คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายแดนนครลับแล
ตอนที่ 1 ชายแดนนครลับแล
ยามแสงสุริยาใกล้จะลาลับขอบฟ้า และที่งดงามที่สุดก็คงจะเป็นยามดวงอาทิตย์สีทองประกายตรงเหลี่ยม
หุบเขาเอโครริอัธ ซึ่งเป็นหุบเขาวงแหวนสีขาวที่กั้นนครกอนโดลินอันงดงามที่สุดในฮิเธอร์แลนด์
ออกจากโลกภายนอก ซึ่งนั้นใครจะทราบได้เล่า...ว่าจอมมารทมิฬมอร์กอธ ศัตรูร้ายแห่งเหล่า
พรายและมนุษย์กำลังจดจ้องมายังที่แห่งนี้มากเป็นพิเศษ เพราะว่าความหวังสุดท้ายแห่งเหล่าบุตร
แห่งพระเป็นเจ้าอิลูวาทาร์จะถือกำเนิดที่นี้...
ท่ามกลางแมกไม้สีเข้ม ร่างอิดโรยหนึ่งกำลังคลานมาเกาะใบไม้แห้งกรอบ
มือบางแห้งดูราวกับแมงมุมตัวใหญ่ที่ตามไต่เพื่อเอาชีวิตรอด บนแผ่นหลังที่เคยเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อได้รูป
กลับมีรอยเฆี่ยนตีที่น่าจะมาจากแส้ หากมันเป็นรอยแส้ที่ประหลาดนัก เพราะมันเป็นรอยที่ตีเป็นตาราง
ทั่วหลังของร่างนี้...เขากำลังจะไม่รอดใช่ไหม ? สายตาที่เล้นรอดจากปอยผมสีขาวหม่นพยายามหาแสงสว่าง
แสงสีทองผ่านเข้ามายังนัยน์ตาเพียงเสี้ยวเดียว เปลือกตาที่ช้ำจัดก็ต้องหลุบลง....
ร่างสูงโปร่งแกมล่ำสันของพรายหนุ่มในชุดทูนิคสีรัตติกาลขับอาชาร่างใหญ่มายังชายป่าด้านทิศเหนือ
เพื่อหาสินแร่ใหม่ๆ เพิ่มเติม สายตาของเขามองไปยังหมู่ไม้ของต้นสนที่ยาวเป็นทิวแถว
“ พระองค์ชายจะเสด็จออกมาเช่นนี้ มันจะขัดพระบัญชาขององค์ทัวร์กอน ”
พรายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกกล่าว เมื่อตนเองตามบุรุษผู้นี้มา
“ ไม่เป็นไรหรอก แนร์ธิล เช้าวันพรุ่งนี้ ข้าก็กลับแล้ว ”
ริมฝีปากบางได้รูปดังคันศรแห่งเทพโอโรเม วาลาร์ผู้ทรงปราบเหล่าปีศาจร้ายและนำทางแก่ชาวเอลดาร์ทั้งปวง
ฉายรอยยิ้มจางๆ ให้กับผู้ติดตามของตน มือแกร่งจะชักบังเหียนให้กับอาชาสีดำที่ตนนั่งอยู่บนหลัง
“ องค์ชายมายกลิน ช่วงนี้อารมณ์ดีนัก ”
พรายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผมสีดำสนิทอีกคนหนึ่งเอ่ย ใบหน้างามสง่าก็ปรากฏรอยยิ้มเช่นกัน
“ พี่เทลเป ก็ข้ากำลังหาสินแร่ใหม่ๆ ไปพัฒนางานช่างของเรา ที่สำคัญ เออาก็รบเร้าข้าด้วย ”
ผู้ถุกเรียกนามว่า “ เทลเป ” ก็หัวเราะ “ เจ้านี้มันน้าติดหลานจริงๆ ”
พรายหนุ่มผู้อ่อนเยาว์กว่าก็นึกถึงบทสนทนาของตนและหลานชาย...เออาเรนดิล...
