คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การปรากฏกายของพูรุ
วันสงกรานต์วันแรกผ่านพ้นไป แต่ก็ยังมี อีก 2 วันที่เหลือให้ไอ้อาร์ตแจกน้ำเค็มฟรีๆ แถมลูกถีบกับเอนไซม์ ( แน่นอนว่า เราก็ยังอยู่ที่อยุธยา ค้างบ้านเกิดพี่เซ่ ) แล้วผมก็ต้องติดสอยห้อยตามไปด้วยทุกครั้ง แต่คราวนี้ แซนด์มาลงเล่นด้วย แต่เฮียเจไดก็ยังคงเป็นคนขับเหมือนเดิม
แต่ไอ้วันสุดท้าย ฝนดันตกลงมากลางแจ้ง ไอ้อาร์ตไม่พอใจใหญ่ เพราะมันหนาว แถมยังบ่นว่า ' อย่างงี้ไอ้พวกที่มันอยู่ในร่มมันก็ไม่เปียกอ่ะดิ ขี้โกงว่ะ ' บ่นไปฮึดฮัดไปแล้วพอรถขับผ่าน ป้ายรถเมล์ ที่มีกันสาดกันฝนอยู่ มันก็เลยสาดน้ำเข้าไปด้วยความหมั่นไส้ ที่ท้องฟ้าลำเอียงไม่ทำให้คนในร่มเปียกด้วย ทำให้คนในนั้นเปียกซกอยู่ 1 ราย ผู้ชายคนนั้น จามฮัดชิ้วๆใหญ่เลย ………..
ผมไม่รู้นะครับว่า กฎแห่งกรรมมันมีจริงรึป่าว แต่ วันนั้นกลับไป ไอ้อาร์ตเป็นไข้เลย อาจจะเพราะอากาศหนาว จากฝนตกในฤดูร้อน ที่ผมรู้ก็เพราะว่าคุณน้าพิทยาโทรมาบอกผมตอน 3 ทุ่มกว่าๆ ให้ผมไปดูแลให้หน่อย เพราะว่า ติดธุระที่ศูนย์วิจัย แล้วเฮียเจได ก็ไปไหนไม่รู้กับแซนด์ ปล่อยสาวน้อยน่าสงสารนอนซมที่บ้านอยู่คนเดียว …….นี่ผมกลายเป็นคนของครอบครัวนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ในใจผมก็เป็นห่วงอยู่นิดหน่อย ก็เลยเร่งรีบเหยียบคันเร่งมาด้วยความเร็ว 160 พอประมาณ ..... พอมาถึง คุณน้าก็ หายตัวจ้อย...ไปแล้ว
นี่คิดจะให้ผมดูแลไอ้อาร์ตคนเดียวรึไงวะ อันตรายพอดูอยู่นา.... อืม.... แต่มันก็อยู่บ้านคนเดียวซะด้วย เกิดตายเพราะชักขึ้นมา จะว่ายังไงล่ะเนี่ย.....ง่ายๆ จัดงานศพซิครับ .......................เฮ้ย !!! ไม่ใช่ความคิดผมนะ
" อื้อ...หนาวอ่า.... ---*--- "
" ห๊า? หนาวหรอ " ผมเห็นอาร์ตตัวสั่นเหมือนหมาโดนจับอาบน้ำ เลยหยิบผ้าห่มไปคลุมตัว แต่มันกลับตอบแทนบุญคุณผมด้วยการปัดผ้าห่มออก
" ไอ้บ้า....แง้.....ร้อนนะเว้ย ร้อนอ่า... ---*--- "
มันจะเอายังไงวะเนี่ย เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว นี่มันอาการ ไข้จับสั่นชัดๆ ผมลองเอามือแตะหน้าผากมันดู ก็ ค้นพบว่า อุณหภูมิในร่างกายของไอ้อาร์ตไม่เท่ากับผม ผิดมนุษย์มนา ....เอ๊ย! ถ้าจะพูดให้ไม่งง ต้องบอกว่า ตัวมันร้อนมากต่างหาก
แล้วไอ้อาร์ตก็ คราง อื้อ อื้อๆ ใหญ่เลย คงทรมานน่าดู เฮ้อ..... เอาก็เอาวะ คืนนี้คงต้องลงทุนอดนอน เฝ้าไข้กันทั้งคืนล่ะนะ ถ้าจะไปหาหมอเวลานี้ ก็คงไม่มีคลินิกไหนเปิดรอหรอกนะ
อ่าว.....ชักจะง่วงแล้วแฮะ.......เอ๊ะ!!ไม่ได้นะ ไอ้อาร์ตมันกำลังป่วยอยู่ ต้องมีคนดูแล
" ไม่เป็นไรหรอก เจ้าหลับไปเหอะ" เฮ้......นี่ผมง่วงจนหลอนรึป่าวนะ ตัวอะไรไม่รู้ แต่คล้ายๆคน ถือเทียนเล่ม......แสงเทียนทำให้ดูอบอุ่น แล้วก็ทำให้ผมเริ่มคล้อยหลับ....
