คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Sweet Child Of Twilight : Part 2
พอถึงโต๊ะสีน้ำตาลเข้มในห้องสมุดของลอร์ดเอโอล
ท่านหญิงขาวก็ได้อุ้มเด็กชายมานั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือ
แล้วพลางให้เขาได้เอาหมอนหนุนหลัง จะได้ไม่รู้สึกเจ็บ เมื่อต้องกระแทกเก้าอี้ไม้หยาบตัวนี้
“ โลมีออน ลูกจำที่แม่สอนได้ใช่ไหม ? ”
“ จำได้จ๊ะ นานา เราจะเรียนภาษานี้ด้วยความเงียบ เพราะว่าท่านพ่อไม่ชอบภาษาเควนยา
เพราะมันเป็นภาษาของชาวโนลดอร์ รวมถึงให้ใครรู้ไม่ได้นอกจากเราสองคนในบ้านนี้ ”
อาเรเดลก็ทรงยกกระดาษหนึ่งแผ่นมาวางตรงหน้าของบุตรชายตัวน้อย
“ ดีมากจ๊ะ วันนี้ครูหญิงของเจ้าจะสอนเจ้าคัดคำศัพท์ภาษาเควนยาสิบคำนะค่ะ ”
โลมีออนน้อยก็เลยเผลอหัวเราะออกมา แต่ว่าก็โดนมือเรียวท่านแม่ปิดที่ริมฝีปาก
“ อย่าส่งเสียงให้ดังไป แม่ไม่อยากให้เลนเวนมาได้ยินนะจ๊ะ ”
นิ้วเรียวเล็กของโลมีออนก็หมุนดินสอไม้ไปมา “ แม้แต่พี่โดรอนและคาเลนน่ะเหรอ ? ”
“ ใช่จ๊ะ เพราะพวกเขาเป็นดาร์กเอลฟ์ ภายใต้การปกครองของพ่อเจ้า ”
เด็กชายในชุดสีน้ำเงินเข้มก็ยังถามต่อ “ เราไม่ใช่ดาร์กเอลฟ์เหรอ นานา ? ”
คำถามนี้ ทำให้ท่านหญิงขาวเชยคางของผู้เป็นโอรส ริมฝีปากแดงอิ่มของนางเผยว่า
“ ไม่ใช่ โลมีออน เราคือ ไลท์เอลฟ์หรือคาลาเควนดิ ไม่ใช่พรายแห่งความมืดเหมือนพวกเขา
และเจ้าก็เป็นถึงราชนัดดาแห่งองค์กษัตริย์พรายโนลดอร์ฟิงโกลฟินผู้กล้า ”
ดวงตาสีนิลของเด็กชายก็ลุกวาวขึ้น “ หนู...หนู...เป็นหลานของพระราชาใช่ไหม ท่านแม่ ! ”
“ ใช่จ๊ะ โลมีออน แต่ยังไม่ใช่วันนี้ หากสักวัน...”
บุตรแห่งอาเรเดลก็พยักหน้ารับ ก่อนที่จะกล่าวอีกครั้ง “ นานา หลังจากท่านสอนหนังสือแล้ว
ท่านเล่าเรื่องครอบครัวของหนูให้ฟังได้ไหมครับ ? ”
ผู้เป็นมารดาก็พินิจมองดวงหน้านวลของโลมีออนครู่หนึ่งอย่างพินิจพิเคราะห์
“ ได้จ๊ะ แต่เราต้องไปนอกบ้านกัน ไปไกลสักหน่อยจะดีกว่านะ”
ริมฝีปากสีแดงเรื่อของเด็กชายก็ได้ฉายรอยยิ้มแสนสดใสเมื่อมารดาว่าถึงประโยคนี้
~!~!~!~!~
“ หลังจากที่พวกเราชาวโนลดอร์ได้ถูกขโมยอัญมณีสามดวงซึ่งก็คือ ซิลมาริลอันโชติช่วง
นั้นทำให้แม่และเหล่าญาติพี่น้องทุกคนตามต้องเสด็จทูลหม่อมลุงเฟอานอร์
ผู้ซึ่งโกรธกริ้วจนไม่อาจมีสิ่งใดมาห้ามไว้ได้แล้วแม้แต่พวกเทพวาลาร์เองก็ตามที
เพราะว่าทูลหม่อมปู่ฟินเวได้ถูกเจ้าปีศาจมอร์กอธสังหาร...”
