คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #184 : Blue Blossom in the heart 18
“ เหนื่่อยแทบแย่ ” ซัลกันท์ยังบ่น “ องค์ชายน่าทรงหาเรื่องใส่องค์เองทั้งกะปี ”
ทูออร์ส่ายหน้าอย่างเดียว หลังจากที่พวกเขาต้องพากันประคองร่างเพรียวสูงของพรายหนุ่มที่เป็นตัวปัญหา
ขึ้นมายังห้องพักชั้นบนของโรงเตี๊ยมตามคำแนะนำของลอร์ดเอคเธลิออน
“ ให้เจ้าชายบรรทมก่อนเถอะ เมื่อได้พระสติกลับมาค่อยปรับความเข้าใจกันก็ได้...ส่วนไอ้กลอร์ฟี่นั้น
เดี๋ยวข้าอบรมเขาเองได้...เขาฟังข้าแน่ ๆ มิฉะนั้น เรื่องจะแดงไปถึงฝ่าพระบาท ”
มันก็จริง...องค์ราชาทัวร์กอนสมควรกริ้ว...ถ้าเห็นว่ารัชทายาทของพระองค์กลายเป็นเอลฟ์เมาขนาดนี้...
เขาต้องปลดผ้าคลุมไหล่และเข็มขัดหนังให้เจ้าตัวที่กำลังกระสับกระส่ายแบบไร้สติ
“ แล้วข้าจะทำไงดีต่อล่ะ ซัลกันท์ ”
ชายหนุ่มผมทองเห็นใบหน้ากลมใหญ่ของอีกฝ่ายซีดโดยไร้สาเหตุ “ เอ่อ...ทู...ข้าปวด...”
“ ปวดอะไรเหรอ...อ้าวววว!!! ”
เสียงผายลมก็เล้นรอดออกมา คราวนี้พรายหนุ่มร่างอ้วนก็รีบก้าวออกจากห้องทันที
“ ซัลกันท์ ! ”
“ หนุ่มเอไดน์คนดี ฝากดูแลองค์ชายก่อน ข้าขอไปปลดทุ้กกกกกกกก ”
ทูออร์ถอนใจดัง...คืนนี้มันเป็นอะไรกันหมดเนี่ย...เสียงออแอของเหล่ามิตรสหายเอลฟ์ก็ยังดังมาจากชั้นล่าง
เขาจึงปิดประตูไม้โอ๊กหนีด้วยความรำคาญ...ไม่ซิ...ที่น่าเบื่อยิ่งกว่าคือ ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นต่างหาก...
“ รู้อะไรไหม เวลาท่านเมาเนี่ย ดูไม่จืดเอาซะเล้ย ” ชายหนุ่มก้าวมาใกล้เตียง
พรายหนุ่มร่างสูงก็กวาดมือไปบนเตียงผ้า ใบหน้าเรียวมนแดงจัดไม่จางหายเลย
ริมฝีปากบางก็ขมุบขมิบ “ น้ำ...ขอน้ำที ”
ทูออร์ไม่ขัดพระประสงค์ตามเคย จึงรินน้ำให้เหยือกใส่แก้วเล็ก และประคองร่างเพรียวให้ลุกขึ้น
ดวงตาสีนิลหรี่ตาลง เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่มาจรดริมฝีปาก
“ ค่อยๆ ซิ จะรีบเสวย เดี๋ยวสำลักหมดพอดี ”
ชายหนุ่มวางแก้วลงบนโต๊ะข้างเตียง “ ท่านเนี่ยเป็นเด็กทุกที...ข้าควรนับถือเป็นพี่ดีไหมเนี่ย ? ”
ไม่ทันระวังตัว ! ร่างที่เล็กกว่าก็มาทาบทับเขาไว้กับเตียง กลิ่นเหล้า กลิ่นไวน์ปะปนกับลมหายใจจนมา
ถึงซอกคอของทูออร์ ดวงตาสีฟ้าใสก็เบิกกว้าง ...แขนเรียวสวยโอบคอแกร่งไว้แน่น
“ ข้าไม่เข้าใจเลย...ทำไม พี่หญิงรักเจ้า...พี่หญิง...”
