คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Lily Of The Valley : Part 7
หลังจากที่สองศรีพี่เมเล็ธและน้องซัลกันท์นั้นออกไปแล้ว
เจ้าชายพรายโนลดอร์ก็พาหลานชายตัวน้อยเข้ามาในห้องบรรทมอีกครั้ง
เพื่อมาใส่เสื้อทูนิคตัวใหม่ ระหว่างที่แต่งองค์นั้น เออาเรนดิลกลับมองที่เรียวไหล่ด้านซ้ายของเขา
ก็สังเกตว่ามีรอยแผลเป็นสีนำ้ตาลเข้มเป็นทางเล็กๆตัดกับผิวขาวนวล เด็กชายจึงเอ่ยถามขึ้น
“ กวานัวร์ - นานา ทรงไปถูกอะไรมา ”
“ เจ้าหมายถึงแผลนี่เหรอ ? ” นิ้วเรียวงามของมายกลินชี้ที่ตำแหน่งนั้น
“ อือม..” ฮาล์ฟเอลฟ์น้อยพยักหน้า
“ มันก็เป็นแผลแห่งความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่...มันก็ไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว ”
ร่างเพรียวของมายกลินก็ลุกขึ้นไปแต่งกายบ้างเพื่อความเรียบร้อย อันเป็นกิจวัตรประจำของเขา
ถึงจะรู้ดีว่า เออาเรนดิลนั้นยังคงต้องสงสัยในอดีตของเขาและท่านแม่อาเรเดลเป็นแน่แท้!
แต่ว่าเจ้าชายองค์น้อยกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อหยิบหวีสีดำมาหวีผมให้ตนเอง โดยไม่ถามอะไรต่อ
บางที เขาอาจจะไม่เชื่อข้าก็ได้ล่ะมั้ง ?...
“ ท่านน้า เมื่อไรจะให้เออาไว้ผมยาวบ้าง ? ” เออาเรนดิลถาม
พรายหนุ่มที่แต่งชุดทูนิคสีน้ำตาลเข้มของตนเสร็จแล้ว ก็เดินมาใกล้หลานชาย
“ ก็ไว้โตขึ้นหน่อยซิ ตัวแสบของข้า เจ้าจะรีบไว้แล้วเหรอ ? ”
เรือนผมสีทองหม่นของเออาเรนดิลนั้นยาวเพียงแค่ต้นคอ เพราะเอลฟ์ในวัยเด็ก
แทบทุกคนจะไว้ผมยาวประบ่าเท่านั้น จนกว่าจะถึงวัยรุ่น จึงจะมีสิทธ์ที่จะแต่งทรงผมเอง
โดยไม่ต้องให้พ่อแม่ หรือญาติคนใดมาบังคับให้ต้องตัดสั้นอีกแล้ว
“ ผมเจ้าสวยนะ คล้ายของพี่หญิงเลย เพียงแต่เป็นเส้นตรงและเข้มกว่า ”
นิ้วเรียวสวยของมายกลินลูบที่เกศาเหยียดตรง แต่ก็ออกหยักศกตรงปลายของเออาเรนดิล
เด็กน้อยก็มองตัวเองในเงาสะท้อนของกระจกบานใส “ แต่เออาชอบผมสีเข้ม สีดำแบบโนลดอร์
ทำไงนะ เออาถึงจะมีผมสีเดียวกับเสด็จตา เสด็จยาย และท่านน้า ”
พระภาคิไนยแห่งองค์ทัวร์กอนก็หัวเราะต่อคำพูดของหลานชาย
“ ก็...แล้วแต่เจ้าคิด แต่น้าชอบผมสีทอง มันงดงามมากทีเดียว ทำให้นึกถึงแสงตะวันยามเช้า ”
เด็กชายร่างน้อยก็หันหน้ามามองร่างสูงของพรายหนุ่ม และเอื้อมมือขาวไปจับปลาย
เกศาสีดำขลับดุจขนนกเรเวน แต่ยังมีความชื้นเกาะอยู่ “ เออาว่าผมของท่านสลวยกว่าของ
เออาอีกนะ เออาอยากมีบ้าง ”
เจ้าชายพรายก็รู้สึกหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา เจ้าหนูนี่ชมเส้นผมของข้าเหมือนเจ้า...ช่างเถอะน่า!
