คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : The Memory Of Dark Elf : Lost
...สายตาของข้า...หูของข้า...ความทรงจำของข้า.....ข้่าเสียมันไปหมดแล้ว...
...พ่อจ๋า...แม่จ๋า....ทำไม...ทำไม...
“ พ่อจ๋า เราจะต้องเดินทางกันไปอีกนานไหมกว่าจะถึงโดเรีย ”
ดาร์กเอลฟ์น้อยในอ้อมกอดของพรายสาวผิวสีโคลน เงยหน้าขึ้นมาถามผู้เป็นบิดา
พรายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวประบ่าก็ได้หันมาลูบผมนุ่มของเด็กชาย
“ ฝีเท้าเดินของพวกเราไม่เกินพรุ่งนี้ ก็จะถึงแล้วลูก เราก็จะได้พักในบ้านใหม่งั้ยล่ะ ”
ฝ่ายมารดาก็ได้หัวเราะเสียงใส “ เอโอล นั้นคือเมืองโดริอัธจ๊ะ ไม่ใช่โดเรีย เป็นขององค์ธิงโกล
ผู้ได้สมรสกับเทพธิดาไมริเอเชียวนะ รู้ไหม ? ”
“ ยอดเลย ! หนูอยากเจอมาก ! ” แล้วเขาก็โอบรอบคอของนางไว้แน่น
แล้วพรายหนุ่มผู้นั้นได้เดินทางนำขบวนของเหล่าชาวอวารีดาร์กเอลฟ์ที่ไม่ได้ตามเสด็จองค์โอโรเม
เทพวาลาร์ผู้นำทางชาวเอลดาร์หรือชาวพรายไปสู่แดนนิรันดร์วาลินอร์ เพื่อเดินทางข้ามเทือกเขาสีน้ำเงิน
และไม่นานก็ใกล้จะถึงนครหลวงของเหล่าพรายบนแผ่นดินเบเลริอันด์ ซึ่งก็ือ นครโดริอัธ
แล้วเด็กชายก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักอึ้งดังมาไม่ต่ำกว่าหลายสิบคู่เข้ามาใกล้ทางเดินของพวกเขา
“ พ่อจ๋าๆ หนูได้ยินเสียงก้อนหิน หรืออะไรไม่รู้ดังมาก...ดังมาก ”
พรายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้านำขบวนก็ต้องหยุดชะงักลง และมองขึ้นไปบนหน้าผา...พวกมัน !...
“ ท่านเอวัน ! ท่านเอวัน ! พวกออร์ค ! พวกออร์ค ! ”
เหล่าชาวพรายอวารีต่างรู้สึกพรั่นพรึง แต่เหล่าบุรุษต่างก็ไม่หวั่นเกรงที่จะจับดาบและธนูขึ้นมาสู้กับพวก
ปีศาจร้ายด้วยความกล้าหาญ เพื่อปกป้องครอบครัวที่ตนเองรักยิ่งกว่าชีวิต
“ หลบไป ! เนร์ลา พาลูก หลบไป ! ข้าจะสู้กับพวกมันเอง ! ”
เนร์ลาได้โอบกอดบุตรชายตัวน้อยของนางไว้แนบแน่น แต่นางก็ไม่อยากไปหลบ ตามที่สามีบอก
เอโอลจึงได้แต่หลับตาแน่น เมื่อมองเห็นเลือดสีแดงและสีดำกระจายไปทั่วพิ้น พร้อมกับเสียงปะทะ
ของอาวุธและเสียงหวีดร้องน่าสยดสยองของพวกออร์คและเสียงกรีดเพื่อสังหารของเหล่าพราย...
~!~!~!~!~!~
ออร์คผิวกายสีเขียวหน้าตาอัปลักษณ์ พร้อมกับลูกน้องอีกห้าหกตน ต่างก็ทรงเสียงหัวเราะมาให้พวกเขา
ในขณะที่เหล่าพรายคนอื่นบ้างก็ล้มตายไป บ้างก็หลบหนี..เหลือแค่พวกเขาสามคนในวงล้อมของพวกมัน
เอวันกำลังบาดเจ็บสาหัส เลือดสีแดงได้ไหลเปรอะเปื้อนชุดเกราะสีเทาของเขา แต่เขาก็ยัง
พยายามมาประคองภรรยาและลูกชายผู้หวาดผวาของตนเองไว้ “ เนร์ลา..เอโอล..”
