คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #160 : Blue Blossom in the heart 3
ทูออร์รู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของตนเห็นร่างเพรียวบางของพรายหนุ่ม
นอนหลับอยู่บนพระเพลาแสนนุ่มนวลของท่านหญิงขาวแห่งกอนโดลิน...ช่างงดงามน่าปรารถนาเสียจริง...
...มายกลิน...เจ้าชายรูปงามของข้า...คนรักของข้า...รักไม่ต่างจากอิดริล เคเลบรินดัล...หากแต่...
“ ตาหนูกลิน ” อิดริลเรียกด้วยน้ำเสียงแสนไพเราะของนาง มือเรียวแตะมือของอีกฝ่าย
เจ้าชายหนุ่มจึงค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้น “ เอ๊ะ ? พี่หญิงท่านมาแล้วเหรอ ? ”
“ ก็ใช่ซิจ๊ะ ” พรายสาวผมสีทองดุจแสงตะวันกล่าวด้วยน้ำเสียงใสแกมหยอก
มายกลินสบตากับของนาง ดวงตาคู่นั้นช่างเหมือนกับของนานา...
...หัวใจเต้นดังจนเขาได้ยินว่า...ข้ารักท่าน...ข้ารักท่าน...พี่หญิงอิตาริลเล
แต่ว่ามีดวงตาอีกคู่หนึ่งกำลังจดจ้องเขาเช่นกัน...ทูออร์...
“ ท่านแม่ ข้าขอตัวไปทำงานต่อขอรับ”
อาเรเดลเลิกคิ้วเรียวได้รูปของนางเล็กน้อย “ อ้าว ! โลมีออนยอดรัก ไหนเจ้าบอกว่าเหนื่อยไม่ใช่เหรอ ? ”
เจ้าชายพรายโนลดอร์ส่ายหน้าไปมา “ ข้าไม่เป็นไรหรอก ” แล้วร่างเพรียวก็ลุกขึ้นยืนตั้งตรง
“ ข้าอาจจะค้างคืนที่นั้น แล้วพรุ่งนี้เช้าพบกันขอรับ ท่านแม่และพี่หญิง ”
มายกลินค้อมศีรษะลงด้วยความนอบน้อมและเดินจากมา...
“ตามใจเจ้าเถอะ มายกลิน ” อิดริลกระซิบให้กับน้องชายแค่นั้น
~*~*~*~*~*~
มายกลินเดินก้มหน้างุดตามระเบียง การกลับไปเป็นวิศวกรในเหมืองอังฮาบาร์ก็ดีกว่าเผชิญหน้ากับใครบ้างคน...
“ องค์ชาย ” เสียงทุ้มนุ่มของเจ้าหมอนั้นเรียกจนได้
เขาไม่สนใจ...ไม่คิดที่จะเหลียวกลับไปมามองด้วยซ้ำ...ร่างสูงใหญ่ในชุดสีฟ้าคราม ดวงตาคู่นั้น...
“ องค์ชายมายกลิน ”
เขาไม่อยากสนใจบุรุษที่อยู่ด้านหลัง...มิฉะนั้น เขาจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย
จนมือแกร่งคู่นั้นกระตุกชายผ้าคลุมไหล่สีดำตัวโปรดไว้แน่น “ ภาคิไนยแห่งทัวร์กอน ”
ดวงหน้าซีดขาวจึงหันกลับไปมอง รวมถึงดวงตาสีดำขลับเจิดจรัส ทำให้ชายหนุ่มตะลึงงันเช่นเคย
“ ข้าอยากไปทำงานที่เหมือง ก็ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ? ”
บุรุษร่างล่ำสันพยักหน้ารับ แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าคมคายของอีกฝ่าย
“ และข้าก็อยากไปคนเดียว ” มายกลินว่า พร้อมกับดึงผ้าคลุมของตนเองกลับไป
ทูออร์ก็ยังคงถามต่อ “ จริงๆ ท่านก็...ไม่ได้ไปคนเดียวหรอก จริงไหมล่ะ ? ”
นัยน์ตาสีน้ำเงินใสผละจากเรียวหน้าซีด เลื่อนลงมายังช่วงไหล่แกร่ง เรียวยาว แต่ก็ยังน่าทะนุถนอม
เจ้าชายพรายโนลดอร์เม้มริมฝีปากบางได้รูปไว้แน่น เมื่อมือแกร่งของบุรุษหนุ่มผู้เป็นว่าที่สามีของอิดริล
มาสัมผัสไหล่ของตน “ องค์ภาคิไนยแห่งทัวร์กอน ไฉนพระองค์ต้องใจแข็งอยู่เรื่อย ”
ปลายนิ้วข้างขวาเลื่อนมาแตะโหนกแก้มสูง จนมายกลินรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้อนผ่าว
ร่างสูงใหญ่ประชิดด้านหลังของตนเอง แถมยังลมหายใจอุ่นๆ กำลังพรมจูบเรือนผมอีกเล่า...
