คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #189 : Blue Blossom in the heart 22
กว่าทูออร์แห่งตระกูลฮาดอร์จะรู้สึกตัวอีกที เขาก็ขี่ม้าหนุ่มสีน้ำตาลตัวโปรดของเขามายังที่ว่าการสกุลนรานิลรัตน์ของเจ้าชายพรายมายกลินเสียแล้ว
และมีพรายหนุ่มสองนายซึ่งเป็นพี่น้องฝาแฝด พวกเขาเห็นทูออร์มาเพียงผู้เดียวก็นึกหมั่นไส้ โดยแฝดผู้พี่ได้กล่าวว่า
“ น้องทีรี เจ้าเห็นมั้ย เจ้ามนุษย์หนุ่มผมทอง มายังที่ว่าการสกุลของเราด้วยล่ะ ไม่รู้จะทำให้องค์ชายของเราต้องเดือดร้อนอะไรอีกหรือเปล่า “
แฝดผู้น้องก็ตอกย้ำ “ หน้าตาก็มีแต่ขน ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ความสง่างามก็หาได้สู้องค์ชายมายกลินของเราไม่ได้ ฮี่ๆ แล้วยังคิดว่าตัวเอง เท่ ได้อีกนะเนี่ย “
ชายหนุ่มแห่งตระกูลฮาดอร์จึงตอบกลับ ขณะที่ลงจากม้า
“ แต่ข้าว่าตัวเองใช้คำพูดที่มีเหตุผลกับองค์ชาย ได้ดีกว่าพูดจากระแหนะกระแหนแบบพวกท่านสองคนแล้วกัน “
“ พี่! เห็นมั้ย เจ้าเอไดน์กำลังว่าพวกเราอยู่ “
“ เอ้อ ! พี่รู้แล้ว พี่จะกราบทูลองค์ชายของเราแน่ๆ “
ทันใดนั้น เจ้าของฝีเท้าผู้หนึ่งก็ก้าวเดินออกมาจากประตู แต่เขาไม่ใช่เจ้าชายพรายมายกลิน แต่ก็คนหนึ่งที่ทูออร์ไม่พึงพอใจต่อการปรากฏตัวของเขา แม้ว่าพรายหนุ่มโนลดอร์ผู้นี้จะมีรูปลักษณ์แสนสง่าและความสามารถคล้ายคลึงกับมายกลินก็ตามที
“ ข้ารู้ดีว่า เจ้าคงอยากคุยกับลอร์ดมายกลินมาก และเจ้าก็มาหาเขา
น่าประหลาดดีทีเดียวนัก “
ทูออร์ค้อมศีรษะลงเล็กน้อย “ ท่านลอร์ดเคเลบริมบอร์ องค์ชายนัดให้ข้ามาพบที่นี้ ข้าไม่ได้ผิดอะไรหรอกใช่หรือไม่ “
“ ไม่ผิดอะไร ถ้าเจ้ามาแบบเป็นมิตร ไม่ได้มาหาเรื่องทะเลาะกับลอร์ดมายกลิน เอาเถอะนะ เจ้าไปข้างในได้แล้ว “
ชายหนุ่มรู้สึกว่าบ้านสกุลขององค์ชายนี้ ทุกคนล้วนแต่ทำหน้ารำคาญเขานัก ตั้งแต่เรื่องสัตว์ประหลาดที่เหมืองอังฮาบาร์ และก็เรื่องที่เขากำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าหญิงอิดริล เขารู้ว่า...ทางสกุลนรานิลรัตน์นี้...
ไม่พึงใจกับการปรากฏตัวของเขาเลย...ใครจะยังไงก็ช่างเถอะ....
ข้าจะคุยกับมายกลินให้รู้เรื่อง !...
