คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : black & white ทำไมกันล่ะ ?
เออาเรนดิล : ทำไมอ่ะ ท่านน้า เออางงนะครับ ?
……………
“ ลุงซัลลี่ เออาขอถามหน่อย ? “
ลอร์ดแห่งตระกูลพิณก็ทำหน้าใจดี “ ขอรับ องค์ชายน้อย ”
“ ลุงว่า ทำไมท่านพ่อและท่านน้า จึงดูต่างกันนัก เหมือนสีดำกับสีขาว ”
“ ก็...เค้าไม่ใช่ญาติแท้ๆของกันและกันนี่นา ท่าน ” ซัลกันท์กล่าวเสียงเรียบ
“ แต่ท่านน้าก็คล้ายกับท่านแม่ เพียงแต่สีผมไม่เหมือนเท่านั้นแหละ ”
เออาเรนดิลนึกถึงสีผมทองแสนงามดุจแสงอาทิตย์ของท่านแม่อิดริล และผมสีดำเป็นเงาวับของท่านน้ามายกลิน
ซัลกันท์ก็แตะไหล่บางๆ ของเด็กชาย
“ แต่ข้าว่า ท่านเหมือนทูออร์ โดยเฉพาะสีผมและสีตาน่ะขอรับ ”
“ เออาเหมือนพ่อ เหรอ ? ” เด็กชายถาม
ใบหน้าขาวละมุนแย้มยิ้ม “ แล้วหนูจะเหมือนกับใครอีก ? ”
ลอร์ดซัลกันท์ก็หัวเราะ “ ก็ท่านแม่ของท่านงั้ย และก็ฝ่าบาททัวร์กอน ”
มือเล็กๆ ของเจ้าชายองค์น้อยก็ขีดเส้นบางๆ บนกระดาษ
“ แต่เออา อยากเหมือนท่านน้ามายกลินมากกว่านี่นา ”
“ เอ๊ะ ? ” ลอร์ดร่างอ้วนก็อึ้ง องค์ชายใหญ่ชอบทำหน้าเครียดจะตายไป...
“ ท่านน้าทั้งรูปงาม เท่ และดูดีที่สุด คล้ายเสด็จตา แต่น่ารักกว่าอีก ” เด็กชายกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู
“ หนูอยากเป็นแบบเดียวกับเขาราวกับพิมพ์เดียวกัน ”
ซัลกันท์ก็หยิบพิณของตนมาดีดเล่น “ ถ้าพระนางอาเรเดลได้ฟัง คงปลื้มไม่ใช่น้อย ”
“ ถ้าพูดตรงๆ นะ เออาจะเหมือนทั้งท่านพ่อและท่านน้าให้ได้ ”
เด็กชายวาดรูปเป็นวงกลม “ ไม่ซิ โตขึ้น หนูจะหล่อกว่าพวกเขา ผสมกันงั้ย ”
ดวงตาสีฟ้าสดใสของเออาเรนดิลสบกับคู่สีน้ำตาลที่อยู่บนหน้ากลมๆ ของท่านลอร์ด
แต่สายตาคมคายเวลามองกับน้ำเสียงหนักแน่น แบบนี้ ก็คล้ายกับขององค์ชายใหญ่นะ....
“ ดีแล้วล่ะ องค์ชายน้อยเออาเรนดิล ”
...............
