คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #175 : ( Special Fic ) Nana ! Snow ' s coming Part 1
ฟิควันแม่ครับ เป็นตอนพิเศษระหว่างสองแม่ลูกคู่ใหญ่และคู่เล็กแห่งกอนโดลิน
ในยามหิมะตก เจ้าหญิงอิดริลนั้นไม่สามารถลืมเหตุการณ์ในอดีตได้....
เออาเรนดิลจะช่วยนางเช่นไร ?
เสียงฝีเท้าที่ดังก้องในห้องเด็กของเออาเรนดิลยังความสงสัยให้กับผู้เป็นมารดานัก
เจ้าหญิงพรายจึงตัดสินใจเปิดประตู แล้วนางก็ตกใจมากยิ่ง
ทั้งห้องของเออาเรนดิลที่เคยเรียบร้อย ของเล่นและเศษกระดาษก็เต็มกระจายห้องไปหมด
“ ฮ่ะๆ โนลปา มาให้เราจับซิ ” เออาเรนดิล ลูกชายสุดรักเล่นไล่จับเจ้าตุ่นของมายกลินอยู่นั้นเอง !
“ เออาเรนดิล อาร์ดามีเร ! ” อิดริลอุทาน “ หยุดทำห้องเลอะ เดี๋ยวนี้ ! ”
แต่ว่าเจ้าชายองค์น้อยแห่งกอนโดลินกลับยังวิ่งไล่จับอยู่นั้นแหละ
ในที่สุดผู้เป็นมารดาก็มาขวางทาง ทว่าเออาเรนดิลน้อยกลับเผลอวิ่งชนมารดา
“ นานา ! ” ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสวยระหงของ อิดริล เคเลบรินดัลล้มลง
โนลปาก็อุทานร้องด้วยคน “ ท่านอิดริล ! ”
พรายสาวก็พยายามลุกขึ้น เรือนผมสีทองหยักศกนั้นก็เสียทรง !
“ นานา เป็นไรมากหรือเปล่า ? ”
อิดริลก็ส่งสายตาดุมายังลูกชายตัวน้อยของตนเอง “ แม่สั่งแล้วไม่ใช่เหรอว่า ห้ามเล่นซนในห้อง
ถึงลูกจะเป็นเจ้าชาย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเล่นได้ตามอำเภอใจนะ ”
จอมซนตัวแสบก็พยักหน้า...หลบสายตาของมารดาทันที “ ก็หิมะตกนี่ครับ เออาอยากไปเล่นหิมะ
นานา ! เราไปเล่นปากันเถอะ ” มือเล็กกุมเรียวมือของมารดาไว้แน่น
แต่ว่าอิดริลกลับสะบัดมือออกทันที “ แม่ไม่อยากไปข้างนอก แม่ไม่ชอบความเย็นของหิมะในฤดูหนาว
แม่ว่าเจ้าไปชวนท่านพ่อเล่นเถอะ ”
ริมฝีปากเล็กของเออาเรนดิลก็เม้มลง...นานาคงโกรธเราแน่เลย...
“ งั้นก็...ไปกันเถอะ องค์ชายเออา ! ” โนลปาชวนเขาแล้ว เด็กชายฮาล์ฟเอลฟ์ก็เลยตามออกไป
แม้ว่าในใจของเขาก็ยังเป็นห่วงท่านแม่...นางโกรธเขาจนไม่ยอมไปเล่นด้วย....
อิดริลมองแผ่นหลังของลูกชายไป แต่นางก็มีความทรงจำบางอย่างไม่อาจลืมได้ลง...
ในที่สุดหิมะก็ตกลงมาจากท้องฟ้าสีเทาแห่งแผ่นดินเบลเริอันด์ ตอนนี้ทั่วท้องถนนแห่งกอนโดลินก็
อยู่ภายใต้ของกองหิมะที่หนาและนุ่ม เจ้าชายพรายโนลดอร์และเป็นรัชทายาทแห่งกอนโดลินอย่าง
มายกลินนั้นรู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย เพราะอากาศแห่งหุบผาลับแลยามฤดูร้อนนั้นอบอ้าว
แถมเต็มไปด้วยแมลงจำนวนมากที่มาคอยดูดเลือดจนกลายเป็นโรคผิวหนังไป
พรายหนุ่มจึงชอบลงมาใต้เหมืองเพื่อหาแร่เหล็กมากกว่า แถมสีขาวของหิมะก็ทำให้เขานึกถึง
ท่านแม่อาเรเดล อาร์เฟย์นีเอล มารดาบังเกิดเกล้ามาก จึงตั้งใจทำเครื่องประดับอย่างหนึ่งให้นาง...