ถึงกระนั้น พรายหนุ่มก็ยังมีสติพอที่จะไม่คิดให้โดนเอาเปรียบแน่ !
“ ใช่...ข้าไม่ได้อยากไปคนเดียว แต่ว่าเจ้าจะทำให้ข้าทำงานไม่ได้นะซิ ”
ชายหนุ่มผมสีทองเข้มยุ่งเหยิงหัวเราะ “ ข้าทำให้ท่านเสียสมาธิมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? ”
เจ้าชายพรายโนลดอร์จึงหันมามองใบหน้าคมสันของทูออร์ “ ใช่ซิ และข้าเอง...”
ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไป เสียงหนึ่งก็มาเรียก “ พระภาคิไนย ”
สองบุรุษจึงผละร่างออกจากกันแบบอัตโนมัติ มายกลินจึงเห็นว่าเป็นองครักษ์คนหนึ่งของจอมกษัตริย์
“ เจ้ามีอะไร ? ”
พรายหนุ่มคำนับอย่างนอบน้อม “ องค์เหนือหัวรับสั่งให้พระองค์เข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ รวมถึงท่านทูออร์ด้วย ”
“ ก็ได้ ข้าจะไป ” มายกลินตอบ
~*~*~*~*~*~
ราชาทัวร์กอนทรงอยู่ในฉลองพระองค์สีม่วงเข้ม ร่างสูงสง่ายืนกอดอก พิงขอบพระบัญชรที่แกะสลักงามหรูไว้
ดวงเนตรสีเทามองยังร่างสูงโปร่งของพรายหนุ่มผู้อ่อนเยาว์ และร่างแกร่งของชายหนุ่มเอไดน์
กำลังคุกเข่าทำความเคารพบนพรมสีแดงของท้องพระโรง
“ ตาหนูกลิน ทูออร์ ลุกขึ้นเถอะ ”
“ พระเจ้าข้า ” ทั้งสองขานรับ
ทัวร์กอนทรงยิ้มเล็กน้อย เมื่อมองยังพระภาคิไนย “ วันนี้ เจ้าจะไปไหนหรือไม่ลูก ? ”
“ หม่อมฉันประสงค์จะไปเหมืองอังฮาบาร์พะย่ะค่ะ ”
ราชาโนลดอร์ทรงเหลือบไปยังทิวทัศน์ด้านนอก “ เมฆาหน้าฝน เจ้าไม่ควรไปนะ มายกลิน ”
“ แต่มันเป็นหน้าที่ของหม่อมฉัน เสด็จลุง วันนี้เป็นวันที่กำหนดไว้แล้วว่าต้องเข้าเวรไปหาแร่ใหม่
หม่อมฉันจึงต้องไป เพราะหม่อมฉันบอกท่านพี่เคเลบริมบอร์ว่าวันนี้ต้องทำงานแล้ว ”
เมื่อเจ้าชายพรายพูดถึงลอร์ดผู้นั้น บุรุษผู้เป็นญาติอีกคน นั้นทำให้ทูออร์ขุ่นเคืองจนจอมราชาสังเกตได้
“ เอ้า ! ทูออร์ เจ้าเป็นอะไรล่ะ ขมวดคิ้วจนเบี้ยวเลยนะ ”
“ มิได้พระเจ้าข้า แค่รู้สึกว่าอากาศวันนี้ไม่ค่อยดีเท่าไรเช่นกัน ”
