คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #97 : Lily Of The Valley : Part 26
ต้องขอโทษนะครับ ถ้าเขียนตรงไหนไม่เวิร์ค ชักมึนๆ เพราะจะสอบแล้ว...สอบน่าสยองอ่ะ TOT
~!~!~!~!~!~!~!~!~!~
ท่านหญิงขาวตวัดคมดาบเป็นวงกว้าง องค์ทัวร์กอนก็จะตั้งรับในแบบเดียวเช่นกัน
แล้วดาบคมของสองพี่น้องก็ปะทะอย่างแรง ไม่มีการอ่อนข้อให้เลย
และนั้นทำให้พระน้องนางทรงรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์กายแล้ว
“ อิริสเซ ยอมเถอะ เจ้าจะล้มแล้วนะ ”
“ ไม่ ข้าต้องการชนะท่าน ข้าต้องการสอนเออาเรนดิล ข้ายังแข็งแรงอยู่นะพี่ข้า พี่..”
ทัวร์กอนทรงดึงดาบออกแล้ว พยายามมาประคองผู้เป็นน้องสาวแทน อาการของพิษนั้นหรือว่า...
แต่เจ้าหญิงพรายลำดับที่หนึ่งแห่งกอนโดลินกลับสะบัดกายออก และจับดาบมาประชิดองค์ราชา
“ หญิงน้อย พอได้แล้วนะ ” ทัวร์กอนทรงพยายามจับแขนเรียวบาง แต่ว่าพระน้องนางกลับยิ้ม
และทำในสิ่งที่ทุกคนต้องตะลึงไปทั้งลานกว้าง นั้นคือ นางผลักร่างสูงของพระเชษฐาโดยแรง !
ฝ่ายผู้ชม นั้นลอร์ดซัลกันท์และแม่นมผู้เป็นพี่สาว ถึงกับอุทานว่า “ กริ๊ดดดดดดดด ~!!! ”
“ เจ้านี้ มัน..” ดาบแกรมดริงหลุดจากมือแกร่ง และนางก็รับไว้ในมือขวาของตนเอง
อาเรเดลก็หัวเราะอย่างสะใจ เมื่อนำดาบนั้นมาประชิดคอ “ พี่ชาย ท่านแพ้ข้า แพ้ข้าแล้ว ”
แสงตะวัน..แสงตะวัน มันบาดตาและร้อนเหลือเกิน นางเริ่ม...ไม่...ข้าจะไม่ยอมหรอก...
เจ้าเอโอล..พิษของเจ้าทำอะไรข้าไม่ได้...ไม่ได้อีกแล้ว...
ภาพของดาร์กเอลฟ์คนนั้น...ปรากฏขึ้น ดวงตาสีเข้มคู่นั้นมองที่ข้า..
อาเรเดล ที่รักยิ่งของข้าคนเดียวและเป็นมารดาของลูกข้า
...ข้าไม่เคยรักเจ้า..ไม่เคยรักเจ้า...เพราะเจ้าทำให้ข้าหลงมนต์มายาของเจ้า...ไม่มีทาง...
“ อิริสเซ ! ” กษัตริย์พรายทรงเข้าประคองพระน้องนาง ซึ่งทรงล้มหมดสติไปต่อหน้าพระพักตร์
เจ้าชายมายกลิน และเจ้าหญิงอิดริลก็ต่างร้องลั่นว่า “ ท่านแม่อาเรเดล !!!! ”
รวมถึงเจ้าชายน้อยเออาเรนดิลก็ตกตะลึงที่เห็นนางเป็นลมไป “ เสด็จยาย ! ท่านหญิงขาว ! ”
~!~!~!~!~!~!~!~!~!~
“ ท่านแม่จ๋า ” อาเรเดลทรงกำลังนั่งเล่นอยู่บนพิ้นหญ้าสีเข้ม มองเด็กชายร่างบางในชุดสีหม่น
กำลังเก็บดอกไม้เล็กๆ สีหม่น มาใส่มือของนาง พร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใส
“ โลมิน้อย ขอบใจนะ เจ้าชอบดอกไม้ด้วยเหรอลูก ”
เอลฟ์น้อยผมดำขลับพยักหน้าขึ้นลง “ โลมิน่ะ ชอบดอกไม้ แต่ว่าไม่มีสีขาวเลยล่ะ ”
“ ลูกชอบสีขาวเหรอจ๊ะ ”
“ ก็มันเป็นสีของท่านแม่นี่นา และอีกอย่างอยู่ที่นี้ หนูเห็นแต่สีดำกับสีเข้มๆ ”
ดวงตาสีนิลกลมโตมองไปรอบต้นไม้สูงชันที่อยู่รายล้อม..ไร้แสงสว่าง...
“ แต่ว่า ตาของลูก ก็เห็นในความมืดชัดเจนดีนี่นา เอางี้ดีกว่า ”
อาเรเดลทรงลุกขึ้น พร้อมกับโลมีน้อย ซึ่งบัดใบไม้ออกจากเสื้อของตนเอง
“ จะให้หนูทำอะไรจ๊ะ นานา ? ”
แล้วท่านหญิงขาวก็ทรงอุ้มพระโอรสองค์น้อยไว้ และทรงก้าวขึ้นต้นไม้อย่างรวดเร็ว
“ นานาจะปีนต้นนี้เหรอ เดี๋ยวอดาจะ..”