“ ท่านพี่...ท่านพี่...” นางได้โอบกอดร่างสูงของสามียอดรักของนาง
“ เอาไงดี ลูกพี่ เหลือแค่พวกมันสามตัว ฆ่ายกครัวเลยเป็นไง ฮ่าๆ ”
“ ไม่ดีมั้ง นางเอลฟ์ดำนั้น มีเด็กอยู่ด้วย ทางที่ดีจับเจ้าหนูไปทำพันธุ์ออร์คเหมือนเราดีกว่า ”
พรายหนุ่มผมเงินผู้นั้นก็ได้ยกดาบเปื้อนโลหิตสีดำของเขาขึ้นมาเพื่อสู้กับเจ้าออร์คตัวนี้
“ ข้า...ไม่ยอม..พวก...แก..เอา..ลูก...ข้า..ไป...! ”
แต่แล้วคมดาบสีดำอันใหญ่ก็ได้มาแทงใส่ร่างสูงเพรียวของเอวัน พร้อมกับโลหิตสีแดงจัดกระเซ็นมาถูก
ภรรยาและเด็กน้อยในอ้อมกอดของนาง และพวกเขาต่างก็หวีดร้อง “ ม่ายยยย !!! พ่ออออจ๋าาาาาาา !!!! ”
“ ฮ่าๆๆๆ ไอ้พรายกระจอกเอ๊ย ! ” ออร์คกายเขียวนั้นได้เหยียบร่างของพรายหนุ่มผู้สิ้นชีพจมลงกับพิ้น
แล้วมันก็ตะคอกใส่นางพรายผิวคล้ำอย่างขุ่นเคือง “ เอาล่ะ นังเอลฟ์เอ๊ย ส่งเด็กมาให้ข้า !”
“ ไม่...ไม่..ขอร้อง...อย่าทำร้าย..เขา..” เนร์ลาได้กอดร่างของบุตรชายแน่นขึ้น และหันหลังหนีพวกมัน
ที่เด็กชายจำได้ตอนนั้นคือ เจ้าออร์คแสนร้ายรู้สึกรำคาญจึงได้ใช้ดาบใหญ่นั้นแทงด้านหลังของนาง
ชึก !
“ แม่...จ๋า....”
แล้วร่างบอบบางของพรายสาวก็ตกลงสู่พิ้น เรือนผมสีดำสยายของนางปรกทั่วใบหน้าของเขา
แล้วเสียงลมหายใจของนางระรัว ก่อนที่จะผ่อนลง...ผ่อนลง... “ เอโอล...แม่รัก..เจ้า..”
“ แม่จ๋า...แม่จ๋าาาาาาาา !!!!! ” ดวงตาสีนิลของเด็กชายเบิกโพลงพร้อมกับสายน้ำ...น้ำตาของเขา...
ออร์คตัวนั้นก็ได้ดึงร่างน้อยออกมาจากอ้อมกอดของนาง พร้อมยังหัวเราะเสียงลั่นให้อีก
“ ทีนี้เจ้าก็ไม่มีพ่อแม่แล้ว ตัดใจจากเอลฟ์ไปเป็นออร์คอย่างพวกข้าซะเถอะ ไอ้หนูน้อย”
แล้วมันก็ได้ยกแขนบางของเด็กชายขึ้น และบีบไว้แน่นจนเด็กชายต้องร้องไห้ออกมา
“ ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ ! ปล่อยนะ ! ”
“ หนวกหูน่า ! หุบปากซะเจ้าเอลฟ์จ้อยเอ๊ย ! ”
แล้วมันก็ได้ยกดาบของมันปาดใส่ดวงหน้าของเอโอล จนเลือดของเด็กชายนั้นหยดลงพิ้นดิน
...สายเลือดสีแดงได้อาบแก้ม พร้อมกับสายน้ำตาหยาดใสที่ไหลลงมาทั้งสองข้าง....
“ ฮ่าๆๆๆ ”
เจ้าออร์คนั้นยังคงหัวเราะต่อไป ในตอนนั้นก็ได้มีลูกศรลูกหนึ่งได้มาปักกลางหลังของมัน
“ อ๊าาาาาาาก !! ”
มันจึงได้โยนพรายน้อยลงกระแทกกับพิ้นหิน แล้วตอนนั้นเอโอลก็ได้เห็น...นั้นคือ...เทวดา...เทวดา...
