คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไอ้หนุ่มผมฟ้า
ปกติแล้วในช่วงปิดเทอม วันๆผมจะเอาแต่เที่ยวอย่างเดียว ขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง ตามแหล่งท่องเที่ยวของวัยรุ่นบ้าง และเป็นที่แน่นอนว่าผู้ชายอย่างผมไม่เคยมาเดินตามก้นใคร ต้อยๆหรอก ยิ่งเป็นผู้หญิงแล้วผมไม่เคยที่จะต้องเดินถือของให้เลยด้วย แต่สำหรับ ไอ้อาร์ต ผมไม่คิดว่ามันเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว
เพราะความคิดที่ว่า 'ผมไม่เห็นว่าอาร์ตเป็นผู้หญิง ' ผมเลยต้องมาเดินถือของแล้วก็ตามก้นมันต้อยๆอยู่แบบเนี่ย
แล้วความรู้สึกของผมที่รู้สึกว่า 'ไอ้อาร์ตเป็นผู้หญิงขึ้นมานิดนึง' มันก็หดหาย แห้ง เ หี่ ยว ไป เมื่อเห็นกองการ์ตูนแนวโหด ซาดิสม์ ในมือผมที่อุตส่าห์โดนมันปลุกแต่เช้าเพื่อจะมาเดินห้างที่มีแหล่งขายการ์ตูนเก่า+ถูก
โดยคุณน้าพิทยา(แม่อาร์ต)กับแม่ผม ต่างส่งเสริมให้ผมมากับมันด้วย มีของแถมเป็น ค่าน้ำมันรถกับ ค่าหนังสือการ์ตูน หลังจากที่ผมตื่นมาด้วยสภาพยาจก นอนอยู่กับพื้น โดยมีไอ้อาร์ตนอนอยู่ข้างๆ คาดว่ามันคงนอนตกเตียง แต่โชคดีที่ไม่ตกมาทับผม ก็บุญแล้ว ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แต่โชคร้ายของผมไม่ใช่เรื่องนั้น เพราะผมต้องมาเดินตามไอ้อาร์ตต้อยๆ...
" ว้าวววว *0* สมุดภาพระบายสีล่ะ อยากได้ง่ะ "
" อยากได้ก็ซื้อดิ "
" โอ้ว...........แน่นอน!!!! ฉันซื้ออยู่แล้วแหละ แค่พูดเป็นพิธีว่าอยากได้น่ะ ...อยากได้.........อยากได้ 5 5 5 5 5 5 5 "
ผมคิดว่าอาร์ตคงจะมีนิสัยแบบนี้อยู่คนเดียวในบ้าน แต่ที่ไหนได้นิสัยคล้ายๆกันกับอาร์ต กลับไปปรากฏกับชายหนุ่มหน้าหล่อ ร่างไม่ค่อยแมน กระเดียดไปทางผู้หญิงนิดนึง ผิวขาว ใส่เหล็กดัด กับส่วนสูงที่พอดีกับน้ำหนัก ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายของไอ้อาร์ต หรือที่อาร์ตเรียกว่า เฮียเจ (เพราะเฮียแกชื่อเจได) ให้ผมเรียกเฮียบ้างเหอะ ผมไปเจอเฮียแก นั่งอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน ขณะที่กำลังจะออกจากบ้านไอ้อาร์ต กำลังพยายามคุยกับสุนัขด้วยภาษาหมาๆ แบบว่า......
" หมาๆๆ โฮ่งๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า ฮุวว์ว์ว์ว์ "
" เฮียเจ ทำไรอ่ะ " ผมก็อยากจะรู้ว่าพี่ชายของมันกำลังทำอะไร
" คุยกับไอ้เบคอนไง เมื่อกี๊มันยังตอบเฮียอยู่เลยอ่ะ อาร์ต....."
