คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #181 : ฟิคเออาน้อย : Young Leaf On The Tree 2
เจ้าชายฮาล์ฟเอลฟ์รีบวิ่งด้วยความเร็วสูง ขณะที่แม่นมร่างท้วมของตนต้องเร่งฝีเท้าของนาง
เพื่อตามเสด็จ แม้นางจะต้องเผลอหกล้มกับพิ้นระเบียงก็ตาม
“ องค์ชายน้อยเพคะ อย่าลืมนี้ด้วย ” นางวางหมวกติดขนนกสีฟ้าอ่อนใบโปรด
“ แต่เออาไม่เห็นจำเป็นว่าจะต้องใส่หมวก ”
แม่นมอภิบาลก็เตือนว่า วันนี้เป็นวันที่แดดแรง เดี๋ยวผิวพรรณจะเสียหมด
เด็กชายตัวน้อยก็ทำทีว่าไม่สนใจ และรีบวิ่งไปยังด้านหน้าของปราสาทขาว
ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายด้วยความยินดี เมื่อพี่ลาลินากำลังยืนข้างๆ กับพี่ชายของนาง
“ พี่ลัส ! พี่ลาลิ ! เออามาแล้ว ”
เลโกลัสหัวเราะ “ เจ้าชายน้อยเสด็จมาแล้ว น้องเรา ! ”
ลาลินาไม่ต้องให้พี่ชายเรียกรอบที่สอง นางก็ไปจับมือทักทายจับรัชทายาทแห่งทัวร์กอน
“ มารา อารูเร ทินเท – คุนดู ”
“ อรุณสวัสดิ์เช่นกัน พี่ลาลิ พี่ลัส ”
แล้วหลุมดินข้างพวกเขาก็ขึ้นเป็นเนินสูง เจ้าตุ่นสีดำสะบัดเศษดินและก้อนหินออกจากหัว
“ อ้าว ! มากันเร็วจังแฮะ ”
เออาเรนดิลเห็นแม่นมเมเล็ธวิ่งมาแต่ไกล เด็กชายจึงรีบตะโกนร้อง “ รีบขึ้นม้าหนีเมลลี่กัน ”
“ องค์ชายน้อยเพคะ ! เลโกลัส ! ลาลินา ! ”
หากเด็กทั้งสามพากันหัวเราะระรื่น แล้วรีบขึ้นม้าขาวอมเทาออกจากหน้าวังกอนโดลิน
ส่วนโนลปายังไม่ค่อยขึ้นกับการขี่ม้านัก เลยต้องหลบซุกอกของเจ้านายน้อย
ไม่สนที่จะมองทิวทัศน์อันงดงามของเมืองโดยรอบเลย....
~*~*~*~*~*~
คฤหาสน์แห่งสกุลพฤกษานานาพรรณ
เออาเรนดิลยังนั่งอยู่บนม้า โดยที่เด็กหญิงที่โตกว่านั่งเบื้องหลังให้ ส่วนเลโกลัสหรือที่ใครในสกุล
นี้ต่างเรียกเขาว่า “ คุณชายเล็ก ” ก็ลงจากม้า และนำพวกเขามาถึงลานพืชสวนครัว
ทำให้เออาเรนดิลสนใจมาก เพราะว่าสวนครัวนี้ เป็นสวนขนาดใหญ่ที่สรรสร้างขึ้นมาเพื่อ
ปลูกผัก ผลไม้และสมุนไพรหลากหลายชนิดบนพิ้นหญ้าที่กว้างใหญ่จรดถึงหุบเขาด้านทิศตะวันออก
“ สุดยอดเลย ! เออานึกไม่ถึงเลยว่าบ้านของพี่ๆ จะมีสวนที่ไม่เหมือนใคร ”
ร่างสูงโปร่งในชุดสีเขียวที่ดูทะมัดทะแมงก็ยืนไพล่หลังด้วยความยินดี
“ กระหม่อมเป็นผู้ช่วยของท่านน้ากัลขอรับ กว่าพืชผลจะเติบโตขึ้นได้ก็หมดเวลาไปหลายเดือนเลย
และก็ต้องพรวนดิน ใส่ปุ๋ยมากๆ เหนื่อยสายตัวแทบขาด ”
“ พี่ลัสโม้อีกแล้ว ” ลาลินาทักท้วง “ คนอื่นๆ ในบ้านก็ช่วยพี่เหมือนกัน พี่ซิ ออกแรงแค่ครึ่งเดียว ”
