คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัวละครตัวใหม่
" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่...คุณชื่ออะไรน่ะ ผมอยากจะเลี้ยงตอบแทน "
" อุ๊ย...จริงเหรอ *0* ฮิฮิฮิ ฉันชื่ออาร์ตจ๊ะ ยินดีทีได้รู้จักนะ ^^ โฮ๊ะๆ "
" ครับ....ผมชื่อเต้ นะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคร๊าบ....."
ผม.......ยืนดูผู้ชาย 2 คน ที่โค้งคำนับให้กัน ผมรู้สึก......ผมเป็นส่วนเกิน แต่....ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เป็นส่วนเกิน เพื่อนผู้ชายชื่อเต้ก็ ...เกินเหมือนกัน ทั้งหน้าตาและลักษณะ เหมือนปลาน้ำลึกเลย
" ว่าแต่ นายจะเลี้ยงอะไรฉันล่ะ "
" แล้วอยากกินอะไรล่ะครับ"
" สลัดหมูสันน่ะ แถวนี้มีขายรึป่าว^^ "
" นี่เธอ..เพิ่งจะกินอิ่มไปไม่ใช่รึไง"
" ก็แหม......ฉันใช้พลังงานไปตั้งเยอะแยะ ตอนร้องเพลงเนี่ย .......มันก็ต้องมีเติมกันบ้างเซะ ถ้านายมีถั่วเซียน อามาให้ฉันก็ดีนะ เม็ดเดียวอิ่มแปล้ ^__^ "
นี่ถ้าใครไม่ได้ดู ดราก้อนบอล ล่ะก็นะ ไม่รู้เรื่องหรอกว่า ไอ้ถั่วเซียนนี่มันคืออะไร
" อะไรคือถั่วเซียนหรอครับ " นั่นไง คนโง่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน
" อะไร !!! นายไม่รู้จักถั่วเซียนงั้นเหรอ ---..—"
" ม่ายอ่ะครับ...... "
" ถั่วเซียนทีได้จากท่านคาริน น่ะ O.O ไม่รู้จักหรอ ..นายเป็นผู้ชายรึป่าววะ ถึงไม่ดูดราก้อนบอลเนี่ย "
ผมว่ามันเป็นการแปลกมากกว่า ที่ ผู้หญิงอย่างไอ้อาร์ตจะดูดราก้อนบอล เห๋.....แต่ผมยังคิดว่ามันเป็นผู้ชายอยู่หรอกนะ
" ขอโทษนะ "
" ต๊องน่า......ขอโทษทำไม =_=;; ช่างเหอะ จะไปกันได้รึยังเนี่ย ฉันอยากกิน จนน้ำลายไหลแล้ว *0* "
" ครับๆ ไปๆ เฮ้ย!! ไอ้เจียด โทษที กูปล่อยให้มึงรอนานไปรึป่าววะ ไปกินสลัดหมูสันกัน แต่มึงออกตังค์เองนะ ..............."
แล้วหลังจากที่ผมเดินเป็นส่วนเกินกับไอ้เจียดสองคนเรียบร้อยแล้ว (ปล่อยให้ไอ้อาร์ตกะไอ้เต้เดินคุยกันมันส์) พวกเราทั้งหมดก็มายืนอยู่หน้าร้านพิซซ่า .....พิซซ่ามีสลัดหมูขายด้วยรึเนี่ย
ผมไม่ค่อยอยากจะบรรยายอะไรมากซักเท่าไรหรอก เอาเป็นว่า วิธีการกินของไอ้อาร์ตก็เหมือนเดิม ส่วนไอ้เต้กับไอ้เจียด ก็นั่งมองอาร์ตกินอย่างเดียว (ประมาณว่าอึ้ง) ส่วนผมก็นั่งเฉยๆ มองออกไปนอกร้าน มองคนเดินผ่านไปมา มีคู่รักบ้างแหละ กลุ่มวัยรุ่นบ้างแหละ แล้วบางทีก็มีผู้หญิงใส่กระโปรงสั้นๆ....... ....
เฮ้ นี่ถ้าผมไม่สังเกตนะ ผมก็ไม่รู้เลยว่า ไอ้ผู้ชายที่ใส่แว่นดำกับหมวกแบบปิดหน้าปิดตา มันกำลังเอามือถือที่ถ่ายรูปได้ ส่องเข้าไปใต้กระโปรงผู้หญิงคนนั้น อ่ะ...อ่ะ ....อะ ....อะ....