" เฮียเจ บ้าป่าววะคุยกับหมาภาษานั้นจะไปรู้เรื่องอาราย ต้องบอกมันไปว่า 'เป๊าะๆ แป๊ะๆ ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่ฮี่ฮ้า!!!! หอยตอบหน่อยดิ บรู๋วว์ว์ว์ว์ ----๐----" แต่หมามันไม่ตอบครับ อ่า....ท่าทางจะเครียดทั้งพี่ทั้งน้อง คุยกับหมาไม่รู้เรื่อง
" เอ๋ง!!!!!!!!!! หงิงๆๆ!!!! " เสียงหมาร้องหลังจากเฮียเจได เตะหมาครับ
" ไอ้หมาเลว คุยด้วยไม่ยอมคุย นี่แน่ะ!! เลี้ยงเสียอาหารบูด >O< "
หลังจากอาร์ตคุยกับหมาไม่รู้เรื่องแล้ว เราก็เดินทางมาห้างที่มีแหล่งขายหนังสือเก่าแล้วก็ถูก เราต่างเดินทางกันมาครึ่งค่อนวัน แล้วก็ต้องถึงเวลาผมควักสตางค์จนได้ ไอ้ข้อสัญญาที่บอกว่าจะเลี้ยงข้าวมันเวลาที่มันไม่อยู่บ้าน เริ่มนับจากวันนี้เวลานี้เป็นต้นไป ส่วนเฮียเจไดที่ออกจากบ้านมากับพวกเราด้วย แยกไปกับเพื่อนที่เรียกเฮียเจไดว่า ' ตึก ' คงจะเป็นฉายาหรืออะไรซักอย่างล่ะนะ เหอๆๆ แต่ว่ามันก็สร้างความฉงนให้กับผมเหมือนกัน
ขณะที่พวกผมอยู่มุมที่เงียบที่สุดของร้านหนังสือ ( จะดอกหญ้า ซีเอ็ดฯ หรืออะไรก็ช่างเหอะ) ถึงมันจะเงียบ แต่ก็คนอยู่เยอะแยะไปหมด เรื่องที่ผมไม่รู้ก็ได้วันนี้ เวลานี้แล้วว่า พวกคนอ่านหนังสือมักจะชอบความเงียบ แต่ไม่ยักคิดว่าไอ้อาร์ตจะอ่านหนังสือ ' ธรรมะธรรมโม ' หรือประเภท ' กฎแห่งกรรม ' น่ะ แถมมีอีกหลายประเภทจากหนังสือที่อาร์ตหยิบขึ้นมาดู แต่ไม่ซื้อ ที่สำคัญมันไม่ชอบให้ใครบกวนเวลาอ่านหนังสือแล้วก็ชอบความเงียบเอามากๆๆๆๆๆ เลยแหละ เพียงแค่ผมทำเสียงลอดไรฟันดัง จิ๊
" เห้ย!!...เงียบๆหน่อย อย่าทำเสียง จึ๊กจั๊ก ใส่ฉันจะได้มั้ย ---*--- "
" ก็ขี้ฟันมันติด จะให้ทำไงเล่า" ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างผมจะคุยกับไอ้หมอนี่อย่างเปิดเผย (????)
" ก็เอานิ้วล้วงซิวะ จะไปยากส์อะไร ไอ้เล็บยาวๆที่นิ้วก้อยมีไว้ทำไมน่ะ นิ้วอื่นก็ด้วย ใช้ประโยชน์ซิ แคะเข้าไปๆๆ นายจะไว้เล็บยาวทำไม รู้มั้ยว่าไอ้ไว้เล็บยาวเนี่ย พี่ฉันซวยเพราะมันมาแล้ว ออว์…………..แล้วก็ช่วยอย่าทำเสียงดังด้วยนะคะ ^_^++ "
ผมสาบานได้ว่านี่คือคำแนะนำที่ดีที่สุดของมันแล้ว นี่ถ้าผมไว้เล็บเท้าด้วย มันคงบอกให้ผมตีลังกาเอาเล็บเท้าแคะขี้ฟันล่ะมั้ง............ (แค่ไว้เล็บยาวจะซวยอะไรนักหนา)
แต่ซักพัก ไอ้คนที่บอกให้ผมเงียบ แล้วอย่าทำเสียงดัง กลับทำเสียงดังซะเองด้วยเสียง....
ครืดดดด!!!!!
ฟังยังไงก็เหมือนเสียงปลาวาฬกำลังหายใจ ไหนๆ ขออีกรอบซิครับ
จ๊อกกกกกกก !!!!
