คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : คุกใต้ดิน
Chapter 6 : คุกใต้ดิน
กว่าโฟรโดถูกเปิดตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบมาตนเองนอนราบอยู่ในคุกใต้ดินแห่งพระราชวัง
เหมือนหนึ่งชั่วโมงจะผ่านไปหนึ่งวันสำหรับฮอบบิทหนุ่ม เหมือนรู้สึกว่า เขาอยู่ตัวคนเดียว
มันเป็นคุกที่ดูว่างเปล่าและไม่มีนักโทษผู้ใดอยู่เลย โฟรโดถอนหายใจเบาและเอนตัวลงกับหินอ่อนเป็นพิ้นของคุกแห่งนี้ เหมือนพวกพรายจะให้เกียรตินักโทษด้วยกัน เพราะมันไม่เชิงว่าจะเป็นคุกนัก พิ้นหินอ่อนสะอาดสะอ้าน ถึงแสงสลัวจะยังมีอยู่ แต่ฮอบบิทเห็นว่า คุกนี้ดูสบายและไม่เลอะเทอะเท่าห้องนอนของเออาเรนดิล เขาก็พอหลับลงได้บ้าง
“ ท่านเออาเรนดิลคงช่วยข้าได้ ข้าไม่มีทางตายที่นี้ ไม่งั้น ลุงบิลโบกับลุงแกนดัลฟ์โกรธข้ามากๆ แน่ ให้ข้าได้กลับไปด้วยเถิด ” โฟรโดรำพึงกับขวดแก้วใสของตน ซึ่งยังไม่ส่องประกายอยู่ดีนั่นเอง และตอนนี้ก่อนจะคิดอะไรต่อไป ฮอบบิทหนุ่มก็รู้สึกหิวมาก
จนได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้หนึ่งเดินมา
“ เจ้าตัวแปลกหน้าอยู่ในห้องนั่นขอรับ ”
“ ขอบใจ ” เสียงของบุรุษผู้หนึ่ง โฟรโดจับได้ว่าเป็นภาษาซินดาริน และเสียงของบุรุษนี้เป็นเสียงทุ้มหนักไม่ใช่เสียงของพรายหนุ่ม แต่เขาเลือกที่จะนั่งก้มหน้าเสียดีกว่า
เมื่อเขาผู้นั้นมายังคุกของโฟรโด “ เจ้าตัวเล็ก อย่ามัวนั่งจ่อมเข่าเช่นนี้เลย ”
“ ท่านเป็นใคร ท่านจะมาช่วยข้าหรือไม่ ” โฟรโดกลั้นใจเพื่อถาม
แล้วตรวนที่ล็อกประตูไม้นั่นก็เปิดออก
“ ข้าช่วยไม่ได้ตอนนี้ เพราะเป็นรับสั่งของกษัตริย์ทัวร์กอน แต่มีคนหนึ่งที่พยายามช่วยเจ้าอยู่
เขาร้องไห้ ไม่ยอมทานอะไร ข้าเป็นห่วงเขามาก ข้าจึงมาหาเจ้าไง ”
เสียงทุ้มนุ่มนี้แสดงว่า บุรุษที่อยู่เบื้องหน้ามาหาเขาด้วยน้ำใจไมตรี ไม่ได้มากลั่นแกล้ง โฟรโดจึงเงยหน้าขึ้น และเขาเห็นร่างสูงใหญ่เท่าที่เขาเคยเห็นมา ที่อยู่ในชุดทูนิคสีคราม เรือนผมสีทองหยักศกยาวประไหล่กว้างทั้งสองข้าง ใบหน้ารูปเหลี่ยมมนแสดงความแข็งแกร่งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน และเมื่อเห็นดวงตาสีน้ำเงินที่อยู่บนใบหน้าของบุรุษผู้นี้
“ ท่าน...ท่านเป็นบิดาของท่านเออาเรนดิลใช่มั้ย ” เขาถาม
“ เจ้ารู้ด้วยเหรอ สายตาเจ้าดีไม่หยอกเล่นนะ ”
“ ข้ารู้ ” โฟรโดกล่าว “ ท่านเออาเรนดิลได้ดวงตาสีนี้ของท่านมา และก็ทรงผมด้วย ”
บุรุษหนุ่มหัวเราะเบาๆ “ อย่างอื่นไปทางฝ่ายครอบครัวของแม่เขาหมด แต่นั่นก็ดี ข้าก็อยากให้เขาเป็นพรายโนลดอร์เต็มตัวมากกว่าจะเป็นแบบข้า ”
เมื่อชายหนุ่มนั่งลง และเสยเรือนผมยุ่งกระจายของตนขึ้น โฟรโดก็เห็นใบหูกลมมนใหญ่ไม่ได้เป็นรูปเรียวใบไม้อย่างพราย