" หลับให้สบายเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะเป็นดูแลเอง "
ฟี้...... คร่อก ZzzZZZzzz…
อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าครับ ตอนนี้ผมแปลกใจมากเลยว่า ทำไมถึงมานอนอยู่ที่เตียงตัวเองได้ .... ก็ไอ้เมื่อคืนที่ผ่านมาผมอยู่บ้านไอ้อาร์ตนี่นา.....แถมจู่ๆผมก็หลับไปเฉยเลย ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้อาร์ตจะเป็นยังไงบ้างนะ...
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมสะดุ้งเฮือกใหญ่กับเสียงโทรศัพท์บ้านรุ่นโบราณ ที่วางอยู่บนหัวนอน
" สวัสดีครับ บ้านวงษ์ภูษาครับ "
" ข้าวฟ่างหรอจ๊ะ นี่น้าพิทยาเองนะ "
" อ้อ... มีอะไรรึป่าวครับ โทรมาซะเช้าขนาดนี้ "
" น้าจะขอบใจเรื่องเมื่อวานอ่ะนะ พอมาตอนเช้า เจ้าลูกอาร์ต ก็วิ่งไล่เตะ หมาได้แล้ว "
" อ๋อ..ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ทำอะไรเลย "
" แหม ...ถ่อมตนซะ... งั้นเดี๋ยววันนี้ น้าจะแวะไปหาที่บ้านนะ จะเอาของไปให้น่ะ ตอบแทนที่ดูแลลูกสาวน้าทั้งคืน รับรองว่าข้าวฟ่างต้องชอบแน่ๆ โอเคนะจ๊ะ หวัดดีจ้า.. กริ๊ก "
" ...................... " เฮ้........................นี่...........อะไรเนี่ย งง อ่ะ ของ?? ของอะไรวะ
กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง
เฮ้ย..แมร่งไอ้บ้าที่ไหนมันมากด ออดหน้าบ้านรัวขนาดนี้วะ เสียงกริ๊งกวนส้นตรีนทำให้คนอย่างผมที่เพิ่งตื่นนอน แล้วก็ที่เพิ่ง งง กับเหตุการณ์ เมื่อกี๊ เกิดอาการหงุดหงิด
" ครับๆมาแล้ว...........อ่าว มาเร็วจังนะครับคุณน้าพิทยา" ทันทีที่ผมเปิดประตูก็เห็นป้าแก่ๆ...เอ๊ย ผู้หญิงเกือบแก่ ยืนถือกางเกงสีดำตัวนึงพร้อมกับขยับแว่นบนใบหน้าเล็กน้อย
" แหม...น้าก็มายืนโทรอยู่หน้าบ้านหนูตั้งแต่แรกแล้วล่ะจ๊ะ ฮุฮุฮุ " ประสาทป่าววะ ทำตัวเป็นการ์ตูนไปได้
" เข้ามาในบ้านก่อนเถอะครับ จะยืนคุยอยู่อย่างนี้มนกะไรอยู่ "
" อุ๊ย ไม่เป็นไรจ้า น้าแค่เอากางเกงตัวนี้มาให้ " พูดแล้วยื่นกางเกงตัวนั้นมาทางผม ผมยื่นมือไปรับพร้อมกับฉงนไปในตัว
" คือ....มันเป็นอะไรหรอครับ " จริงๆผมก็พอจะรู้ว่าไอ้ผ้าผืนนี้เรียกว่ากางเกง แต่ไม่ทราบว่าจะเอามาให้ผมทำไม
" มันเป็นกางเกงลดไขมันส่วนเกินบริเวณต้นขาน่ะจ่ะ เห็นข้าวฟ่างเป็นแบบนี้ น้าคิดว่าคงจะชอบ " เป็นแบบนี้ ของคุณน้ามันหมายความว่ายังไงวะ
" ขอบคุณครับ ไว้ผมจะลองใส่ดูนะครับ " ไม่มีทาง!!!!!!!! มันเป็นกางเกงรัดรูปที่ทู่เรด.....และอัปปลีย์ ที่สุดในโลก แล้วต้นขาผมก็ไม่ได้ใหญ่เทอะทะ ด้วย ผมไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้ซะหน่อย จะให้ผมบอกกี่รอบว่าผมไมได้เป็นเกย์ครับ ไม่ใช่เกย์.... แต่พูดไปก็เท่านั้น
" จ้า... เออ แต่ว่าต้องรีบๆใช้หน่อยนะจ๊ะ เพราะน้ากำลังทดลองสินค้าตัวใหม่นี้อยู่ รีบๆใช้นะจ๊ะ แล้วน้าจะมาถามอีกทีว่าผลเป็นยังไง บายจ้า..."
