คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #100 : Lily Of The Valley : Part 29
ฝ่ายกษัตริย์พรายนั้นก็ทรงได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ในห้องทรงพระอักษร ราวกับว่า โลกนี้มัน
ช่างใจร้ายกับพระองค์เสียจริง ที่น้องสาวไม่ยอมเชื่อฟังพี่อย่างข้าเลย..
“ แย่และแย่ที่สุด ! ” มือแกร่งปัดกองหนังสือหนาหลายเล่มออกจากโต๊ะทรงงานกระจายไปทั่ว
จนดอกลิลลี่ออฟเดอะวัลเลย์ก็ตกลงสู่พิ้น...ดอกไม้นี่คือกอนโดลิน...นครสีขาวสะอาดแห่งหุบผาลับแล..
มือแกร่งเรียวสง่าปัดเรือนผมสีดำขลับออกจากหน้าผากกว้างเพื่อหยิบดอกไม้ช่อนั้น
“ ยัยอาเรเดล อิริสเซ น้องหญิงข้าก็คือ ดอกไม้ดอกนี้ แม้ว่านางจะบอกว่า
นางชอบดอกหยาดหิมะมากที่สุด แต่สีขาวแบบนี้ บอบบางแบบนี้มันก็ทำให้ข้านึกถึงนางเสมอ ”
แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น..องค์ราชาก็ทรงไปเปิดก็พบว่า พระนัดดาองค์น้อย นั่นเอง
“ เสด็จตา ขอหนูเข้าไปได้ไหมครับ ? ” ดวงตาสีฟ้าฉายแวววิงวอน
“ มาซิ เออาหลานรัก เจ้าอยากมีเรื่องอะไรคุยกับตาเหรอ ? ”
ร่างเล็กก็เดินมาอยู่ข้างองค์ราชา และก็โอบวรองค์สูงใหญ่ไว้แน่น
“ เออานั้น..อยากให้เสด็จตายกโทษให้เสด็จยาย อยากเห็นท่านคืนดีกันอีกครั้ง
ได้โปรดเถอะพระเจ้าค่ะ เออารักท่านทั้งสองมาก ไม่อยากให้มีเรื่องทะเลาะเลย ฮือ..ฮือ.. ”
หยาดนำ้ตาใสก็เริ่มหลั่งออกมา องค์ราชาก็ทรงต้องปลอบโยนทันที
“ มานี่มา โอ้ๆ เออาเรนดิล อาร์ดามีเร ” ทัวร์กอนทรงอุ้มนัดดาน้อยมาไว้ในอ้อมกอดแล้ว
“ ฮือๆ ”
เจ้าชายองค์น้อยแห่งกอนโดลินยังคงร้องต่อไป..จนน้ำตาหยดใส่บ่าหนาของพระอัยกา
“ ไม่ต้องร้อง เจ้าเปรียบเสมือนดาวดวงน้อยของตาน่ะ อย่างอแงให้อายเขาเลยจ๊ะ ”
องค์ราชาทรงลูบหลังน้อยเบาๆ พร้อมกับจูบที่เรือนผมสีทองเข้มเชิงปลอบขวัญ
“ เหมือนดวงดาวเหรอ แต่ว่าหนูไม่มีแสงส่องออกมาจากตัวเลย ”
แล้วมือแกร่งก็เช็ดน้ำตาออกจากดวงหน้ากลมมน หากขาวผุดผ่องแกมชมพู
“ วันหนึ่ง..หลานตา...วันหนึ่ง เจ้าคงมีโอกาส...แม่เจ้าถึงได้ตั้งชื่อเจ้าว่า
อาร์ดามีเร อัญมณีแห่งพิภพ หลานตา ชนนีนามมีความสำคัญต่ออนาคตของบุตรมากนะ ”
ดวงเนตรสีเทาของจอมราชาโนลดอร์มองที่เออาเรนดิลด้วยสายตาที่เปล่งประกายจรัส
“ เออาไม่เห็นเข้าใจเลยครับ ตอนนี้แค่อยากรู้ว่า ท่านยกโทษให้เสด็จยายได้ไหม ? ” คราวนี้องค์ราชาก็ทรง
กระแอมในลำคอ คอนที่จะรับสั่งกับเออาเรนดิลอีกครั้งว่า
“ฮือมมม...ตาทัวร์กอนยอมมาตั้งแต่แรกแล้วนะ เหลือแค่ยายเจ้าจะเลิกดื้อเองล่ะจ๊ะ ”
เออาเรนดิลก็ยิ้มออกได้แล้ว และก็ตรงเข้าหอมโหนกแก้มขององค์กษัตริย์พรายโนลดอร์
“ เออาขอบพระทัยมาก และจะไปหาบอกเสด็จยายเลยว่า ท่านรักนางมากๆ ”
แล้วองค์ราชาก็ทรงจูบพวงแก้มซ้ายขวาให้กับพระนัดดาองค์น้อยที่ทรงรักยิ่ง
“ ดีแล้วลูกชายตัวเล็ก ดีแล้วล่ะ ”
ถึงกระนั้น..ข้าก็อยากคุยกับน้องหญิงอีกครั้งด้วยตนเอง...เอาเถอะให้เออาไปหานางดีกว่า...
