ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    บทเพลงรักแห่งกอนโดลิน [ Love lysics of Gondolin ]

    ลำดับตอนที่ #77 : Lily Of The Valley : Part 7

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 179
      0
      13 ม.ค. 56


    หลังจากที่สองศรีพี่เมเล็ธและน้องซัลกันท์นั้นออกไปแล้ว

     

    เจ้าชายพรายโนลดอร์ก็พาหลานชายตัวน้อยเข้ามาในห้องบรรทมอีกครั้ง

     

    เพื่อมาใส่เสื้อทูนิคตัวใหม่  ระหว่างที่แต่งองค์นั้น  เออาเรนดิลกลับมองที่เรียวไหล่ด้านซ้ายของเขา

     

    ก็สังเกตว่ามีรอยแผลเป็นสีนำ้ตาลเข้มเป็นทางเล็กๆตัดกับผิวขาวนวล เด็กชายจึงเอ่ยถามขึ้น

     

    กวานัวร์ - นานา ทรงไปถูกอะไรมา ”

     

    เจ้าหมายถึงแผลนี่เหรอ ? ” นิ้วเรียวงามของมายกลินชี้ที่ตำแหน่งนั้น

     

    อือม..” ฮาล์ฟเอลฟ์น้อยพยักหน้า

     

    มันก็เป็นแผลแห่งความทรงจำอย่างหนึ่ง ที่...มันก็ไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว ”

     

    ร่างเพรียวของมายกลินก็ลุกขึ้นไปแต่งกายบ้างเพื่อความเรียบร้อย อันเป็นกิจวัตรประจำของเขา

     

    ถึงจะรู้ดีว่า เออาเรนดิลนั้นยังคงต้องสงสัยในอดีตของเขาและท่านแม่อาเรเดลเป็นแน่แท้!

     

    แต่ว่าเจ้าชายองค์น้อยกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อหยิบหวีสีดำมาหวีผมให้ตนเอง โดยไม่ถามอะไรต่อ

     

    บางที เขาอาจจะไม่เชื่อข้าก็ได้ล่ะมั้ง ?...

     

    ท่านน้า เมื่อไรจะให้เออาไว้ผมยาวบ้าง ? ” เออาเรนดิลถาม

     

    พรายหนุ่มที่แต่งชุดทูนิคสีน้ำตาลเข้มของตนเสร็จแล้ว ก็เดินมาใกล้หลานชาย

     

    ก็ไว้โตขึ้นหน่อยซิ ตัวแสบของข้า เจ้าจะรีบไว้แล้วเหรอ ? ”

     

    เรือนผมสีทองหม่นของเออาเรนดิลนั้นยาวเพียงแค่ต้นคอ เพราะเอลฟ์ในวัยเด็ก

     

    แทบทุกคนจะไว้ผมยาวประบ่าเท่านั้น จนกว่าจะถึงวัยรุ่น จึงจะมีสิทธ์ที่จะแต่งทรงผมเอง

     

    โดยไม่ต้องให้พ่อแม่ หรือญาติคนใดมาบังคับให้ต้องตัดสั้นอีกแล้ว

     

    ผมเจ้าสวยนะ คล้ายของพี่หญิงเลย เพียงแต่เป็นเส้นตรงและเข้มกว่า ”

     

    นิ้วเรียวสวยของมายกลินลูบที่เกศาเหยียดตรง แต่ก็ออกหยักศกตรงปลายของเออาเรนดิล

     

    เด็กน้อยก็มองตัวเองในเงาสะท้อนของกระจกบานใส “ แต่เออาชอบผมสีเข้ม สีดำแบบโนลดอร์

     

    ทำไงนะ เออาถึงจะมีผมสีเดียวกับเสด็จตา เสด็จยาย และท่านน้า ”

     

    พระภาคิไนยแห่งองค์ทัวร์กอนก็หัวเราะต่อคำพูดของหลานชาย

     

    ก็...แล้วแต่เจ้าคิด แต่น้าชอบผมสีทอง มันงดงามมากทีเดียว ทำให้นึกถึงแสงตะวันยามเช้า ”

     

    เด็กชายร่างน้อยก็หันหน้ามามองร่างสูงของพรายหนุ่ม และเอื้อมมือขาวไปจับปลาย

     

    เกศาสีดำขลับดุจขนนกเรเวน แต่ยังมีความชื้นเกาะอยู่ “ เออาว่าผมของท่านสลวยกว่าของ

     

    เออาอีกนะ เออาอยากมีบ้าง ”

     

    เจ้าชายพรายก็รู้สึกหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา เจ้าหนูนี่ชมเส้นผมของข้าเหมือนเจ้า...ช่างเถอะน่า!

