คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Sweet Child Of Twilight : Part 5
ตามปกติของทุกวัน ที่จริงใช้ว่า ทุกเวลาอันไร้แสงตะวันสีทองมาสาดส่องในป่าแห่งนี้
ในห้องอาหารใหญ่แห่งคฤหาสน์สีดำซึ่งจัดว่าเป็นห้องโถงที่ใหญ่ที่สุด ลอร์ดเอโอลจะนั่งเป็นประธาน
ตรงหัวมุมโต๊ะไม้โอ๊กเก่าแก่ ด้านขวาก็คือ ท่านหญิงขาวอาเรเดล ผู้เป็นภรรยาและนายหญิงของบ้าน
ด้านซ้ายถัดมาก็คือ บุตรชายของเขา หรือ นายน้อยของบ้านหลังนี้
ตามด้วยก็เป็นที่นั่งของซาร์น เลนเวน พร้อมด้วยบุตรธิดาของพวกเขาก็คือ โดรอนและคาเลน
รวมถึงเหล่าคนรับใช้ชายและหญิงอีกประมาณสิบคน ซึ่งพวกเขาเหล่านี้ก็ไม่ได้อยู่ประจำหรอก
เพราะเมื่อใดที่เบื่อหน่ายจากการดูแลบ้านสีดำหลังนี้ พวกเขาก็จะทยอยกลับไปอยู่แดนโดริอัธ ซึ่งมีความเจริญ
และครึกครื้นกว่าป่านันเอลม็อธแห่งนี้มากนัก เว้นแต่ครอบครัวของซาร์นเท่านั้นเอง
“ อาเรเดล ภรรยาข้า ไหนเจ้าบอกมาซิว่า ลูกเราเดี๋ยวนี้อ่านเขียนหนังสือไปถึงไหนแล้ว ”
พรายสาวซึ่งเพิ่งทานข้าวโอ๊ตต้มไปเสร็จเมื่อครู่ก็กล่าวตอบ “ ลูกของท่าน หัวดีมากค่ะ ท่านพี่ ”
“ ใช่ครับๆ นายท่าน นายน้อยนะเป็นคนที่เรียนรู้อะไรเร็วมากกว่าข้าเยอะเลย ” โดรอนน้อยเสริม
เด็กหญิงคนเดียวของโต๊ะก็หัวเราะเสียงใส “ แต่ว่านายน้อยเย็บผ้าไม่เก่งเท่าหนูหรอก ! ”
“ คาเลนนน !! ” เลนเวนอุทาน และยกมือหมายจะตีร่างน้อย
แต่ผู้เป็นสามีห้ามปรามไว้ ลูกสาวตัวน้อยในชุดสีเขียวเลยรอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิด
โลมีออนก็แอบยิ้มส่งให้พรายสาวน้อยอีกครั้ง และตักข้าวโอ๊ตทานไปจนหมดชาม
เด็กชายผู้โตกว่าก็มองดูนายน้อยด้วยความสบายใจ และขึงตามาให้น้องสาวอีกครั้งหนึ่ง
แต่คาเลนก็ได้แต่ยิ้มไปยิ้มมาจนผู้เป็นพ่อเอ็ดว่า “ เลนน้อยทานต่อให้เสร็จ แล้วไปช่วยแม่เจ้าล้างจานนะ ”
“ ค่ะ อดา ”
~!~!~!~!~!~!~!~
ลอร์ดเอโอลยังคงนั่งจัดการเอกสารในห้องทำงานส่วนตัวของตนเอง ซึ่งห้องนั้นก็เหมือนห้องอื่นในคฤหาสน์
คือผนังฉาบด้วยสีเทา ผ้าม่านสีน้ำตาลเข้ม โต๊ะนั้นเป็นรูปกลมสีเบจซึ่งเขาสร้างเองอย่างประณีต
พรายหนุ่มผิวคล้ำได้ใช้สายตาคมของตนเองเร่งจัดการเอกสารเพื่อส่งงานฝีมือต่างๆไปให้เหล่าทหารและประชาชน
จำนวนมากที่อยู่ในนครโดริอัธ ถึงแม้ว่า เขาไม่มีใจอยากจะนึกถึงเมืองเก่าที่ตนเองเคยอยู่ด้วยซ้ำ
“ นายท่านครับ ” เสียงทุ้มเรียกขาน
เอโอลจึงได้เห็นผู้ช่วยของตน อยู่ในชุดทูนิคสีดำและผ้าคลุมไหล่สีเขียวกำลังค้อมศีรษะให้
“ เอ้อ ! ซาร์น มีสาสน์อะไรส่งมาอีกงั้นเหรอ ? ”
พรายหนุ่มผมน้ำตาลอมเงินตอบว่า “ เปล่าขอรับ เป็นจดหมายส่วนตัวของท่านแม่ของข้าเอง”
“ แล้วเจ้ามีอะไร ถึงได้มาหาข้า ” เอโอลเอ่ย โดยที่สายตายังไม่ได้ละไปจากแผ่นกระดาษเลย
“ ข้าอยากจะมาขอคำปรึกษาเรื่องโดรอน และคาเลนลูกทั้งสองของข้านะขอรับ คือ ท่านพ่อของข้า
อยากให้พวกเขาไปอยู่ในวังเมเนกร็อธ เพื่อฝึกเป็นทหารและเป็นนางกำนัลนะซิครับ ”
...เมเนกร็อธ...เมเนกร็อธ...สหัสคูหา..ขององค์ธิงโกล..องค์ธิงโกล...
