คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ------เจ็บแทน.-.=!----
*****
*********
*************
*****************
ก่อนอื่นมาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า ฉันชื่อเฟลินค่ะเพิ่งอายุแค่สิบแปดปีเท่านั้นแถมยังเรียนไม่จบอีกต่างหากก็ได้มาทำงานซะละ ก็อย่างที่พวกคุณรู้มาคราวๆ...ฉันน่ะเป็นนักแต่งเพลงจริงๆ...แถมเป็นอันดับต้นๆของค่ายและได้ทำงานในค่ายเพลงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยอีกด้วย ของอย่างนี้มันต้องมีเส้นและความสามารถนิดหน่อยค่ะ...หุหุ แล้วที่บอกว่าเรียนไม่จบไม่ใช่เหลวแหลกหรือว่าอะไรนะคะ แต่ไม่มีเงินจะเรียนต่างหาก เฮ้อ..น่าเศร้าจัง(ใครมีช่วยสงเคราะห์ด่วน..) ชีวิตฉันช่าง
น้ำเน่าอะไรเช่นนี้ แต่ถึงจะน้ำเน่ายังไงก็เขียนเพลงที่คนเขาร้องได้กันทั่วบ้านทั่วเมืองก็แล้วกัน..
ถึงขั้นได้ข้ามประเทศมาเกาหลีเชียวนะ.....เจ๋งปะละ=_=!!
......................*-*.........................
หลังจากที่ฉันวางระเบิดใส่หัวนายมินซองอะไรนั่นฉันก็รีบมาหาพวกพี่ทีมงานทันที พอไปถึงก็โดนว่าซะหูชา ก็แค่มาสายนิดเดียวเอง เป็นเพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวฉันถึงได้โดนด่า แถมฉันยังไม่ได้เข้าห้องน้ำอีกต่างหาก ดีนะที่ตอนนั้นโมโหมากกว่าถึงได้ลืมไป แต่ตอนนี้ชักจะยังไงแล้วสิ อยากเข้าห้องน้ำจะแย่แต่ก็เกรงใจพวกป้าๆ...เอ่อ พี่ๆทั้งหลาย ฉันเลยต้องกัดฟันขึ้นรถที่ทางบริษัทติดต่อไว้
ไม่นานรถตู้สองคันที่ฉันและทีมงานนั่งมาจากสนามบินก็ถึงที่หมายนั่นคือโรงแรมเอมินตัน โรงแรมนี้ถือเป็นโรงแรมที่อยู่ในระดับดีมากเลยทีเดียวเพราะดูตั้งแต่ทางเข้ามาจนถึงลอปบี้ ช่างสดุดตาอะไรเช่นนี้ถือว่าตกแต่งได้น่าสนใจและทันสมัยจริงๆ อีกอย่างทาง JP Entertainment ค่ายเพลงที่พวกฉันต้องร่วมทำงานด้วยเป็นฝ่ายแนะนำและจองที่พักไว้ให้เรียบร้อย ที่ต้องพักที่นี่ก็เพราะโรงแรมตั้งอยู่ไม่ไกลจาก JP น่ะสิ จะได้ทำงานสะดวกขึ้นไงล่ะ หลังจากติดต่อห้องพักเสร็จแล้วก็เป็นอันสรุปว่าฉันได้นอนห้องเดียวกันพี่เจนนี่พี่ที่เป็นโปรดิวเซอร์ของทางค่ายเรา ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่าเป็นผู้หญิงแต่ขอบอกนะว่าฝีมือการทำงานของพี่แกยอดเยี่ยมจริงๆ แม้แต่โปรดิวเซอร์ผู้ชายหลายๆคนยังต้องยกนิ้วให้...
ตอนนี้ฉันกำลังถือกระเป๋าเพื่อขึ้นไปที่ห้องพัก อีกอย่างต้องรีบเพราะไอ้ที่มันอยู่ในท้องเริ่มปั่นป่วนอีกแล้ว โอ้ว!!..ขี้จ๋ารอฉันก่อน(มันชอบพอกับขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่=-=//) แต่ยังไงความทุกข์ทรมานอันแสนสาหัสก็สลายไปกับสายน้ำ ฮ้าา....สบาย
..........................