เมื่อใกล้จะถึงปราสาท เขาก็กล่าวแก่อาชาสีดำที่นั่งมา “ ข้าถึงบ้านแล้ว มอริออน ”
ม้าหนุ่มก็ร้องครางเล็กน้อยด้วยว่าม้านั้นก็ไม่ชอบความหนาวเท่าไร
“ ไปผิงไฟเถอะ มอริออนสหายข้า ” เจ้าชายพรายลูบแผงขนด้วยความเอ็นดู
แล้วเสียงเล็กน่าเอ็นดูของโนลปาก็มาเรียก ร่างเล็กตุ้ยนุ้ยวิ่งมาก่อน
“ โนล เจ้ามาตามข้าเร็วดี ” มายกลินยกร่างของตุ่นสีดำมากอดไว้ “ แล้วจอมซนล่ะ ? ”
“ นั่งเล่นวาดรูปบนพิ้นหิมะอยู่ดิ ”
มายกลินพยักหน้ารับ แล้วย่างฝีเท้าไปได้ระยะหนึ่งก็พบเด็กชายผมทองในเสื้อกันหนาวสีคราม
ริบบิ้นสีฟ้ารวบผมยาวประต้นคอ หิมะก็โปรยอยู่บนศีรษะนั้นเอง
“ เออาเรนดิล ” พรายหนุ่มเรียกทัก เด็กชายจึงละจากกิ่งไม้ที่ตนถือ
“ ท่านน้ากลับมาแล้ว ดีจังเลย ” เออาเรนดิลลุกขึ้นยืน แม้ว่าจะพยายามส่งยิ้มให้ แต่สายตาที่อ่านใจ
ได้ รวมถึงอาการที่ไม่ร่าเริงเหมือนเคยของเออาเรนดิล ทำให้น้าชายจับพิรุธได้
“ เออา เจ้าไม่สบายเรื่องอะไร ? ” มือแกร่งวางบนศีรษะพร้อมกับปัดหิมะสีขาว
บางทีเขาก็แปลกใจไม่น้อย เวลาเออาเรนดิลทำสีหน้าครุ่นคิดเช่นนี้ ก็ทำให้เขาคล้ายคลึงมารดานัก...
ดวงตาคู่นั้นก็เหมือนของพี่หญิง แม้ว่ามันจะเป็นสีฟ้าใสกระจ่างก็เถอะ !
“ เออาไม่เข้าใจว่าท่านแม่ไม่ชอบหิมะเพราะอะไร ท่านน้าพอรู้บ้างไหม ? ”
มายกลินเม้มริมฝีปาก ขณะที่โนลปานั้นกำลังช่วยปัดหิมะออกจากเรือนผมสีดำขลับ
“ เท่าที่น้ารู้คือ...พี่หญิงสูญเสียท่านแม่แท้ๆ ไปก็เพราะหิมะ นางเลยไม่ชอบความหนาวเย็นของมัน
ผิดกับท่านหญิงขาวอาเรเดล ”
“ นั้นซิ ! เสด็จยายชอบสีขาวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ” เออาเรนดิลเสริม
เจ้าตุ่นสีดำก็กุมมือที่เต็มไปด้วยก้อนหิมะสีขาว แล้วเมินหน้าขึ้นท้องฟ้า
“ ข้าชอบเวลาหิมะตกจัง ”
เออาเรนดิลก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงหันมองยังพรายหนุ่มผู้เป็นน้า “ กวานัวร์ - นานา เล่นปาหิมะกัน”
“ จะดีเหรอ ...”
ฟุ้บ ! ก้อนหิมะถูกเขวี้ยงใส่ใบหน้าเรียว แล้วเด็กชายก็หัวเราะดังลั่น
มายกลินก็เลยนึกอยากแกล้งบ้างทันที มือเรียวใหญ่จึงปั้นก้อนหิมะไปยังร่างเล็ก แต่ว่าโนลปาก็รับแทน
อ๋อย....ขณะที่เออาเรนดิลก็วิ่งไปหลบใต้ต้นเบิร์ชที่ตอนนี้เหลือแต่กิ่งก้านแตกแห้ง
แถมยังโยนก้อนหิมะมาถูกเจ้าชายพรายผู้เป็นน้าอย่างสนุกมือซะนี้ !
“ เออา ! ต่อไปนี้ อย่าหาว่าน้ามายกลินใจร้ายแล้วกัน ! ”
พรายหนุ่มก็วิ่งไล่จับร่างน้อยในชุดสีน้ำเงิน แล้วก็คว้าเออาเรนดิลได้
“ กวานัวร์ - นานา ! ” บุตรชายของทูออร์ก็โดนก้อนหิมะมาทาบแก้ม...เย็นจัง !...
เลยพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งของน้าชาย กิริยาก็เหมือนลูกหมูตัวเล็กที่กำลังดิ้นหนีนั้นแหละ...
พรายหนุ่มผมดำหัวเราะได้ใจ มือเล็กที่พยายามผลักออกจากการโอบกอด...และก็รอยยิ้มหวาน...
ขณะนั้นท่านหญิงขาวแห่งกอนโดลินกำลังเดินเล่นมากับราชบุตรเขยทูออร์
ร่างเพรียวระหงแสนงามเหนือสตรีใดทอดสายตาไปยังร่างสองร่างที่กำลังเล่นกับอยู่เจ้าตุ่นบนพิ้นหิมะ
ขณะที่ชายหนุ่มเอไดน์ยังคงแต่งกายเรียบร้อย เสื้อกันหนาวสีเทาห่อหุ้มร่างใหญ่ล่ำสัน
“ พระนางทรงเห็นพวกเขาใช่ไหม ? ”
อาเรเดลก็เลยบ่น “ ลูกชายข้าเล่นอะไรไม่รู้จักโตซะที ”
ทูออร์ก็เลยอมยิ้มในใจ ก่อนจะกราบทูลนาง “ เราไปหาพวกเขากันเถอะขอรับ ”
แต่ว่าเจ้าชายทั้งสององค์ก็ยังไม่เลิกเล่นปาหิมะกันซะที เมื่อเออาเรนดิลวิ่งหนีไปอีก
“ หนอยแน่ เออาาาาา ” มายกลินกำลังจะปาหิมะใส่หลานชายจอมซน
ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้เห็นมารดาผู้ทรงสิริโฉมเดินมากับเจ้าคนหาเรื่องที่เขารำคาญมาตลอด...
เขานึกว่าจะปาไปถูกเจ้าทูออรื หากก้อนหิมะกลับไปถูกเรียวไหล่ของมารดา
แต่ว่าเออาเรนดิลนั้นกลับยังร่าเริง แล้วปาหิมะเต็มรักไปถูกดวงหน้าของท่านหญิงขาวทันที
“ พระน้องนาง ! ” ทูออร์อุทานลั่น แล้วพยายามประคองร่างสูงแสนงามพิลาสในชุดขาวขึ้นมา
คราวนี้ ดวงตาสีเทาคู่นั้นก็ตวาดมายังสองน้าหลาน “ พวกเจ้าเล่นหิมะกันอย่างไรเนี่ย
ถึงปาหิมะมาถูกแม่ได้ ! ” นางตวาดลั่น
“ เสด็จยาย....” เออาเรนดิลอ้าปากค้าง เจ้าชายพรายก็คำนับลงตามประสาลูกที่ดี
“ นานา ข้าขออภัย ข้าไม่ได้เจตนาจะปาถูกท่าน...”
อาเรเดลถอนหายใจดัง ไอควันออกจากเรียวจมูกสวยของนาง “ แม่ไม่ชอบให้เจ้าเล่นเป็นเด็กไม่รู้จัก
โต รู้ไหม ? โลมีออน ” แล้วนางก็ส่งสายตาดุมายังเออาเรนดิล “ หลานชาย เจ้าก็ด้วย รู้ไหม ? ”
“ หนูเสียใจ เสด็จยาย...” เด็กชายตอบเสียงอ่อย
แล้วท่านหญิงขาวก็สาวฝีเท้าหนีกลับไปในปราสาทสีขาว ปล่อยให้เจ้าชายแห่งกอนโดลินต้องหน้าจ๋อยกัน...
ชายหนุ่มเห็นทั้งลูกชายและญาติผู้พี่ของตนเองนิ่งเงียบเช่นนั้น จึงผายมือหนาออก
“ เราไปหาอะไรอุ่นๆ ทานกันเถอะ ”
ทั้งสองก็นั่งนิ่งอยู่ดี...โนลปาก็เลยกล่าวแทน “ ไปกันเถอะนะๆ นายน้อย องค์ชายน้อย ”
ทูออร์ก็เลยคว้าร่างเล็กของบุตรชายมาอุ้ม และมืออีกข้างหนึ่งก็ยกมือเรียวบาง
“ ลุกไปกับข้าเถอะ องค์ชายคนดี ”
พรายหนุ่มผมดำก็ส่ายหน้า “ ไม่ต้องมาใส่ใจข้าก้ได้นี่ ”
“ ก็หิมะทยอยตกหนัก เดี๋ยวท่านก็ไม่สบายอีก ท่านพี่ยิ่งไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วยนะขอรับ ”
ทั้งน้ำเสียงที่เป็นห่วง แถมสายตาสีฟ้าละมุนคู่นั้น ทำให้มายกลินต้องใจอ่อนอีกครา...
ความคิดเห็น