เฮ่ย!!!!! เสียงอะไรวะ ฟังๆดูมันเหมือนเสียงความปั่นป่วนในกระเพาะหรืออะไรซักอย่าง แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของเสียงจะไม่สนใจกับเสียงที่มันดังออกมาจากกระเพาะตัวเองเล้ย..............
" อะแฮ่ม!! " แน่นอนว่าผมทำเสียงแบบนี้ได้ดังสุดแค่ เสียงกระซิบเท่านั้นครับ
" เห้ ! บอกว่าอย่าส่งเสียงดังไง "
" จะกินอะไร "
" เอ๋!?? ว่าไงนะ?? "
" ฉันถามว่าจะกินอะไรครับ"
" ออว์ =O=;; ฉันอยากกินสลัดหมูสันอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าแถวนี้มีขายรึป่าว " หนังสือในมือที่อาร์ตถืออยู่เป็นตัวแปรต้นที่ทำให้เกิดเสียง มันเป็นตำราอาหารที่ดูแล้วไม่สามารถทำให้อิ่มได้ (นอกจากไปทำกินเอง)
" มีซิ เดี๋ยวฉันพาไปกินนะ "
" เอ๋!!!! เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเองนะ ทำไมนายใจดีจัง *____* ข้าวฟ่าง "
ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ แล้วใครกันแน่ที่เมื่อวานบอกให้เลี้ยงข้าวน่ะ ผมเกือบลืมไปแล้วว่าผมชื่อข้าวฟ่าง เพราะไอ้อาร์ตก็ไม่ค่อยจะเรียกชื่อผมซะด้วย แล้วปิดเทอมหน้าร้อนผมก็ไม่มีเพื่อน เพราะว่าผมลืมบอกไปว่า เพิ่งกลับมาจากอังกฤษ ผมไปเรียนที่นู้นตั้งแต่ม.1แล้ว เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่ไทยเลยไม่มี ชีวิตผมครบทุกอย่าง ตรงข้ามกับซินเดอเรลล่าลิบลับ เหลือแต่หาเพื่อนเท่านั้นแหละ ซินเดอเรลล่ามีเพื่อนเยอะ(พวกสัตว์ทั้งหลาย) แต่สำหรับผมต้องเริ่มหาตั้งแต่เปิดเทอมกับที่เรียนใหม่ล่ะ
" งั้นฉันจะทำเป็นลืมเรื่องที่คุยกันเมื่อวานไปล่ะกันนะ " ได้ทีขี่แพะไล่ครับผม
" เห้ !! ได้ไง นายสัญญาแล้วว่าจะรับผิดชอบ .....สลัดจ๋า ^^ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "
แล้วไอ้อาร์ตก็ปล่อยให้ผมแบกการ์ตูนเดินตามมันที่กระโดดหยองแหยงไป
" อาร์ต!!! กรี๊ดดดดดดด คิดถึงจัง "
" อ๊ะ !!! โรส O๐O เห้ย!!! มาโผล่แถวนี้ได้ไงง่า... คิดถึงเหมือนกานว่ะ แย๊คคคค >O< " อาร์ตกระโดดกอดคอหญิงสาวผู้มีผมดำหยิกเป็นลอนที่ดูสวยไปอีกแบบ คิ้วโค้งสวย ดวงตากลมโต ขนตายาวงอนสวย กับผิวขาวชมพูคนนั้นด้วยทีท่าลำบากเล็กน้อย เพราะส่วนสูงที่ต่างกัน ...................ดูเหมือนว่าอาร์ตจะเจอเพื่อนแล้ว
" เออ แกมาทำไรแถวนี้ง่ะ ก็บ้านฉันอยู่แถวนี้นี่หว่า เราก็มาเดินกับไอ้ รีฟ เนี่ย " ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่ผู้หญิงอีกคนนึงที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ อาร์ตทำได้แค่มองแล้วก็ส่งยิ้มให้เฉยๆ ไม่ได้กระโดดกอดคอเหมือนที่ทำกับเพื่อนคนแรก ถ้าให้ผมเดานะ ไอ้นี่มันเป็นฝาแฝดกันใช่มั้ยเนี่ย
"ออว์........ เรามากับ G.B. อ่ะ อยู่ข้างหลังนู้นแน่ะ ^^ " มันพูดแล้วก็ชี้มาทางผม
" อะไรคือ G.B. วะ "
เออ ถึงผมจะยืนอยู่ห่างๆก็เหอะ แต่ก็พอจะได้ยินว่ามันพูดอะไร ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันล่ะวะว่า G.B. มันคืออะไร
