คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Sweet Child Of Twilight : Part 7
ท่านหญิงขาวซึ่งได้อุ้มโอรสน้อยของนางลงมาจากบันไดศิลาสีเทาของคฤหาสน์
นางก็ได้พบว่า พรายน้อยผิวคล้ำสองคนกำลังกวาดลานกว้างของห้องโถงด้านหน้ากันอย่างเพลิดเพลิน
“ เด็กๆ ขยันกันจริงนะจ๊ะ ”
โดรอนซึ่งตอนนี้อยู่ในเสื้อทูนิคสีเขียวเข้ม และผ้ากันเปื้อนสีเทา ผมสีเงินที่เริ่มยาวประบ่าก็มีผ้าคาดไว้ตรงหน้าผาก
ก็กล่าวว่า “ ท่านแม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวขอรับ เราสองคนเลยมาทำตรงนี้แทน ”
โลมีออนก็หัวเราะเสียงใส “ พี่รอน ขยันมากกกเลยครับ ”
เด็กชายผู้โตกว่าก็อมยิ้มอีกครั้ง เมื่อได้ฟังเสียงหัวเราะราวแก้วใสของนายน้อย
“ แต่ว่า...คาเลน จะทำงานบ้านให้เก่งกว่าพี่แหละ ท่านหญิงค่ะ เห็นอดาของหนูไหม ? ”
อาเรเดลก็ส่ายหน้าไปมา และมายืนข้างเอลฟ์สาวน้อย แล้วลูบผมเปียของนางเบาๆ
“ ไม่เห็นจ๊ะ ข้าว่า ซาร์น พ่อของเจ้าคงอยู่ในโรงเหล็กนะ ”
“ อ๋อ ! งั้น หนูจะไปหาอดาดีกว่า ” เด็กหญิงกำลังจะยกกระโปรงของตนเตรียมวิ่งไป
โดรอนก็ทักท้วง “ เดี๋ยวซิ ! คาเลน เจ้าต้องช่วยพี่ถูพิ้นก่อน ”
“ แหม ! พี่รอนก็ เค้าน่ะรู้ดีว่าทำงานเสร็จแล้ว ค่อยไปหาท่านพ่อก็ได้นี่นา ”
ผู้เป็นพี่ชายก็เล่นเดินมาขยี้ผมของน้องสาว “ ดีมาก ยัยจอมซน ”
“ เดี๋ยว ข้ากับนายน้อยจะไปเดินเล่นกันในสวนด้านหลังสักพักนะจ๊ะ พอถึงอาหารเย็นจะกลับมาจ๊ะ ”
เด็กชายหญิงทั้งสองก็ขานรับ ฝ่ายโลมีออนน้อยก็โบกมือให้พวกเขา “ เดี๋ยวเรามานะ พี่รอน ! หนูเลน ! ”
คาเลนก็ยิ้มอีกครั้ง พลางมองพี่ชายตัวเองซึ่งทำหน้าเหม่อลอย
“ นี่แน่ะ ! ” มือเล็กของนางตีเข้าที่หลังของโดรอนหนึ่งที
เด็กชายผิวคล้ำก็เลยทำหน้าฉุนใส่คาเลน “ อะไรของเจ้าอีกเนี่ย น้องเรา ? ”
“ พี่รอนนั้นแหละ เป็นอะไรทำหน้าเบลอ แบร้ๆ ”
เมื่อเห็นน้องสาวของตนแลบลิ้นให้อีกครั้ง พรายหนุ่มน้อยจึงออกอาการวิ่งไล่จับนางตามเคย
พรายน้อยทั้งสองจึงลืมการทำความสะอาดห้องโถงไปชั่วครู่ จนได้ยินเสียงเรียกของมารดา
“ โดรอน ! คาเลน ! มาหาแม่หน่อย ! ”
“ จ๊าาาาา นานา ! ”
แต่พวกเขายังทำหน้ามุ่ยใส่กันอยู่ดีนั้นเอง จนได้ยินเสียงฝีเท้าหนักอึ้งของผู้เป็นนาย ด้านบนสุดของบันได
“ นายท่าน ! ” เอลฟ์น้อยทั้งสองรีบค้อมศีรษะลงทันควัน
เอโอลก็มองมาที่พวกเขา และกล่าวว่า “ บุตรและบุตรีแห่งซาร์น พวกเจ้าเห็นท่านหญิงขาว
และนายน้อยหรือไม่เล่า ? ”
“ เอ่อ..ผม..”