“ กวานัวร์ – นานา หนูอยากได้ดาบเร็วๆ ” มือเล็กทั้งสองข้างดึงมือขวาของมายหลินไปมา
พรายหนุ่มก็โอนอ่อนผ่อนตาม และเอ่ยว่า “ น้าจะไปหาสินแร่ใหม่ เจ้าต้องรอหน่อยนะ ”
“ เออาอยากตามท่านไปด้วย จะได้เก่งเหมือนท่าน ”
เด็กชายผมสีทองสลวยพูดแล้ว จะหันไปหาเจ้าตุ่นพูดได้ผู้เป็นสหายรัก
“ โนลปาจะตามท่านน้าไปหรือเปล่า ? ”
ตุ่นร่างใหญ่สีดำท้ายสะเอวของตน แล้วตอบว่า “ โนลอยู่กับเออาเรนดิลดีกว่า เนอะ ! นายน้อยมายกลิน
เอ้ย ! องค์ชายมายกลิน โนลอยากอ่านหนังสือกับเขา ”
มือเรียวได้รูปก็โอบร่างกลมป้อม แต่ว่าก็กำลังเติบโตขึ้นของหลานชาย และตอบกระหม่อมของเจ้าตุ่นเบาๆ
“ น้ารู้ดี เออา น้าจะสร้างอาวุธที่ยอดเยี่ยมไม่แพ้ของเสด็จลุงทัวร์กอน และพี่หญิงอิดริลให้เจ้า
แถมมันจะดีกว่าของพ่อเจ้าแน่นอน ! ”
“ ขอบพระทัย ท่านน้ามายกลิน ” ริมฝีปากนุ่มของเด็กชายก็หอมโหนกแก้มสูงของอีกฝ่าย
พรายหนุ่มยังแตะตรงที่หลานชายหอมให้เหมือนกับอยู่ในความฝัน
ก่อนที่จะรู้สึกเสียงครือที่ไม่คุ้นเคย แถมเสียงเรียกลั่นของพรายหนุ่มผู้ช่วยอีกด้วย
“ องค์ชายมายกลินมีอะไรอยู่ตรงพุ่มไม้นั้นขอรับ ”
นิ้วเรียวยาวของพรายหนุ่มชี้ไปยังตรงมุมของพฤกษาที่ดูรกตาจนไม่น่าเข้าใกล้
“ นั้นอะไรเหรอ มีรี ? ”
ทันใดนั้น พรายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายฝาแฝดของมีรีก็ขัดแทน “ น้องข้าเฟอะฟะหรือเปล่าเนี่ย ? ”
“ ข้าไม่ได้หูฟาดนะ ทีรี ”
ลอร์ดหนุ่มเทลเปก็ให้ประหลาดใจเช่นกันจึงรั้งอาชาสีน้ำตาลของตนให้หยุดเดิน
ขณะที่เจ้าชายพรายกระโดดลงจากเจ้าหนุ่มของตน และเตรียวคว้าดาบจากฝัก
“ ข้าว่าเราทุกคนเตรียมดาบออกมา ถ้ามันเป็นทาสของเจ้าปีศาจก็สังหารมันได้ ”
ลอร์ดหนุ่มแห่งสกุลนรานิลรตน์ที่เจ้าชายองค์นี้กำกับกรมอยู่ต่างก็น้อมรับคำสั่ง
สำหรับมายกลินผู้ไม่เคยกลัวสิ่งใดในแผ่นดินทั้งนั้น...ถ้าจะแพ้ก็คงเป็นเรื่องความรักเท่านั้น
ร่างสูงโปร่งก็ได้ยินเสียงครือจากพุ่มไม้นั้น จึงใช้คมดาบโลหะคู่กายตัดอุปสรรคนั้นคือพงไม้ออกไป
แล้วดวงตาสีนิลประกายก็ต้องเบิกโพลง เมื่อพบกับร่างที่นอนนิ่งตรงหน้า...