โลมีออนก็สังเกตว่ามารดาของตนกำลังเริ่มหลั่งน้ำตาออกมา “ ท่านแม่ เศร้ามากเหรอครับ ? ”
“ เพราะทูลหม่อมปู่ฟินเวทรงรักหลานๆ ทุกคน และพระองค์ก็มีหลานสาวเพียงสองคน
นั้นก็คือ แม่ กับยัยตัวแสบอาร์ตานิส ธิดาองค์สุดท้องของทูลหม่อมอาฟินาร์ฟิน เท่านั้นเองจ๊ะ ”
“ อาร์ตานิส นางเป็นตัวแสบของครอบครัวเหรอ ? แล้วตอนนี้นางอยู่ไหนล่ะ ? ”
“ เท่าที่แม่ได้ทราบข่าวมาล่าสุด นางได้ไปอยู่ที่นครโดริอัธแล้วจ๊ะ นางก็เป็นเสมือนน้องสาวของแม่
แต่..เฮ้อ ! นางมั่นใจว่าตัวเองสวยกว่าแม่ ฉลาดกว่าแม่ ทำอะไรๆ ก็เก่งกว่า น่าเบื่อที่สุด ! ”
เด็กชายร่างบางก็พยักหน้าขึ้นลง “ โดริอัธ โลมิจำได้ว่า ท่านพอก็เคยอยู่
แต่ทำไมแยกตัวออกมาก็ไม่ทราบ ”
ท่านหญิงขาวก็ลูบเรือนผมสีดำละมุนมืออีกครั้ง พร้อมเล่าถึงประวัติของนางต่อดังนี้
“ แต่ว่า เรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่าก็เกิดขึ้น เมื่อพวกทูลหม่อมลุงเฟอานอร์ได้เผาเรือหงส์ทุกลำของเราทิ้ง
พวกเขาอ้างว่า ไม่ต้องการให้พวกเราไปร่วมทำสงครามกับมอร์กอธ แต่ทว่าทูลหม่อมพ่อฟิงโกลฟิน
หาทรงยอมไม่ พวกเราก็ต้องตัดสินใจข้ามเทือกเขาน้ำแข็งเฮลคารัสเซ พวกเราลำบากกันมาก
แล้วเรื่องที่แสนเจ็บปวดมากที่สุดก็คือ...เอเลนเว ภรรยาของทัวร์กอน พี่ชายของแม่ได้ตกน้ำ
ในสายน้ำแข็งแล้วจมหายไป...เหลือ ยัยหนูอิดริลที่รอดมาได้ ”
อาเรเดลก็ทรงเช็ดน้ำตาของตนเองอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้โลมีออนก็ได้มาโอบรอบคอของนาง
“ หนูเสียใจด้วยจริงๆ นะ ท่านแม่ หนูเสียใจ ”
พรายสาวก็โอบกอดร่างน้อยไว้แนบอกของนาง “ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ หลังจากนั้น
พี่ทัวร์กอนกับแม่ก็ได้ตัดสินใจที่จะไม่ทำสงครามกับมอร์กอธ ตามทูลหม่อมพ่อและพี่ชายใหญ่ฟิงกอน
เราสองคนก็เลยไปตั้งเมืองวินยามาร์แห่งแคว้นเนฟรัสต์ ตอนนั้น เทพอุลโมทรงได้มาปรากฎพระองค์
ให้พี่ทัวร์กอนเห็น แล้วทรงให้พวกเราไปอยู่เมืองใหม่ในหุบเขา และมีชื่อว่า กอนโดลิน ”
“ ชื่อเมืองเพราะดีจัง นานา ” นิ้วเรียวเล็กของโลมีออนก็เล่นปอยผมของมารดา
อาเรเดลก็ส่งทอดสายตาออกไปไกลในทิวไม้อันมืดหม่นนั้น
“ วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า เราควรกลับบ้านได้แล้วนะ ”
แล้วอาเรเดลก็ได้อุ้มโลมีออนของนางกลับขึ้นม้าสีขาวออกจากใต้ต้นเบิร์ชนั้นไป
ระหว่างที่ขับม้าอยู่ เด็กชายก็ใช้สายตาของตัวเองมองไปรอบๆ แม้ว่าสายตาของเขา
จะเล่นเหล่ากวางน้อย และกระต่ายสีน้ำตาลกำลังวิ่งออกหากินอย่างเพลินตา
หากว่า เอลฟ์ตัวน้อยก็เงยหน้าขึ้นมองจนเห็นแสงระยิบระยับด้านบนของป่า
“ นานา ข้างบนมีอะไรเหรอ หนูเห็นแสง สีขาววับตานะจ๊ะ ”
อาเรเดลก็เงยหน้าขึ้นมองบ้าง “ นั้นคือ แสงตะวันจ๊ะ แต่ว่า...วันหลัง แม่จะพาเจ้าขึ้นไปชมให้ได้
เจ้าเชื่อใจแม่นะ โลมีออนยาของแม่ ”
“ อ่าฮ่ะ นานา แต่โลมิสงสัยอีกเรื่องหนึ่ง ”
“บอกมาจ๊ะ ”
โลมีออนน้อยก็ยังเม้มปากทีหนึ่งแล้วถามว่า “ หนูยังไม่มีชื่อเป็นทางการของตัวเองเลย
ชื่อที่นานาเรียกก็แค่เราสองคน อยากรู้จัง อดาจะให้ชื่อหนูได้ไหม ? ”
“ อย่าห่วงเลย โลมิ ...แม่มั่นใจว่า พ่อของเจ้าจะตั้งชื่อให้ลูก และคงเป็นชื่อที่ไพเราะมากเลยนะ ”
พรายตัวน้อยผมดำก็หัวเราะ “ ตกลง นานา โลมิก็คิดไว้แบบนี้แหละจ๊ะ ”
~!~!~!~!~!~
นั้นซิ...ตอนหน้ามีเรื่องพิเศษเหรออยู่ครับ ^^
อาร์ตานิสคนนั้นก็คือ เจ้าป้ากาลาเดรียลหน้านิ่ง ในลอร์ด ฯ และเดอะ ฮอบบิท นั้นแหละครับ...
ความคิดเห็น