เด็กหญิงก็รีบตอบทันที “ พวกเขาไปเดินเล่นในสวนกันค่ะ นายท่าน พอถึงอาหารเย็นก็จะกลับมาค่ะ ”
มือของโดรอนก็สะกิดนางไม่ให้พูดอะไรมาไปกล่าวนี้ เพราะเขากลัวว่านายท่านจะรำคาญได้
พรายหนุ่มผู้ปกครองบ้านก็เดินลงมาอยู่หน้าพวกเขา พลางกล่าวว่า
“ ขอบใจนะ เด็กๆ พวกเจ้าเองก็ไปหาท่านแม่ของเจ้าเถอะ ”
“ ขอรับ/เจ้าค่ะ นายท่าน ”
แล้วฝีเท้าเสียงหนักของพรายหนุ่มก็เดินออกจากตรงนั้นเพื่อไปหา ' สองแม่ลูก '
~*~*~*~*~*~*~
“ ท่านแม่จ๋า ! แม่จ๋า ! ”
อาเรเดลทรงกำลังนั่งเล่นอยู่บนพิ้นหญ้าสีเข้ม มองเด็กชายร่างบางในชุดสีน้ำตาลเข้ม
กำลังเก็บดอกไม้เล็กๆ สีม่วงหม่น มาใส่มือของนาง พร้อมกับยิ้มแย้มแจ่มใสบนริมฝีปากบาง
“โลมิน้อย ขอบใจนะ เจ้าชอบดอกไม้ด้วยเหรอลูกแม่ ? ”
เอลฟ์น้อยผมดำขลับพยักหน้าขึ้นลง “ โลมิน่ะ ชอบดอกไม้มากกก ! แต่ว่าไม่มีสีขาวเลยล่ะ ”
อาเรเดลก็นำมาดมกลิ่นเล็กน้อย พลางเอ่ยว่า “ลูกชอบสีขาวเหรอจ๊ะ ? ”
“ ก็มันเป็นสีชุดกระโปรงของท่านแม่นี่นา และอีกอย่างอยู่ที่นี้ หนูเห็นแต่สีดำกับสีเข้มๆ ”
ดวงตาสีนิลกลมโตมองไปรอบต้นไม้สูงชันที่อยู่รายล้อม..ไร้แสงสว่างใดๆ...ไม่เหมือนที่เขาเห็นเมื่อคราวก่อน
“ แต่ว่า สายตาของลูก ก็เห็นในความมืดชัดเจนดีนี่นา เอางี้ดีกว่า ”
อาเรเดลทรงลุกขึ้น พร้อมกับโลมิน้อย ซึ่งบัดใบไม้ออกจากเสื้อของตนเอง
“จะให้หนูทำอะไรจ๊ะ นานา? ”
แล้วท่านหญิงขาวก็ทรงอุ้มพระโอรสองค์น้อยไว้ และทรงก้าวขึ้นต้นโอ๊กใหญ่อย่างรวดเร็ว
“ นานาจะปีนต้นนี้เหรอ เดี๋ยวอดาจะว่าเราอีกนะครับ..”
“ อดาเจ้าไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่นา ยอนโดน้อยของแม่ ” นางกล่าวเป็นภาษาเควนยาอันไพเราะ
โลมีออนจึงเกาะบ่าของนางไว้แนบแน่น และถามต่อ “ นานาข้างบนมีอะไร ? ”
“ แสงสว่างของดวงตะวัน เจ้ายังไม่เคยเห็นจ๊ะ เพราะต้นไม้ที่นี้บังหมดเลย รู้ไหม ?”
