คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #66 : Farewell Nan - Elmoth : Part 5
พรายหนุ่มและมารดารีบกลับไปยังคฤหาสน์สีดำ แล้วนางก็ได้รีบไปจัดเสื้อผ้า รวมถึงเสบียง
ใส่ในกระเป๋าเดินทางที่นางเก็บไว้ มาตั้งแต่...เข้ามายังนันเอลม็อธ
ส่วนมายกลินก็ได้แอบเก็บของมีค่าภายในห้องนอน แล้วร่างโนลปา...
ตุ่นสีดำที่ไม่อาจเคลื่อนไหวหรือพูดได้อีก มือเรียวบางทั้งสองข้างกอดมันไว้แนบอก
แล้วมายกลินก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง “ โนล อย่างไรเสีย ข้าก็ต้องพาเจ้าไปด้วย
ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เจ้าก็อยู่กับข้านะ ”
ริมฝีปากเรียวบางประทับจูบลงบนกระหม่อมน้อย ก่อนที่จะนำตุ๊กตายอดรักลงกระเป๋า
แต่มายกลินก็ไม่ลืมว่า ของล้ำค่าอีกอย่างหนึ่ง ที่เขาควรจะนำไปด้วยคือสิ่งใด ?
~*~*~*~*~*~
ร่างเพรียวได้แอบเข้าไปในโรงตีเหล็กของบิดา และพบว่ามีจดหมายฉบับหนึ่งวางบนทั่งตีเหล็ก
มายกลินจึงหยิบมันขึ้นมาอ่าน แล้วมือบางทั้งสองข้างก็ต้องสั่นระริก
เมื่อได้อ่านลายมือคมตวัดเขียนด้วยหมึกสีดำสนิทเขียนว่า
“ ลูกชายที่รักและยอดดวงใจของพ่อ
การกระทำทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เกิดจากโทสะอันชั่ววูบของพ่อเท่านั้น
ทุกอย่างที่พ่อทำ พ่อต้องการปกป้องเจ้าจากคำสาปอันชั่วร้ายของพวกโกลอธในภาษาของเรา
เรียกพวกโนลดอร์ พ่อไม่ต้องการเสียลูกและแม่เจ้าให้จากไปไหนทั้งสิ้น พ่อเสียคนที่พ่อรัก
ไปมากแล้ว ปู่และย่าของเจ้าตายเพราะพวกออร์คของจอมมารมอร์กอธ และนี้เป็นสาเหตุที่พ่อได้รับ
แผลเป็นน่าเกลียดมาจากอาวุธของมัน และพ่อไม่ต้องการกลับไปโดริอัธ เพราะองค์ราชาธิงโกล
ทรงต้อนรับพวกโนลดอร์ที่นำพาจอมมารมืดกลับมายังแผ่นดินนี้ และพวกมันยังสังหาร
ชาวเทเลรีซินดาร์อีกด้วย พ่อเชื่อว่าเจ้าต้องเข้าใจพ่อ เพราะว่าเราเป็นพ่อลูกที่มีแค่สองคนในโลก
ไม่ว่าแม่อาเรเดลของเจ้าจะเอ่ยวาจาเช่นไร มันก็คงไม่สามารถทำให้เจ้าเกลียดพ่อได้ จริงไหม ?
ถ้าเจ้าเห็นชั้นหนังสือที่วางเหนือประตูห้องลับ หนังสือเล่มสีน้ำตาลเป็นมนตราเวท
ของพระนางเมลิอันที่นางเคยสอนพ่อไว้ พ่อให้เจ้าใช้ดูแลแม่เจ้าและบ้านของเราให้ประโยชน์
เมื่อพ่อกลับมา พ่อสัญญาว่าจะสร้างเพื่อนใหม่ให้เจ้า เพื่อนที่ดีกว่าตัวตุ่นนั้นเสียอีก
มอบโอบกอดและรอยจูบผ่านกระดาษนี้ให้เจ้า...มายกลิน เอโอลอิออน...
เออร์นิล เอโอล มอเรเดล ”
พ่อ....อดา....ข้าขอขอบคุณท่านและขอโทษท่านเป็นครั้งสุดท้าย...
มายกลินกอดจดหมายไว้แนบอก โดยพยายามกลั้นน้ำตา แต่ก็ไม่ได้...
มือเรียวจึงวางจดหมายนั้นลงบนเปลวไฟของเตาหลอมนั้นไป
สายตาคู่นั้นมองมันจนกลายเป็นเถ้าถ่าน
พรายหนุ่มก็ไปที่ชั้นหนังสือแล้วก็ได้พบหนังสือเล่มหนาที่เป็นลายมือเขียนด้วยคาถาชนิดต่างๆ
รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา ก่อนที่จะเปิดหน้าที่เขียนว่า ใช้กับประตู มือเรียวจึงจับกลอนประตูแล้วพยายามพูด
แต่มันก็ไม่คุ้นเองเสียเลย เพราะมันเป็นศัพท์ของภาษาอวารี
“ ฮะลา มินนา ”
แล้วประตูเล็กนั้นก็เปิดออก หนุ่มน้อยผมดำจึงเข้าไปในห้องลับ และหีบที่ใส่ดาบสีดำ
ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว...ถ้าโนลปาคงตื่นเต้นไม่น้อยเลย...เจ้าโนล...โนล...