*~*~*~*~*~*~*~*~*~
ร่างเพรียวระหงแสนงามของท่านหญิงขาวยังคงแน่นิ่งอยู่ในอ่างน้ำเย็น มือบางลูบเรือนเกศาอันงดงาม
แต่ว่านางกลับรู้สึกความเจ็บที่เกิดจากแผลเป็นบนไหล่ด้านซ้ายกำลังจะกลับมา
“ อาเรเดล ยอดรัก ทำไมเจ้าต้องทิ้งข้า ”
เอลฟ์หนุ่มร่างสูง ทว่าหลังแกร่งกลับดูค่อมในชุดคลุมกายสีดำ กลมกลืนกับผิวคล้ำหม่นราวกับสีโคลน
เรือนผมสีเงินหม่นหมองยาวสยายถึงเอว ใช้ดวงตาสีนิลมองมาที่นางอย่างโกรธแค้น
“ ข้าไม่ต้องการอยู่กับท่าน ลูกชายของข้า ต้องการให้ข้ากลับมายังเมืองกอนโดลิน ”
พรายร่างสูงผู้นั้นก็ตะโกนด้วยเสียงดังลั่นไปทั่วท้องพระโรง
“ ลูกชาย...มายกลิน ก็เป็นลูกของข้าด้วย เจ้ากล้าเหลือเกิน ท่านหญิงแห่งแดนไพร
ได้! ข้าตัดสินใจแล้ว พวกพรายโนลดอร์ มันเป็นเผ่าพันธุ์ที่ต้องสาปและน่ารังเกียจยิ่งกว่า
ดาร์กเอลฟ์มอริเควนดิอย่างข้าเสียอีก! ”
ภาพในอดีตนั้นก็ยังคงสลับไปในความคิด มือเรียวบางของนางจึงจับที่ขอบอ่างหินอ่อน
“ เอโอล ข้าดีใจ..เหลือ..เกิน ที่ข้าหนีจากเจ้ามาได้ ...ข้าและลูกโลมีออนได้เป็นอิสระ ”
มือเรียวลูบที่แผลบนเรียวไหล่เนียนนั้น ริมฝีปากสีแดงเรื่อขบกันแน่น
“ ข้าไม่ยอมที่จะอ่อนแอ เพราะยาพิษของเจ้าหรอก ข้ารำคาญเต็มทีแล้ว ”
พระนางอาเรเดลได้ตัดสินใจลุกขึ้นจากอ่างน้ำ และคว้าผ้าขาวนวลนั้นมาคลุมเรือนกาย
“ เลิกตามหลอกหลอนข้าเถิด ดาร์กเอลฟ์ เพราะ..ข้า..ไม่..เคย..รัก..”
พอนางจะก้าวเดินต่อไป ก็รู้สึกว่าผนังสีขาวนวลตาในห้องสรงของนางก็กลายเป็นสีดำ...
~*~*~*~*~*~
เพล้ง !
“ เสด็จยาย! ” เจ้าชายองค์น้อยอุทานเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องสรง
“ นานาของข้า! ” มายกลินรีบกลับไปวิ่งไปที่ต้นเหตุของเสียงจากห้องสรงนั้น
มือเรียวพยายามบิดลูกบิด รวมถึงใช้กำลังทั้งหมดเพื่อดันประตูไม้ออก
“ กวานัวร์ - นานา..”
“ เออาวิ่งไปตามเสด็จลุงมาที เร็วเข้า ! ท่านแม่! ได้ยินลูกกลินไหม ? ”
“ กวานัวร์...” เออาเรนดิลยังมีสีหน้าที่ตระหนกยิ่ง
“ ไปเร็วซิ ! บุตรแห่งทูออร์และอิดริล ไปเลย ! ”
เด็กชายฮาล์ฟเอลฟ์ก็รีบวิ่งไปเปิดประตู ก็พบว่าเมเล็ธและลอร์ดแห่งตระกูลพิณยังคงยืนอยู่
“ องค์ชายเออา... ” ซัลกันท์ทักและหมายว่าจะอุ้มเด็กน้อยขึ้น
“ ลุงซัลลี่! เมลลี่! ช่วยหน่อย เสด็จยายแย่แล้ว ”
“ อะไรนะ ! ”
แต่ว่าเมเล็ธนั้นมีไหวพริบดีสมเป็นหัวหน้านางกำนัล จึงเอ่ยอย่างรวดเร็ว “ ข้าจะไปช่วยท่านหญิงขาว
น้องซัลพาองค์ชายน้อยไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เร็ว! พระนางทรงต้องใช้ยารักษา ”
มือเรียวเล็กของเออาเรนดิลก็จูงมืออวบใหญ่ของท่านลอร์ดให้ตามกันไป
“ องค์ชายน้อย ! อย่าวิ่งเร็วๆ ข้า..โอ้ย..ฝีเท้า..ไม่ไหว..เลยเรา.. ”
เสด็จยาย...ท่านหญิงขาว..อย่าทรงเป็นไรไปเลยนะ...เด็กชายนึกแล้ว ก็รู้สึกว่าต้องกลั้นน้ำตาไว้...
~*~*~*~*~*~*~*~
ความคิดเห็น