แล้วคุณน้าพิทยาก็หายต๋อมไปอย่างรวดเร็ว ....ขาสั้นแล้วยังจะเดินเร็วอีก นี่เห็นผมเป็นหนูทดลองรึไงวะเนี่ย ...แต่ลองดูซักนิดก็ไม่เห็นจะไปเป็นไรเลยนี่เนอะ
***************************************************************************************************************
ผมลองมานั่งคิดๆดูอีกรอบแล้วนะครับ ... หลังสงกรานต์ไม่กี่วัน มันก็จะหมดลงด้วยความร้อน ในเวลา 3 วัน( อะไรมันจะสั้น ขนาดนั้น ) แล้วหลังจากนั้นไม่กี่วัน ก็ถึงวันเกิดไอ้อาร์ตแล้ว(ผมรู้มาจากใบที่กรอกตอนดูตัว)....... แล้วช่วงนี้ผมก็ไม่ค่อยได้ไปเจอ กับพวกเฮียเจได กับไอ้อาร์ตซักเท่าไร เพราดูเหมือนว่าคุณอาร์ตยังไม่เรียกตัวกระผม เอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้าน หึหึหึ
คนอย่างไอ้อาร์ต ..........กลัวดำก็เป็นว่ะ
เรื่องที่เกิดขึ้นมาในหลายๆวันที่ผ่านมา ทำให้ผมลืมไปแล้วว่า ......ผมต้องเลี้ยงอาหารมันทุกมื้อที่มันไม่อยู่บ้าน ผมลืมไปแล้วครับ ผมมัวแต่สนุกกับ วีดีโอเกมตัวใหม่ แล้ว คุณอาร์ตก็มัวแต่ หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ผมเกือบลืมไปนะเนี่ย ว่าผมยังเป็น G.B.....
วันธรรมดาของผมมันน่าเบื่อมั้ยครับ วันที่ผมไม่ได้อยู่กับไอ้อาร์ต มันน่าเบื่อนะว่ามั้ย ไม่มีอะไรให้น่าตื่นเต้น หรือให้หัวเราะเลยซักนิด หรือแม้แต่ คำพูดแปลกๆ..... ที่มันค้างคาใจผมเหลือหลาย ว่า เฮี๊ยะ มันคืออะไร ........... ไว้มีโอกาส แล้วจะถามจากไอ้อาร์ตล่ะกัน .....
ผมรู้สึกอยากกิน....อะไรก็ได้ที่ไม่ใส่ผงชูรส ผมเลยขี่จักรยานไปข้างนอก ด้วยกางเกงที่คุณน้าพิทยาบังคับใส่ ..... กางเกงเต้นแอโรบิก รัดติ้วตัวนั้น ถ้าผมไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อย ผมคงจะชอบพอตัวอยู่หรอก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมผมจะต้องใส่ด้วย ทั้งๆที่ตอนนั้นผมก็คิดว่าไม่มีทางใส่เด็ดขาด แต่หลังจากที่คุณน้าพิทยากลับไปซักพัก คุณแม่ก็โทรมาแล้วบอกว่าให้ผมใส่ไอ้กางเกงตัวนั้น (ข่าวเร็วจัง)
แล้วลูกกตัญญูอย่างผม จะตะโกนใส่หน้าแม่ว่า ' ไม่เอา ' ได้ยังไง ผมก็ต้องจำใจ ใส่ไปอ่ะ แล้วต้องใส่ไปตลาดแถวนี้ด้วย ...ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไร .....