ผมควรจะทำยังไงดีนะ ........ มันไม่ใช่เรื่องของผมหรอก แต่ผมไม่อยากปล่อยให้คนแบบนี้ลอยนวล เลวจริงๆ กล้าทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงในที่สาธารณะแบบนี้ ผมอยากจะลุกไปชกหน้ามันจัง...แต่ติดไอ้อาร์ตอ่ะดิ นั่งขว้างทาง แถมมันยังกินไม่เสร็จเลย
" มองอะไรอ่ะ ข้าวฟ่าง )--o--( แจ่บๆๆ "
" มองสาวขายาวเนื้อขาวๆใส่กระโปรงสั้นล่ะซิ เห็นนิ่งๆแบบนี้ก็เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย คุณชาย"
" นายอย่าจุ้นได้ป่ะ =..=^ ไอ้ปลาน้ำลึก" อาร์ตพูดตอกกลับไปทั้งๆที่แตงกวาในปากมันยังไม่ละเอียดดี
" เฮ้.....นายมองเหมือนที่ฉันมองใช่มั้ย " ไอ้เต้กระซิบกับผมโดยเอามือป้องปากไม่ให้ไอ้อาร์ตเห็น แต่ดูเหมือนว่าไอ้เต้จะไม่ได้สังเกตอย่างที่ผมสังเกต................ ไม่รู้มันจะรักษาฟอร์มไปทำไม เชื่อผมดิ่ว่าไอ้อาร์ตก็คงชอบของแบบนี้เหมือนกัน
" อุ๊ย ไหนๆ.....*0* เฮ้ย..... มันเลวนี้หว่า " สงสัยว่าไอ้อาร์ตจะเห็นเหมือนที่ผมเห็นแล้วแหละ
" นายเห็นเหมือนที่ฉันเห็นรึป่าว ข้าวฟ่าง "
" ฉันก็เห็นเหมือนที่นายเห็นนะ อาร์ต "
" พวกนายดูเทเลทัปปี้มากเกินไปรึป่าว " ß ไอ้เต้
" ปัญญาอ่อน " ß ไอ้เจียด
" เดี๋ยวเหอะ ไอ้ บักเจียด แกไม่เห็นหรอนั้นน่ะ " ไม่ทันที่พูดจบ อาร์ตก็ลุกออกไปแล้ว โดยทิ้งหมูสันชุบแป้งทอดไว้ในจานเพียงแค่ ครึ่งชิ้น แล้วก็หัวหอมใหญ่ เกลื่อน
ผมทำได้แต่เพียงนั่งมอง เพราอึ้งในการกระทำปุ๊บ-ปั๊บของไอ้อาร์ตมากกว่าที่จะตัดสินใจทำอะไรซักอย่าง ถึงนั่งในนี้จะไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่ว่าก็เห็นชัดอยู่เหมือนกันว่าไอ้อาร์ตกำลังจะทำอะไร
มันจรลีตรงไปยังผู้ชายโรคจิตผู้ชายร้ายคนนั้น แล้วก็ ยืนกอดออกมองอยู่ซักพัก แต่ดูเหมือนว่าไอ้โรคจิตมันจะไม่มีความสามารถพิเศษในการสัมผัสรังสีอำมหิตเลย
ซักพัก แค่ไม่ถึงนาที อาร์ตก็ยกเท้าขวาแล้วก็กระทืบไปที่มือถือที่มีมือถืออยู่ มือถือร่วงหล่นแตะกระจาย ซิมกระเด็นออกมา แล้วแบต ก็ แตกกระจาย หน้าจอมันเละเลยแหละ อีแบบนี้ ข้อมูลมันก็หายหมดเลยล่ะซิ แล้วมือมันก็ติดเท้าไอ้อาร์ต ลงพื้น (ว่าง่ายๆโดนเหยียบ) อาร์ตยังคงยืนท่าเดิม แต่ดูมุมนี้มันเหมือนว่า เจ้าแม่มากว่า ฮ่ะๆๆๆ
แต่มีผมเท่านั้นที่ดูเหมือนจะสนุกกับการกระทำของอาร์ต แต่ว่าไอ้เต้กับ บักเจียด(เรียกตามอาร์ต) วิ่งออกไปนอกร้านแล้ว อ้าว เฮ้ย..!!! แล้วใครจ่ายตังค์วะ ผมงั้นเหรอ ........