สายลมที่เป็นต้นเค้าของพายุพัดเรือนภูษาขององค์กษัตริย์จนพลิ้วสะบัดเช่นเดียวกับของชายหนุ่มทั้งสอง
“ นั้นซิ แต่หนุ่มน้อยของข้าก็ยังต้องการออกจากเมือง ”
มายกลินจึงตอบว่า “ หม่อมฉันจะค้างคืนที่นั้นเลย เสด็จลุง ”
องค์ราชาถอนพระทัยเบาๆ ทรงเข้าใจถึงนิสัยของมายกลินดีว่าหลานคนนี้ดื้อรั้นแค่ไหน
“ เจ้าเนี่ยนะ...เอาเถอะ! ไปแค่คืนเดียวก็ไม่เป็นไรนี่นา ”
เจ้าชายหนุ่มแทบจะเผยรอยยิ้ม ถ้าเสด็จลุงไม่เอ่ยว่า “ ให้ทูออร์ไปเป็นเพื่อนเจ้าด้วยนะ ”
อีกฝ่ายเลยได้ที ยิ้มแก้มปริ “ พระเจ้าข้า ”
พอทั้งสองกำลังเดินออกจากท้องพระโรง ดวงตาสีนิลของมายกลินก็เห็นดอกไม้สีน้ำเงินแกมม่วง
...เฮเลลูอิน...บุปผางามประจำกายของพี่หญิงอิดริล...ตกแต่งบนริมระเบียงหินอ่อน
นิ้วบางจึงคว้าดอกไม้นั้นมาไว้ พับเก็บเข้าอกเสื้อของตนเอง
ฝ่ายทูออร์นั้นแค่แตะเรียวของกลีบดอกไปมาเบาๆ พลางยิ้มให้มันราวกับมันคือสิ่งล้ำค่า
“ ข้าชอบให้เฮเลลูอินแบ่งบานไปตลอดเช่นนี้ ว่าไหมองค์ชาย ? ”
“ อือม ข้าก็ว่างั้น ”
ทูออร์ส่งสายตามีเล่ห์นัยมายังอีกฝ่าย “ และข้าก็ปรารถนาให้อุยลอสสีขาวนวลแบ่งบานไปตลอดเช่นกัน ”
เจ้าชายพรายจึงตอบว่า “ แต่ข้ารักเฮเลลูอินมากกว่าดอกไม้กระจิริดที่ระเกะระกายอยู่บนพิ้นหญ้า รู้ไหม ? ”
ชายหนุ่มขยับผ้าคลุมไหล่ และปัดเรือนผมสีทองลอนสวยของตนไปมา
“ องค์ชายช่างเอาแต่พระทัยนัก แถมปากก็ไม่ตรงกับความคิดแท้ๆเลยสักครั้ง ”
“ แต่ประโยคเมื่อครู่ ข้าพูดความจริง เพราะว่านั้นคือชนิดของมาลีงามที่ข้ารักต่างหากเล่า ”
ร่างสูงโปร่งก็เดินนำหน้าอย่างสง่างาม พร้อมกับเหล่าองครักษ์ของจอมราชา
ทูออร์ได้แต่นึกถึงความในใจ และนั้นทำให้เขาเผลอนึกถึงสตรีพรายนางนั้นขึ้นมาทันที...
แต่ว่า วันนี้เขาจะได้อยู่ที่เหมืองกับองค์ชาย และหวังว่าไม่มีใครเป็นอุปสรรคหรอกนะ !
*~*~*~*~*~*~*
ฮ่าๆ กลินหายไปนานเป็นเดือน เพราะมัวแต่ยุ่งกับกิจกรรมที่มอนะครับ >O<
การบ้านการช่องที่หอก็เยอะซะเกิ๊นนนน...ช่วงหน้าทูออร์มีแผนแสนน่ารักด้วยนะคัฟฟฟ !!
ความคิดเห็น