" อ๊ะ!!!! O๐O หวัดดี ข้าวฟ่าง ^0^ ………..วันนี้นายใส่ทรงเลี้ยวมาเดินรึไง ฮุฮุฮุฮุ "
" อาร์ตนี่ก็.......ไปพูดแบบนั้นกับเขาได้ยังไง.............คิ ... "
ลางสังหรณ์ผมมันไม่ถูก ที่ว่า จะไม่เจอคนรู้จัก เพราะคนที่ทักผมคนแรก คือไอ้อาร์ต แล้วก็แซนด์ ที่ดูเหมือนจะหัวเราะน้อยๆ .............ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงวัยกลางที่มีลูกโตแล้วเลยครับ .....ไอ้คนที่มันดูเป็นแต๋วมากกว่าผม น่าจะเป็น ลูกชายคนสุดท้อง ของคุณน้าพิทยาไม่ใช่หรอครับ ทำไมเป็นผมล่ะ .....
" อะไรของเธอ ทรงเลี้ยว ? อะไรคือทรงเลี้ยวกันเนี่ย คราวก่อนก็เฮี๊ยะ คราวนี้ ทรงเลี้ยว ... มันหมายถึงอะไรเนี่ย "
" ก๊าก โฮะ โฮะ ^0^ อยากรู้หรอ.........งั้นเอาไว้ฉันจะบอกพรุ่งนี้ล่ะกัน นะ ^^ "
" ไม่เห็นจะต้องลีลาเลย บอกๆข้าวฟ่างไปเหอะ "
" ไม่ได้เฟ้ย ..... ต้องปล่อยให้ต่อมอยากรู้ มัน ...........สั่นคลอนซะก่อน อุอุอุ "
" โทษทีนะครับ.... อาร์ตมันก็อย่างงี้แหละ อย่าไปสนใจมันเลยนะ " แซนด์หันมาพูดกับผมอย่างนิ่มนวล ไม่บอกก็รู้ว่า ไอ้อาร์ตมันเป็นคนแบบนี้
" ครับๆ " พอไม่มีไข้ล่ะก็ ...ซ่าห์ เชียว สำนึกบ้างรึป่าวว่าใครเป็นคนดูและน่ะ ...ผมน่าจะพูดไปอย่างงี้นี่นา
" ไอ้แซนด์ กลับบ้านเร็ว " แล้วแซนด์ ก็รีบวิ่งขึ้นจักรยานไปซ้อนท้ายไอ้อาร์ต อาร์ตเริ่มออกตัวด้วยท่าทีที่จะล้มแหล่ ไม่ล้มแหล่ เอียงกะเท่เร่ .... แทนที่จะให้ไอ้แซนด์เป็นคนปั่นจักรยาน...... ผมที่มีบทพูดแค่ ตอนเดียว จึงเดินไปซื้อขนมที่ไม่ใส่ผงชูรสมากิน แล้วแถวๆนั้น ก็มีแต่พวกทางเลือกเพศที่ 3 อยู่เต็มไปหมด ผมละกลัวจริงๆกับสายตาที่มันมองแบบทิ่มแทงมาที่กางเกง ทรงเลี้ยว ของผม
ผมรีบปั่นจักรยานหนีสุนัขที่กำลังโมโหหิว เหตุเพราะว่าผมเอาเท้าไปเขี่ยกระดูกของมันกระเด็น (หมั่นไส้ครับ หมั่นไส้แล้วพาล...) ถ้าจะโกรธก็ไปโกระไอ้อาร์ตเถอะ นะ ที่มาพูดจาไม่รู้เรื่อง แล้วก็จากไปแบบง่ายๆ ...... จริงๆนะ บทสนทนาเมื่อกี๊ มันไม่มีสาระอะไรเลย แถมยังจบลงง่ายๆด้วย จะมักง่ายไปแล้วมั้งไอ้คนเขียนนี่ .........