วันนี้คือวันที่ฉันจะได้ทำงานวันแรกที่เกาหลี ที่นี่อากาศดีสุดๆไปเลย ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อเข้า
บริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง JP Entertainment กับพี่ๆทีมงานที่ได้รับหน้าที่ในโครงการทำศิลปินครั้งนี้ด้วย
รถตู้ของทางโรงแรมแล่นมาจอดที่หน้าตึก JP มีพนักงานมาต้อนรับเราอย่างดีเลยล่ะ ขอบอกว่าบริษัทนี้โคตะระใหญ่เลย 'O' ตึกสูงเสียดฟ้าแน่ะ พอเดินเข้ามาด้านในก็มีแต่บุคคลที่ดูดีทั้งนั้นเพราะดูจากการแต่งตัวของพนักงานแล้ว เนี๊ยบสุดๆ...
"อันนยองฮาเซโย/สวัสดีครับ" มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทักพวกเรา
"อันนยองฮาเซโย/สวัสดีครับ" คุณพานิชย์เอ่ยขึ้นมาเช่นกัน
"ผมชื่อลี โบกุง เป็นประชาสัมพันธ์ของบริษัท JP Entertainment ครับ ทางเรายินดีต้อนรับทุกท่านเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของทางค่ายเรานะครับ และผมก็จะเป็นคนพาพวกคุณขึ้นไปดูบริษัทส่วนที่พวกคุณต้องทำงานร่วมกับทางค่ายของเรารวมถึงรายละเอียดต่างๆด้วยครับ ถ้าพร้อมแล้วเชิญทางนี้เลยครับ" คุณลี โบกุงอะไรนั่นแนะนำตัวก่อนจะพาพวกเราขึ้นไป บริษัทนี้ดูมีคุณภาพจริงๆทั้งทันสมัยและบุคลากรที่ดูน่านับถือสมแล้วที่เป็นค่ายเพลงอันดับหนึ่งของเกาหลี
"ถึงแล้วครับ ที่นี่คือชั้น 23 ที่ที่พวกคุณจะต้องทำงานร่วมกับทางเราในอีกสามเดือนข้างหน้าครับ แต่ก่อนอื่นผมต้องพาพวกคุณเข้าไปแนะนำตัวกับเหล่าผู้บริหารก่อนและทีมงานที่ร่วมใน
โปรเจ็กนี้ก่อน เชิญทางนี้ครับ" โห!!..พี่แกกะจะพูดคนเดียวเลยแฮะ...
ตอนนี้ฉันและทีมงานเดินมาถึงห้องๆหนึ่งซึ่งดูแล้วกว้างขวางมากๆ ในนี้มีคนอยู่ก่อนแล้วคงจะเป็นคนที่ทำงานอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกปวดฉี่ขึ้นมาซะแล้วสิ...
"ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนหรอคะ" ฉันถามคุณลี โบกุง
"อ่อ...เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายครับ"
"ขอบคุณค่ะ^_^"
"เอ่อ ผู้จัดการคะ เฟขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" ฉันสะกิดคุณผู้จัดการเพื่อขอตัวไปทำธุระก่อน
"อืม...รีบไปรีบมาล่ะ" คุณพานิชย์พยักหน้า
ฉันเดินมาตามทางที่คุณลีบอกแล้วก็เจอ ฉันเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกมา
พลัก!!!
"โอ้ย!" ฉันร้องออกมาเพราะจู่ๆก็เดินชนอะไรไม่รู้ เจ็บหัวชะมัด
"ขอโทษค่ะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะชน ขอโท..."