เด็กชายก็หันไปมองอีกด้านหนึ่ง ก็เห็นชาวสกุลพฤกษากำลังประกอบหุ่นอะไรสักอย่างหนึ่ง
ที่ดูคล้ายหุ่นไล่กา แต่ก็ไม่ใช่ พวกเขาส่ายหุ่นฟาง และก็รดน้ำสีขาว อ๋อ ! ควรจะเรียกน้ำนม
ถึงจะถูก แล้วคุกเข่ากุมมือภาวนาด้วยเพลงคลอเบาๆ คล้ายกับการสวดมนต์ในห้องโถง
“ ได้เวลาบูชาพระแม่ยาวันนาแล้วล่ะขอรับ ”
เออาเรนดิลก็สงสัย “ พระแม่ยาวันนาเหรอ ? ”
ลาลินาจึงอธิบายว่า
“ พระแม่ยาวันนา เคเมนทารี เป็นเทพีวาลาร์ที่ดูแลรักษาพิ้นโลกของเรางั้ยเพคะ
พระนางประทานชีวิตให้กับหมู้ไม้ใบหญ้า และทุกสิ่งในแผ่นดินที่เป็นสีเขียว ดังนั้น
พอฤดูเก็บเกี่ยว เราจะทำพิธีบูชาพระนางกัน”
เจ้าชายน้อยแห่งกอนโดลินระบายยิ้ม “ เออาอ่านตำนานเทพวาลาร์มาแล้ว รู้จักนางเหมือนกัน
และก็เห็นรูปภาพของท่านด้วย เป็นผู้หญิงสวยๆ และก็ใส่ชุดกระโปรงสีเขียว ”
ลาลินาจึงชมว่า “ ท่านเก่งจังเลย หม่อมฉันจำเทพวาลาร์ไม่ครบทุกองค์หรอกเพคะ ”
“ เออาจะลงจากม้า พี่ลาลิช่วยหน่อย ” อ้อมแขนเล็กสีนวลมาเกาะไหล่ของเด็กหญิงผู้โตกว่า
ลาลินาก็เลยหน้าแดงจัด เมื่อได้เห็นดวงตาสีน้ำเงินใสแบบชัดเจน สีเหมือนท้องฟ้าของวันนี้เลย
“ ได้เพคะ ”
เจ้าตุ่นโนลปาขยับมาแตะไหล่ของแม่หนูลาลินาด้วยความตื่นเต้น
“ แย่แล้ว ! ” เด็กหญิงรับน้ำหนักของฮาล์ฟเอลฟ์น้อย และเจ้าตุ่นสีดำไม่ไหว เลยตกลงจากหลังม้า
เลโกลัสอุทานด้วยความตกใจ และรับไปพยุงเด็กทั้งสองขึ้นจากพิ้นด้วยความเป็นห่วง
“ หนูไม่เจ็บมากหรอก ” เออาเรนดิลตอบ พลางปัดเศษหญ้าออกจากกางเกง ลาลินาก็ส่ายหน้าไปมา
“ เค้าไม่ได้เป็นหญิงบอบางซะหน่อยนะ พี่ลัส ”
พรายหนุ่มวัยรุ่นถอนหายใจแบบโล่งอก “ ถ้าเจ้ามีแผลกลับไป ท่านน้าก็ลงโทษพี่
ถ้าองค์ชายน้อยทรงบาดเจ็บ พี่ก็ต้องถูกลงอาญานะซิ ”
เด็กชายผมทองหัวเราะคิก “ ถ้าเออารับโทษแทนได้ก็ดีซิ ”
ตุ่นน้อยเลยส่ายหน้า “ หาเรื่องจริงๆ เลย เออาเรนดิล ”
“ โนลปามาอยู่กับข้าวันหนึ่งก็ได้ ” เลโกลัสคว้าตุ๊กตาตุ่นมาวางบนไหล่
“ ขอบใจนะ พ่อพรายแห่งสกุลต้นไม้ ”
เจ้าชายองค์น้อยสังเกตพิธีกรรมการบูชาพระแม่ยาวันนาด้วยความสนใจ
พวกเขาจึงคุกเข่าและคำนับลงต่อหุ่นจำลองที่ถูกสมมติว่าเป็นพระนาง
“ ชาวสกุลพฤกษานานาพรรณจะให้ความเคารพต่อพระแม่ยาวันนามากประดุจมารดาของพวกเราเลย
ขอรับ ทุกคืนเรายังต้องสวดมนต์ระลึกคุณของท่านที่ทำให้พืชพันธุ์ธัญญาหารเจริญเติบโต
และเมื่อถึงฤดูใบไม้ร่วงสีทองก็ถึงพิธีใหญ่แล้วนั้นคือ...”