“ ท่านต้องพักซิ ท่านจะได้กลับไปหานาง ” ชายหนุ่มพยายามปลอบใจเต็มที่
แต่มือขาวคู่นั้นก็มาบีบคอเขาไว้แน่น ชายหนุ่มเอไดน์สะอึกทันที
“ กลับไปเหรอ...กลับไปก็ได้เห็นเจ้าครองนางนั้นซิ ข้าไม่ยอมหรอก ”
“ องค์ชายมายกลิน คุมสติหน่อยซิ ”
หัตถ์ขาวผ่องกำลังจะกลายเป็นสิ่งอันตรายสำหรับทูออร์เอง...อากาศกำลังจะหมดออกจากปอด...
“ ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอม ! ตายซะเถอะ ! ”
ดวงตาสีดำกลมโตที่เขาหลงรักกลายเป็นสีเลือด...ปีศาจร้าย...ปีศาจตนนั้นกำลังครอบงำเขา...
แล้วสายน้ำกระเด็นมาใส่ใบหน้าแดงจัดจากพิษสุราทันที มายกลินอุทานลั่นก้อง
ร่างเพรียวตกลงจากเตียง พร้อมกับ
“ ท่านก็เลิกเป็นแบบนี้เถอะ ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น ข้าจะไม่รักท่านอีกแล้ว ”
มือใหญ่ของทูออร์ยังกำเหยือกน้ำ หยดน้ำของมันไหลรินลงบนพิ้นไม้ เช่นด้วยกับหยดน้ำที่ไหลจาก
กลุ่มผมสีดำยุ่งเหยิงนั้นด้วย ดวงตาสีนิลคู่นั้นกระพริบไปมา และเหมือนจะได้สติกลับคืนมาบ้างแล้ว
“ ทูออร์ใช่ไหม ” ร่างเพรียวประคองตัวเองให้ยืนขึ้น แต่ก็ทรุดลงไปอีก
“ ข้าเสียใจ...ข้าขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น ข้า...ชกเจ้า...พี่หญิงตบข้า...ข้า...”
เรียวแขนกำยำประคองร่างเพรียวไว้ เรียวคางซบกับเรือนผมเปียกแฉะด้วยน้ำ
ไม่ใช่ซิ...น้ำที่กำลังไหลรินอยู่...ไม่ใช่น้ำเปล่าที่เขาราดให้เจ้าชายได้สติกลับมา
แต่เป็น...เสียงร้องไห้...ข้าทำให้บุรุษที่ข้ารักต้องร้องไห้อีกแล้ว...
“ ตอนที่เจ้าปกป้องข้าจากสัตว์ร้ายในความมืดนั้น ตอนข้าอยู่ในหออภิบาล ข้าคิด...ข้าคิดตลอดว่า
จะตอบแทนพระคุณของเจ้า...ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของข้าเอง ”
หงส์ขาวผู้นำสารแห่งเทพมหาสมุทรหน้าซีด หมายความว่าอะไร ?...
“ พระองค์...” ริมฝีปากบางสวยกระทบกับของเขา ชายหนุ่มรู้สึกถึงลิ้นที่ประชิดกับของตน
เรียวลิ้นทีี่กำลังปะทะและหยอกเย้า...จนแทบลืมหายใจไปเสียกระนั้น...
หลังจากนั้น การจุมพิตก็ผละออกชั่วครู่ พรายหนุ่มซบลงไหล่หนาของอีกฝ่าย
“ เจ้าเกลียดข้าไหม...เจ้าเกลียดข้าไหม...”
