คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Sweet Child Of Twilight : Part 10
ในที่สุด โลมิน้อยก็ได้รับนามว่า “ มายกลิน ” แล้วล่ะ !
~*~*~*~*~*~*~
ซาร์นได้ออกมานั่งบนระเบียงไม้ พลางมองทิวทัศน์ซึ่งก็มีแต่ต้นไม้อันสูงลิ่ว ถึงกระนั้นสายลมแสนสบาย
จากทิศตะวันออกก็ได้นำลมโชยพัดมาประใบหน้าของเขา ทว่าพรายหนุ่มไม่ได้อยู่ตามลำพังหรอก
เพราะว่า ภรรยาของเขาก็ได้นั่งอยู่ข้างๆ ด้วย ดวงตาสีอำพันของนางก็เปี่ยมด้วยความรู้สึกกังวล
“ สามีข้า...เราควรจะส่งลูกเราไปโดริอัธจริงๆ เหรอ ? ”
พรายหนุ่มก็ส่ายหน้าไปมา “ ที่จริง...ข้าว่า ท่านพ่อเร่งเร้าไปหน่อย พวกลูกน่ะ ยังเด็ก แต่...”
นัยน์ตาสีหมอกก็ได้มองไปด้านล่างก็เห็นว่า บุตรธิดาทั้งสองกำลังวิ่งไล่จับนายน้อยอย่างสนุกสนาน
“ ข้าก็อยากให้ถึงเวลาอีกสักหน่อย ตัวข้านั้นไม่ค่อยห่วงโดรอนเท่าไร เขารับผิดชอบดี ยัยคาเลนยังเล็กเกินไป
ข้าอยากให้นางเติบโตกว่านี้ อีกสักยี่สิบปี แล้วค่อยส่งนางไปอยู่กับท่านพ่อท่านแม่ดีกว่า ”
เลนเวนก็ได้มามือเรียวบนทรวงอกของตนเอง “ ค่อยยังชั่ว ข้ายังไม่พร้อมให้ลูกไปเหมือนกัน ”
พรายหนุ่มผมสีเงินปนน้ำตาลก็ได้มาใกล้ภรรยาของตนเอง พลางถามว่า
“ เลนเวน เจ้าล่ะ ? ไม่คิดถึงบ้านเหรอ ? ”
“ ก็คิดถึงซิ ซาร์น โดริอัธ มันก็เป็นบ้านเกิดของข้านะ แต่ว่า..ข้าไป...ใครจะช่วยนายหญิงดูแลบ้านล่ะ ? ”
พรายหนุ่มก็ถอนหายใจอีกครั้ง “ ข้าน่ะ บอกโดรอนของเราไปแล้ว ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
ข้าก็อยากให้เขาไปอยู่ในวัง ไปเป็นนายทหารรับใช้ขององค์กษัตริย์ดีกว่ามาเป็นแบบข้า..”
ผู้เป็นภรรยาก็ส่ายเรือนผมสีน้ำตาลของตนเองไปมา ก่อนที่จะมาจับมือเรียวของสามีอีกครั้ง
“ ซาร์น...ข้าเข้าใจดีว่า...เจ้าไม่ชอบอยู่ในเมเนกร็อธเหมือนกับนายท่าน เจ้าอยากทำงาน
หัดงานช่างจากชาวเนากริมมากกว่า แล้วทำไม เจ้าถึงอยากให้โดรอนและคาเลนต้อง...”
“ เพราะข้าอยากให้เขามีสังคม มีสหายพบปะที่เป็นเหล่าพรายชาวซินดาร์ด้วยกัน
และคาเลนพอเป็นสาว ข้าก็ต้องการเห็นนางเป็นกุลสตรีที่ดี ไม่อย่างนั้น ก็เอาแต่เล่นอยู่อย่างนี้
หรือไม่ก็หนีไปล่าสัตว์ จนกลายเป็นนางพรายประจำพงไพรไปซะก่อน ! ”
พรายสาวก็เป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง “ แล้วนายท่านว่าอย่างไรล่ะ ? ”
“ เจ้าก็รู้ดีนี่นา เลนเวน นายท่านไม่ปรารถนาจะไปเข้าเฝ้าองค์ธิงโกล รวมถึงไม่ประสงค์ให้นายน้อย
ไปด้วย...ข้าไม่เข้าใจเลย...นายท่านเองก็เป็นถึงเจ้าชายองค์หนึ่ง และข้าก็อยากให้นายน้อยได้รับเกียรติ...”