พรายที่เอาเก็บตัว...อย่างข้า...คงทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหละนะ...
~!~!~!~!~!~!~!~
ท่านหญิงขาวอาเรเดล ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง...นิ่งสนิท... แม้ว่าหลานสาวจะเข้ามาในห้อง
เพื่อนำสำรับอาหารเย็นมาให้ด้วยตัวเอง โดยไม่รบกวนนางกำนัลคนใดเลย
“ อาหญิงเพค่ะ ขอร้องอย่าโกรธเสด็จพ่อและมายกลินเลยนะ ”
“ อาไม่ได้โกรธแค่เคืองใจ ทำไมกัน ต้องพากันห้ามอาหญิงไม่ให้ทำโน่นทำนี้ในสิ่งที่เคยชอบ ”
ร่างสูงระหงที่ทอดกายอยู่นั้น หันหน้าดุใส่เจ้าหญิงพรายโนลดอร์ ผู้เป็นหลานรัก
“ แต่อิดริลก็ห่วงท่านเหลือเกิน กลัวท่านจะเป็นอันตรายนะเพค่ะ ”
แต่ดวงตาสีเทาอมครามก็ฉายแววคมกริบมาที่เจ้าหญิงลำดับที่สองแห่งกอนโดลิน
“ เจ้าก็พูดเหมือนมายกลินของอา เจ้าสองคนสมเป็นพี่น้องกันก็เพราะอานั้นแหล่ะ
ไปซะเถอะ อิดริล ไปหาสามีของเจ้า อาอยากพัก ”
อิดริล เคเลบรินดัล ไม่ทราบว่าจะทำเช่นไร แล้วนางก็หันไปมองบนโต๊ะหนังสือของท่านหญิงขาว
ก็พบว่า มีรูปวาดของเด็กชายผมสีดำคนหนึ่ง...ดวงตากลมโตเป็นประกายคู่นั้น " มายกลิน "
" เสด็จอาหญิงทรงวาดรูปน้อง ตอนที่เขายังเล็กเหรอเพค่ะ เขาดูน่ารักเหลือเกิน "
นิ้วเรียวสวยไล้ตามเส้นโค้งสีดำของรูปนั้น...เขานั้นเป็นเด็กที่งดงามจริงๆ และพอเป็นหนุ่มก็สง่าผ่าเผย
" เจ้าอยากได้รูปนี้ก็เอาไปซิ อาน่ะไม่มีอารมณ์จะวาดเขาแล้ว เพราะเขาหักหลังแม่ตัวเอง "
" ไม่เพค่ะ เสด็จอา น้องโลมีออน เค้ารักแม่ เช่นเดียวกับข้า "
แต่ท่านหญิงขาวก็ไม่ได้ทรงกล่าวคำพูดใดออกมาอีก เจ้าหญิงอิดริลก็ทรงถอนหายใจแผ่วเบา
นางจึงม้วนกระดาษแผ่นนั้น และกอดไว้แนบอก...ข้าอยากแก้ไขภาพนี้ให้นางและก็ตาหนูด้วย
ฝีเท้าเปลือยเปล่าของนางจะก้าวจากห้อง ทันใดนั้น นางได้ยินเสียงฝีเท้าน้อยๆ
“ ท่านแม่จ๊ะ เออามาแล้ว คืนนี้เออาจะอยู่กับเสด็จยายนะ ” ผู้เป็นโอรสก็มาถึงตรงหน้าประตูห้องบรรทมแล้ว
เจ้าหญิงพรายผมทองก็ปรามว่า “ ลูกแม่ ให้เสด็จยายได้บรรทมตาม...”
