คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ดอกไม้ที่ร่วงหล่น 14 ( fallen flower )
พระเจ้าทัวร์กอนประทับนั่งบนบัลลังก์สีงาช้าง และทรงอ่านหนังสือที่เขียนโดยนักปราชญ์
แห่งชาวโนลดอร์ นามว่า “ รูมิล “ ซึ่งบัดนี้อาศัยอยู่ที่อีกฟากทะเลหนึ่ง
และไม่ยอมตามเสด็จพระเจ้าฟิงโกลฟิน ผู้เป็นพระบิดาขององค์ทัวร์กอนมายัง
แผ่นดินเบเลริอันด์แห่งนี้ ที่เหล่าราชวงศ์ฟินเวได้สร้างอาณาจักรปกครองกันเป็นจำนวนมาก
“ เสด็จพี่ที่รัก “ ท่านหญิงขาวอาเรเดลทรงถอนสายบัว ส่วนเจ้าชายมายกลินก็โค้งคำนับ
“ ว่าไง สองแม่ลูก ข้าก็มีเรื่องคุยกับพวกเจ้า “
“ เรื่องอะไรหรือ ? ทอร์เอน – นานา “ มายกลินผู้เป็นพระภาคิไนยถาม
“ เรื่องอิดริล และทูออร์ พวกเจ้าคิดเช่นไร ? “
เสด็จลุงทัวร์กอน...ทรงเปลี่ยนเรื่องคุยไม่ได้หรือ..หลานของท่านไม่อยากรับรู้..
“ ข้านะ เห็นว่าพวกเขารักกันดี “ อาเรเดลทรงเดินไปแตะที่ไหล่แกร่งของพระเชษฐา
“ จริงไหม ? อาเรเดล พี่เห็นว่า เหมาะสมกัน “
“ ราวกับกิ่งทองใบหยกเพค่ะ “
มายกลินก็ทรงรู้สึกว่าตัวเองเริ่มโมโหกับคำหยอกเย้าของเสด็จลุงและนานา
“ ทำไม ?? พวกท่านอยากให้นางแต่งกับเจ้าทูออร์ ? !!!“
“ ลูกชายของลุงเป็นไร ? “ องค์ทัวร์กอนตรัส และทรงลุกขึ้นมาแตะหน้าผากขาวซีด
“ เอ่อ...ทอร์เอน - นานา”
“ เหงื่อออกตรึม ไปนั่งไป “ องค์ราชาทรงจูงเจ้าชาย นั่งที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง
และทรงลูบแก้มที่เริ่มแดงจัดของมายกลินอย่างอ่อนโยนแบบเดียวกับพ่อคนหนึ่งมีให้แก่ลูก
“ อาเรเดล เจ้าใช้งานโลมีออนเหรอ ? “
“ แค่ซ่อมเตาผิงเอง ลูกชายของน้องเป็นนายช่างยังตีดาบให้พระองค์ ไปรบด้วยกัน ก็ใจฝ่อไปได้ “
“ พวกท่านอยากให้ชาวโนลดอร์อย่างเราๆ แต่งกับมนุษย์ทำไม ? “
ทัวร์กอนทรงถอนหายใจสองที “ เพราะเขาจะนำความหวังให้เรานะ ตาหนูกลิน “
ความหวัง...ที่ข้าต้องเสียน้ำตาให้..พวกท่านอ่านใจข้าไม่ออก..
พี่หญิง...ต้องรักข้า...ไม่ใช่เจ้าคนนั้น..ที่กล้าถูกตัวข้า..แทงใจดำ...