เด็กชายจึงเอ่ยว่า “ อ๋อ ! ที่ท่านแม่บอกไว้นี่นา ว่าจะพาหนูชมแสงนั้น ”
“ แม่อุ้มเจ้าไหวนะ แต่ลูกห้ามไปบอกใครเชียวนะ ว่าแม่พาเจ้ามาชมแสงนี้ แม้แต่พี่รอนกับหนูเลนก็ไม่ได้นะ ”
“งั้นเหรอ แต่..” ดวงตาสีนิลกลมโตก็มองเห็นพรายหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงมาอยู่ใกล้แล้ว
“ ท่านแม่ ! ท่านแม่ ! ”โลมีออนร้องด้วยความตกใจ
ทำให้มารดาเกือบจะสะดุดกิ่งไม้ใหญ่ที่จนยืนอยู่นั้น แล้วนางก็ก้มลงเบื้องล่าง...
ดาร์กเอลฟ์ผู้นั้น ก็เงยหน้าคมสันหากมีรอยแผลของตนขึ้นมอง “ แม่อาเรเดลพาลูกลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ! ”
ท่านหญิงขาวก็ตะโกนโต้ตอบลงมา “ ข้าไม่สน ข้าจะพาลูกขึ้นบนต้นไม้นี้ ”
ผู้เป็นสามีก็ย้ำต่ออีกครั้งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ ลงมาเถอะ พี่เป็นห่วงเจ้าสองคน ”
“ นานา..”
“ ก็ได้จ๊ะลูก ”
อาเรเดลก็ทรงยอมอุ้มพระโอรสลงมา จากต้นไม้ใหญ่แต่โดยดี แม้ว่า นางจะโกรธอยู่มากก็ตาม
“ ส่งลูกน้อยมาให้พี่ด้วย ” เขากล่าวย้ำด้วยเสียงหนัก
นางก็ยกร่างบอบบางของเอลฟ์ตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนแกร่งของสามี
“อย่าหลงเชื่อแม่ให้มากนัก รู้ไหม? ” แล้วริมฝีปากบางก็วางจูบที่ขมับเล็กของบุตรชาย
แม้ว่าผู้เป็นบิดาจะลูบหลังและหอมแก้มนุ่มให้ โลมีออนได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น
...เรากลัวจังเลย...อดาจะต้องดุว่าท่านแม่อีกแน่...อีกแน่...
ท่านหญิงขาวได้ยังคงยืนนิ่งราวกับรูปปั้นเช่นนั้น ก่อนที่จะกล่าวว่า
“ ท่านอยากให้ลูกไปอยู่กับท่านก็แล้วแต่ท่านเองเถอะ ! ”
อาเรเดลก็หันหลังหนี แต่ว่ามือเรียวก็ถูกกุมไว้ พร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยว่า “ กลับบ้านของเรา ”
“ ข้ายังไม่อยากกลับ ! แล้วก็เลิกตามเราสองคนด้วย ! ”
เอโอลก็กล่าวลั่น “ พี่เป็นผู้ดูแลป่าแห่งนี้ ตราบใดที่พวกเจ้าสองคนเป็นลูกเมียข้า
ก็อย่าคิดนะว่า ข้าจะเลิกตามได้ง่ายๆ ที่สำคัญป่าแห่งนี้ ข้าได้ลงเวทไว้แล้ว เจ้าจะออกไปไม่ได้ เข้าใจไหม ? ”
ผู้เป็นภรรยาก็ต้องยอมให้เอโอลจูงมือเรียวของนางไว้ พร้อมกับอุ้มเอลฟ์น้อยวางบนบ่าแกร่งของตนเอง
ดวงหน้าเล็กบางน่าถนอมของโลมีออนมีริ้วรอยแห่งความกังวลใจเป็นครั้งแรก
ความคิดเห็น