ร่างสูงสง่ากว่าพรายทุกคนได้นั่งมาบนอาชาสีขาว ในชุดเกราะสีเงินสว่างใส พร้อมกับเหล่าทหาร
ซึ่งต่างได้สวมชุดเกราะสีเงินส่งแสงสว่างสะท้อนดวงดาวในยามรัตติกาลอันมืดหม่น
เทวดาองค์นั้นก็ได้เอ่ยวาจาว่า “ เจ้าทาสของปีศาจเมลคอร์ จงรับรู้ถึงพลังของชาวโดริอัธเถิด ! ”
เขาได้โบกหัตถ์ให้นายทหารราวยี่สิบนายได้ขับม้าจนมารายล้อมพวกออร์คไว้
เจ้าออร์คได้ดึงลูกธนูออกและอุทานว่า “ เจ้าพรายขาว แกนั้นแหละที่ต้องตาย ! ”
บุรุษผู้นั้นก็ยิ้มกริ่มก่อนที่จะใช้ดาบสีเงินของตนแทงทะลุเจ้าออร์คร้ายตนนั้น
เอโอลน้อยได้แต่ตะลึงงันกับการกระทำ ก่อนที่จะคลานกลับไปยังร่างจมกองโลหิตของบุพการีทั้งสอง
“ พ่อ...จ๋า..แม่...จ๋า...”
แม้ว่าเสียงโรมรันของพวกออร์คที่ได้ต่อสู้กับพรายขาวจะดังขนาดไหน เขาก็ไม่สนใจอีกแล้ว...
~!~!~!~!~!~!~
พรายหนุ่มในชุดเกราะคนหนึ่งได้โค้งคำนับให้แก่บุรุษผู้สูงสง่าอีกครั้ง
“ ฝ่าพระบาท พวกออร์คเนี่ยไม่น่าเชื่อเลยว่า มันจะกล้ามาโจมตีชาวอวารีที่กำลังอพยพมาถึงโดริอัธได้เลย ”
“ พวกมันเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่าชิงชังจากฝีมือการสร้างแค่ไหน ข้าทราบดีอยู่แล้ว ”
แล้วนายทหารอีกคนก็มาโค้งคำนับ “ ฝ่าพระบาท ท่านเอวันผู้ได้ประสงค์ให้ครอบครัวของเขามา..”
“ ทำไมหรือ ? ดิมบอร์ ”
ผู้ได้รับคำถามจึงผายมือแกร่งออกไป บุรุษสูงศักดิ์จึงได้เห็นร่างน้อยผมสีเงินในชุดสีหมองเปื้อนเลือดกำลังโอบกอด
ร่างไร้วิญญาณของพรายหนุ่มเอวัน และก็ภรรยาผู้เป็นชาวอวารี เด็กชายกำลังร้องไห้เสียงลั่นจนน่าเวทนายิ่ง
“ พ่อจ๋า...แม่จ๋า....หนูเกลียดออร์ค หนูเกลียดออร์ค ! หนูเกลียดมัน ! ”
บุรุษหนุ่มในชุดเกราะสีเงินคนนั้นก็ได้ยกร่างบางที่กำลังอยู่ในภาวะโศกามาโอบกอดไว้แนบอุระ
“ หนูเกลียดออร์ค ! หนูเกลียดมัน ! มันฆ่าพ่อกับแม่ ! ฮือๆๆ”
มือเรียวได้เช็ดเลือดและคราบน้ำตาอาบแก้มน้อยของเอโอล “ ไม่เป็นไรลูก...ไม่เป็นไรนะ...มันตายหมดแล้ว...”
ดวงตาสีนิลกลมโตของเด็กชายจึงได้สบกับดวงเนตรสีเทาสุกใส...งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
ริมฝีปากบางได้รูปก็มอบรอยยิ้มสุกสกาวมาให้ดาร์กเอลฟ์น้อย...รอยยิ้มงามขององค์เทพ...
“ เอลเว ซิงโกลโลหรือธิงโกล อาภรณ์เทา ราชาแห่งแดนโดริอัธผู้นี้จะคุ้มครองเจ้าเอง...เด็กน้อย..”
เด็กชายได้แต่จำดวงตาแสนอ่อนโยนคู่นั้นได้ดี ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไปในความมืดมิด...
~*~*~*~*~*~
นี้แหละครับ...อดีตของอดาหนูกลิน.... T^T
ความคิดเห็น