"อ๊าคคคคคคคคคคค เจ็บบบ !!!!! "
" ไอ้เลว แกทำแบบนี้กับเพศแม่แกได้ยังไง ห๊ะ!!!!? "
" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกวะ นังตัวดี!!!!!!"
" เกี่ยวหรือไม่เกี่ยว เรื่องนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับแกเหมือนกันนั่นแหละ ไอ้กร๊วก!!!!! "
พูดงงๆแฮะ
" อย่ามาเรียกกูว่า 'ไอ้กร๊วก' นะโว้ย ปล่อยกู......... อีนังนี่ อ๊าคคค" ท่านี้มันค่อนข้างสวยนิดนึง ผู้ชายที่ตัวโตกว่าไอ้อาร์ตครึ่งไม้บรรทัด โดนเหยียบมืออยู่ใต้ตรีนของไอ้อาร์ต ผู้คนแถวนั้นก็พามองกันใหญ่ แต่มีส่วนน้อยที่จะหยุดยืนดู ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็ได้แต่ ทำท่าตกใจเล็กน้อย พอรู้ว่าตัวเองเป็นเป้าหมายของพวกหื่นกาม ก็วิ่งหนีไปเลย
"คนอย่างแกนี่ไม่น่าเกิดมาเลยนะ เกิดมาทำมั้ย....... รกโลกป่าวๆ "
" พูดอะไรของมึงวะ มึงเป็นใคร "
" แหมๆๆๆ แค่เกิดมาก็รกโลกแล้ว ยังจะทำตัวหนักแผ่นดินแบบนี้อีกน๊า ไม่ไหวเลย เฮ้อ...... เฮ้ย เอาไม้จิ้มฟันมาดิ๊ "
แล้วก็เป็นผมเองที่เป็นคนยื่นไม้จิ้มฟันไปให้
" ไหน ลุงจ๋า อ้าปากซิจ๊ะ ^__^+ " อาร์ตนั่งยองๆลง แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยเท้าที่เหยียบอยู่อย่างนั้น
" มึงจะทำไรกูวะ ไม่โว้ยยย.... " จะว่าไปแล้ว ทำไมไอ้อาร์ตมันสู้แรงผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่ามันครึ่งไม้บรรทัดได้นะ สงสัยพ่อสอนมาดี
" งั้นฉันจะ เอาไม้จิ้มฟันนี่...จิ้มลูกตา นะ จ๊ะ อุอุอุอุอุ ^__^++ " เพียงแค่พูดเพราะๆเท่านั้นแหละครับ ไอ้โรคจิตมันอ้าปากยิงฟันเลยแหละ " อุ๊ย...แปรงฟันบ้างรึป่าวนะ เหม็นจัง >_< แต่เอาเหอะ น้องอาร์ตจะแคะขี้ฟันให้นะ"
" อ๊าคคคคคคคคคคคคคค!!!!!! " เกิดเสียงร้องแค่นั้น เพราะไอ้อาร์ต ขโมยร้องเท้าของไอ้บักเจียดไปอุดปากมันเรียบร้อย สภาพมันตอนนี้ ปากเหวอๆอ่ะ เจ่อๆนิดหน่อย แล้วฟันก็แหลมออกมา เฮ้ย..แมร่ง เหยินที่หว่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้อาร์ตเล่นเอาไม้จิ้มฟันเสียบตามร่องฟันน่ะ แล้วเลือดก็ไหลซิบๆนิดนึง
" หามะนาวกินซะบ้างนะ เลือดออกตามไรฟันเต็มเลย ขาดวิตามินซี นี่นา "
ก็เล่นเสียบไม้จิ้มฟันไปซะครึ่งไม้ ไม้จิ้มฟันที่ผมหยิบติดมาจากร้านพิซซ่าเมื่อกี๊ เพียงแค่ 3 อัน มีประโยชน์กับไอ้อาร์ตมากเพียงนี้เชียวหรอ
" ไหนครับคนร้ายโรคจิต "
" อยู่ทางนี้ค๊า!!! "
ไม่รู้ว่าใครเป็นคนไปบอก รปภ. ทำเอาไอ้อาร์ตทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อยเลย ของเล่นของมันเลยรอดตัวไป เห็นบอกว่า จะไปซื้อกรรไกร มาตัดผมมันเล่นๆ เล่นอะไร พิเรน......