" G.B. ก็ย่อมาจาก General bea(เบ๊) ไง "
" อะไรของแกวะ ไอ้อาร์ต "
" มันแปลว่า เบ๊ทั่วๆไปไง " ยืนคุยกันแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่า ผู้หญิงสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าผมด้วยระยะห่างไม่เกิน 5 เมตร เหมือน เสาไฟฟ้า กับ หลักกิโล เลยว่ะ ถึงส่วนสูงของไอ้อาร์ตจะไม่สูงมาก แต่ส่วนสูงของเพื่อนมันก็.........คงต่ำกว่า 158ล่ะ แล้วซักพักที่ เบ๊ทั่วๆไปอย่างผม ปล่อยให้คุณหญิงคุยกัน จู่ๆ ไอ้อาร์ตก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ถึงผมจะเพิ่งรู้จักอาร์ตเพียงแค่24ชั่วโมงกว่าๆ แต่ด้วยเสียงหัวเราะอันบ้าระห่ำแบบเป็นเอกลักษณ์ของมัน ก็ทำให้ผมรู้ความหมายในเสียงหัวเราะว่า ' ไม่พ้นเรื่องกินแน่ๆ '
" ปะ ^^ โรส เราไปกินโออิชิกาน ฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ " หน้างี้บานตะไทเลยแหละ
" แหม..............เมื่อกี๊ยังบอกอยู่หยกๆว่าอยากกินสลัด พอบอกว่าจะเลี้ยงโออิชิ ล่ะตาแววเชียวนะหล่อน "
" แต่แกบอกว่าจะเลี้ยงฉันไม่ใช่หรอ ^^ ....อะไรเข้าสิงวะ !! " ผมว่าอะไรตะหากที่เข้าสิงมัน เล่นหัวเราะซะกลางห้าง ไม่บ้าก็บอ แถมไม่อายสายตาชาวบ้านซะด้วยนิ ไอ้เจ้าของเสียงหัวเราะดังๆน่ะ
" แกนี่ก็พูดมากจริงๆเลย เดี๋ยวแม่ก็เปลี่ยนใจซะนี่ ปะๆๆๆ "
" ขอบใจนะโรส ฮิฮิ " แล้วภาพที่ผมเห็นก็ต้องทำให้ผู้รู้ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันไม่ได้เกิดขึ้นกับผมแค่คนเดียว เพราะว่าไอ้อาร์ต มันก้มลงไปหอมแก้มโรสเป็นการขอบคุณที่เลี้ยงโออิชิ ส่วนผู้หญิงชื่อโรสก็ทำหน้าเฉยๆ เหมือนแบบว่า ชินแล้ว มันคงเกิดขึ้นบ่อยๆกับคนที่ทำให้ไอ้อาร์ตดีใจจนตับสั่นเลยล่ะมั้ง เห้...ดูเหมือนว่ามันจะลืมทั้งผมแล้วก็ฝาแฝดของโรสด้วย เอ่อ....รู้สึกจาชื่ออะไรนะ ...รีฟล่ะมั้ง
" เห้...!! นายสองคนน่ะ จะยืนบื้อเป็นยักษ์วัดแก้วไปถึงเมื่อไร ตามมาซิ ไปกินโออิชิกัน แต่ว่าพวกแกจ่ายกันเองนะ ^^"
แล้วผมก็ต้องเดินตามมันไป .............เครียดว่ะ คิดดูดิ ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างผมจะต้องทำเลยนะเนี่ย ถ้าคุณน้าพิทยาเค้าไม่ขอร้องมาล่ะก็.............คุณน้าบอกผมเพียงแค่ว่าให้เอาใจไอ้อาร์ตมากหน่อย อย่าขัดใจ เพราะอาร์ตเพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้แค่ไม่กี่วันเอง ส่วนสาเหตุที่เข้าโรงพยาบาลนั้น ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน แล้วผมก็ไม่อยากรู้ด้วย
" อ้าว.....นี่ ชื่ออะไรนะ ไอ้หนุ่ม "
" ข้าวฟ่างครับ " จู่ๆก็เจอเฮียเจไดซะงั้นอ่ะ
" แล้วน้องสาวเฮียล่ะ อยู่ไหน " เป็นห่วงน้องสาวตัวเองเหมือนกันเหรอเนี่ย
"อยู่นู้นอ่ะครับ..............เดินอยู่กับเพื่อน เห็นบอกว่าจะไปกินโออิชิ กัน " ผมใช้ปากบุยใบ้ไปด้านหน้าที่มีอาร์ตกับโรส กำลังหัวเราะอย่างร่าเริง โดยปล่อย เบ๊ อย่างผม กับ...ฝาแฝดของโรสที่ชื่อ รีฟ ไว้ข้างหลัง มันลืมไปแล้ว.............