     

    *~*~*~*~*~*~*~*~*~

     

    ร่างเพรียวระหงแสนงามของท่านหญิงขาวยังคงแน่นิ่งอยู่ในอ่างน้ำเย็น  มือบางลูบเรือนเกศาอันงดงาม

     

    แต่ว่านางกลับรู้สึกความเจ็บที่เกิดจากแผลเป็นบนไหล่ด้านซ้ายกำลังจะกลับมา

     

    อาเรเดล ยอดรัก ทำไมเจ้าต้องทิ้งข้า ”

     

    เอลฟ์หนุ่มร่างสูง ทว่าหลังแกร่งกลับดูค่อมในชุดคลุมกายสีดำ กลมกลืนกับผิวคล้ำหม่นราวกับสีโคลน

     

    เรือนผมสีเงินหม่นหมองยาวสยายถึงเอว ใช้ดวงตาสีนิลมองมาที่นางอย่างโกรธแค้น

     

    ข้าไม่ต้องการอยู่กับท่าน ลูกชายของข้า ต้องการให้ข้ากลับมายังเมืองกอนโดลิน ”

     

    พรายร่างสูงผู้นั้นก็ตะโกนด้วยเสียงดังลั่นไปทั่วท้องพระโรง

     

    ลูกชาย...มายกลิน ก็เป็นลูกของข้าด้วย เจ้ากล้าเหลือเกิน  ท่านหญิงแห่งแดนไพร

     

    ได้!  ข้าตัดสินใจแล้ว พวกพรายโนลดอร์ มันเป็นเผ่าพันธุ์ที่ต้องสาปและน่ารังเกียจยิ่งกว่า

     

    ดาร์กเอลฟ์มอริเควนดิอย่างข้าเสียอีก! ”

     

    ภาพในอดีตนั้นก็ยังคงสลับไปในความคิด มือเรียวบางของนางจึงจับที่ขอบอ่างหินอ่อน

     

    เอโอล ข้าดีใจ..เหลือ..เกิน ที่ข้าหนีจากเจ้ามาได้ ...ข้าและลูกโลมีออนได้เป็นอิสระ ”

     

    มือเรียวลูบที่แผลบนเรียวไหล่เนียนนั้น ริมฝีปากสีแดงเรื่อขบกันแน่น

     

    ข้าไม่ยอมที่จะอ่อนแอ เพราะยาพิษของเจ้าหรอก ข้ารำคาญเต็มทีแล้ว ”

     

    พระนางอาเรเดลได้ตัดสินใจลุกขึ้นจากอ่างน้ำ และคว้าผ้าขาวนวลนั้นมาคลุมเรือนกาย

     

    เลิกตามหลอกหลอนข้าเถิด ดาร์กเอลฟ์ เพราะ..ข้า..ไม่..เคย..รัก..”

     

    พอนางจะก้าวเดินต่อไป ก็รู้สึกว่าผนังสีขาวนวลตาในห้องสรงของนางก็กลายเป็นสีดำ...

     

    ~*~*~*~*~*~

     

    เพล้ง !

     

    เสด็จยาย! ” เจ้าชายองค์น้อยอุทานเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องสรง

     

    นานาของข้า! ” มายกลินรีบกลับไปวิ่งไปที่ต้นเหตุของเสียงจากห้องสรงนั้น

     

    มือเรียวพยายามบิดลูกบิด รวมถึงใช้กำลังทั้งหมดเพื่อดันประตูไม้ออก

     

    กวานัวร์ - นานา..”

     

    เออาวิ่งไปตามเสด็จลุงมาที เร็วเข้า ! ท่านแม่! ได้ยินลูกกลินไหม ? ”

     

    กวานัวร์...” เออาเรนดิลยังมีสีหน้าที่ตระหนกยิ่ง

     

    ไปเร็วซิ ! บุตรแห่งทูออร์และอิดริล ไปเลย ! ”

     

    เด็กชายฮาล์ฟเอลฟ์ก็รีบวิ่งไปเปิดประตู ก็พบว่าเมเล็ธและลอร์ดแห่งตระกูลพิณยังคงยืนอยู่

     

    องค์ชายเออา... ” ซัลกันท์ทักและหมายว่าจะอุ้มเด็กน้อยขึ้น

     

    ลุงซัลลี่! เมลลี่! ช่วยหน่อย เสด็จยายแย่แล้ว ”

     

    อะไรนะ ! ”

     

    แต่ว่าเมเล็ธนั้นมีไหวพริบดีสมเป็นหัวหน้านางกำนัล  จึงเอ่ยอย่างรวดเร็ว “ ข้าจะไปช่วยท่านหญิงขาว

     

    น้องซัลพาองค์ชายน้อยไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เร็ว! พระนางทรงต้องใช้ยารักษา ”

     

    มือเรียวเล็กของเออาเรนดิลก็จูงมืออวบใหญ่ของท่านลอร์ดให้ตามกันไป

     

    องค์ชายน้อย ! อย่าวิ่งเร็วๆ ข้า..โอ้ย..ฝีเท้า..ไม่ไหว..เลยเรา.. ”

     

    เสด็จยาย...ท่านหญิงขาว..อย่าทรงเป็นไรไปเลยนะ...เด็กชายนึกแล้ว ก็รู้สึกว่าต้องกลั้นน้ำตาไว้...

     

    ~*~*~*~*~*~*~*~

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×