“ อดาเจ้าไม่ได้อยู่ตรงนี้ ”
โลมีออนจึงเกาะบ่าของนางไว้แนบแน่น และถามต่อ “ นานาข้างบนมีอะไร ? ”
“ แสงสว่างของดวงตะวัน เจ้ายังไม่เคยเห็นจ๊ะ เพราะต้นไม้ที่นี้บังหมดเลย ”
“ งั้นเหรอ แต่..” ดวงตาสีนิลกลมโตก็เห็นพรายหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงมาอยู่ใกล้แล้ว
“ ท่านแม่ ! ท่านแม่ ! ” โลมีออนร้องด้วยความตกใจ
ดาร์กเอลฟ์ผู้นั้น ก็เงยหน้าคมสันหากมีรอยแผลของตนขึ้นมอง “ แม่อาเรเดลพาลูกลงมาเดี๋ยวนี้ ”
“ ข้าไม่สน ข้าจะพาลูก ขึ้นบนต้นไม้นี้ ”
ผู้เป็นสามีก็ย้ำต่อ “ ลงมาเถอะ พี่เป็นห่วงเจ้าสองคน ”
อาเรเดลก็ทรงยอมอุ้มพระโอรสลงมา แต่โดยดี แม้ว่า นางจะโกรธก็ตาม
“ ส่งลูกน้อยมาให้พี่ด้วย ” เขากล่าวย้ำด้วยเสียงหนัก
นางก็ยกร่างบอบบางของเอลฟ์ตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแกร่งของพรายหนุ่ม
“ อย่าหลงเชื่อแม่ให้มากนัก รู้ไหม ? ” แล้วเขาก็จูบที่ขมับเล็กของบุตรชาย
แม้ว่าผู้เป็นบิดาจะลูบหลังและหอมแก้มนุ่มให้ โลมีออนได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น
“ ท่านอยากให้ลูกไปอยู่กับท่านก็แล้วแต่เถอะ ! ”
อาเรเดลก็หันหลังหนี แต่ว่ามือเรียวก็ถูกกุมไว้ พร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยว่า “ กลับบ้านของเรา ”
เมื่อถึงคฤหาสน์สีดำหลังนั้น อาเรเดลก็ทรงพาหนูน้อยโลมีออนของนางกลับมายังห้องนอนของตน
“ นานาจ๊ะ ท่านพ่อเค้าจะโกรธท่านไหม ? ” เด็กน้อยยังถาม ก่อนที่จะซุกหน้ามนกับหมอน
“ ไม่หรอกจ๊ะ ไม่หรอก ” นางวางจูบบนกระหม่อมบางให้แก่โลมีออน และห่มผ้านวมให้เขา
มือเรียวบางกุมมือเล็ก “ ให้เทพนาโม ทรงพาเจ้าไปสู่แดนวาลินอร์ในยามหลับนะ ”
“ จ๊ะ ท่านคงชอบหนู ท่านแม่บอกท่านพ่อด้วยว่า หนูฝากราตรีสวัสดิ์นะครับ ”
แล้วอาเรเดลก็ทรงดับเทียนเล่มน้อยให้ และก็ก้าวเดินออกจากห้องไปพร้อมกับส่งยิ้มให้บุตรชาย
ประตูปิดลงแล้ว...นอนให้สบายนะลูกรัก
“ อาเรเดล ส่งลูกเราเข้านอนแล้วซินะ ” เสียงทักของดาร์กเอลฟ์ทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย
“ ก็.. มันจะดึกไปแล้วนี่นา ท่านพี่ ” อาเรเดลเรียกสามีด้วยคำนี้ เพราะเขามีอายุมากกว่านางหลายร้อยปี
ลอร์ดดาร์กเอลฟ์นั้นก็ตรงเข้ามาโอบกอดร่างระหง พร้อมกับจุมพิตที่เรือนผมสีดำสนิทของนาง
“ พี่นะแปลกใจจริงๆ ทำไมเจ้าถึงอยากให้ลูกไปเห็นแสงตะวัน อยู่แค่ถิ่นราตรีเช่นนี้ก็ดีมากแล้ว ”
“ เอโอล ท่านก็อย่าลืมซิ ว่าข้าเป็นคาลาเควนดิ เอลฟ์แห่งแสงสว่าง ”
ลอร์ดเอลฟ์มืดก็ตรงเข้าจูบที่เรียวแก้มของอาเรเดล “ แต่ลูกชายข้า จะต้องอยู่ที่นี้ ”
“ ข้าไม่สนใจ โอ้ ! ” แล้วร่างบางก็ถูกช้อนขึ้นจากพิ้นหิน พร้อมกับริมฝีปากคล้ำที่มาทาบกับนาง
“ อย่าดื้อกับพี่เลย เจ้าหญิงผู้เลอโฉมของชาวโนลดอร์ ไม่อย่างนั้น.. ”
แล้วเสียงกระซิบข้างหูแหลมเรียวของนาง “ ...พี่จะไม่ให้เจ้าได้นอนพักเลยคืนนี้..หึๆ ”
...ข้าไม่สนใจ วันหนึ่ง...ข้าจะพาลูก..พาลูกกลับกอนโดลิน..เพราะเจ้าคนเดียว...เอโอล ดาร์กเอลฟ์
“ อาเรเดล อาเรเดล...เสด็จยายจ๋า เสด็จยายจ๋า... นานา นานา ”
เสียงเรียกนี้ ทำให้ท่านหญิงขาวแห่งกอนโดลินลืมพระเนตรอีกครั้ง..กลับจากภวังค์นั้นมา..
~*~*~*~*~*~*~
เอาล่ะครับ....นี้คือการสปอยอดีตของท่านแม่และมายกลินครั้งแรกนะครับ เป็นไง ?
ความคิดเห็น