“ ยาวิเอ ยาวันนานิเอล ” พรายสาวหน้าตาสดใส ปอยผมสีน้ำตาลถักเป็นเปียรอบกระหม่อม
นางสวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ประดับด้วยใบไม้รอบข้อมือ และข้อเท้าที่เปลือยเปล่า
เออาเรนดิลจับได้ว่า พี่เลโกลัสหน้าแดงระเรื่อ ขณะที่พรายสาวผู้นั้นมาจับมือ
“ ลัส ! นายจำเราไม่ได้เหรอ ? ”
คุณชายเล็กแห่งสกุลพฤกษาก็ยังทำหน้าเหม่อลอย เหมือนหลงไปอยู่ในแดนแห่งความฝันประมาณนั้น
ลาลินาแอบหัวเราะ และกระซิบให้เจ้าชายน้อยฟัง “ พี่ลัสเค้าแอบชอบพี่ลอสตาเรียลอยู่เพคะ”
“ พี่ลัสมีแฟนแล้วซิ ”
“ ไม่ใช่ซะหน่อยหนึ่ง องค์ชายน้อย ” เลโกลัสทักท้วง “ แล้วลอสตา เจ้ามาทำอะไรเนี่ย
ถึงเอาใบไม้มาประดับทั่วตัวขนาดนี้...แต่ก็สวยดี... ”
“ โธ่ ! นายลืมแล้วเหรอ ? ข้าได้เป็นยาวันนิเอลประจำปีนี้นะ ” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง
โนลปาจำได้ว่าเคยได้ยินคำศัพท์นี้มาจากป่านันเอลม็อธบ้านเกิด จึงอธิบายให้เออาเรนดิลฟัง
“ พรายซินดาร์จะมีพิธีเลือกสาวบริสุทธิ์มาเป็นตัวแทนในการขับร้องเพลงบูชาสรรเสริญ
พระนางยาวันนา เรียกนางผู้นั้นว่า ยาวันนิเอล ธิดาแห่งยาวันนา แต่ว่า...มันก็ไม่ดีอยู่อย่างหนึ่ง...”
“ อะไรเหรอ โนล ” เออาน้อยถามอีกครั้ง
“ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องถือศีลอดโดยการไม่ทานเนื้อสัตว์ไปตลอดฤดูนี้นะซิ ”
ลาลินาถอนใจดังเฮือก “ กินแต่ผักอย่างเดียว น่าเบื่อจะตาย องค์ชายน้อยเพคะ ถ้าหม่อมฉันโตขึ้น
จะไม่มีทางยอมเป็นยาวันนิเอลแน่นอนล่ะ ! ”
พรายหนุ่มกระทุ้งไหล่ของน้องสาว “ ท่านน้ากัลดอร์ก็ต้องให้เจ้าเป็น เจ้าเป็นหลานสาวคนเดียวของ
ท่านนะ รู้เปล่า ? ลาลี่ ทำตัวให้สมกับเป็นคุณหนูแห่งสกุลพฤกษาของเราหน่อย”
ลาลินาขมวดคิ้วเรียว เมื่อพรายสาวผู้มีอายุมากกว่าอมยิ้มเชิงล้อเลียนใส่นาง
“ น้องลาลี่ กลัวการกินผักที่สุด ข้ารู้นะจ๊ะ ”
เด็กหญิงเถียงกลับ “ หนูไม่ยอมเป็นเทพีสีเขียวเน่าๆที่ต้องกินผักตลอดฤดูใบไม้ร่วงนี้ ”
เจ้าชายฮาล์ฟเอลฟ์ทักท้วง “ หนูก็ไม่ชอบกินผักเหมือนกันนั้นแหละ อย่าว่าพี่ลาลินะ ! ”
ยาวันนิเอลประจำปีเลยต้องคำนับลงต่อเบื้องพักตร์ของเจ้าชายลำดับที่สามแห่งกอนโดลิน
“ ไม่เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย สาวๆ ลาลิขอโทษพี่ลอสตาเถอะ”
ร่างเล็กบางของลาลินาก็วิ่งหนีไปยังพุ่มไม้ เด็กชายผมทองตกใจอ้ำอึ่งเล็กน้อย
แล้วจึงรีบวิ่งตาม “ พี่ลาลินา ! ”
~*~*~*~*~*~
การกินผักทำใจยากสำหรับเด็กหลายคนนะเนี่ย >__<
ความคิดเห็น