" ใครเป็นคนจับคนร้ายครับ.... อ๋อ....ลูกของคุณพิทยานั่นเอง ขอบคุณมากๆนะครับ นี่ถ้าไม่ได้ลูกสาวคุณพิทยาช่วยบ่อยๆ ห้างนี้ก็คงเจ๊งไปนานแล้วนะครับ สังคมสมัยนี้มันเริ่มแย่แล้ว ยังดีที่มีคนดีๆอย่างพวกคุณอยู่ .....เอาละๆ ไปกันได้แล้ว แบกคนร้ายไปด้วย เอ่อ........ แต่ทำเกินไปแบบนี้ทุกทีเลยนะครับ "
" ^__^ ไม่เป็นไรจ๊ะ โฮ๊ะๆ ไปทำงานต่อเหอะ หนูไม่กวนแล้ว "
ไม่น่าเชื่อว่าผมจะเจอ รปภ. พูดเพราะๆกับเขาก็เป็น แถมหน้าตาก็นิ่มๆ ถึงจะดูมีอายุไปหน่อยก็เหอะ
" ปล่อยกู!!!!!!!!!!!!!!!!!! " ไอ้บ้าโรคจิตสะบัดแขนที่โดนล็อกทั้งสองข้างออก แล้ววิ่งมาทางไอ้อาร์ต พร้อมที่จะดับเครื่องชน ด้วยหัวเหม่งๆของมัน(ถอดหมวกแล้ว) แถมยังหยิบปากกาที่พนักงานขายชุดชั้นในตรงนั้นมาด้วย
" เฮ้ย!!! ระวัง " ผมเข้าใจว่า คนเราถ้ามันโกรธ อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้แต่ปากกา ถ้ามันทิ่มมาด้วยความเร็วแบบนั้น ก็ทะลุได้เหมือนกัน ผมซึ่งอยู่ใกล้ๆไอ้อาร์ตที่สุด รีบคว้าตัวมันเข้ามาใกล้ๆ (??)
" ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ผลัก!!!!!!!! อ๊อก!!!" เสียงแรกเป็นเสียงโรคจิตร้อง เสียงมันสะดุดล้ม(ผมเห็นเท้าของไอ้เต้อยู่แถงๆนั้น) แล้วก็เสียงมันที่เกิดจากคนแถวนั้นตะลุมบอล
ผมโอบตัวไอ้อาร์ตมานานเท่าไรแล้วนะ แต่เท่าที่รู้ ผมแค่อยากจะไม่ให้มันโดนทิ่มด้วยปากกาก็แค่นั้นเอง แล้วไอ้ความรู้สึกนี่มันคืออะไร.........ผมรู้สึกว่าตัวมันนิ่มๆมากเลยอ่ะ นิ่มๆน่ากอด... ถึงตัวมันจะดูแห้งๆไปนิด แต่พอได้มาสัมผัสแบบนี้......เฮ้ย!!! ไม่อยากปล่อยว่ะ
________________________________________________________________________________________
กว่าคนร้ายจะถูกจับ กว่าผมจะปล่อยตัวข้าวฟ่าง กว่าที่ไอ้เต้จะมาจับตัวผมแยกกับอาร์ตได้ ท้องฟ้ามันก็มืดแล้ว แล้วเราจะไปไหนกันต่อดี ผมสังเกตเห็นว่า ตอนที่ผมค่อยๆปล่อยตัวไอ้อาร์ตออก ผมเห็นหน้ามันแดงนิดนึง เฮ้!......ผมไม่น่าหวั่นไหวไปกับ ไอ้อาการหน้าแดงของเด็กผู้ชายเลยนะ