“ ไม่ ” ทูออร์ตอบ “ ข้าสัญญาว่าจะปกป้องท่านและอิดริลตลอดที่ข้ามีชีวิตอยู่นี้...แม้มันจะแสนสั้นก็ตาม ”
เจ้าชายพรายถอนใจเบาๆ และพยายามฉีกยิ้ม “ เมลลอน ' นิน ”
รอยยิ้มหวานนั้นทำให้ชายหนุ่มผมทองหัวใจเต้นแรง จนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
อ้อมแขนหนายกร่างเพรียวลงบนเตียง มายกลินก็รั้งใบหน้าคมสันมาใกล้จนปลายจมูกประชิดกันอีกครั้ง
“ ท่านช่างงดงามนัก...คล้ายกับนาง ”
“ อย่า...เอ่ยถึงพี่ข้า...ตอนนี้ ” บุตรแห่งท่านหญิงขาวกล่าวเสียงขุ่น “ ข้าเป็นตัวของข้าเอง ”
มือขาวซีดปลดกระดุมเสื้อทูนิคสีดำของตนเอง จนเห็นเสื้อซับในสีขาวผ่อง ชายหนุ่มก็ตะลึง
“ ไม่...องค์ชาย...” ทูออร์ปรามแล้ว หากก็จะไร้ผล เพราะเขาเองก็รอให้ถึงเวลานี้เช่นกัน
...สายตาคู่นั้น คือสิ่งเดียวที่ตอบเขาได้...สิ่งเดียวเท่านั้น...
บุตรแห่งฮูออร์ก็เข้าใจแล้วว่าต้องรับมันไว้ก่อนที่มันจะสูญสลาย...เจ้าชายของข้า...
พี่ชายของข้า...คนรักของข้า....ข้ายินดีรับใช้ท่าน อย่าชิงชิงข้า...ได้โปรด...
ร่างสูงใหญ่ก็ปลดเสื้อสีเทาของตนออกเช่นกัน ใบหน้าเรียวคมซุกลงบนคอแกร่ง และเรือนผมหยิกลอน
ทูออร์แตะโหนกแก้มสูงแดงระเรื่อ และวางจูบให้อีกครั้งหนึ่ง
“ กอดข้านะ ทูออร์ ” เสียงทุ้มหวานละมุนเอ่ย “ จูบข้าที ”
ไออุ่นที่ส่งมอบให้แก่กันไม่ต้องสรรหาประโยคใดมากล่าวอีก...
ยามแสงเทียนสีเหลืองทองดับลง
…...
…........
…...........
~ *~*~*~*~*~
ซัลกันท์ซึ่งกลับมาจากการปลดทุกข์เสร็จ...กำลังจะกลับไปหาเจ้าชายพรายที่ตนรัก และก็ทูออร์
เขาคิดว่าตัวเองกำลังเมามายจากไวน์องุ่นที่ดื่มต่ออีก...จึงพอได้ยินเสียงครือที่เล็ดรอดออกมาจากประตูห้องพักนั้น
องค์ชายคนดีของข้า...ทูออร์....
หูเรียวแหลมแนบนิ่งกับบานประตู สายตาก็เลื่อนลอย และก็คิดแต่ว่า...
มันไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ ข้าเมา...ข้าเมาแน่นอน...
ร่างอ้วนใหญ่ของพรายหนุ่มก็ล้มลงบนระเบียง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนปิดลง เหงื่อไหลซึม
ขอให้มันเป็นแค่ความฝันจริงๆ เถอะ...พวกเขาไม่ได้มีอะไรกัน...ไม่มีทาง...
พระเป็นเจ้า...อิลูวาทาร์ หรือทวยเทพอะไรก็ตามเถอะ...ประทานพรให้ที...
~*~*~*~*~*~
ฉากที่ตัดไป...ใครเม้นท์จะนำไปส่งผ่านข้อความลับนะครับบบบบบ >..,<
ความคิดเห็น