" อ้อว์ พี่ก็อยากจะกินเหมือนกัน ไปด้วยกันมั้ย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง "
" ไม่เป็นไรครับ ผมจ่ายเองได้ "
" เฮ้ย!! อย่าหยิ่งไปเลยน่า....พี่บอกจะเลี้ยงก็เลี้ยงซี่ .." ผมไม่ได้หยิ่งซะหน่อย แต่นิสัยชอบบังคับชาวบ้านเป็นกันหมดทั้งบ้านป่าววะ
" เลี้ยงกูด้วย " เสียงเพื่อนเฮียเจ แสล๋น ขึ้นมาอย่าง เสร่อ
"ไอ้เซ่........... สำหรับมึงอ่ะ....ไม่ต้อง " อีกฝ่ายเลยทำหน้าจ๋อยๆแทน
" แล้วนี่ใคร " เฮียเจไดชี้ถามผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆผม ที่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
" อ๋อ...ไม่รู้...จัก …………."
" ชื่อ รีฟค่ะ เป็นเพื่อนของอาร์ต " ผมยังพูดไม่จบเลย ยัยนี่ก็แทรกขึ้นมาเฉยๆ เสียมารยาทจริงๆ
" ครับ เพื่อนน้องอาร์ตหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่เป็นพี่ชายของอาร์ตน่ะ ชื่อตึก " อ่าว ตอแร๋ซะงั้น
" รู้แล้วค่ะ ไม่ต้องบอกมากก็ได้ เพราะว่า อาร์ตชอบเอาไปเผาให้ฟังบ่อยๆ .....แต่เท่าที่รู้มา อาร์ตบอกว่า พี่ชายชื่อเจไดไม่ใช่หรอคะ "
" แหม.......เอาน่าๆ เรียกพี่ว่า ตึก ล่ะกันนะ ^__^ ...........เฮ้ย!!!!!! จิงหรอ แล้วอาร์ตมันเผาอะไรพี่บ้างล่ะเนี่ย มันได้บอกรึป่าวเรื่องที่พี่ไว้เล็บยาวแล้วขี้ติดเล็บรึป่าว"
" ค่ะ "
"ว๊าก!!!! แย่แล้ว แบบนี้สาวสวยก็เข้าใจผิดว่าพี่เป็นคนสกปรกน่ะซิ ……………………………. "
จากนั้น เฮียเจได กับพี่เซ่(ที่ผมรู้ชื่อแล้ว) ก็แย่งกันหลี รีฟ ใหญ่เลย ด้วยการทำให้ตัวเองดูตลกแล้วก็ ทำให้ รีฟ ขำได้มากที่สุด แล้วพวกเราทั้งหมด 4 คน (เฮียเจได รีฟ พี่เซ่ ผม ) ก็ค่อยๆเคลื่อนย้ายขาตัวเองไปพร้อมๆกัน แล้วตรงไปร้านที่ไอ้อาร์ตกำลังจะเข้าไป 'โออิชิ ชาบูชิ'
ผมไม่ค่อยเข้าใจอ่ะนะ ว่าทำไม ทีกับเพื่อนตัวเองไม่คุย แต่กลับมาคุยกับพี่ชายเพื่อน แล้วก็คุยกับผมด้วย ผมตอบไปคำถามนึงจากเธอที่ถามผมว่า ชื่ออะไร แน่นอน......ผมก็ต้องตอบไปว่า ข้าวฟ่าง น่ะซิ
