป็นเข้าใจอะไรสักอย่างแล้วก็หันหลังกลับไปเก็บกวาดพื้นต่อ
"หนูคือคนไทยที่จะมาทำงานกับ JP ในโครงการนี้ใช่มั้ย" คุณลุงถาม
"อ้อ...ค่ะ"
"แล้วหนูทำหน้าที่อะไรล่ะ" คุณลุงพูดทั้งที่มือยังถือไม้กวาดกวาดพื้นอยู่
"เป็นนักแต่งเพลงน่ะค่ะ"
"แล้วหนูเล่นอะไรเป็นบ้าง" ฉันทำท่านึกก่อนจะตอบไปว่า...
"ก็เล่นได้หลายอย่างค่ะ พวกกีตาร์ เบส กลอง ไวโอลินอะไรพวกนี้ล่ะค่ะ"
"แล้วอันที่หนูชอบที่สุดล่ะ"
"ที่หนูชอบที่สุดก็คงจะเป็น..............เปียโน...ล่ะมั้งคะ" ฉันก้มหน้าลง ทั้งที่เคยคิดไวแล้วว่าไม่อยากยุ่งกับดนตรีชนิดนี้อีกแต่สุดท้าย ภายใจจิตใจของฉันก็มีแต่เสียงเรียกร้องว่าคำตอบต้องเป็น....เปียโน...เท่านั้น
"ทำไมต้องมีมั้งด้วยล่ะหนู"
"ก็เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่น่าจดจำพร้อมๆกับสิ่งที่อยากจะลืมน่ะสิคะ" ฉันตอบคุณลุงทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลยแม้แต่นิด
หลังจากนั้นระหว่างฉันกับคุณลุงก็ไม่มีบทความสนทนากันอีกเลย จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆคุณเฮนรี่ก็ไม่มีท่าว่าจะกลับมา แล้วตอนนี้มันก็เย็นแล้วด้วยฉันเลยคิดว่าเขาคงไม่มาแล้วล่ะจึงตัดสินใจกลับไปหาทีมงานที่เหลือดีกว่า
"อ้าวหนู...จะกลับแล้วหรอ" คุณลุงถามทันทีที่ฉันกำลังลุกขึ้นยืน
"อ่อ...ค่ะ^_^" ฉันยิ้มให้คุณลุง
"ไม่อยู่รออีกหน่อยหรอ"
"คงไม่ล่ะค่ะอีกอย่างหนูมีนัดกับทีมงานแล้ว" ฉันตอบก่อนจะเดินไปยังประตู แต่ก็หันหลังกลับมา...
"เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณลุงชื่ออะไรหรอคะ" ฉันถาม
"ชื่อ...เอ่อ...ชื่อคิมฮันกอง" คุณลุงตอบพร้อมรอยยิ้มฝืดๆ
"คะ...ขอบคุณมากนะคะ" ฉันยิ้มให้ลุงแกก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกมา
ฉันเดินไปหาผู้จัดการและทีมงานเพื่อจะได้กลับโรงแรมกัน แต่ระหว่างทางลงลิฟท์ก็เจอกับท่านประธานคังเข้าพอดี ท่านมองมาทางฉันแล้วก็ยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า
"จะกลับกันแล้วหรอ"
"ใช่ครับ" คุณพานิชย์ตอบ
"วันนี้วันเกิดหนูเฟลินไม่ใช่หรอ มีโปรแกรมจะไปฉลองกันที่ไหนหรือเปล่าล่ะ" ท่านประธานคนนี้ยังไม่เลิกแถมยังความจำดีอีกต่างหาก
"คือเราคิดว่าจะฉลองแต่ยังไม่ได้ตกลงกันน่ะครับว่าจะไปที่ไหน" คุณพานิชย์เอ่ยตอบ
"ถ้ายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนลองไปผับJP ดูสิ ที่นั่นเป็นผับในเครือ JP Entertainment ถึงจะมีแต่พวกศิลปินดังๆเข้าไป แต่ก็มีที่ส่วนตัวให้กับแขกเหมือนกัน" พอพี่ช่างแต่งหน้าและพวกบ้าดาราได้ยินว่าเป็นที่ของคนดัง...แค่นั้นล่ะค่ะท่านผู้อ่าน สุดท้ายก็ต้องตามใจพวกพี่แก...เฮ้อ=_+!!
---------------------------------------------------------------------------------
*
**
*
***
----------------------
...ดีค่ะ
.....จะพยายามอัพบ่อยๆแล้วกันนะคะ...
บางครั้งหัวมันไม่แล่นเลย......คิดไม่ออก=_=!!
...ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ*-*
-....-.-...mael_jae....-.-...-
ความคิดเห็น