คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : black & white yaoi เริ่มเรื่องครับ
..................
เจ้าชายพรายหนุ่มโนลดอร์นามว่า มายกลิน กำลังถอนใจเล็กน้อย ขณะที่ตัวเองก็กำลังยืนใต้ต้นไม้ ต้นนั้นคือต้นเบิร์ชที่ค่อนข้างสูงมากทีเดียว
แผ่นหลังแกร่งพิงลำต้น และมองดูหลานชายตัวน้อยวิ่งเล่น เรือนผมสีทองปลิวสะบัดตามสาบลมที่พัดมา
“ กวานัวร์ – นานา ” เออาเรนดิลโบกมือเล็กๆให้กับเขา
มายกลินก็โบกมือรับ รอยยิ้มของหลานชายทำให้เขามีความสุขเสมอ เขาจึงยิ้มตอบ
พรายหนุ่มก็กลับมายืนกอดอีกครั้ง ท่าทางสง่างามนี้ ทำให้ชายหนุ่มอีกคนและสหายนั้น
ที่เดินมานั้น...ต้องหยุดการเดินทันที….
...............
“ องค์ชายน้อย น่ารักที่สุด ^^ ” พรายหนุ่มร่างอ้วน ผมสีน้ำตาลเชลนัท หน้าตาอวบนิดหน่อย
เขาก็ถือ ....พิณทอง... ทำท่าจะร้องเพลง แต่ข้อมือแกร่งก็ห้ามไว้ทัน
“ เดี๋ยวก่อน ลอร์ดซัลกันท์ ข้าจะมีแผนอยากให้ท่านช่วย ”
“ เอ๋ !! แผนอะไร ท่านลอร์ดทูออร์ ” พรายซัลกันท์ถาม สีหน้าดูงงๆ
ชายหนุ่มหน้าคมแตะบ่าหนาของสหายและซุบซิบ จนลอร์ดตระกูลพิณพรายหัวร่อ
“ ท่านเนี่ย ร้ายจริงๆ ระวังองค์หญิงอิดริลมาแล้วกัน ”
...............
เจ้าชายพรายหนุ่มเงยหน้ามองแสงแดดที่มากระทบค่าคบ และได้ยินเสียงฝีเท้าดังก้อง
ดวงตาสีครามอมเทาหากดูให้แน่แล้วจะเป็นสีดำนิทก็เห็นชายผมทองเข้มร่างล่ำสัน ใบหน้าคร้ามเข้มด้วยเคราที่อยู่รอบๆเรียวคาง เขาอยู่ในชุดเกราะอ่อนสีเทาอันดูสง่างามต่างจากตัวเขาซะจริงเลย
“ มารา อารูเร คูนดู ‘ นิน // อรุณสวัสดิ์ องค์ชายของข้า ” เขากล่าว และถอดหมวกเกราะออก
ใบหน้าที่หล่อเหลาล้อมรอบด้วยผมสีทองหยักศกก็จ้องมองที่มายกลิน
“ มารา อารูเร // อรุณสวัสดิ์ ”
พรายหนุ่มทักทายตอบ แต่ก็ไม่หันไปมองชายหนุ่มนามว่า ทูออร์ เลย
“ องค์ชาย ทำไมท่านไม่วิ่งเล่นกับตาหนูล่ะ ” เสียงเคร่งขรึมเล็กน้อยของชายหนุ่ม
หันหน้ามาที่ทูออร์อีกครั้ง “ ข้าไม่ใช่เด็กน้อยซะหน่อย ”
เขาตอบเสียงขรึมและเม้มริมฝีปากบาง....เจ้าบ้าเนี่ย....
ชายหนุ่มก็ก้าวเท้าเข้ามา “ ท่านเป็นน้าของลูกข้า และท่านก็สนิทกับเขาไม่ใช่เหรอ ”
มือแกร่ง ค่อนข้างหยาบแอบลูบปลายผมสีดำที่ปล่อยยาวไว้....ผ้าแพรสีนิลตระการ...
“ ข้ารักเออาเรนดิล เพราะเขาเป็นหลานชายของเสด็จลุง เช่นเดียวกับข้า ”
เจ้าชายหนุ่มหันตัวไปด้านข้าง.....รู้สึกหวั่นใจพิกล.....