^*^*^*^
ภายในห้องโถงที่ดูสลัว แต่ยังพอเห็นแสงตะวันยามเย็นสะท้อนผ่านกระจกบางใสเข้ามาต้องร่างสูงโปร่งของพรายหนุ่มผมดำที่กำลังร่างเอกสารอยู่บนโต๊ะไม้ตัวใหญ่ เขาจดจ่ออยู่ในความคิดของตนเอง
จนไม่ได้เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“ มายกลิน เจ้ามีแขกมาแล้วนะ “
มือเรียวละจากการเท้าคางของตนทันที “ เข้ามาได้ ท่านพี่เทลเป “
ทูออร์จึงสาวเท้าก้าวเข้ามายังห้องโถงแสงสลัว ที่นี้ไม่มีเครื่องตกแต่งประดับหรูหราอะไรเลย นอกจากเก้าอี้ยาว ตู้หนังสือสองตู้ เตาผิงที่กำลังจุดไฟอยู่เท่านั้น...และก็...มายกลินที่กำลังนั่งนิ่งอยู่กับโต้ะทรงงาน...แสงตะวันยามสนธยาที่สะท้อนแสงผ่านหน้าต่างลงมาจับเรือนผมสีดำขลับเป็นสีน้ำตาลอ่อนและเครื่องหน้าที่ถูกจัดวางอย่างเหมาะสมของมายกลิน...ชายหนุ่มรู้สึกว่า...เขาอยากวาดภาพเจ้าชายพรายโนลดอร์ในเวลานี้เหลือเกิน....ไม่ว่ากี่ครั้ง...เขาก็ไม่อยากละสายตาไปจากภาพนี้....
“ ท่านพี่เทลเป ข้ากำลังหาวิธีปราบเจ้าอสูรร้ายในเหมืองของเราอยู่
อือม...ข้ารู้ดีว่า มีอีกคนหนึ่งที่คงอยากไปปราบเช่นเดียวกับข้า
ข้าก็ยินดีนะ ถ้าเขาจะไปกับข้า เรื่องนี้จะได้จบลงซะที....”
เจ้าชายพรายลุกขึ้นจากที่นั่ง และทูออร์ก็สังเกตว่า พรายหนุ่มไมได้แต่งกายอะไรพิเศษเลย ตอนนี้เขาสวมเสื้อทูนิคสีดำแขนสั้น และกางเกงขายาวสีเดียวกัน เรือนผมถักเป็นเปียยาวที่ดูเรียบง่ายคล้ายกับของเคเลบริมบอร์ ซึ่งยังคงมองและแสดงอาการท่าทีว่า ไม่ค่อยชอบใจกับการมาเยือนสกุลนรานิลรัตน์ของทูออร์แต่อย่างใด...
“ อือม...ข้าอยากคุยกับทูออร์ ด้วยธุระบางเรื่องเท่านั้น “ มายกลินเอ่ย
“ ข้าเข้าใจดี งั้นข้าขอตัวนะ “
พอกล่าวจบ ลอร์ดเคเลบริมบอร์ออกไป พรายหนุ่มก็เลื่อนมาตรงเก้าอี้ยาว
“ นั่งลงสิ “
ทูออร์ทำตาม แล้วเจ้าชายพรายก็หยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งออกมาจากตู้ไม้งามประณีต
นั่นคือขวดไวน์สีม่วงหนึ่งขวดและแก้วใสสองใบ
“ นี่เป็นไวน์ที่เสด็จลุงมอบให้ข้า เมื่อสามปีก่อน ข้าคิดว่ายังพอดื่มได้อยู่
เจ้าชอบที่ทำการของข้าหรือไม่ “
ทูออร์รับแก้วไวน์มาไว้ในมือ พร้อมกับการรินไวน์สีม่วงเข้ม
“ อะไรทีท่านชอบและอยู่ได้ ข้าก็ยินดีอยู่กับท่าน “ ทูออร์กล่าวพลางยิ้ม