"ยัยหมา..." พอฉันแน่ใจว่าสิ่งที่ชนคือคนก็รีบขอโทษขอโพยทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าดูด้วยซ้ำว่าเป็นใคร แต่ขณะที่ฉันพูดขอโทษยังไม่ทันจบก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับฉันที่เงยหน้าขึ้นมาดู
" 'O' นายแว่นดำ" ฉันตกใจอย่างมากอยู่ๆก็เจอนายมินซอง ไอ้บ้านี่อีกแล้วหรอ ทั้งที่มันใจซะเหลือเกินว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ตายแน่ฉันคราวนี้
"ยัยหมา เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย"
"มันเรื่องของฉัน แต่เอ๊ะ!..เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ"
"เธอนี่ความรู้สึกช้าชะมัดเลย พวกสี่ขาเนี่ยน้า" ไอ้บ้านี่มาหาว่าฉันความรู้สึกช้าได้ไง แต่...
พวกสี่ขางั้นหรอ
"อ๊าก..นี่นายว่าฉันเป็นหมาหรอ" ฉันชักสีหน้าฉุนกึกใส่เขา
"หึ!..สมองช้าจริงด้วย ฉันไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอกับรอสไวเรอร์ถึงเป็นพันธ์เดียวกันได้" นายนี่พูดหน้าตาย ฉันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า
"ไอ้บ้า....ว่าฉันเป็นพันธ์เดียวกับรอสไวเรอร์เชียวหรอ หนอย..ไอ้ลิงกัง นึกว่าตัวเองแน่นัก
หรอไงฮะ"
"เธอว่าอะไรนะ.." มินซองจ้องฉันตาเขียว เหอะ!...นึกว่ากลัวหรอ
"ทำมาย รับตัวเองไม่ได้หรอไง...ไอ้ลิงกัง" ฉันต่อปากต่อคำอย่างไม่มีลดละ เป็นไงเป็น
กันวะ
"ปากเธอนี่คงวอนอยากโดนใช่มั้ยฮะ" มินซองพูดพร้อมเดินหน้าเข้ามาหาฉัน
"ทำไม ปากฉันวอนแล้วนายจะทำมาย" ฉันก็เดินหน้าสู้เข้าไปเหมือนกัน
"ฉันก็จะทำอย่างที่ผู้ชายเขาทำกันไง" นายนี่ไม่พูดเปล่าแต่กลับยื่นหน้าตัวเองเข้ามาด้วย ฉันมองหน้ามินซองเชิงหาเรื่องแกมหวาดหวั่น
"ลองโดนลิงกัดปากดูมั้ยล่ะ รสชาติมันคงจะดีไม่น้อย" อ๊ากกก..ไอ้บ้านี่มันยื่นหน้าเข้ามาแล้ว...โอ้ว!..ทำไงดีๆ
"โอ้ยย!..." อยู่ๆมินซองก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด ก็ฉันดันไปเตะกล่องดวงใจของนายนี่เข้าน่ะสิ ฮะๆๆ สมน้ำหน้า
"โอ๊ะ...โทษที ขามันไปเองอ่ะ ฮะๆๆ" ฉันมองหน้ามินซองแบบสมน้ำหน้าสุดฤทธิ์
"ยัยบ้าเอ้ย โอ้ย!เจ็บ" มินซองกะจะด่าแต่ก็ต้องกุมเป้าไว้เพราะความเจ็บ...
"อ่ะ!..หมดเวลาอีกแล้วสิ เฮ้อ..เจอนายทีไรมันสนุกทุกที ฮะๆๆๆ" ฉันหัวเราะอย่างชั่วร้ายก่อนจะรีบเดินออกจากตรงนั้น ถ้าไม่รีบมีหวังฉันกับมินซองคงได้ฆ่ากันตายไปข้างแน่ๆ อีกอย่างฉันยังไม่อยากมีเรื่องเพราะนี่มันก็ในบริษัทและทางทีมงานรวมถึงคนอื่นๆก็กำลังรออยู่ด้วย...
ต้องรีบแล้วเรา....
***************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ..6_^!!
......เรื่องก็มาถึงตอนที่ 4 แล้ว...
ผิดพลาดตรงไหนก็บอกด้วยละกันนะคะ...
...หรือว่า*-*-*-*..อยากจะแนะนำอะไรตรงใหนก็บอกได้เลยค่ะ..
สุดท้ายก็...
......................*ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ*.........................
*-*....mael_jae....*-*
ความคิดเห็น