ทันทีที่ผมถึงบ้าน ก็ กินๆๆ อาบน้ำ แล้วก็นอนทันที รู้สึกตัวอีกทีก็ขึ้นวันใหม่แล้ว ..... ผมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนเที่ยงคืนเด๊ะๆ เพราะว่าเป็นวันเกิดไอ้อาร์ต ผมกะจะเป็นคนแรกที่โทรไป HBD มันอ่ะนะ ....... พอความงัวเงีย จางหายไป ผมก็กดโทรออกไปหาไอ้อาร์ตทันที .............. เอาเบอร์มาจากไหนอ่ะเรอะ ! ก็เอามาจากที่ไอ้อาร์ตให้ไอ้เต้ไปน่ะเซ่ะ หุหุหุ เป็นไง ไม่ต้องถามให้เสียเวลา แค่ฟังเขาเอาก็ได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ..................(หารู้ไม่ว่าแกคิดผิด : พูรุ )
" สวัสดีค่ะ...... " แค่เสียงแค่นี้ ก็.... หวาน เฮ้ย!!! อาร์ตรับโทรศัพท์แบบนี้หรอเนี่ย ตลก.... แต่ผมก็ต้องอึ้งเมื่อฟังต่อไป " ..........ที่นี่ โรงพยาบาลศรีธัญญา ติดต่อคนไข้ ......" ผมไม่รอฟังเสียงหวานๆจบ ผมวางโทรศัพท์กระแทกทันที .......
ท่าจะบ้า เอาเบอร์ รพ.คนบ้าไปแจกจ่ายคนอื่น .... คนเราอุตส่าห์จะโทรไป HBD ซะหน่อย เสีย 'รมณ์หมดเลย แล้วอย่างนี้ผมจะหวังดีไปเพื่ออะไรล่ะเนี่ย ความหวังดีของผมมันก็ไม่มีความหมายน่ะซิ
" ไม่หรอกนะ......เจ้ายังมีอยู่อีกทางนึง ..."
" เฮ้ย!!~ ใครน่ะ !! " ผมเผลอตะโกนออกมาเบาๆ เพราะความตกใจจากเสียงพูดแผ่วๆ ..
" ข้าน่ะเรอะ ....ข้าคือ เทพเจ้าแห่งจินตนาการ ไงล่ะ วะหึหึหึหึ มีนามว่า พูรุ "
" ...พูรุ??? แล้วตัวอยู่ไหนกันล่ะ ทำไมมองไม่เห็น......... "
" อยู่นี่ไง หึหึหึ .... "
" อึ๋ย!!! แสบตา ...>.< " เทพเจ้าบ้าอะไรวะ ผมแอบเห็นนะครับว่า พี่แกแอบหยิบไฟฉายยี่ห้อสปอร์ตไลท์มาส่องหน้า เลยทำให้ผมแสบตา ....
" ข้าเป็นคนสร้างเจ้ามานะ เห็นแล้วทำไมไม่กราบ!!!! "
" เรื่องแน่ะ!!~ ........... "
" ถ้าไม่กราบ ...ข้าจะเขียนให้เจ้ามีขน งอกจาก รูทวาร "
" เออๆๆ กราบแล้ว "
ผมก้มลงกราบเทพเจ้าแห่งจินตนาการ ครั้งนึงไม่แบมือ ( เอาไว้กราบคนตาย ) น่าหมั่นไส้ว่ะ .... ทำมาเป็นออกคำสั่ง
" พูดเพราะๆด้วย ......... ข้าไม่ชอบคนพูดจาหยาบคาย "
" ครับๆๆ ......แล้วกระผมพอจะมีทางไหนที่จะทำให้ความหวังดีของผมมีความหมายล่ะขอรับ "
" เจ้าก็โทรไปเบอร์มือถือ เจ้าอาร์ตเซ่ะ !! =O=;; "
" แต่กระผมไม่มีนี่ขอรับ "
" แล้วเจ้าคิดรึ ...ว่าข้าจะไม่มี ....อุอุอุอุ ^----^ "
" งั้น กระผมขอได้มั้ยขอรับ "
" ด้วยความเต็มใจ --__-- เอาไปเลย ..... 09-xxxxxxx "
"มีอีกเรื่องที่จะบอก...เจ้ารู้รึป่าวว่าทำไมอยู่ดีๆเจ้าถึงกลับมาบ้านตัวเองได้ "
" ใครจะไปรู้ละขอรับ "
" งั้นข้าจะบอกให้เอาบุญนะ ข้าเนี่ยแหละที่เป็นคนดูแลเจ้าอาร์ต เอง แล้วก็ส่งเจ้ากลับมานอนที่บ้านด้วย เพราะเจ้าอยู่ นี่เอาแต่ละเมอ วิ่งหนีตัวอะไรอยู่ก็ไม่รู้น่ารำคาญสิ้นดี "
" อ๋อ....." นึกขึ้นได้ เมื่อคืนผมฝันว่าวิ่งหนีพวกยากูซ่า มันจะตามมาตัดน้องชายผม มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนานแล้ว ....