เลนเวนก็เม้มริมฝีปากอิ่มของนางเล็กน้อย
“ อันที่จริง นายน้อยของเราก็เป็นเจ้าชายชาวโนลดอร์ผ่านทางท่านหญิงขาวนะ ซาร์น ”
“ ไม่เอานะ ! ยอดรัก อย่าได้เอ่ยคำว่า โนลดอร์ ในบ้านนี้ เจ้าก็รู้ว่า ลอร์ดเอโอลรังเกียจพวกเขามาก ”
พรายสาวจึงลุกขึ้นจากระเบียง พร้อมกับมองสามีของตนอีกครั้ง
“ นายหญิงอาเรเดล มาจากไหน ท่านก็รู้ ข้าก็รู้ แล้วข้าก็เฝ้าสังเกตนางอยู่ นางไม่มีทางให้นายน้อย
เติบโตอยู่แต่ในป่านันเอลม็อธ เหมือนกัน คอยดูต่อไปเถอะ ซาร์น ”
หัวหน้ารับใช้แห่งคฤหาสน์สีดำก็ได้แต่นั่งนิ่งจมอยู่ในความคิดอันแน่วแน่เรื่องบุตรของตนเอง
~!~!~!~!~!~
เสียงหวานใสตะโกนว่า “ นายน้อยมายกลิน ! จับหนูให้ได้ซิค่ะ ”
คาเลนโบกมือให้ แล้วเด็กชายผมดำก็วิ่งไล่นาง ฝ่ายโดรอนก็พยายามสกัดกั้นไว้อีกทางหนึ่ง
“ นายน้อยๆ ไปทางขวาเร็ว ! ”
มายกลินน้อยก็หัวเราะก่อนที่จะวิ่งเข้าไปแตะไหล่บางของเด็กหญิงทันที
“ เราจับคาเลนได้แล้วนะ ! ”
แล้วสาวน้อยก็ได้ที โดยการงับมือเรียวบางของมายกลินจนเขาต้องร้องอุทาน “ โอ๊ย ! ”
“ คาเลน ! อย่าทำแบบนี้นะ ! ”
“ โธ่ ! ก็ได้พี่จ๊าาา !!!! ”
แล้วนางก็ปล่อยมือข้างขวาของนายน้อยออก โดรอนรู้สึกโกรธนางขึ้นมาทันที
“ เด็กไม่ดี เจ้าแย่จริงๆ ”
เมื่อเห็นใบหน้าขุ่นเคืองของพี่ชาย คาเลนก็เลยเท้าสะเอวใส่ “ พี่ชายก็แย่ พี่ก็เอาใจแต่นายน้อย
ทีน้องตัวเองว่าได้ว่าเอา เค้าไม่สนแล้ว เชอะ ! ”
พรายสาวน้อยก็ได้วิ่งหนีกลับเข้าคฤหาสน์สีดำไปก่อนซะแล้ว...
เด็กชายผู้โตกว่าก็ได้แต่เม้มริมฝีปาก ก่อนที่จะมาจับมือเล็กสีขาว ก็พบว่า เป็นรอยกัดของคาเลน
“ นายน้อย...มายกลิน เจ็บมากหรือเปล่าครับ ? ”
บุตรแห่งอาเรเดลก็ส่ายหน้าไปมา “ ไม่เจ็บหรอก พี่รอน ”
โดรอนก็ลูบตรงนั้นเบาๆ และกล่าวว่า “ นายน้อยเป็นเด็กที่เข้มแข็งมากเลยนะครับ ”
“ ก็...ท่านแม่สอนไว้ให้หนูอดทนได้นี่นา...”
เด็กชายผมสีเงินก็พยักหน้าสองสามที และก็วางจุมพิตบนมือน้อยนั้น
“ พี่รอน ? ”
“ เป็นเกียรติที่ได้รับใช้ลอร์ดน้อยแห่งป่านันเอลม็อธครับ ”
มายกลินก็อมยิ้ม ก่อนที่จะโอบกอดร่างที่สูงกว่าตนเองตามประสาน้องชายตัวน้อย
“ ขอบใจมากนะ พี่รอน ...พี่เป็นคนดีจริงๆ เลยล่ะ ”
โดรอนก็รู้สึกว่าหัวใจของตนเองกำลัง...เต้นดังขึ้น...เมื่อนายน้อยได้ฝังดวงหน้านวลผ่องไว้บนอกบางของตน
…นายน้อยมายกลิน....โดรอน บุตรแห่งซาร์น....คนนี้...รักนายน้อยนะครับ...และก็อยากดูแลท่านแบบนี้ไปเรื่อยๆ...
ท่านหญิงขาวอาเรเดลก็ได้ยืนมองเด็กชายทั้งสองได้โอบกอดกัน..นางก็รู้สึกว่า น่าเอ็นดูนัก...
...โลมีออนของแม่...เจ้าไม่ได้เป็นแค่บุตรแห่งสนธยารัตติกาลอีกแล้ว...
แต่เจ้าได้เป็น...ผู้มีประกายตาอันคมกล้า...ชนกนามภาษาซินดารินของเอโอลที่มอบให้เจ้า...ฟังดูไพเราะทีเดียว...
ข้าไม่ลืมหรอกว่า...จะต้องบอกลูกในเรื่องใดอีกบ้าง..เมื่อถึงวันข้างหน้านี้....
ความคิดเห็น