มายกลินก็เปิดหีบออกมา แล้วปัดผ้าที่คลุมมันออก คมดาบสีดำ ดาบที่ทำมาจาก
โลหะกัลวอร์นอันล้ำค่าของลอร์ดเอโอล !
“ อังกุยเรล ตอนนี้ ข้าเป็นนายของเจ้าแล้ว เจ้าต้องไปกับข้า ไปกอนโดลินกับข้า ”
พรายหนุ่มกล่าวคำประกาศิตเป็นภาษาเควนยาอันเป็นภาษาต้องห้าม
แล้วดาบนั้นก็สะท้อนแสงจันทร์ แล้วมีเสียงหนึ่งตอบขึ้นมาในหัวของมายกลิน
...นายท่าน ท่านให้เป็นอิสระ ข้ารับใช้....
ดีมาก....
บุตรแห่งเอโอลเก็บดาบเข้าฝักแล้ว ลาออกจากห้องนั้นเพื่อกลับไปหามารดา...
~*~*~*~*~
“ นั้นอะไรลูก ? ”
“ อะไรเหรอ ? นานา ” มายกลินตอบอย่างมีเล่ห์นัย อาเรเดลมองเขาด้วยสายตาฉงนใจ
ขณะที่นางยืนพิงประตูห้อง แสงสว่างในดวงตาเจิดจรัสกว่าเดิม
“ ท่านหญิงขาว ท่านงดงามในชุดสีขาวนักสมดังที่มีสมญาว่า อาร์เฟย์นีเอล ”
“ เจ้าจะให้อะไรแม่หรือ ? ถ้าให้ทายเจ้าคงมีของที่แสนวิเศษให้แม่ใช่ไหม ? ”
บุตรแห่งเอโอลคุกเข่าหาของบางอย่างใต้เตียง ที่เขาตั้งใจทำให้นาง
แล้วอาเรเดลก็รับสิ่งนั้นไว้ด้วยความยินดียิ่ง...มันคือดาบ นั้นเอง
“ สวยมากลูกรัก ” คมดาบนั้นเปล่งสีขาววาบวับเข้ากับแสงตะเกียง
“ เจ้าไม่บอกแม่ก่อนว่า แอบตีดาบให้แม่ล่ะเนี่ย ”
มายกลินก็เกาศีรษะแบบแก้เขิน “ อยากให้ท่านประหลาดใจเล่นนี่นา ”
อาเรเดลก็ยกเรียวเท้าขึ้นจุมพิตหน้าผากของบุตรชายที่สูงกว่านางแล้ว
“ จอมซนของแม่ เจ้าเนี่ย ต้องเป็นช่างตีอาวุธที่เก่งกล้าที่สุดในกอนโดลิน ”
แล้วอาเรเดลก็ได้เห็นดาบสีดำข้างกายของผู้เป็นลูก “ นั้นของพ่อเจ้าใช่ไหม ? ”
“ ใช่ นานา ข้าจะนำนางไปด้วย อาวุธที่มีค่าที่สุดของท่านพ่อ ”
มายกลินยกดาบนั้นขึ้นมาแล้ว เพ่งพิศคมดาบสีดำขลับ แต่ว่าคราวนี้เขารู้สึกประหลาด
และเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านพ่อถึงซ่อนนางไว้...
ความมืดของป่านันเอลม็อธที่ดูดกลืนทุกสิ่งของชีวิต...สีดำของยามรัตติกาล...
“ อะไรเหรอ โลมีออน ” มารดาถามด้วยความกังวลยิ่ง เพราะใบหน้าของมายกลินซีดขาว
และแววตาก็เหมือนริบหรี่ลง ดวงตาของมายกลินปิดลงชั่วครู่
“ แม่...แม่ไม่สบายใจเมื่อมองดาบเล่มนี้ โลมิน้อย แม่ว่าเราอย่านำดาบเล่มนี้ไปเลยดีกว่า..”
“ แต่ว่า...นางรับข้าเป็นนายแล้วนะ นานา เชื่อข้าเถอะ ” มายกลินกล่าว
ด้วยความเป็นชาวโนลดอร์ที่เคยผ่านการสู้รบมา ท่านหญิงขาวก็สัมผัสได้ว่า
โลหะสีดำนี้แอบแฝงถึงเจตนาบางอย่างไว้ อาวุธมีชีวิตและอาจจะส่งผลต่อผู้เป็นเจ้าของ...
~*~*~*~*~
สำนวนของวรรณคดีอังกฤษเรียกดาบเป็น “ she , her ” // ดาบเป็นสตรีสาวเหรอ ? 55
ตอนหน้าสองแม่ลูกได้ออกจากป่าแล้วครับบบบบ ~~~
ความคิดเห็น