ร่างเปลือยท่อนบน หากยังมีผ้าเตี่ยวคาดเอวไว้ เรือนผมสีขาวหม่นรุกรัง และมีผิวกายสีเดียวกับพิ้นดิน
...เขาเป็นดาร์กเอลฟ์...ดาร์กเอลฟ์...ที่กำลังจะตาย...
“ พี่เทลเป ! แนร์ธิล ! พวกเจ้ามานี้เร็วเข้า ”
มายกลินรีบก้าวไปตรวจร่างของพรายที่นอนทอดนิ่งนั้น มือเรียวแกร่งวางบนหลัง
“ เจ้าเป็นใคร ? ”
หากร่างสูงนั้นกลับไม่มีการตอบโต้ พรายหนุ่มจึงผลักร่างนั้นขึ้นมาจากกองใบไม้
ดาร์กเอลฟ์หรือเอลฟ์มืดโดยทั่วไปจะไม่สง่างามเท่ากับเอลดาร์ผิวขาวหรือเป็นเอลฟ์ชั้นสูงนั้นเอง
หากพรายมืดตนนี้กลับมีใบหน้าที่คมสัน เรียวคางก็ได้ส่วน คิ้วและขนตาก็เป็นเฉดเดียวกับสีผม
แล้วเจ้าชายพรายก็พยายามถามอีกครั้ง “ เจ้าเป็นใคร เจ้าห้ามตายเด็ดขาด เอลฟ์แปลกหน้า
ห้ามตายเด็ดขาด ”
แล้วพรายผู้บาดเจ็บสาหัสก็รู้สึกว่ามีคนมาสัมผัสตนเองจึงทำตามสัญาชาตญาณของตน
ด้วยการค่อยๆ เปิดเปลือกตาของตน...ภาพที่พร่ามัวค่อยๆชัดเจนขึ้น...
หากภาพที่เขาเห็นช่างงดงามเหลือเกินคือ พราย ไม่ซิ เทพบุตรมาหาข้า ใบหน้างดงามเป็นสีขาว
และดวงตาที่เปล่งประกายงามจรัส หากดูคมกริบดังพญาอินทรีกำลังสบกับของตน...
แสงเรื่อๆจากร่างสูงก็เหมือนจะช่วยเยียวยาเขามากทีเดียว....
ขณะที่เจ้าชายพรายก็รู้สึกประหลาดกับดาร์ฟเอลฟ์ที่บาดเจ็บผู้นี้ ทำไม เขาช่างดูคุ้นเคย
และดูแปลกตา ...เพราะเขามีรูปลักษณ์ที่คล้ายคลึงกับท่านพ่อของข้างั้นหรือ?
แต่ว่าดวงตาคู่นั้นมันกลับเป็นสีแดง...สีที่ดูน่าสะพรึง
แล้วร่างนั้นก็หมดสติไปอีกครั้ง มายกลินจึงต้องรีบพยุงชายแปลกหน้าผู้นี้ขึ้นจากพิ้น
“ กลับกอนโดลินเร็วเข้า พาเจ้าดาร์กเอลฟ์นี้ไปรักษาด่วนเลย ”
...แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหมอนี้ ถูกพวกออร์คร้ายตามสังหารมางั้นหรือไงนะ ?...
ฝีเท้าแบบพรายโนลดอร์ก็พาร่างนั้นให้ขึ้นอาชาสีดำของตน ท่ามกลางตวามตกใจของเหล่าบรุษผู้ติดตาม
_*_*_*_*_*_
ฮ่าๆ หนูกลินเก็บอะไรตกได้เนี่ย จะเอาเอลฟ์แห้งๆ ไปให้เออาแทนดาบเหรอ >///< ?
ไรเตอร์กำลังเหนื่อยมากๆ แต่ยังมีอารมณ์จิ้นนะ ใครอยากรู้เรื่องดาร์กเอลฟ์ไปอ่านเรื่อง
สมัยหนูกลินยังเด็กๆ ได้นะครับ ^^// ตามนี้ ลอร์ดน้อยแห่งพนานันเอลม็อธ
ความคิดเห็น