“ ข้าไม่เข้าใจเลยนะ บุตรชาวเอไดน์ อะไรที่ทำให้เจ้าถึงได้รู้สึกต้องการข้านักหนา และอะไรที่ทำให้เจ้าอยากช่วยข้า เมื่อคราวก่อนด้วยเล่า”
“ หึ ! ถ้าท่านบาดเจ็บจากเจ้าปีศาจลึกลับนั้น เสด็จลุงของท่าน ท่านแม่ของท่าน และพี่หญิงอิดริลที่ท่านรักต้องทุกข์ระทมแล้ว ท่านต้องการให้เป็นแบบนั้นหรือไร
องค์ชายของข้า ครอบครัวของท่าน รักท่านมากนัก ข้าล่ะอิจฉาจริงๆเลย “
มายกลินเผยริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย หลังจากการจิบไวน์ และหยิบสิ่งหนึ่งมาจากหนังสือ และนั่นทำให้ทูออร์รู้สึกหน้าแดงระเรื่อ
....ดอกอุยลอสช่อเล็กๆที่ติดริบบิ้นสีดำที่เขาเคยให้เมื่อหลายเดือนก่อน...อุยลอส อีเวอร์มายด์...ทุ่งดอกไม้สีขาวที่อยู่ตรงเกตออฟซิลเวอร์...
กลิ่นดอกไม้ที่ไม่มีวันจางหายไปจากใจทูออร์ได้....
“ ข้านำอุยลอสมาเป็นที่คั่นหนังสือ มันก็ดีนะ ถึงจะแห้งไปแล้วก็ตาม
แต่ข้าพึงพอใจที่อยู่กับมันในเวลานี้ “
ชายหนุ่มจึงได้แต่ยิ้มตอบ และเอ่ยขึ้นว่า
“ องค์ชาย ข้าขอบคุณที่ท่านยังเก็บมันไว้ เพราะข้าต้องการให้ท่าน ไม่สิ
ข้าขอยืนยันคำเดิมว่า ข้าไม่ต้องการมีปัญหาใดๆกับท่านอีก และดอกอุยลอส
คือตัวแทนของคำว่า...”
“ ชั่วนิรันดร์ ขอให้ความรักและความผูกพันของเรามั่นคงเหมือนดอกอุยลอส อีเวอร์มายด์ แม้เวลาผ่านไปกี่ร้อนหนาว ก็ขอให้ดอกอุยลอสแบ่งบานดังความรัก “
ทูออร์จึงขัดคอทันที “ เฮ้ยๆ ท่านแย่งบทพูดของข้า โธ่ๆ ท่านนี่นะ “
“ เพราะข้ารำคาญบทกวีความรักงี่เง่าของเจ้าเต็มที และข้าอยากถามจากใจจริง
เจ้ารักพี่หญิงมาก แล้วทำไม เจ้าต้องมารักน้องชายแบบข้าด้วย “
มือแกร่งของทูออร์จึงถือโอกาสกุมมือเรียวใหญ่นั้นไว้
“ ข้าก็ไม่รู้...แต่ข้ารู้สึกว่า ข้าต้องการความรักจากท่าน ผู้ที่คล้ายคลึงกับพี่ชายที่หายไปของข้า โอ้ ได้โปรด ข้าต้องการบอกเพียงเท่านี้เอง ข้ารักท่าน มายกลิน ”
“ รักเหรอ...รักเหรอ...รัก ”
ทูออร์เข้ามาประชิดร่างสูงเพรียว มือเรียวแกร่งโอบไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่าย
“ อยู่กับข้า อยู่กับทูออร์คนนี้ ท่านพี่ของข้า...ท่านพี่....”
ท่านพี่...ท่านพี่...ท่านพ่อ...ท่านพ่อ...
พรายหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงทุ้มหนัก น่าสะพรึงจากเขาคนนั้น...
