คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : black & white yaoi การวิวาทของเรา
ตัดบทมาที่เจ้าชายเออาเรนดิล และซัลกันท์ ลอร์ดแห่งตระกูลพิณก่อนนะครับ
เออาเรนดิล จะเรียกตานั่นว่า ลุงซัลลี่ เรียกแบบง่ายๆ
ไม่ต้องห่วงไม่มีการพรากผู้เยาว์ หลานข้า ใครอย่าแตะ !!!
------------------------
เออาเรนดิล ถูกพากลับเข้ามาในวัง โดยไม่รู้ว่า ท่านพ่อและท่านน้าเป็นเช่นไร
เด็กน้อย บุตรชายของทูออร์ ก็นั่งเล่นอยู่บนโซฟา ขณะที่ลุงซัลกันท์หยิบคุกกี้ที่ตัวเอง
ทำใส่จานสีเหลืองเบ้อเริ่มมาวางบนโต๊ะไม้มะฮออกกานีตรงด้านหน้าของเขา
“ องค์ชายน้อย เสวยซิ “ เออาเรนดิลยิ้ม แล้วหยิบขนมนั้น เข้าปาก “ หวานไปหน่อยนะครับ “
“ ก็ขนมนี่นา องค์ชายเออา “ เขาก็หยิบเข้าปากตนเอง “ อั้มๆ ฝีมือของข้าไม่ตกเลย ”
เออาเรนดิลก็กินแค่สองสามชิ้น จึงหยุดโดยพลัน
“ องค์ชายน้อย ทำไมไม่เหวยล่ะ “ เขายังเคี้ยวกรุบๆ แล้วเช็ดปากของตัวเอง
เออาเรนดิลก็มองเห็นกระดาษ และจานสีที่โต๊ะข้างๆ
“ ลุงซัลลี่ “ เด็กน้อยกล่าวอย่างหวานๆ “ หนูขอวาดรูปเล่นได้ไหม ? ”
พรายหน้าอ้วนก็กล่าวต่อ “ ท่านยังไม่ตอบข้านะ ว่าเหตุใด จึงไม่เหวย ขนมให้หมด
ท่านเป็นเด็กกินง่าย อยู่ง่ายนี่นา ”
เออาเรนดิลก็ขยับตัว “ เออา จะรอท่านพ่อ และท่านน้ามายกลิน ”
ลอร์ดแห่งตระกูลพิณ ก็เมินหน้า เฮ่ออ ท่านน้าของท่านก็คงจะ...สวีทหวานอยู่...
“ หนูขอเล่นวาดรูปได้ไหม ระหว่างรอ ”
“ ก็ได้ พะย่ะค่ะ “ เออาเรนดิลจึงไปหยิบกระดาษสีขาว และดินสอ เด็กชายยังไม่กล้าใช้จานสี
เพราะกลัวมันเลอะเทอะ มือเรียวเล็ก ถือกระดาษขาว และเขาก็จ้องที่สีดำของแท่งไม้
......สีขาว เหมือนสีชุดเกราะของอดา แต่กวานัวร์ – นานา ใช้สีดำตลอดเลยเหรอ ??.....
ซัลกันท์เห็นเด็กชายยืนอึ้ง ก็เรียกทัก แต่เออาเรนดิลก็หันมา
“ ลุงซัลลี่ เออาขอถามหน่อยได้ไหม? ”
..........................
เอาล่ะ ฉากของมายกลินบ้างล่ะ ระวังเครียดนิดๆ >_<
“ ไอย เบเลน ‘ นิน // คนงามของข้า ” ทูออร์กล่าว และริมฝีปากก็โน้มลงมาแต่ว่า...
เจ้าชายพรายหนุ่มก็ผลักใบหน้าหยาบกร้านของเขาออก
“ องค์ชาย !! ”
“ เราทำอย่างนี้ อีกไม่ได้ ข้าไม่เอา “ เจ้าชายหนุ่มร้อง และเดินหนี ห่างไปสองก้าว
“ ทูออร์ เจ้าเป็นพ่อคนแล้วนะ ”
“ แต่ข้าก็อดใจทำแบบนี้กับท่านไม่ได้ มายกลินที่รัก ”
พรายหนุ่มก็กัดฟันกรอด “ เจ้าเป็นสามีของพี่หญิง ข้าไม่ต้องการได้ชื่อว่าเป็น น้อย ของเจ้า ”
“ แต่ข้า รัก ท่าน องค์ชาย ข้ารักท่านจริงๆ นะ ” ใบหน้าแกร่งของทูออร์ก้มลงมองพิ้นหญ้า
“ แม้เราจะมีสัมพันธ์ทางกายกันครั้งสุดท้าย ก่อนข้าแต่งงาน แต่ข้าก็ลืมมันไม่ได้จริงๆ ”
ชายหนุ่มเริ่มโวยวาย
“ เจ้าได้หัวใจทั้งดวงของนางไปแล้ว ข้าไม่ต้องการทำลายความรักของเจ้าและนางนะ ”
มายกลินกล่าวยังยืนนิ่ง ริมฝีปากบางเม้มหนัก “ และข้าก็เห็นแก่เออาเรนดิล ”
“ ใช่ซิ องค์ชาย ท่านรักแต่ลูกชายข้า แต่ท่านไม่เคยที่จะรักข้าจริงๆ เท่าที่ข้ารักท่านเลย ”
ดวงตาสีครามอมเทาแสนเข้มแต่เป็นประกาย สบกับสีฟ้าแข็งกร้าว
“ ข้าเคยพูดไว้ไม่ใช่เหรอ ทูออร์ เมื่อเจ้าชราและตายเมื่อใด เออาเรนดิลจะต้องเป็นลูกข้า !! ”
ชายหนุ่มก็เริ่มขุ่นเคือง ใบหน้าคมสันแดงก่ำ
“ ท่านแย่งเขาไปจากข้าไม่ได้หรอก อย่างดีท่านก็ได้เป็นแค่ น้าชายที่รัก ของลูก
ข้าเป็นพ่อบังเกิดเกล้า ท่านต้องเข้าใจหัวใจของคนเป็นพ่อซิ ”
................ทำไมข้า จะไม่เข้าใจ ข้าสิที่ไม่ได้พบกับท่านพ่อของข้า นานมากแล้ว......