แล้วก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมานั้นคือ...อิดริล ราชธิดาแห่งนครกอนโดลิน
“ อดา นานา และมายกลิน “ นางกล่าวเสียงใส
“ ลูกหญิง ทูออร์ล่ะ ? “
“ เค้ากลับบ้านไปแล้ว “ บ้านของทูออร์พักอยู่นั้นเป็นบ้านอิฐเล็กๆ ที่อยู่ทิศใต้ของนคร
และแสนจะต่างจากราชวังสีขาวนี้ แต่เจ้ากลับมากล้ามาอยู่ จนกว่าจะได้เป็นราชบุตรเขย
“ ดีแล้ว !!” มายกลินตะโกน “ ที่ถ่อมตัวบ้าง “
“ มายกลิน อย่าว่าเขานะ เขาเป็นคนรักของพี่ และเป็นว่าที่พี่เขยเจ้า ! “
“ พี่หญิง ทำไมพี่ต้องชอบเขา? รักเขา และอยากแต่งงานกับเขา? “
แล้วเจ้าชายผมดำก็รีบวิ่งหนีออกจากท้องพระโรงไป โดยไม่หันมองเสด็จลุงและท่านแม่
…........
“ หลานแปลกๆ ไปนะ วันนี้ “
ทัวร์กอนทรงกลับมานั่งบนบัลลังก์เช่นเดิม และทรงมองที่พระธิดา
“ เขาหวงเจ้าซิท่า “
“ มายกลินทำตัวเอง และก็..โมโหไม่เข้าเรื่อง “
ท่านหญิงขาวก็ทรงทรุดลงที่เก้าอี้อย่างเหนื่อยหน่าย “ โลมีออนไม่ชอบทูออร์ ข้าไม่อยากให้บ้านเรามี
ปัญหา ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะคุยกับเขาเอง “
องค์ราชาก็จับมือเรียวของพระน้องนาง “ เครียดนี่ล่ะ เหมือนใคร “
“ สามีเก่าของข้ามั้ง ? แต่ข้ากลับดีใจที่หลานรักจะได้มีสามีเสียที “
“ อาหญิงของอิดริลขา “ เจ้าหญิงที่อ่อนวัยกว่า ก็โอบกอดอาเรเดลและยิ้มแย้มกับความคิด
ข้าจะได้แต่งงาน และขายออกแล้ว...ดีใจๆ...แต่ว่า..มายกลิน..พี่ไม่เข้าใจเลย...
….....
เจ้าชายในชุดดำกลับห้องนอนของตัวเอง และซบที่หมอนนุ่มบนเตียงสี่เสา
พวกเขาไม่เข้าใจ...ความรัก...มันเจ็บปวด...เจ็บที่หัวใจ...
แต่มายกลินกลับนึกถึงวันนี้....มือหยาบกร้านที่ลูบแก้ม และปลายผมยาวของเขา
อ้อมแขนแกร่งที่โอบกอดไว้..ลมหายใจอบอุ่นที่มาประชิด...เสียงทุ้มของชายหนุ่ม
และเมื่อเห็นทูออร์ได้จูบกับพี่หญิง...ดูหวานน่าสัมผัสยิ่งนัก...
และเขาก็รู้สึกกระอักกระอ่วนในอกไปอีกระยะหนึ่ง...และนึกแต่ดวงตาสีฟ้างามคู่นั้น
อีกฟากหนึ่งของกอนโดลิน
ชายหนุ่มผมทองก็นอนที่เตียงไม้ทีพอดีกับร่างหนาของตน
พยายามนึกแต่ดอกอุลลอสสีขาวกลิ่นหอมที่ติดริบบิ้น ซึ่งงามน่ารัก...
เรือนผมสีดำขลับ ดวงตาเป็นประกายดุจแสงดาว ใบหน้าแดงระเรื่อ
และรสจูบจากริมฝีปากของอิดริล ที่ยังติดตราเขาอยู่....เลือกลำบาก...
เขารักนาง อยากแต่งงานกับนาง แต่หัวใจเริ่มหันไปหาเขา
มายกลินเป็นน้องของนาง...ไม่ๆ..ข้าจะไม่ทำแบบนั้น....
….........
ไม่นะ...หัวใจของเขาเปลี่ยนไปแล้ว.....ฮ่าๆๆ ตกลงรักใครดี ??
ความคิดเห็น