คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #155 : Bright Days Of King Turgon : สองหนุ่มน้อยของทัวร์กอน
สองหนุ่มน้อยของทัวร์กอน
เสียงของอาชาร่างใหญ่ที่ร้องดังลั่น ขณะพาเจ้านายหนุ่มควบออกมาจากเหมืองอังฮาบาร์
ร่างสูงเพรียวในชุดสีดำสนิท พร้อมกับผ้าคาดหน้าผากเรียวมน ใบหน้างดงามแสดงถึงความจริงจัง
แถมตามมาด้วยตะโกนเรียกว่า “ องค์ชายทรงคิดหรือว่าจะชนะข้าได้ล่ะ ฮ่าๆ ”
ดวงตาสีนิลคู่ประกายก็หันมองไปยังร่างสูงใหญ่ซึ่งควบม้าหนุ่มสีน้ำตาลอมเทามาอย่างกระชั้นชิด
“ โนโรลิม ! มอริออน ! โนโรลิม ! มอริออน ! ”
พรายหนุ่มกระชับให้เจ้าอาชาคู่ใจ เพราะเขาไม่ต้องการแพ้เจ้าคนนั้นเด็ดขาด !
ขณะที่ผู้ตามหลังมาก็หัวเราะอย่างมีเล่ห์นัยแอบแฝง สายตาสีฟ้าจับจ้องเรือนผมสีดำขลับของเจ้าชายพรายโนลดอร์
และผ้าคลุมไหล่สีนิลปลิวสะบัดราวกับยอดธง...ถ้าองค์ชายแพ้ล่ะก็...ข้าจะได้รางวัลแสนงามเป็นการตอบแทน...
ชายหนุ่มก็นึกภาพ...ยามคนนั้นแพ้ เขาจะได้โอบกอดร่างเพรียวบางไว้แนบอก และก็...
ทั้งสองขับม้ากันออกมาจากหุบผาด้านทิศเหนือ จนมาถึงทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างสุดสายตา
“ ข้าจะไปถึงกอนโดลินได้ก่อนเจ้า พอถึงที่นั้น เลิกไล่จับข้าด้วย ! ” พรายหนุ่มตะโกนใส่ผู้ตามหลังมา
“ ฮึ ! ข้าไม่ยอมแพ้ท่านง่ายๆ หรอก องค์ชายใหญ่ผู้เลอโฉมของข้า ”
พรายหนุ่มก็พยายามกระตุกสายบังเหียนให้เจ้ามอริออนต่อไป แต่ว่าทั้งสองก็ต้องแทบชะงัก
เมื่อาชาสีขาวงามสง่ามาตรงหน้าของพวกเขาแล้ว...
“ มายกลิน ! ทูออร์ ! เสร็จงานแล้วเหรอ ? ” สุรเสียงเข้มของจอมกษัตริย์โนลดอร์ดังก้อง
เจ้าชายพรายก็หยุดม้าของตน เช่นเดียวกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ชุดสีครามก็ต้องหยุดม้าอย่างตกใจเล็กน้อย
“ เสด็จลุง ทรงม้าในทุ่งหญ้าหรือกระหม่อม ? ”
ทูออร์ก็ถามว่า “ พระองค์เสด็จมาทำไมเล่า นี้ใกล้จะพลบค่ำแล้ว ”
ดวงเนตรสีเทาอมครามก็มองยังท้องฟ้าสีส้มอ่อนที่เริ่มมีเค้่าของยามรัตติกาลมาระบายแต่งไว้
“ แดดร่มแล้ว หนุ่มน้อยทั้งสอง จะไม่ขี่ม้ารอบทุ่งหญ้านี่หน่อยเหรอ ? ”
มายกลินจึงตอบว่า “ ได้เลย เสด็จลุง ”
แล้วเจ้าชายพรายผมดำก็พาเจ้าม้าหนุ่มสีดำสนิทไปด้วยกัน องค์ทัวร์กอนจึงกำชับแก่อาชาสีขาวขององค์เอง
“ ทินดา วิ่งเร็ว ! ”
ชายหนุ่มตระกูลฮาดอร์ เกศาทองดูเหมือนจะทำหน้ากังขาเล็กน้อย แต่ก็เรียกเจ้าม้าของตนด้วย
“ บาลาน ไปกัน ”
แล้วอาชาซึ่งต่างสีสันก็วิ่งไปรอบทุกอย่าง สายลมพัดผ่านเรือนผมของพรายโนลดอร์และชาวฮาดอร์
งดงามรับกับแสงอาทิตย์ในยามสนธยา...พร้อมกับเสียงหัวเราะของจอมกษัตริย์ที่ได้ทรงม้าเล่นกับ
พระภาคิไนยและราชบุตรเขยของตนอย่างสนุกสนาน
“ เสด็จลุง ? ” มายกลินประหลาดใจ เมื่อองค์ราชาทรงลงจากเจ้าม้าทินดา แล้วมาเอนวรกายแกร่งบนพิ้นหญ้า
แล้วทัวร์กอนก็ทรงหันมายังร่างสูงเพรียวของพระภาคิไนย
“ มานั่งข้างลุงซิ โลมีออน ”
ริมฝีปากบางได้รูปก็ยิ้มขึ้น แล้วเจ้าชายพรายก็มานั่งข้างผู้เป็นมาตุลา
“ ทรงมีความสุขอะไรเหรอ กระหม่อม ”
“ เอ่อ...วันนี้ ลุงสบายใจ ลุงมีความสุขดีมากเลยและก็..ลุงดีใจที่อยู่กับเจ้า หลานชาย...”
