คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #50 : ดอกไม้ที่ร่วงหล่น 22 ( fallen flower )
เจ้าจะไม่มีวันอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขได้หรอก เพราะเจ้าทำร้ายจิตใจของพ่อ
พรายหนุ่มมายกลินยังจำได้ดี แผลที่หัวไหล่ด้านซ้ายจากลูกดอกอาบยาพิษของท่านพ่อนั้น มันยังเจ็บอยู่
และทำไม มันต้องเจ็บมากขึ้น เมื่อบุรุษผู้นั้นมาใกล้...เพราะเขาแย่งพี่หญิงที่รักยิ่งไปจากข้า...
เอลฟ์หนุ่มก็ได้แต่ตอกดาบที่วางบนทั่งเหล็กให้แรงขึ้น ด้วยพลังทั้งหมดที่ตนมี
แสงไฟจากเตาเป็นสีส้มอมทอง ทำให้เขานึกถึงเรือนผมสีบลอนด์ของทูออร์และอิดริล
ความอบอุ่นของอ้อมกอดที่มายกลินไม่อาจสัมผัสได้ และไม่ควรแตะต้อง....
ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าที่ดังก้องในเหมืองแร่...เขาอยู่เพียงคนเดียวและจะมีใครที่มีฝีเท้าหนักแบบนี้...
“ เจ้ามาที่นี่ทำไม ที่นี่ไม่ใช่ให้คนจรมาเดินนะ ! “
ชายหนุ่มก็ตะลึงงัน ก่อนเอ่ยว่า “ แล้วเหตุใด ข้าจึงมาไม่ได้เล่า ? โลมีออน “
“ อย่าเรียกชนนีนามของข้าน่ะ ! “
ทูออร์จึงตัดสินใจเดินเข้ามา จนห่างตัวของเจ้าชายพรายโนลดอร์ราวสามก้าว
“ คนที่ข้ารักเท่านั้น ถึงจะเรียกข้าว่า โลมีออน ได้และอีกอย่าง... “
ช่อเล็กๆ ของดอกอุยลอสสีขาวนวลที่อยู่ในมือแกร่งของทูออร์นั้นติดด้วยริบบิ้นสีดำ
เขานำมาให้ข้า...เพราะเขา...ไม่มีทางล่ะ....
ดวงตาสีไพลินของชายหนุ่มกลับมองที่เรียวมือของอีกฝ่าย และเห็นว่า มีรอยถลอกเป็นทางจากค้อน
“ ท่านเจ็บไหม ตรงมือด้านขวานั้น ? “
เจ้าชายแห่งนครกอนโดลินส่ายหน้า “ เดี๋ยวก็หายเอง ข้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนเจ้า บุตรมนุษย์ “
“ องค์ชายจะรับดอกอุยลอส อีเวอร์มายด์ จากทูออร์คนนี้ได้ไหมขอรับ ? “
ริมฝีปากหนาได้รูปสวยยิ้มออกมา แต่นั้นกลับทำให้มายกลินยิ่งรู้สึกรังเกียจ
เค้าเยาะเย้ยข้าต่างหาก....เค้าอยากให้ข้าตรอมใจตาย....
มือเรียวแกร่งจึงปัดช่อดอกไม้นั้นกระเด็นไปอีกทาง และตะโกนว่า
“ ข้าไม่ต้องการดอกไม้เน่า ๆ จากเจ้า ! “
ใบหน้าคมเข้มของทูออร์ก็แสดงถึงความโมโหทันที ดวงตาสีฟ้าแสดงถึงอารมณ์ได้ดี
“ ท่านว่าข้า ด่าข้า ชิงชังข้า เพราะอะไรกัน องค์ชายมายกลิน โลมีออน“ ทูออร์เริ่มครวญออกมา
และกล่าวด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ ข้าเป็นลูกชายของฮูออร์ และอีกไม่นานข้าก็จะนับถือท่านเป็นพี่ชาย
และข้าก็ชื่นชมทุกอย่างที่เป็นตัวท่าน ทั้งรูปสมบัติอันงดงาม คุณสมบัติน่ายกย่อง และเกียรติยศ
ที่เกรียงไกรและองอาจที่สุดในอาณาจักรออนโดลินเด กอนโดลินของท่าน
แต่ท่านกลับเย็นชา และห่างเหินข้าเสมอเลย เพราะว่า พี่หญิงของท่าน รักทูออร์คนนี้เหรอ? “
มายกลินก็หันหลังหนี และรู้ว่าตัวเองกำดาบเล่มงามไว้แน่น
ข้าอยากฆ่าทูออร์เหลือเกิน อยากให้เขาตายไปเสีย ไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ พี่หญิงรักข้าไม่ได้
ก็อย่าหวังว่าใครจะได้แตะต้องนาง....ไม่มีวันให้นางเป็นของใคร..