" ข้าไปล่ะ แว่บ!! ""
เทพเจ้าแห่งจินตนาการหาบแว่บไป ปล่อยให้ผมงงเต็กอยู่ซักพัก ... แล้วผมจึงโทรไปหาอาร์ตทันที และทันทีที่อาร์ตรับโทรศัพท์
" สุขสันต์วันเกิดนะ " ผมชิงพูดก่อนทันที เพื่อความ เซอร์ไพรส์....
" เอ๋!! ใครน่ะ "
" ข้าวฟ่างไง "
" ข้าวฟ่างหรอ ..... นายโทรมา.......... HBD ฉันงั้นเหรอ ..."
" อืม ใช่ "
" แต่ฉันเกิด ตี1 อ่ะ =o=;; "
" ตี 1 แล้วทำไม?? "
" ก็ยังไม่ถึงวันเกิดฉันซักกะหน่อย =.,= "
".................. " แล้วคนที่เซอร์ไพรส์ ก็เป็นผมเอง แป้กครับแป้ก .... ประมาณ ว่าหน้าแตกอ่ะ ....เพราะตอนที่ผมโทรมานี่ เที่ยงคืนกว่าๆอ่ะครับ ไม่ใช่ ตี 1 ไอ้บ้าเอ๊ย... อะไรมันจะเที่ยงตรงขนาดนั้นฟ่ะ
" ไอ้ทีเกิดตี 1 นี่มัน กี่ปีที่แล้วของเธอกัน ฮะ!! "
" 17 ปีที่แล้ว .... =O=;; ทำไมรึ ....แต่ถ้ามันเป็นวันเกิดฉันก็ต้องหลังตี 1 นู้น แล้วค่อยโทรมาใหม่นะข้าวฟ่าง ....กริ๊ก.......
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือ เสียงวางโทรศัพท์ดัง 'กริ๊ก' จะให้ผมพูดยังไงดีอ่ะ ผมว่ามันต้องไปนอนต่อแหงเลย เห้...มันจะเกินไปแล้วนะ แต่เพื่อความหวังดีจะไม่เป็นหมัน ผมเลยต้องรอถึงตี 1 แล้วโทรไปใหม่ แต่คราวนี้มันไม่รับครับ....ไม่รับครับ ...ไม่รับครับ .......... ไม่ได้ดูหนังอยู่ซะหน่อย รับเหอะนะ.... เหมือนว่าโทรจิตผมจะสื่อถึงไอ้อาร์ตได้...
" เฮ้ย !!! โทรมาทำไมวะ คนจะนอนโว้ย!!!!!!! " เนื่องจากว่าผมคุยกันทางโทรศัพท์อยู่เลยไม่เห็นหน้าตอนโวยวายของไอ้อาร์ต แต่ให้เดาได้เลยว่า หน้ามันตอนนี้คงจะเป็นแนวๆนี้ >O<
" ฉันจะโทรมาถามว่า เฮี๊ยะ กับ ทรงเลี้ยว ที่เธอพูดถึง นี่มันอะไร …………..เออ แล้วก็สุขสันต์วันเกิดด้วยนะ "
ตี 1 กว่าแล้ว สามารถพูดได้อย่างสบายใจ แล้วก็ถือโอกาสถามซะเลย ไหนๆก็ โทรมาแล้ว
" โว้ย!!!! มาถามอะไรตอนนี้วะ แย๊ก!!!! ตอนว่างๆไม่เคยจะถาม "
" น่าๆ บอกมาเหอะ ไหนๆก็โทรมาแล้ว นะนะนะนะนะนะ " นี่เป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายที่ผมจะอ้อนถามมันแบบนี้ เพราะอยากรู้เรื่องไร้สาระ จนต่อมอยากรู้ มันสั่นคลอน....