“ ท่านเป็นมนุษย์เหรอ ”
“ ใช่ ข้าเป็นและเป็นคนเดียวในกอนโดลินแห่งนี้ด้วย แต่มีวาสนาดีที่ได้มาอยู่ที่นี่และมีครอบครัว ภรรยาของข้าเป็นธิดาขององค์กษัตริย์ ข้าดีใจที่ตนเองเอาชนะหัวใจของนางได้ และมีลูกชาย ”
“ เหมือนอารากอร์น ” โฟรโดรำพึงเบาๆ
ชายหนุ่มนำห่อใบไม้ที่ใส่ขนมปังและเนื้อแฮม พร้อมด้วยโถน้ำวางตรงหน้าของฮอบบิท
“ ของฝากจากลูกข้า ข้าบอกว่า ข้าจะนำอาหารมาให้เจ้า ไม่งั้นแล้ว เขาจะร้องไห้ไม่ยอมทานอะไร เออาเรนดิลยังเด็กนัก แต่มีน้ำใจกับทุกคนเสมอ ”
โฟรโดเอ่ยขอบคุณและกินอาหารด้วยความหิว
“ ตกลงเจ้าชื่ออะไร คนแปลกหน้า ”
“ ข้าชื่อ โฟรโด ”
ชายหนุ่มยิ้มรับ ทำให้ฮอบบิทหนุ่มรู้สึกว่า รอยยิ้มนี้คล้ายกับของอารากอร์น รอยยิ้มบนใบหน้าหยาบกร้านของนักพเนจรที่ประสบความสำเร็จในชีวิต
“ ข้าชื่อ ทูออร์ บุตรแห่งฮูออร์ ”
คราวนี้ โฟรโดเกือบจะสำลัก แปลว่า เขาไม่ได้ฝันอีกต่อไป เพราะนอกจากได้เจอท่านเออาเรนดิลแล้ว ยังได้พบท่านปู่ของท่านเอลรอนด์อีกคนเหรอ...
“ เจ้าเป็นมนุษย์ใช่มั้ย โฟรโด ”
“ เออ...ไม่เชิง ข้าเป็นกึ่งมนุษย์ที่ตัวเล็กกว่ามนุษย์ปกติ ข้าเป็น ฮอบบิท ”
“ ฮอบบิท มันคืออะไร ”
ด้วยความสงสัย มือแกร่งของทูออร์จึงดึงมือของโฟรโดขึ้น และเป็นมือข้างที่เขาเหลือสี่นิ้ว
“ นิ้วชี้เจ้าหายไป เกิดอะไรขึ้น ”
โฟรโดดึงกลับด้วยสัญชาตญาณ “ อุบัติเหตุ ข้าเลยเสียนิ้วนี้ไป ”
เขาจะไม่เล่าเรื่องสงครามแหวนให้คนในอดีตรู้เด็ดขาด
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากด้านหน้าอีกเสียง เสียงภาษาเควนยาของบุรุษอีกผู้หนึ่ง
“ เจ้าชินกับการสนทนากับนักโทษหรือไร ”
ชายหนุ่มหันกลับไปยังร่างสูงที่คลุมในชุดสีดำเหมือนเงาว่า
“ ดีกว่าท่านที่ชอบมาเงียบๆ จะมาแบบไหน ข้าไม่อาจเดาได้หรอก ท่านพี่ ”
“ พวกเดียวกัน มักจะอยู่ด้วยกันเสมอ จริงหรือไม่ ”
แล้วโฟรโดวางโถน้ำลงบนพิ้น เขาเห็น...พรายผู้สง่างาม พรายหนุ่มเลิกผ้าคลุมสีดำออกจากกายของตน มีร่างกายสูงใหญ่ แต่เพรียวได้รูปเหมือนดาบแสนคม เรือนผมเป็นสีดำสนิทเหมือนจะกลืนแสงสว่างไปหมด คิ้วเรียวเข้มและนัยน์ตาที่เปล่งแสงจรัสในคุกสลัวนี้ได้ เขาดูคล้ายกับองค์ราชาทัวร์กอน แต่ก็ไม่เชิง เพราะหน้าตายังดูอ่อนเยาว์และมีส่วนสูงที่น้อยกว่า
สายตาที่มองมานั้น เหมือนว่า ไม่เคยไว้ใจสิ่งใดหรืออะไรได้ง่ายเลย
“ เจ้าจะพูดกับตัวแปลกหน้าอีกนานมั้ย ”
ร่างสูงของพรายหนุ่มก้าวเข้ามาในคุก เขายืนกอดอก และริมฝีปากเผยอขึ้น
“ ไม่นานหรอกท่านพี่ ข้าจะลุกแล้ว ” ทูออร์ตอบ
“ น่าขัน บุตรเขยขององค์เหนือหัวมานั่งคุยเล่นกับนักโทษที่คาดว่าจะต้องถูกประหารในวันพรุ่งนี้ น่าขันจริงๆ ”