แต่...ทำไม...ข้าต้องอ่อนไหวตามไปด้วย.....
ฝ่ายทูออร์นั้นพยายามนึกถึงคำที่องค์วาลาร์อุลโมได้ให้พรว่า
“ ขอให้เจ้าได้เป็นที่รักของทุกคน
แม้กระทั่งศัตรูก็ต้องยอมปราชัยแก่เจ้า “
สำหรับทูออร์นั้นก็คิดแต่ว่า ไม่หรอกวาลาร์อุลโม มายกลินไม่ใช่ศัตรูของกระหม่อม!
ในเวลานั้น เขาไม่รู้ว่า ตัวเองเป็นใครแล้ว แค่ได้เห็นเงาที่สะท้อนมาจากดวงตาสีดำขลับคู่งามนั้นเล่า
หัวใจแทบจะละลาย....และรู้สึกว่า อารมณ์บางอย่างมันห้ามกันไม่ได้....
มือแกร่งสีน้ำตาลอ่อนจึงประคองมือเรียวขาวซีดและประทับจุมพิตไว้
เอลฟ์หนุ่มก็รู้ว่าเหมือนโดนไฟมาจี้ “ เฮ้ย !! ปล่อยนะ ”
และอ้อมแขนแกร่งก็ตรงเข้ารวบร่างเพรียวที่อยู่ตรงหน้าไว้
ใบหน้าเรียวยาวของเจ้าชายเอลฟ์โนลดอร์ซบที่ไหล่แกร่งของอีกฝ่ายอย่างจัง
“ มายกลิน โลมีออน....โลมีออน....มายกลิน...ผู้มีสายตาอันเฉียบคม บุตรแห่งรัตติกาล
ไฉนพระองค์จึงมองไม่ออกว่า ห้วใจของข้านี้เป็นของท่าน..”
ผู้ถูกเรียกนามนั้นก็พยายามผลักไสตัวออก “ เจ้าบ้า ! เจ้ารักพี่หญิงไม่ใช่เหรอ
อย่าพูดแบบนี้กับข้านะ เจ้ามนุษย์เอไดน์แห่งตระกูลฮาดอร์ !”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก็เลื่อนตัวออกห่าง มายกลินจึงได้ทีชกที่เรียวหน้าของเขา
“ โอ้ย ! “
เอลฟ์หนุ่มก็ยกดาบขึ้นมาจากเตาหลอม ดาบสีดำที่มีความร้อนระอุ เปล่งประกายสีแดงฉาบไว้
“ ถ้าคิดว่า สู้ดาบที่หน้าประตูเหล็กกล้า หรืองัดข้อต่อหน้า นานา ไม่พอใจ
เหลือเราแค่สองคนที่เหมืองของข้า และเจ้าอยากดวลกับจอมดาบดำแห่งออนโดลินเดไหม ? “
แม้ว่าสายตาสีดำขลับจะแสดงถึงความกริ้วกราด แต่ทูออร์ก็รู้สึกว่าเพลิงปรารถนาในตัวของ
พระภาคิไนยนาถเริ่มร้อนระอุขึ้น......เปิดโอกาสให้ข้าแท้ๆ
“ การดวลนั้น ย่อมมีรางวัลทั้งนั้นแหละน่า องค์ชายมายกลิน ความต้องการนั้นคือ “
“ ต้องการอะไร ? “ เอลฟ์หนุ่มถามเสียงห้วน
ดวงตาสีฟ้าของชายหนุ่มจับจ้องที่ดวงหน้างดงามของมายกลินอยู่ครู่หนึ่ง และเลื่อนมาที่ริมฝีปากสีชมพูเรื่อ
“ แค่องค์ชายมอบจุมพิตหวานๆ ให้ท่านจูบเหมือนอย่างที่อิดริลมอบให้ข้าได้ไหม ? “
โลหิตในกายของพรายหนุ่มถึงกับสูบฉีดขึ้นมาโดยพลัน
แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยังอุทานว่า “ ไม่...เจ้าต้องแพ้ข้า ! “
ทูออร์ก็ยิ้มร่า และคว้าดาบสีเงินของตัวเองขึ้น “ ก็ลองดูแล้วกันซิ องค์ชายที่รักของข้า “
ความคิดเห็น