แค่ประโยคเดียวที่เธอถามผม ก็ทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า ทำไมไอ้อาร์ต ไม่ค่อยคุยกับเพื่อนสาวคนนี้ซักเท่าไร บัดนี้ผมรับรู้ได้ด้วยตนเองแล้วครับ เพราะว่าสาวน้อยหน้าใสที่กำลังโดนหลีอยู่นั้น มีเบื้องหลังอยู่ที่กลิ่นปากครับ.............โอ๊ก!!!!!!!!!! กลิ่นชวนอ้วกนั่น ทำเอาผมหงายหลังไปชั่วขณะนึงเลยทีเดียว ไม่ทราบว่า บ้านจน จนไม่มีตังค์ซื้อยาสีฟันรึไงครับ ผมเริ่มเข้าใจจิตใจของไอ้อาร์ตขึ้นมาแล้วล่ะครับ สงสารมันนะ ที่มีเพื่อนปากเหม็นน่ะ ....แหวะ
" เห้! ทำไมพวกนายเดินช้าจัง อ๊ะ!! เฮียเจมาด้วยแงะ --__--a "
" เออ .......มาด้วยแล้วทำไม ไอ้เซ่นั่งนี่ๆ.."
" รีฟ !! ไปอยู่กับเฮียเจได้ไงอ่ะ แล้ว ไอ้ข้าวฟ่างล่ะ มันหายหัวไปไหน "
" พอดีว่า....."
" หยุดๆๆ พอๆ ไม่ต้องพูดหรอก มานั่งนี่ดิ ข้างๆโรสอ่ะ " ยังไม่ทันที่รีฟจะเริ่ม ไอ้อาร์ตก็ยกมือขึ้นห้าม เข้าใจอยู่เหมือนกันว่าทำไม ไม่ให้พูด
" ไม่ได้...น้องรีฟต้องนั่งข้างๆพี่ซิ "
"ต้องข้างกูเท่านั้นโว้ย ไอ้ตึก "
" ไม่ได้หรอกค่ะ รีฟต้องนั่งข้างโรสเท่านั้น " ศึกนี้สงบลงด้วยเสียงของรีฟ ที่เพียงแค่พูดเบาๆด้วยเสียงเล็กๆเท่านั้น ไม่รู้จะแย่งกันไปทำไม กะอีแค่ ผู้หญิงปากเหม็นคนนึง
ส่วนผม โดนไอ้อาร์ตลากไปนั่งข้างมัน นี่ผมเป็นอะไรกับมันนะ พี่ชาย.....คนรู้จัก หรือ เพื่อน อะไรซักอย่างล่ะ แต่มันทำตัวอย่างกะผมเป็นคนรับใช้มัน อ้อ...ลืมไปว่ามันเรียกผม G.B.
ตกลงว่า ที่นั่งเรียงตัวจากเค้าเตอร์ด้านซ้าย เริ่มจาก รีฟ โรส อาร์ต ผม พี่เซ่ เฮียเจได มากันก็เยอะแยะแบบนี้ ทำไมไม่ไปนั่งโต๊ะรวมกันนะ แล้วไอ้คนที่อยากจะนั่งตรงนี้เป็นใครที่ไหนไม่ได้ นอกจากไอ้อาร์ตเท่านั้น ไม่มีคนขัดใจมันเพราะยังไงก็ได้ แต่ผม.......