“ ข้าขอให้เจ้าได้รับความขมขื่นจากคนที่เจ้ารักมากที่สุด เพราะเจ้าทำลายความรักของพ่อ! และตายด้วยน้ำมือของคนที่เจ้ารักเถิด ! “
...ไม่นะ....ไม่ใช่คำสาปของท่าน.....ท่านพ่อ...
พรายหนุ่มรู้สึกว่า ตนเองอยู่ในท่ามกลางเปลวไฟ ท้องฟ้ามืดสนิท ควันไฟ...
เขาเห็นทูออร์มีใบหน้าที่เกรี้ยวกราด และดวงตาสีฟ้าใสมีประกายแห่งความโกรธแค้น
และเลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากร่างของเขา....
“ คนทรยศ ! ท่านไม่สมควรอยู่อีกต่อไป ! ตายเสียเถิด ! ”
ไม่....ไม่....ไม่....
ร่างเพรียวของมายกลินสะบัดตัวการจากถูกเกาะกุมทันที และปัดแก้วไวน์ตกลงพิ้น
“ ออกไปเถอะ ออกไป ”
“ มายกลิน ”
“ อย่ารักข้าเลย ได้โปรด ข้าไม่ต้องการให้เจ้ารักข้าเลย ทำไม ข้าก็ไม่เข้าใจ....โอ้ ไม่นะ...ข้าไม่ต้องการความรักจากเจ้า...ได้โปรด อย่ารักข้า...อย่า...”
แต่ชายหนุ่มร่างสูงก็ตรงเข้ากอดร่างเพรียวแข็งแรงในชุดดำไว้แนบอก แม้ว่าจะเจ้าตัวจะผลักแค่ไหนก็ดูไร้ประโยชน์ และไออุ่นร้อนที่มาจากอ้อมอกแกร่ง
“ บอกข้าสิ องค์ชาย ทำไม ต้องห้ามข้าไม่ให้รักท่านด้วย ทำไมข้าจะรักท่านไม่ได้
ในเมื่อท่านเองก็ไม่ต่างจากอิดริลตรงไหน ท่านเป็นอนุชาของนางและเป็นอุปราชแห่งกอนโดลินแห่งนี้ ข้าต้องการให้ท่านรักข้าเช่นเดียวกัน โอ้...มายกลิน...”
“ ไม่...ข้าจะตายเพราะน้ำมือของคนที่รัก...ท่านพ่อสาปแช่งข้าไว้...ไม่...
ข้าไม่อยากตายเพราะความรักบ้าๆแบบนี้เด็ดขาดเลย ”
คำพูดนี้ทำให้ชายหนุ่มผวาขึ้นในใจ แต่ว่าทูออร์คนนี้ ถึงจะเป็นมรรตักชนหรือมนุษย์ที่ตายเมื่อชราอยู่แล้ว ทำไมเขาจะต้องกลัวด้วย....ชายหนุ่มตรงเข้าพรมจูบทั่วใบหน้าซีดขาวด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นในใจมานานแล้ว...
“ ช่างคำสาปของเขาสิ ! ข้าสัญญากับท่านหญิงขาวอาเรเดลไว้แล้ว ข้าจะปกป้องท่านและรักท่าน ข้าบอกนางเอง มายกลิน ได้โปรด ข้าก็รักท่านไม่ต่างจากเจ้าหญิงอิดริล เคเลบรินดัล พี่ชายข้า พี่ข้า....ข้ารักท่านเหลือเกิน...”
อ้อมกอดแสนแข็งแกร่งด้วยความผูกพันที่มายกลินไม่อาจสะบัดตัวออกได้อีกแล้ว
ริมฝีปากอบอุ่นทาบลงกับริมฝีปากบางไว้อย่างอบอุ่นและแนบแน่น...
พร้อมกับเสียงทุ้มกังวานด้วยบทเพลงแสนไพเราะราวกับเสียงคลื่นของทะเลสีคราม...