“ เออาเรนดิล อยู่กับยาย มาเถอะ ” ท่านหญิงขาวก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วอ้าแขนเรียวออกกว้าง
เด็กชายร่างป้อมจึงวิ่งและกระโดดลงบนเตียงขาว ลงอยู่ในอ้อมกอดของท่านหญิงขาวอีกครั้งหนึ่ง
“ เออาอยากบอกว่า เสด็จตาไม่ว่าท่าน แต่เสด็จยายจะโกรธอยู่ไหม ? ”
แล้วเจ้าหญิงพรายผมทองสลวยก็ทรงยิ้มให้เออาเรนดิล พร้อมกับเดินมาเพื่อลูบแก้มนวลของเขา
“ เจ้าอยากอยู่ก็ตามใจ อาหญิง หม่อมฉันขอลา และก็ ราตรีสวัสดิ์นะลูกรัก ”
“ ราตรีสวัสดิ์ นานา ” เด็กน้อยก็ยังคงมอบจุมพิตให้แก่มารดา และกลับมานอนข้างพระนางอาเรเดล
อิดริล เคเลบรินดัลก็ทรงเม้มริมฝีปากอิ่มบางของตน และก็เดินจากไปโดยไม่เหลียวกลับ
“ เออาเรนดิล ” ท่านหญิงขาววางจูบลงบนแก้มของเด็กชาย
“ จ๊ะ ? เสด็จยาย ดราเอร์ - นานา ”
“ เจ้าไม่คิดโกรธยายเหมือนโลมีออนเลยเหรอ ? ”
“ ไม่เลย เออารักท่าน เหมือนกับที่เออารักท่านแม่และท่านน้า แต่น้าเขาก็รักท่านมากจริงๆ
และเออาก็อยากบอกให้ท่านทราบว่า ท่านน้ามายกลินน่ะ รักท่านมากกว่าใครแล้วล่ะ ”
ท่านหญิงขาวจึงวางพระนัดดาลงบนหมอนนุ่มและลูบผมสีทองเบาๆด้วยความรัก
“ ฉลาดจริงนะเรา ” ริมฝีปากอิ่มมอบรอยยิ้มให้...ดูหวานซึ้งนัก....
“ เสด็จตาทัวร์กอนก็รักท่านเหลือเกิน หนูเข้าใจหมดแล้วล่ะ และก็...เสด็จตาทรงอยากให้
ท่านปลอดภัยจากพิษร้ายนั้นเท่านั้นเองครับ เสด็จตา..รัก..ท่านหญิงขาวมาก.. ”
นางจึงเผลอตอบไปว่า “ แม่รู้แล้วจ๊ะ โลมิน้อย ”
...โลมิน้อย คงเป็นชื่อเล่นที่นางเรียกท่านน้าซินะ...ดวงตาสีฟ้าใสเริ่มหรี่ลง
ฮาล์ฟเอลฟ์น้อยกำลังจะใกล้หลับเพราะความเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน
แล้วพระนางอาเรเดลก็ทรงร้องเพลงกล่อมนอนเบาๆให้แก่ร่างน้อยในอ้อมแขนของนาง
แต่ความเป็นจริงแล้ว....ข้าอยากกลับไปหามายกลิน โลมีออน ลูกชายคนเดียวของข้า
ป่านนี้เขาคงจะร้องไห้...ร้องไห้...น้ำตาไหลออกมา เพราะข้า...ลูกรัก...โลมิน้อยในป่ามืดคนนั้น
Baby mine, don't you cry
Baby mine, dry your eyes
Rest your head close to my heart
Never to part, baby of mine
Little one when you play
Don't you mind what you say
Let those eyes sparkle and shine
Never a tear, baby of mine
If they knew sweet little you
They'd end up loving you too
All those same people who scold you
What they'd give just for
The right to hold you
From your head to your toes
You're not much, goodness knows
But you're so precious to me
Cute as can be, baby of mine
ตอนนี้เออาเรนดิลเข้าสู่ภาวะนิทราแล้ว พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ บนริมฝีปากสีแดงอ่อนคู่นั้น
...เออาหลานรัก...ยายรักเจ้านะ..แต่ยายก็ต้องพิสูจน์ให้เห็นว่า อาเรเดล อาร์เฟย์นีเอลคนนี้
จะชนะยาพิษนั้นให้เจ้าได้เห็นเอง...พักเสียเถิด อินดโยหลานรักคนเดียวของข้า
แล้วพรุ่งนี้ข้าจะ....เจ็บปวดแผลเป็นนี้มากแค่ไหน..ข้าจะชนะมันให้ได้!
~!~!~!~!~!~
เหออออออออ...ท่านแม่นี่ก็น่ะ...ตอนหน้าบรรยากาศแห่งกอนโดลินอึมครึมแน่ !
กรุณาเตรียมกระดาษทิชชูมาไว้หลายๆกองเลยนะ...ดราม่าสสสส...
เพลงนี้คือ Baby Mine จากเรื่องช้างน้อยดัมโบ้ของดีสนีย์ครับผม ^^
ความคิดเห็น