มายกลินจึงโต้กลับ และกำมือคู่งามไว้แน่น
" เจ้า ...ก็รู้นี่ว่า ข้าเข้าใจดี ว่าการพลัดพรากจากพ่อมา มันเจ็บปวดแค่ไหน ? ”
“ พระนางอาเรเดลบอกว่า ท่านเอโอลดาร์กเอลฟ์ บิดาท่านใจร้ายกับท่านและนาง
จึงต้องหนีกลับมานครกอนโดลินต่างหาก ”
พรายหนุ่มนึกถึงใบหน้าดุดัน และหม่นหมองของอดาได้ดี....
“ อย่ายุ่งได้ไหม ! เรื่องของข้า ข้าจะบอกอะไรนะ ใช่ เจ้าเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เกิด
จะมาเข้าใจอะไรกับที่พรากจากท่านพ่อไป ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิต ”
พรายหนุ่มก็ยืนกอดอก พยายามเถียงไม่กลับ “ เพราะพ่อของเจ้าตายไปก่อนที่เจ้าเกิด ข้าคิดว่าจะไม่มีมนุษย์หน้าไหนมาที่นี้อีก
แต่ชะตาของเหล่าเทพวาลาร์ ก็เล่นตลกใส่ ข้า ให้บุตรแห่งฮูออร์ ชาวมนุษย์ที่ตกต่ำ
มาได้กับเจ้าหญิงเอลฟ์ผู้โสภาที่สุดแห่งนครกอนโดลิน และมีใจกับอนุชาของนางด้วย มันน่าอัปยศที่สุด !! ”
ขณะนั้น ทูออร์ก็เริ่มเกิดอารมณ์โทสะ ริมฝีปากหนาก็พลั้งด้วยอารมณ์
“ ท่านก็เป็นแค่ลูกของดาร์กเอลฟ์ ที่รังเกียจแสงตะวันอันเรืองรองแห่งพระผู้เป็นเจ้า
และเป็นลูกที่ไม่ได้เกิดจากการสมรสที่ถูกต้อง เฮอะ.... ถ้าท่านไม่ได้รับความงดงามของท่านหญิงขาว เศวตนารีมาเช่นนี้ ก็น่าสมเพชไม่ใช่น้อย ”
และเพลิงความโกรธก็จุดแตก กำหมัดของเจ้าชายพรายก็ปะทะหน้าของทูออร์
“ โอ๊ยยยย !! ” เขาร้องลั่น ชายหนุ่มลูบใบหน้าที่ถูกชกตัวเอง
“ ข้าเกลียดวาจาเช่นนี้ มรรตักชน ” แต่เขาก็ไม่ทันระวัง จึงโดนกอดรัดอีกครั้ง
และริมฝีปากร้อนก็เข้าที่ซอกคอขาว
“ ปล่อย นะ ปล่อย !! ” มายกลินรู้สึกว่าเสื้อทูนิคของตนนั้น เริ่มหลุดรุ่ย
และดวงตาสีฟ้าของชายหนุ่ม ก็เริ่มมีประกายร้อนเร่า เมื่อเห็นไหล่ขาวงามผุดผ่องพ้นจากเนื้อผ้า
เขาจึงจูบและกัดมันอย่างแรง “ ถ้าข้าทำแบบนี้ ท่านจะได้ชื่นใจงั้ย ”
“ โอ้ย ! หยุดนะ “ คราวนี้มายกลินผลักไหล่แกร่งจนทูออร์ กระเด็น ชนกับต้นเบิร์ช และใบไม้ร่วงลงมา
“ องค์ชาย.... ” และพรายหนุ่มนั้นก็วิ่งหนีไปแล้ว เขาก็รู้สึกว่าผิดขึ้นมาทันที
.................
โอเค ขอบอกเลยนะ เจ้าทูออร์ มันไม่รู้จักพ่อแม่ของมันเลย แต่ข้าก็รู้จักพ่อและลุงของมัน
แน่นอน ข้าเป็นพรายหรือเอลฟ์นั้นแหละ แก่กว่ามัน ตั้งร้อยกว่าปีนะ
...ชกจูบแบบนี้ชอบไหม ถ้าชอบก็อ่านต่อนะขอรับ ^^
** ไอ เบเลนิน ( Ai Bele ‘ nin ) แปลว่า คนงามของข้า นั่นเอง
ความคิดเห็น