จอมกษัตริย์โนลดอร์ทรงจุมพิตขมับของเจ้าชายผู้เป็นหลานด้วยความอ่อนโยน
ทูออร์ก็หัวเราะ “ พระองค์สมเป็นลุงหลานกับแท้ๆ เลย ”
“ เจ้าลูกเขย คิดว่าข้าใจดีให้กับโลมีออนคนเดียวเหรอ มานี่ซิ..”
เจ้าชายพรายผมดำก็ทำหน้าหม่นลง แต่ก็ยอมให้เสด็จลุงโอบกอดตนเองอยู่ดี
ทูออร์ก็เลื่อนกายมานั่งด้านซ้ายขององค์ทัวร์กอน แล้วถามขึ้น “ ทำไมเหรอ ? ฝ่าบาท ”
มือเรียวแกร่งขยี้ผมสีทองเข้มยุ่งเหยิงของชายหนุ่มแบบบิดาทำกับบุตรชาย
“ เจ้าแกล้งอะไร มายกลินหรือเปล่า ? ”
“ เอ่อ...” คำพูดหายไปในเรียวปากหนาของทูออร์ซะแล้ว
แต่ทัวร์กอนก็ทรงโอบเรียวไหล่แกร่งของผู้เป็นลูกเขยคนเดียว จนทูออร์เผลอหนุนไหล่ของจอมเหนือหัว
ผู้เป็นบิดาบุญธรรมของเขา พ่อตาสุดรักสุดเทิดทูนของตน...
“ ข้าก็ไม่มีลูกชายแท้ๆ ของตัวเองเลย มีแต่พวกเจ้าสองคน รู้ไหม ? ถึงแม้ ข้าอาจจะชอบใครออกหน้าออกตาไปบ้าง
แต่ว่า...ข้าก็รักพวกเจ้านัก รักที่สุดด้วย ”
มายกลินก็ได้ทีสวมกอดร่างสูงโปร่งแข็งแรง พลางหอมแก้มเนียนของเสด็จลุง “ อามิน เมลา เล ทอร์เอน – นานา..”
“ อามิน เมลา เล เซลเล – ยอนโด..” ทัวร์กอนตอบแล้ว ก็วางจูบลงบนโหนกแก้มของหลานชาย
ทูออร์รู้สึกเสียดายแทน อุตส่าห์รอ แต่ว่าฝ่าบาทมาแย่งบทบอกรักไปซะนี้ !
“ ข้าก็รักเจ้า ลูกเขยคนดี ” จอมราชาทรงวางจูบลงบนโหนกแก้มของทูออร์ ซึ่งไม่ทันตั้งตัว...
แต่เขาก็ไม่กล้าอาจเอื้อมจูบพระปรางหรอก ริมฝีปากหนาได้รูปว่าบนเรียวหัตถ์อย่างถนอม
“ ข้ารักพระองค์ ฝ่าพระบาท บิดาของข้า ”
ดวงตาสีดำขลับของมายกลิน และสีไพลินของทูออร์ ยังไงๆ ก็งามจรัสในสายตาของข้าเสมอ...
ความคิดเห็น