แล้วเสียงฝีเท้า ที่วิ่งเร็วมาก ก็มาถึงห้องโถงที่พวกเขาอยู่
ลอร์ดซัลกันท์ก็เห็น...สีหน้าของเขาก็หายเผือดทันที และเขาก็ทำพิณร่วงตกพิ้นดังลั่น
“ องค์ชายใหญ่ ...พระภาคิไนยแห่งทัวร์กอน ”
" ท่านน้าจ๋า !! " เด็กชายอุทานออกมาโดยไม่ได้ทันสังเกตอะไรเลย
พรายหนุ่มตนนั้น มีรอยที่ถูกเปิดเสื้อ แต่เขาก็รีบกลัดกระดุมมาติด และจัดผ้าคลุมไหล่อีกครั้ง
" ท่านน้าทานคุกกี้กัน " เด็กน้อยกล่าวอ่อนหวาน และยกขนมชิ้นนั้นขึ้น
ทว่า มายกลินกลับไปคว้าที่คอเสื้อของลอร์ดอ้วนแทน " เจ้าซัลกันท์ "
" องค์ชายท่านมาได้ไง ข้าไม่.....แอ๊ก....." เขาจะหายใจไม่ออกแล้ว
ดวงตา เรียวคมของเจ้าชายพรายรูปงาม กลายเป็นสีดำเข้มเหมือนถ่านที่ถูกเพลิงไหม้
" เจ้าพาเออาออกมาเพื่อให้ทูออร์ล่วงเกินข้าใช่ไหม "
" กระหม่อม..ใช่..ฝ่าบาท ทูออร์เค้าอยากคุยกับท่านสองต่อสอง "
มายกลิน ตะคอกอย่างแรง " เจ้ายังเห็นข้า เป็นเจ้าชายของเจ้าอยู่หรือไม่ ห๊าาาา !!!! "
เด็กชายลูกครึ่งพรายก็มองด้วยสีหน้าตกใจ เขายังไม่เคยเห็นเวลาท่านน้ากริ้วแบบนี้...
" ท่านน้า โกรธลุงซัลลี่ทำไมล่ะ "
มายกลินก็หันไปที่เออาเรนดิล " อย่ายุ่ง เซลเล – ยอนโด//หลานของข้า "
*******
ทูออร์ก็วิ่งอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมหมวกเกราะประจำตัวมาด้วย เขาวิ่งอย่างร้อนรน และรู้สึกผิดในตัวเองอย่างมาก
" องค์ชายมายกลิน " ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง และหอบหายใจ เรียวขาแกร่งก็สั่น
และพรายหนุ่มก็ปลดคอของพรายแห่งตระกูลพิณออก ทำให้ซัลกันท์หอบเล็กน้อย
“ ท่านพ่อ มาแล้ว ” เออาเรนดิลจะวิ่ง ไปหา แต่มายกลินกลับห้ามไว้
“ หยุด เออา กลับไปนั่ง !! “
ทูออร์ก็ปรามว่า “ ท่าน....อย่าลงอารมณ์ใส่ลูกข้าสิ ! ”
พรายหนุ่มเรือนผมสีดำเย้ยหยัน " เจ้าคนทุเรศ คิดจะ ขอโทษข้างั้นเหรอ ?? "
" คุนดู ' นิน//องค์ชาย " ทูออร์ว่า " กระหม่อมไม่ได้เจตนา อารมณ์ของกระหม่อมมัน..."
มายกลิน ยืนนิ่ง ก่อนมาที่ชายหนุ่มอีกครั้ง " พูดแบบนี้ได้ ข้าจะให้เออาเรนดิลเห็นว่าใครควรเป็นพ่อของเค้า !! "
เด็กน้อยมองบิดาและ น้าชายอย่างกลัวๆ....ตกใจมาก...
ทูออร์ก็เห็นดวงตาสีนิล ที่เขาหลงรักนักหนาเป็นสีดำสนิท
“ ท่านอย่าพูดเช่นนี้ ต่อหน้าลูกข้า !! ”
“ กวานัวร์ – นานา และอดาทะเลาะกัน ” ดวงหน้าขาวอมชมพู เริ่มกลายเป็นสีซีด
มือเล็กๆ ก็วางขนมและกระดาษลง กระดาษแผ่นนั้นปลิวลงพิ้นหินอ่อน
แต่พรายหนุ่มก็ตรงไปจับไหล่ของเออาเรนดิล “ มิเรนยา อาร์ดามีเร ”
เขาเรียกอีกนามหนึ่งของเด็กชาย “ เจ้ารักพ่อของเจ้ามั้ย ? “
“ รักครับ “
“ แล้วเจ้ารักน้าของเจ้ามั้ย ? “
เออาเรนดิลก็กล่าวต่อ ใบหน้าเริ่มหวาดกลัว “ รักครับ “
“ ระหว่างพ่อกับน้า เจ้ารักใครมากกว่ากัน? “ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงขึ้น
“ หนูรัก หนูรักทั้งคู่ “ มายกลินจึงจับไหล่เล็กทั้งสองข้างแน่นขึ้น
แล้วเด็กน้อยก็รู้สึกว่าดวงตาของน้านั้นเป็นคมวับเหมือนมีดที่พร้อมจะบาดเขาอยู่แล้ว...