ชายหนุ่มจึงสวนขึ้นว่า “ ท่านคงไม่อยากเห็นหลานรักของท่านต้องร้องไห้ มิใช่หรือ มายกลิน ”
โฟรโดสะดุ้งสั่นไปทั้งกายอย่างหนัก....พรายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้คือผุ้ที่ได้ชื่อว่าทำลายนครกอนโดลินในเวลาต่อไป เป็นผู้เดียวที่สวามิภักดิ์ต่อจอมมารร้ายแห่งมัชฌิมโลก
“ เออาเรนดิลจะเข้าใจดีว่า ทำไมต้องทำแบบนี้ ให้เขารู้เอง จิตใจจะได้แข็งแกร่ง ”
“ และด้านชา เหมือนท่านในเวลาต่อมา ถ้าลูกข้าหมดความร่าเริงไป ก็เป็นเพราะท่านกระมัง ”
คำเถียงนี้ของทูออร์ ทำให้พรายหนุ่มเม้มริมฝีปากของตน ฝีเท้าภายในรองเท้าบู๊ตก้าวมาใกล้
“ ตกลงเจ้าเข้ามาในนครลับแลกอนโดลินเพราะอะไร เจ้ามีชื่อหรือไม่ ”
“ เขาชื่อ โฟรโด และเขาหลงทางมา ” ทูออร์ตอบ
สายตาคมประกายจึงมองไปยังชายหนุ่มด้วยความโกรธ “ ข้าถามมัน ไม่ใช่เจ้า ”
“ ข้าชื่อ โฟรโด จริงๆท่าน และข้าหลงเข้ามาในห้องนอนของท่านเออาเรนดิลได้อย่างไร ข้าไม่ทราบจริงๆ ”
มายกลินจึงกล่าวว่า “ ถึงเจ้ามาจากไหน โทษที่เจ้าได้รับคือ การประหารชีวิต หรือเจ้าจะอาศัยอยู่ที่นี้ก็เป็นเพียงคนไร้บ้านเท่านั้น ”
“ พี่ข้า ท่านไม่ใช่องค์เหนือหัว ท่านไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนพระองค์ ”
“ ก็เอาสิ ” มายกลินตอบ และสายตาของเขาก็เห็นขวดแก้วใสของโฟรโด
“ นั่นคืออะไรอยู่ในกระเป๋าของเจ้า ” พรายหนุ่มถาม และไม่ฟังคำท้วงของฮอบบิทหนุ่ม
ขวดแก้วของโฟรโดที่ใช้ในการเดินทางและเป็นของขวัญที่ได้รับมาจากเลดี้กาลาเดรียลก็อยู่ในเรียวหัตถ์ของพรายหนุ่ม และโฟรโดต้องประหลาดใจ เพราะแสงสีขาวของมันสะท้อนออกมาจนมายกลินต้องหลับตาลง ขณะที่ทูออร์มองด้วยความประหลาดและอุทานว่า
“อุลโม เบไลน์ นิน // อุลโม เทพของข้า ”
แล้วพรายหนุ่มร่างสูงกล่าวขึ้น
“ สิ่งนี้มีเวทมนตร์ แต่ไม่ใช่เวทมนตร์ของพวกออร์คและกอบลินเป็นแน่แท้ พวกมันเกลียดแสงทุกชนิด ตกลงเจ้าเป็นใครกันแน่ ”
“ ท่านพี่ เขาเป็นมนุษย์ตัวเล็ก ที่เรียกว่า ฮอบ ฮอบเบ้อ ”
โฟรโดไม่สงสัยแล้ว ถ้าเออาเรนดิลเรียกเขาว่า “ โฟโด แบกกิน ” บิดาแท้ๆของเขายังเรียก
“ ฮอบบิท ” เป็น “ ฮอบเบ้อ ” สงสัยทักษะการฟังของสองบิดาและบุตรชายจะเสียแน่นอน
หากว่า พรายหนุ่มกลับฉายรอยยิ้มเหมือนได้ของเล่นแสนถูกตาถูกใจ โฟรโดจำได้ว่า เออาเรนดิลฉีกรอยยิ้มแบบเดียวกันก่อนออกจากห้องนอนไป
“ พวกมรรตัยชนอายุยืนเสียจริง แต่มีของวิเศษที่เหมือนพราย และพูดภาษาพรายได้อีก
อา...ข้าจะเก็บมันไว้เป็นของกลาง ถ้าเขาผู้นี้เป็นคนบริสุทธิ์ ก็จงอยู่ในกอนโดลินต่อไปหรือมิเช่นนั้น ปลายทางก็คือ หุบผาทมิฬนอกนครของเรา...”