" เอ่อ.....อาร์ต กลับบ้านกันเหอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง มันมืดแล้ว "
" อืมม์ --_--^ " ท่าทางเคอะเขินเมื่อกี๊ หายวับไปกับตา แต่ผมก็เห็นไอ้อาร์ตไปแอบเขินที่มุม 45 องศา อยู่แป๊ปนึง.........อ๋อ เป็นคนแบบนี้เองหรอ
" เออ...ฉันนึกขึ้นมาได้ว่า ยังไม่ได้จ่ายค่าพิซซ่าเลย อืมม์.... –--___---- a แต่ไอ้เต้เป็นคนบอกว่าจะเลี้ยงนี่นา "
" ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจ่ายเองไปเรียบร้อยแล้วล่ะ " ความจริงที่ผมแอบได้ยินมาเมื่อกี๊ช่วงวุ่นวายๆกัน ไอ้เต้บ่นกับไอ้เจียดว่ามันมีเงินไม่พอที่จะจ่ายค่าสลัดให้ ยัยผู้หญิงตะกละ แ ด ก หรอก สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ผมก็เห็นมาแล้วว่ากระเป๋าตังค์มัน กลวง โจ๋ โบ๋ เลย จะว่าผมตาทิพย์งั้นเหรอ ...ก็ได้นะ
" อ้าว !!! งั้นหรอ แล้วทำไมนายเป็นคนจ่ายล่ะ "
" หัวผู้ชายผมสีฟ้าน่ะ มันมีเบื้องหลังนะ "
" เบื้องหลังอะไร ฉันรู้จักแค่ข้างหลังอ่ะ >___< "
" ไอ้หมอนั่นมันไม่มีเงินพอที่จะเลี้ยงสลัดที่เธอฟาดเกือบเรียบไปถาดนึงใหญ่ๆหรอก "
" นายจะว่าฉันตะกละงั้นหรอ ไอ้ข้าวฟ่าง " หรือมันไม่จริง ในใจก็อยากจะเถียงอย่างนี้จริงๆ แต่กลัวไม่ได้กลับบ้าน
" ไม่ใช่.....ก็ หมอนั่นมันไม่มีตังค์ ยังไงล่ะ "
" นายก็บอกมาแค่นี้ก็รู้เรื่องนี่นา......แต่น่าหมั่นไส้ชะมัด ไม่มีตังค์แล้วยังไม่เจียม เสร่อ จะมาเลี้ยงเค้า ชิ --"-- "
" อ่าฮะ???"
ทันที ที่ผมกับอาร์ตทำท่าจะเดินกลับ.........................
" อ่าวจะกลับแล้วหรอ เอ่อ...ผมขอเบอร์ติดต่อหน่อยซิ "
" งั้นเอานี่ไปนะ 02-525098xx แล้วอย่าลืมโทรไปนะจ๊ะ ^^ ไปๆๆข้าฟ่างกลับบ้าน"
" เห๋?! โทรไป งั้นหรอ... ถ้าเธอพูด เธอต้องบอกว่า ' แล้วอย่าลืมโทรมานะ ' ตะหากล่ะครับ "
" เอะ............เอาะว์.... นี่ไม่ใช่เวลาจะมาจับผิดนะ งั้นนายก็อย่าลืมโทรมาล่ะกัน พูดงี้ถูกป่าวล่ะ "
" ครับ งั้นบ๊ายบายนะ อาร์ต "
" เออ บาย ..............คิดหรอ ว่าคนอย่างไอ้อาร์ตจะให้เบอร์ตัวเองง่ายๆ โฮ๊ะๆๆๆ"
" นั่นเบอร์บ้านเธอ เหรอ "
" งั้นมั้ง ฮุฮุฮุ ฮูเร่ !!"