“ ข้าขอถามนะ เจ้าอยากได้ พ่อใหม่ หรือไม่ ? “
“ แต่เออามีพ่อทูออร์อยู่แล้วนะ“” เด็กน้อยตอบเช่นนี้
เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าจะมีพ่อสองคนพร้อมกันได้อย่างไร
แต่นั้น พรายหนุ่มจับจ้องดวงตาสีฟ้าใสของเออาเรนดิล
ดวงตาของทูออร์.....เหมือนกันเหลือเกินนะ...
เป็นแววแน่วแน่และคำกล่าวเช่นนี้ก็บันดาลโทสะ
“ ไอ้ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น !!” แล้วเขาก็ผลักหลานชายตกลงจากเก้าอี้โดยแรง
มันไม่เจ็บนักหรอก แต่ก็แรงพอที่ทำให้เด็กคนหนึ่งร้องไห้ได้....
ทูออร์ก็อุทานว่า “ ลูกพ่อ !!!! ”
“ ทิเทน- คุนดู !! “ ซัลกันท์ร้องดังลั่น และรีบไปกอดเออาเรนดิล ซึ่งร้องไห้ฮือๆ “ เป็นอะไรไหม “
มายกลินสะดุ้งในใจอย่างแรง เซลเล ยอนโด... น้าไม่ได้ตั้งใจ....
แต่เขาก็ถูกกระชากเสื้อ และโดนชายหนุ่มต่อยที่ริมฝีปากปาก
เขาก็สมควรโดนแบบนี้เหมือนกัน….
“ องค์ชายมายกลิน ท่านจะโกรธข้าอย่างไร ข้าไม่ว่าเลย แต่ทำไมท่านต้องไปลงที่เออาเรนดิลด้วย!! ”
มายกลินลูบเรียวปากของตัวเองเริ่มมีเลือด “ ทีเจ้าก็ดูถูกพ่อข้า ข้าไม่ยอม ”
“ ใครว่าใครก่อน กันแน่ !!! ” ทูออร์...ข้าผิดเอง…
ชายหนุ่มผมทองเขย่าไหล่บางของเขา
“ ข้าไม่ปล่อยใครที่ทำร้ายลูกเมียข้าได้หรอกนะ องค์ชาย ”
เขากล่าวย้ำ “ อิดริลคือเมียข้า และเออาเรนดิลคือลูกแท้ๆ ของข้าเท่านั้น !! ”
“ ข้าไม่สนเจ้า และข้าจะไม่....ไม่ซิ...ข้าเกลียดเจ้า !!! เกลียดเจ้าได้ยินไหม!!!! ”
ทูออร์สะดุ้งในวาทะของเจ้าชาย จึงยอมปล่อยเขาออก มายกลินรู้สึกว่าเริ่มมีน้ำตาซึม
“ เจ้าพรากพี่หญิงอิดริลไปจากข้า และเจ้าจะพรากเด็กที่ข้ารักเหมือนลูกอีก
เออาเรนดิลต้องเป็นเจ้าชายเอลฟ์โนลดอร์ที่เหมือนข้าทุกอย่าง เค้าจะต้องไม่ตาย ไม่ตายอย่างเช่นมนุษย์เด็ดขาด !! “
ซัลกันท์พยายามปิดเรียวหูแหลมของเออาเรนดิล แต่เด็กชายก็ได้ยินหมดทุกคำ
.....ท่านน้าเกลียดท่านพ่อ เพราะเออาใช่ไหม ?? เพราะหนูคนเดียวซินะ...น้ำตาไหลไม่หยุด
“ ท่านทั้งคู่ เลิกทะเลาะกันซะที !! ”
“ อย่ายุ่ง เจ้าเอลฟ์ตัวกวน !! ” มายกลินด่าใส่ สายตาคมเกรียบ ทำให้ซัลกันท์ถึงกับค้าง
เขาจึงปล่อยร่างเล็กๆ ในอ้อมแขนและเด็กน้อยก็สะบัดตัว วิ่งหนีร้องไห้ออกไปจากห้อง.....” องค์ชายน้อย !! “
“ เออาเรนดิล อาร์ดามีเร !! “ ชายทั้งสองร้องพร้อมกัน แต่เด็กน้อยหายไปจากระเบียงพ้นสายตาของทั้งคู่......
ความคิดเห็น