คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #165 : Blue Blossom in the heart 8
…ข้าเกลียดเขาจริงๆเหรอ ?...ไม่ใช่หรอก...ข้ารักนาง ข้ารักพี่หญิง...อิดริล...อิดริล...
มือเรียวใหญ่กำกลีบดอกเฮเลลูอินหรือคอร์นเฟาวเวอร์ไว้แนบอก...ข้าควรจะทำเช่นไรดี...
...สายตาของหมอนั้น ยังตามหลอกหลอนข้าอยู่ร่ำไปใช่ไหม ?...
เจ้าชายพรายโนลดอร์ถอนหายใจเสียงแผ่ว และตัดใจขุดหาอัญมณีต่อไป
โดยไม่นึกถึงบุรุษอีกคนที่ตามหลังมาเลย..
“Even the wind
Would speak your name
If it only knew it
Even the flowers
Would sing your beauty
If they only had voices to sing
Even in the grass
I can see your steps
And I can feel your breath
Every bird sings
And it seems to me
That I hear your voice
If you only knew or understood...
If this pain went away...
You know not how I
Search for a single sign from you
Everything around reminds me of you
It is like all of these wish
To make my wounds deeper
Oh, dear Idril
If you only knew...
If you only saw...
If you only understood...”
~*~*~*~*~*~*~
ทูออร์ได้ยินลำนำพรายไพเราะแกมเศร้าเช่นนั้นแล้ว หัวใจของตนเองก็เต้นสั่นระริกไม่ถูก...
...องค์ชายรักนาง และข้าก็รักนางเช่นกัน...โธ่ ! ข้าหมายถึงรักทั้งคู่ต่างหากเล่า...
...ข้าปรารถนาใช้ชีวิตกับรัชทายาทของจอมกษัตริย์พรายอย่างมีความสุข...
...พี่ชายทูริน ถ้าท่านอยู่ตอนนี้ ท่านจะว่าเช่นไร...องค์วาลาร์อุลโมทรงพิโรธกระหม่อมไหม ?...
ดวงตาสีฟ้าใสก็หันไปเห็นกองสุมสีขาวที่ลอยเหนือน้ำขัง ด้วยแสงตะเกียงเขาจึงมองเห็นชัดเจน
มันคือกระดูกสีขาวราวกับเงินยวง !
แล้วเรียวหูกว้างก็ได้ยินเสียงคำรามประหลาดที่ดังก้อง พร้อมกับเสียงถล่มของหินผา
ทูออร์จึงไม่รอช้าที่จะตะโกนเรียก “ องค์ชายมายกลิน ! ”
พรายหนุ่มได้รู้ถึงอันตรายที่กำลังก้าวมาถึงตัว ร่างสูงจึงรีบดึงดาบคู่กายของตนออกมา
แต่ว่าประสาทสัมผัสของตนเองนั้นก็ได้ยินเสียงฝนตกหนักที่กำลังกระทบผนังถำ้
พร้อมกับกลิ่นอายบางอย่างที่เหม็นจนแสบจมูก
“ องค์ชายมายกลิน รีบออกไปเร็ว ”
ดวงตาสีดำเห็นร่างสูงใหญ่นั้นวิ่งตรงเข้ามาหาตัวในระยะประชั้นชิด ทว่าเขาก็ยังบ่ายเบี่ยง
“ เจ้านั้นแหละออกไปซิ ข้าอยู่ในนี้ได้ ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ มีสัตว์ร้ายอยู่ในถ้ำนี้ องค์ชายเร็วเข้า ! ”
เมื่อมายกลินเห็นหน้าตาของอีกฝ่ายตื่นตระหนก พร้อมกับได้ยินเสียงประหลาด
ฝีเท้าของพรายหนุ่มก็ก้าวออกไปข้างหน้า มือเรียวก็ตวัดดาบสองครั้ง
สายตาคู่นั้นยังคงมีแววแห่งความองอาจ น่าเกรงขามไม่มีวันเปลี่ยน
“ สัตว์ร้ายลึกลับ หรือว่า...สายลับของมอร์กอธ ? ข้าไม่มีวันถอยหนีพวกเจ้าหรอก ”
มนุษย์หนุ่มเอไดน์ได้เห็นบางสิ่ง..พวกมันมีดวงตาสีแดงดุจสีเลือด...
“ องค์ชาย !!!! ”
ทูออร์รีบกระโดดคว้ารับร่างเพรียวซึ่งถูกบางสิ่งที่มองไม่เห็นใช้เล็บตวัดจนหยดเลือดตกสู่พิ้น
“ องค์ชายมายกลิน ! มายกลิน ! ”
เจ้าชายพรายก็ยังพยายามอ้าปาก ทั้งที่รู้สึกเจ็บปวดทั่วสรรพางค์กาย “ ไม่เป็นไร ! ”
ร่างเพรียวสูงลุกขึ้นและมันใช้ดาบแทงกับเจ้าสัตว์ร้ายที่อยู่ด้านหลังของทูออร์จนมันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
แต่ว่าเจ้าปีศาจร้ายอีกตนก็เหยียบตะเกียงเฟอานอเรียนจนแตกกระจาย
“ ทูออร์ หลบไปซิ !!! ” แล้วเสียงนั้นก็เงียบหาย พร้อมกับสายเลือดที่ไหลออกมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มผมทองพยายามปกป้องเจ้าชายโนลดอร์ไว้ด้วยร่างแกร่งของตนเอง
จนถูกเจ้าสัตว์ร้ายที่มองไม่เห็นกัดเข้าที่ไหล่ ชายหนุ่มร้องลั่น ศีรษะกระแทกชนกับผนังถ้ำ
ภาพสุดท้านที่เขาจำได้คือ ใบหน้าซีดขาวของพรายหนุ่ม เลือดไหลออกมาจากมุมเรียวของโอษฐ์ได้รูป
และดวงตาสีแดงใหญ่คู่นั้น พร้อมกับของเหลวสกปรกที่หยดมาถูกเรียวคาง...
มายกลิน...ข้ารักท่าน...ได้ยินไหม...ข้ารักท่าน...ชายหนุ่มวางจุมพิตแผ่วเบา...
~*~*~*~*~*~*~
ลอร์ดเคเลบริมบอร์ได้ยินเสียงอึกทึกมาจากเบื้องล่าง จึงเร่งตามเหล่านายช่างให้ลงไปราวสิบนาย
“ พวกเจ้ารีบลงไปหาองค์อุปราชและทูออร์ด่วน !! ”
เมื่อพรายหนุ่มในชุดสีเทาเข้มรีบเดินลงไปยังท้ายเหมืองก็พบกับร่างสูงที่นอนจมกองเลือดอยู่...
เขาก็ไม่รอช้า จึงออกคำสั่งว่า “ กลับเข้าเมืองด่วน พวกเขาบาดเจ็บสาหัส ! ”
ความคิดเห็น