ทูออร์สวนว่า “ ท่านนำของคนอื่นไปแบบนี้ ไม่ใช่วิสัยของเจ้าชายแห่งกอนโดลินเลย ”
“ นี่คือ ของกลางที่ใช้ในการไต่สวนในเช้าพรุ่งนี้ ”
พรายหนุ่มเก็บขวดแก้วไว้ในผ้าคลุมของตน และก้าวฝีเท้าออกจากห้องไป
“ แล้วเจ้าเอง ท่านลอร์ดแห่งสกุลหงส์ เจ้าก็ควรออกจากที่นี้ได้แล้ว ”
พรายหนุ่มสวมฮู้ดขึ้นเหนือศีรษะของตนแล้วทิ้งเงามืดของตนต้องใบหน้าของโฟรโด
“ อา...นั่นน้องชายของภรรยาของข้าเองแหละ บุตรแห่งท่านหญิงขาว เขาไม่ชอบข้าเท่าไหร่
แต่เขารักเออาเรนดิลมาก เจ้าตุ่นโนลปานั่น เขาก็ยกให้เป็นเสหายของเขาเองกับมือ ”
โฟรโดพยักหน้ารับ “ ข้าเข้าใจดี เจ้าตุ่นนั้นโต้ตอบข้าเหมือนเจ้านายของมัน ”
ฝ่ายทูออร์หัวเราะเป็นเสียงกังวานใส
“ ฮ่าๆ โนลปาน่ารักกว่าท่านพี่หลายเท่าอยู่ แต่เขาปกป้องเออาเรนดิล กลัวว่า
จะเข้ามาทำร้ายเขา แต่อย่างไร ถ้าเจ้าบริสุทธิ์จริง ข้าจะนำขวดแก้วของเจ้าคืนให้ ”
สายตาคมคายของชายหนุ่มทำให้โฟรโดรู้สึกสบายใจขึ้น
“ ขอบคุณ ท่านทูออร์ บิดาของท่านเออาเรนดิล ”
ชายหนุ่มแตะเรือนผมสีดำของฮอบบิทหนึ่งครั้งเหมือนให้กำลังใจเต็มเปี่ยม
เมื่อชายหนุ่มเดินออกไปจากคุกที่แล้ว ฮอบบิทหนุ่มรู้สึกว่า บางทีไม่ใช่เขาคนเดียว
ที่ต้องเจอกับปัญหา บุรุษผู้นี้คงผ่านอุปสรรคมามากมายไม่ต่างจากอารากอร์น...
อา...ลุงแกนดัลฟ์...ท่านเอลรอนด์...สไตร์เดอร์...แซม...
ข้าอยู่ในเมืองกอนโดลิน...ทุกคนหวังว่า ข้าจะได้กลับไปหาพวกท่าน....
/////////
เป็นบุญวาสนาของเจ้านะ โฟรโด ที่ได้เจอสองบุรุษรูปงามแห่งนครลับแล ฮี่ๆ
อา...ท่านที่สงสัยประวัติของเมืองลับแลแห่งนี้ เม้นท์มาได้นะครับ พร้อมตอบให้...
ขอให้วาลาร์คุ้มครองท่าน...พรุ่งนี้โฟรโดต้องได้รับการไต่สวนแล้ว... ><
ความคิดเห็น