พรายหนุ่มผู้เป็นนายก็ถอนหายใจ “ ไม่แปลกหรอก พ่อของเจ้าเป็นหนึ่งในมุขมนตรีขององค์กษัตริย์
เขาก็ต้องปรารถนา ที่อยากจะให้หลานๆของเขา มีความเจริญในชีวิตเป็นเรื่องปกติ
มีแต่เจ้ากับเลนเวน นี่แหละที่มีจิตใจภักดีกับข้า อยู่รับใช้ข้ามานานหลายปี จนเราก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน
ข้าเองก็เอ็นดูลูกทั้งสองคนของเจ้า ไม่ต่างไปจากอิออน ”
ซาร์นก็ได้เม้มริมฝีปากของตนเอง นัยน์ตาสีหมอกของตนฉายแววกังขาก่อนที่จะถามว่า
“ นายท่าน แล้วเวลาที่ผ่านมานี้ ท่านไม่มีจิตใจนึกถึงเมเนกร็อธ บ้านเดิมของท่านบ้างเลยหรือ ? ”
“ วังขององค์ราชาผู้เห็นแก่ได้ กับราชินีผู้เย็นชา เช่นนั้น ข้าไม่นึกถึง ” เอโอลตอบเสียงขรึม
“ แต่อย่างไรเสีย ท่านก็เป็นถึงเจ้าชายพรายของโดริอัธคนหนึ่งนะขอรับ นายน้อยก็เช่นกัน
ข้าคิดว่า นายน้อยเองก็ควรได้มีโอกาสไปเข้าเฝ้าองค์ธิงโกลและพระนางเมลิอัน
เพื่อให้ทั้งสององค์ได้อบรมสั่งสอน จนได้เป็นเจ้าชายแห่งชาวซินดาร์เหมือนท่าน..”
ดวงตาสีนิลของลอร์ดแห่งนันเอลม็อธก็ฉายแววโกรธเคืองขึ้นทันที
“ ไม่ ! ข้ายังไม่พร้อมให้ลูกชายของข้าไปไหนทั้งสิ้น ข้าต้องการให้เขาเติบโตมากกว่านี้
และมีความเชี่ยวชาญในการสร้างวิศวกรรมจากพวกชาวเนากริมมากกว่าไปอยู่กับพวกไร้แก่นสาร
ที่เอาแต่รักสุขรักสบาย กับแสงตะวันอันน่าชิงชังจากพวกโนลดอร์ต้องสาป! ”
เมื่อวาจาลั่นมาเช่นนี้ หัวหน้าคนรับใช้ก็ได้แต่ส่ายหน้าเรียวคมของตน และคำนับเพื่อออกจากห้อง
“ ข้าเสียใจนะ ซาร์น...แต่ว่า ข้าไม่ปรารถนาจะไปพบกับเขาคนนั้นอีก...”
ลอร์ดหนุ่มได้แต่ก้มหน้าลงบนปึกเอกสารของตน พลางลูบปอยผมสีเงินของตนไปมา
ท่านเอลู...เอลู...องค์ธิงโกล...ธิงโกล เกรย์โค๊ท.. ราชาผู้เป็นใหญ่แห่งแผ่นดินเบเลริอันด์
ฝ่าพระบาท...องค์ราชารูปงาม พระเนตรสีเทากระจ่าง...คู่นั้น...ทำให้ข้าไม่อาจ...อยากมองอีก !...
~*~*~*~*~*~
ท่านพ่อแสนดุนะเนี่ย... >O<
ความคิดเห็น