If I had to live my life without you near my me
The days would all be empty
The nights would seem so long
With you I see forever, oh, so clearly
I might have been in love before
But it never felt this strong
Our dreams are young and we both know
They'll take us where we want to go
Hold me now, touch me now
I don't want to live without you
Nothing's gonna change my love for you
You oughta know by now how much I love you
One thing you can be sure of
I'll never ask for more than your love
Nothing's gonna change my love for you
You oughta know by now how much I love you
The world may change my whole life through
But nothing's gonna change my love for you
If the road ahead is not so easy
Our love will lead the way for us
Like a guiding star
I'll be there for you if you should need me
You don't have to change a thing
I love you just the way you are
So come with me and share the view
I'll help you see forever too
Hold me now, touch me now
I don't want to live without you
Nothing's gonna change my love for you
You oughta know by now how much I love you
One thing you can be sure of
I'll never ask for more than your love
Nothing's gonna change my love for you
You oughta know by now how much I love you
The world may change my whole life through
But nothing's gonna change my love for you
แล้วเจ้าชายพรายแห่งกอนโดลินก็ได้แต่รำพึงเพียงว่า....
“ ความผูกพันของข้าและเขาต้องดำเนินต่อไป และไม่มีทางขาดได้หรือไร ”
มือเรียวแกร่งสัมผัสเรือนผมสีดำขลับ บรรจงจูบแผ่วเบาแต่เนิ่นนาน
“ไม่…ตราบใดที่ข้ารักอิดริล พี่หญิงของท่าน ข้าจะขอรักท่านต่อไปด้วย
ข้าจะจดจำความรักที่มีให้กันระหว่างเราไปจนถึงวาระสุดท้ายเลย”
“ เจ้าอ้างสัญญาของเจ้ามาเป็นเครื่องมือใช้บังคับใจข้ามากกว่า…เจ้ามันคนหลายใจเกินไป เจ้ารักพี่หญิงมากกว่าข้าอยู่แล้ว” มายกลินตัดพ้อ แต่ว่าอีกฝ่ายไม่คิดที่จะยอมตามใจโดยการยอมปล่อยให้อีกฝ่ายกระโจนลงสู่ความตายเพราะความรักได้อย่างง่ายดายแน่นอน !
“ช่างท่านสิ ท่านจะคิดเช่นนั้นก็ตามแต่ใจท่าน นี่มันอาจจะเป็นความหลายใจ อาจจะเป็นการกระทำที่คล้ายคนเลว…อาจจะรู้สึกไม่พอใจและกำลังคิดว่าตัวเองไร้ค่าในสายตาใคร ๆ แต่ท่านไม่เคยไร้ค่าไร้ตัวตนในสายตาของข้าเลยแม้สักวินาทีเดียว…
โอรสแห่งท่านหญิงขาว พระภาคิไนยแห่งจอมราชาทัวร์กอนที่รักของข้า...ได้โปรดยอมรับการตัดสินใจของคนเอาแต่ใจเยี่ยงข้าด้วยเถิดนะ...ได้โปรด มายกลินของข้า
โลมีออนของข้า...สายตาเฉียบคมของท่านย่อมอ่านใจข้าได้อยู่แล้ว...”
พรายหนุ่มซบแก้มแนบอกอุ่นของทูออร์โดยที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมาแก้ถ้อยคำเอาแต่ใจเลยแม้สักเพียงคำพูดเดียว....และหัวใจของมายกลินก็ยอมจำนนลงในเวลานั้น...
ทูออร์...เจ้าอยู่กับข้าได้ไหม...อย่าจากข้าไปเหมือนท่านพ่อ...
ได้โปรด...ให้ทูออร์เป็นของข้าเช่นเดียวกับที่เขาเป็นของพี่หญิง...
ทำไม...พระเป็นเจ้า...นี่ข้ากำลังรักศัตรูหัวใจของตัวเองอย่างเต็มใจแล้วหรือนี่...
^*^*^*^*^
ความคิดเห็น