คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ดอกไม้ที่ร่วงหล่น 16 ( fallen flower )
พรายหนุ่มมายกลินได้ตวัดดาบสีดำขลับของตนปะทะกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เป็นฝ่ายเชิญชวนก่อน
และทั้งสองก็ร่ายรำเพลงดาบ และสนทนาไปด้วยน้ำเสียงปกติที่ขัดกับท่าทางที่แสดงออกมา
“ เจ้าสะใจมากใช่ไหม ?? ที่ข้าสาดน้ำให้เมื่อวานนี้ “
ทูออร์ยิ้มเยาะ และกล่าวว่า “ ก็ไม่เชิง ท่านต้องเจ็บใจมากกว่า “
คบดาบแหลมคมของทั้งสองปะทะกันอีก...เปรี๊ยะ !!!
“ เพราะอะไร ? “
“ เจ้าหญิงอิดริล พี่สาวของท่านนั้น ไม่ชอบดอกอุลลอสของท่านหรอก ข้านำไปให้นางชมเอง “
คำพูดนี้ ทำให้เจ้าชายพรายแห่งนครลับแลเกือบจะต้องเสียหลัก
“ เจ้านำไปให้พี่หญิงทำไม ? อยากได้หน้าใช่ไหม ? เจ้าเอไดน์ “ เอลฟ์หนุ่มถามอย่างโมโห
ร่างสูงเพรียวเหวี่ยงตัวออกทันที ดวงตาสีฟ้าของทูออร์ก็มองเห็นเรือนผมสีดำสะบัดออกรอบเรียวหน้าของพรายหนุ่ม
กิริยาที่สง่างามของเจ้าชายนั้น ทำให้เขาหัวเราะอีกครั้ง
“ ท่านหึงข้ามากกว่า ? “
“ เจ้าไม่เข้าใจข้าเอง บุตรมนุษย์ผมทอง เหมือนที่พี่หญิงก็ไม่เข้าใจข้า “
ร่างสูงแสนสง่าน่าหลงใหลระหว่างชาวเอลดาร์และเอไดน์ดูขัดตา แต่กลับลงตัวได้ดีอย่างน่าประหลาด
ราวกับว่า ทั้งสองกำลังเต้นรำด้วยจังหวะที่รุนแรง ชายหนุ่มไม่อยากประมาทในการตวัดดาบ
เพราะลอร์ดมายกลินนั้นได้รับสมญาว่า " จอมดาบดำแห่งกอนโดลิน " มาแต่ครั้งสงครามเนียร์นายธ์
แม้ว่าอายุขัยไม่ถึงสองร้อยปีซึ่งถือว่า " เด็กหนุ่ม " ในสายตาของคนอื่นๆ ในพระนคร
เขายิ่งพินิจดู...ก็ยิ่งเหมือนทูริน อดาเนเดล พี่ชายของข้า แต่อะไรหลายอย่างก็ไม่เหมือน....
“ องค์ชาย “ ทูออร์ตัดสินใจลดดาบลง แต่จังหวะนี้เองที่มายกลินใช้เป็นโอกาส นำดาบของตน
มาประชิดลำคอของเขา “ ดาโร !..หยุดนะ “
ดวงตาสีฟ้าใสสบกับสีดำขลับเป็นประกาย พยายามที่จะหาความลึกที่อ่านไม่ได้จากดวงตาคู่นั้น
มายกลิน ท่านเป็นอะไรกัน??
เจ้าชายแห่งนครกอนโดลินตัดสินพระทัย เก็บดาบเข้าฝักดังเดิม
“ ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้าอีก “ เอลฟ์หนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบา
และลอร์ดเอคเธลิออนก็เดินกลับมา และตะโกนร้องว่า “ องค์ชายมายกลิน และทูออร์ “
“ พี่เอคธี่ “ เจ้าชายหนุ่มลดหัวต่ำลง และเดินหันหลังให้กับชายหนุ่มผมทอง “ ข้าจะกลับวังแล้ว “
“ กระหม่อมก็จะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท และท่านหญิงขาวเช่นกันพระเจ้าข้า “
ท่านเสนาบดีก็หันหน้ามาที่ชายหนุ่มผมทอง “ ไปกันนะ พ่อหนุ่ม “
มายกลินก็เดินไปขี่หลังม้าดำมอริออนของตนก่อนใคร แต่สายตานั้นยังมองที่ทูออร์แบบไม่ไว้ใจตามเคย
+++++++++++++++
เอคเธลิออนก็เดินมาใกล้ชายหนุ่มผมทอง " ทูออร์ ข้าขอร้องอย่างหนึ่ง "
" อะไรล่ะขอรับ ? "
" อย่าทำร้ายลอร์ดมายกลินอีกเลย ข้าไม่ประสงค์จะเห็นความขัดแย้งในครอบครัวของฝ่าบาท "
แต่ทูออร์ก็ทำสีหน้านิ่วคิ่วขมวด " ก็เขาอยากดูถูกข้าเอง เป็นท่านจะยอมไหม ? "
" เอ่อ..ข้าไม่ชอบมีเรื่องกับใคร ขอเป็นกลางดีกว่า "
เอคเธลิออนก็ยืนกอดอก แสงอาทิตย์ยามเช้าจับใบหน้างดงามตามแบบสุภาพบุรุษแสนดี
" องค์ชาย เป็นเอลฟ์อัจฉริยะ ทั้งที่ยังเยาว์ก็อาสาองค์ราชาไปรบที่สงครามเนียธ์นายธ์อย่างอาจหาญ
และกลับมาสร้างประตูเหล็กกล้านี้ ด้วยพระองค์เอง และมอบให้ข้าเป็นผู้พิทักษ์
ข้าก็ต้องทำหน้าที่ของตน เพราะมายกลินนั้นก็รักข้าเหมือนพี่ชายด้วย "
ทูออร์ก็ไม่อยากเถียงอะไรต่อ....ท่านเอคธี่เป็นคนดีเกินไป.....
เขาก็มองที่ประตูใหญ่แห่งกอนโดลินที่ตั้งตระหง่าน ด้านบนคือรูปจำลองมงกุฎทองคำขององค์ทัวร์กอน
สีเหล็กกล้า..คือสีงดงามของดวงตาแสนคมคู่นั้น...มายกลิน....
ลอร์ดแห่งสกุลน้ำพุก็ทำสัญญาณเรียกม้าของตนออกมา มือแกร่งลูบแผงขนเบาๆ ก่อนที่จะกระโดดขึ้น
" ไปเข้าเฝ้า ทำหน้าที่เป็นคนรักที่ดีขององค์หญิงอิดริลเถอะ สหาย "
" อือม.. " ชายหนุ่มถอนหายใจ และเรียกเจ้าม้าบาลานไปพร้อมกัน
+++++++++
นึกถึงการสู้รบ....อยากวาดรูปจังเลย....
ความคิดเห็น