แต่ทูออร์ก็ยิ้มกริ่ม “ มายกลิน ถ้าวันนี้ ข้าขอคุยกับท่านดีๆ ท่านไม่น่าว่าข้าหรอกนะ ”
เมื่อเออาเรนดิลเห็นชายที่เป็นบิดา ยืนที่เดียวกันก็รีบวิ่งไปหา “ อดาของเออา ”
ทูออร์ก็คว้าร่างน้อยมาอุ้ม และหอมแก้มแดงระเรื่อของบุตรชาย “ เหนื่อยปล่าว ลูกจ๋า ”
เออาเรนดิลก็หัวเราะคิกๆ และโอบรอบคอแกร่งของท่านพ่อ “ ไม่เหนื่อยครับ ”
เจ้าชายหนุ่มเห็นภาพบาดตาแบบนี้ ก็รู้สึกรำคาญนัก ....เออาเรนดิล ควรเป็นลูกข้านะ...
แล้วก็เห็นลอร์ดซัลกันท์เดินตามมา “ องค์ชายมายกลิน “
เอลฟ์ร่างอ้วนผู้นั้นโค้งคำนับแล้ว ก็มายืนข้างบุรุษหนุ่มทูออร์
“ องค์ชายน้อยเออาเรนดิล ” เขากล่าว “ อยากไปทานขนมไหม ? ”
ด้วยความไร้เดียงสาประกอบกับลอร์ดร่างอ้วนท่านนี้ก็ใจดีกับเขา
เออาเรนดิลก็อ้าแขนมาที่ลอร์ดซัลกันท์
“ อยากครับ ท่านลอร์ด “ มายกลินก็หรี่ตา สองคนนี้มาแปลก แต่ข้าก็ยังยืนข้างต้นไม้อยู่ดี
“ เออาเรนดิลไปกับลุงซัลกันท์นะลูก ” ชายหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ดี
และส่งให้บุตรชายให้กับเอลฟ์แห่งตระกูลพิณไป
“ แล้วอดากับท่านน้าล่ะ ? “
ซัลกันท์ก็เอ่ยว่า “ เราไปกินกันก่อนมด จะขึ้นขนมนะ องค์ชายน้อย ”
แล้วเด็กน้อยฮาล์ฟเอลฟ์ก็โดนท่านลอร์ดนั้นอุ้มไปทันที....
.........................
เมื่อลูกชายตัวน้อยไม่อยู่แบบนี้ ค่อยโล่งหน่อย....
ดวงตาสีฟ้ามองร่างเพรียวบาง แต่แข็งแรงในชุดสีดำเข้ม
“ เจ้าจะคุยกับข้าเรื่องอะไร “ มายกลินถาม
ชายหนุ่มก็ขยับตัวเข้าใกล้ “ อยู่เล่นกับท่านเป็นการส่วนตัวเล็กน้อย องค์ชายใหญ่ “
พรายหนุ่มเริ่มหน้าแดง มือแกร่งคู่นั้นรั้งเขาไว้กับต้นไม้ “ ข้าขอเจ้า อย่าทำอะไรที่นี่ ! ”
ลมหายใจอุ่นๆ เริ่มมาประที่ข้างดวงหน้า และริมฝีปากหนาก็มาตามทาบที่เนื้อเรียวของแก้ม
“ หอมจังเลย ท่าน...เนี่ย ” ทูออร์โอบร่างตรงหน้าไว้แน่น จนเขาแทบหายใจไม่ออก
มายกลินก็ทำตัวขลุกขลัก “ ข้าไม่เล่นกับเจ้า ข้าจะไปหาเออาเรนดิล ”
ชายหนุ่มหน้าเข้มหัวเราะฮึๆ “ ลูกข้า ท่านไม่ต้องห่วงเขาหรอก ”
และดวงหน้าคมคายของเจ้าชายหนุ่มก็ถูกเชยขึ้น “ ไอย..เบเลน ‘นิน // โอ้...คนงามของข้า ”
มายกลินก็ยิ่งรับไม่ได้....
ความคิดเห็น