" ไอ้หัวหลิม!! แกจะบ้าไง ทำไมไม่หลับไม่นอน ดึกป่านนี้แล้ว เป็นแมลงสาบรึยังไง "
" ....... " นี่ความหวังดีของผมมันไม่มีความหมายเลยหรอ
" เห้...ทำไมเงียบๆ... "
" ป่าวหรอก เพียงแค่คิดว่า เธอพูดเองว่าจะบอกฉันน่ะ "
" เฮ้อ......ฉันบอกให้ก็ได้อ่ะ ทรงเลี้ยวกับเฮี๊ยะที่ว่าเนี่ย.... มันคือ ชื่อที่ฉันเอาไว้เรียกพวกใส่กางเกงรัดรูปน่ะ เอ่อ...มันคือ......อ่า......คือว่า ทรงเลี้ยวก็คือ เลี้ยวกระจั๊ด ใช้กับผู้ชาย ส่วนเฮี๊ยะใช้กับผู้หญิง พูดเต็มๆก็คือ เฮี๊ยะตึงปี๋ .....'เช มะ ฉันบอกหมดแล้ว"
" เฮ้ย..อะไรของเธอเนี่ย ยิ่งพูดยิ่ง งง ว่ะ "
" นายนี่น๊า.....งี่เง่า ซำมะหงี่ จริงๆ ไอ้กึ๋นไม่มีเอ็น ผวนซิ ผวน มันเป็นคำผวนเว้ย "
" .............. " ผมลองผวนคำทั้ง 2 อยู่ซักพักก็ต้องระเบิดหัวเราะออกมาลั่น คิดได้ยังไงวะ ถ้าพูดแบบนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นคำหยาบล่ะนะ
" เออเนี่ย ข้าวฟ่างโทรมาก็ดีแล้ว อีก 2 วัน บ้านฉันจะไปเยี่ยมพ่อที่ญี่ปุ่นน่ะ นายไปด้วยกันมั้ย "
" ห๊ะ!!!?? ไปทำไมญี่ปุ่น "
" ก็บอกว่าไปเยี่ยม พ่อ ไง "
" ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ ไม่ไป ฉันไม่ไป ฉันไม่อยากไปญี่ปุ่น "
" เฮ้ย !! ไม่ได้เว้ย นายต้องไป เพราว่าแม่ฉันจัดการซื้อตั๋วเครื่องบินพร้อมที่นั่งเผื่อนายไว้เรียบร้อยแล้ว "
" ...... เฮ้ย !!!!!!!!! แบบนี้มัดมือชกนี่หว่า ยังไงๆฉันก็ต้องไปใช่มั้ย "
" เออ ก็ประมาณนั้น "
" แล้วพ่อเธอทำงานอะไรอยู่ที่นั้นล่ะ "
" บอกแล้วอย่าตกใจล่ะ "
" อื้ม..."
" จะบอกแล้วนะ ........... แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!!!!! "
" เฮ้ย!!!!!! เล่นอะไรเสียงดังตอนดึกๆ ตกใจหมด "
" ก็บอกแล้วไงว่าห้ามตกใจ "
" แล้วตกลงว่าพ่อเธอทำงานอะไรอยู่ที่ญี่ปุ่น "
" ยากูซ่า.....อ่ะ "
ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โม้กันใต้เรื่อง
ฮี่ฮี่ฮี่ คือแบบว่า น๊าน..นาน จะมาอัพทีแหละ จิงๆแล้วไม่ค่อยอยากจะโม้ใต้เรื่องเลยอ่ะ เพราะรู้อยู่ลึกๆว่าไม่มีคนอ่านเท่าไรหรอก แฮะๆๆ TT^TT สงสารตัวเองลึกๆอยู่เหมือนกัน
แต่ว่า ต่อไป คงไม่มีคนอ่านเลยอ่ะ เพราะว่า จะ PAUSE ไว้แค่นี้ก่อน กำลังอยู่ในช่วงเตรียมเอ็นท์อ่ะ แล้วก็ ต้องเรียนวาดรูป ด้วย คงไม่มีเวลา จะกลับบ้านมานั่งแต่งต่อแล้ว ไว้ติดทีไหนเมื่อไร จะมานั่งเฮฮาต่อ แต่กลัวมันจะเอ็นไม่ติดซักทีเลยอ่ะ .....
ตอนนี้มันออกจะไร้สาระอะ แต่ก็ทนอ่านไปเหอะนะ ไว้มีอารมณ์ เมือ่ไรจะกลับมาแก้ เชมะ ^O^
ความคิดเห็น