ขณะนี้เวลา 4 ทุ่มเป๊ะ ผมแตะเบรกเบาๆเพื่อชะลอรถหน้าบ้านไอ้อาร์ต หลังจากเกิดเรื่องอะไรหลายๆอย่างในชีวิต พอขึ้นรถปุ๊บ ไอ้อาร์ตก็หลับทันทีเลย ผมก็บอกมันแล้วว่า แค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านแล้ว จะหลับทำไม มันกลับบอกว่า แค่ได้นอนก็ยังดี ไม่สนว่าเวลาจะสั้นแค่ไหน ขอ แค่ ได้ นอน
" อาร์ต......อาร์ต ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้ว "
" --___--- ZzzZZzzz…………" หลับเป็นตายเลยว่ะ ทำไงดีวะ
" อาร์ตครับ............ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วครับ "
" อือออออออออออออออออออออออออ –--"--- "
" ถึงบ้านแล้วนะ "
" เออค่ะ งืมๆๆ แง่ม... …….. zZzzZz………. " พอครางได้แค่นี้มันก็หลับต่อ
" อย่าทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กได้มั้ย "
" ....................................................... " แล้วความวังเวงอันเงียบเหงาก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูรถ แล้วเดินไปกด ออด หน้าบ้าน
กิ๊ง~ก่อง กาง~ ก่อง
และนี่ก็คือเสียง ออดหน้าบ้านไอ้อาร์ต ได้ยินมาว่า บ้านหลังนี้ คุณร้าพิทยาเป็นคนออกแบบเอง เสียงออดด้วยหรอ? ผมยืนรอซักพักก็ได้ยินเสียงคนมาเปิดประตู และคนที่มาเปิดก็คือ ผู้ชายที่คุยกับหมาเมื่อเช้า
" อ้าว กลับมาแล้วหรอ "
" ครับ "
" แล้ว เจ้าอาร์ต น้องสาวเฮียล่ะ "
" หลับอยู่ในรถอ่ะครับ ผมเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น เฮียเจได ไปอุ้มออกมาทีดิครับ "
" เฮ้ย!!!.....ไม่เอาด้วยหรอก เฮียเมื่อยแขนน่ะ แล้วตัวไอ้อาร์ตก็ใช่ว่าจะเบาๆ เห็นอย่างนั้นก็เหอะนะ ตัวหนักจะตาย ข้าวฟ่างนายก็อุ้มเข้าบ้านไปล่ะกัน ส่งถึงเตียงด้วย สูงๆผอมๆอย่างนายคงอุ้มไหวนะ พี่เข้าบ้านก่อนละ เอ้อ....จะเปิดประตูไว้ให้ล่ะกัน "
แล้วก็เป็นผมอีกครั้ง ที่ยอมลำบากอุ้มไอ้อาร์ตไปไว้ที่เตียง เพราผมอยากกลับบ้านเร็วๆ ผมอยากกลับไปดู ดาราคนโปรด......หึหึหึหึ เป็นจริงอย่างที่เฮียเจไดบอก ตัวไอ้อาร์ตมันหนักจริงๆ แห้งๆ แบบนี้ไม่รู้ไปหนักอะไร หน้าอกก็ไม่มี ก้นก็ไม่มี หน้าท้องก็ไม่มี แถมเนื้อๆก็ไม่ค่อยจะมี อะไรๆก็ไม่มีไปหมด คงหนักกระดูกล่ะมั้ง..........
" ขอบใจนะจ๊ะ ข้าวฟ่าง "
" ไม่เป็นไรครับ แล้วแม่ผมล่ะ "
" กลับไปแล้วล่ะ "
" งั้นผมลาล่ะครับ "
" แล้วพรุ่งนี้มาเล่นสงกรานต์ด้วยกันนะจ๊ะ "
" ด้วยความยินดีครับ " ว่าแต่ผมจะมาทำไมล่ะ แต่ผมก็อยากเล่นเหมือนกันนะ สงกรานต์เนี่ย ไม่ได้เล่นมาหลายปีแล้ว ขืนเล่นที่ อังกฤษ ได้หนาวตายแหงๆ เออ ช่างเหอะ
แล้วผมก็เหยียบมิดโลกไปเลย ด้วยเวลาแค่ 20 นาที ก็ถึงบ้านผม บ้านผมเป็นบ้านธรรมดาๆ แต่น่าอยู่ แม่ผมเปิดร้านเบเกอรี่ เล็กๆ ไว้หน้าบ้าน ส่วนคุณพ่อ ตอนนี้อยู่ที่ อังกฤษ ทำงานเป็นทูต อยู่ที่นู้น ผมรู้สึกโชคดีที่เกิดมาเป็นลูกชายบ้านนี้ แล้วผมมันก็ลูกคนเดียวด้วย เอาละ ขอผมได้ดูหน้าดาราคนโปรดหน่อยเหอะนะ ฮ่าฮ่า
ความคิดเห็น