" ทำไมไม่นั่งโต๊ะรวมล่ะ "
" o_o .." มันมองผมอย่างค้างๆซักพักนึง " ก็ถ้านั่งตรงนั้น มันหยิบลำบากนี่นา "
" เธอก็นั่งด้านในสุดซิวะ "
" แล้วไอ้คนที่มันนั่งต่อจากฉัน มันก็ต้องสั่งให้ฉันหยิบให้น่ะซิ ปามานว่าขี้เกียจน่ะ ไม่เอาหรอก นั่งแบบนี้น่ะดีแล้ว นายอย่าบ่นมากไปเลยน่า -- . . -- "
"เออๆ เข้าใจแล้ว "
" เข้าใจก็ดีแล้ว ^_^ …………..ขอน้ำไม่ใสค่ะ "
" ผมเอาน้ำใสครับ "
" ที่เหลือน้ำไม่ใสเหมือนกันใช่มั้ย โรส-รีฟ เฮียเจ พี่เซ่ "
" เออ " เสียงคน4คนหันมาตอบพร้อมกัน แล้วก็หันกลับไปคุยกับเพื่อนของตัวเองต่อ มีผมคนเดียวอ่ะดิ ที่กินน้ำใสอ่ะ
"นี่.....ทำไมนายสั่งน้ำใสล่ะ" อาร์ตกระซิบถามผม
" แล้วทำไมเธอสั่งน้ำไม่ใสล่ะ" ผมตอบคำถามมันด้วยคำถาม
" ก็.....ถ้าเป็นน้ำใส เวลาใส่เนื้อ หรืออะไรก็ได้ที่มันต้องใส่ลงในหม้อน่ะ มันจะทำให้เห็นอาหารที่เราใส่ลงไปน่ะซิ "
" แต่มันก็ต้องหยิบมากินเหมือนกันหมดไม่ใช่รึไง"
"มันก็ใช่อ่ะ แต่ว่า เวลาฉันมากิน ทีไร ฉันก็ทำแบบนี้ทุกครั้งเลยนะ มันดูตื่นเต้นดี ที่เวลาเราจะใช้ตะเกียบคีบอาหารที่อยู่ในหม้อออกมา แล้วเราไม่รู้ว่ามันคืออะไร ^^ "
เอ๋??? เวลาอาร์ตพูดอะไรเถือกๆเนี่ย ท่าทางดูมีความสุข แล้วก็ดูน่ารักๆเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป มันน่ามองจริงๆนั่นแหละ ถึงแม้เสื้อผ้าที่มันใส่ออกมานอกบ้านวันนี้จะเป็นเสื้อแขนยาวที่ยาวเกินแขนลายเซอร์ๆ(ดูเปื้อนๆ) ตัวใหญ่ๆ (เห็นบอกว่าเป็นของเฮียเจได) กับกางเกงที่เด็กบอร์ดเขาใส่กัน แถมด้วยรองเท้าพละ.......เรียกว่าผ้าใบดีกว่า สีฟ้าเหยียบส้น มันดูเข้าคู่กับฝ่าเท้าซีดๆ ไอ้การแต่งตัวแบบนี้ ...มันไปเรียนมาจากไหนวะ ....ส่วนผมก็แต่งแบบวัยรุ่นทั่วๆไปอ่ะนะ เพียงแต่ดูเป็นผู้ใหญ่นิดหน่อย แต่เพียงแค่อาร์ตยิ้มให้เห็นฟันขาวๆกับเขี้ยวแหลมๆแค่นั้นแหละ แค่นั้นมันก็ทำให้ผมมองแทบไม่วางตาเลยล่ะนะ
" นี่...ข้าวฟ่าง รู้มั้ยว่า เค้าบอกกันว่า พวกที่สั่งน้ำใสน่ะ มักจะเป็นตุ๊ด ^^ " อาร์ตพูดขึ้นขณะที่กำลังหยิบผักเทลงไป ทำเอาความรู้สึกของผมเมื่อกี๊สะดุดทันที ....ยังไงมันก็เป็น ' ยัยบ้า ' โรคจิต ล่ะนะ
" ใครบอก?? "
" ฉันบอกเองแหละ ฮิฮิ ^_^ "
" สรุปแล้ว เธอจะให้ฉันเป็นตุ๊ดให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย !!! "
" เห๊ะ..เหะ~ ^^ " ดูเหมือนมันจะสนใจแต่กินอย่างเดียวแล้วล่ะ คราวเนี่ย ผมมองดูมันกระซวกอีกครั้ง ด้วยฝ่ามืออรหันต์ ที่หยิบแต่ของกินผ่านหน้าไปทุกจาน แล้วจัดการเทใส่หม้อของตัวเองหมดเลย(แม้แต่ข้าวปั้น) หม้อของมันเลยกลายเป็นอาหารจานเดียวไปซะงั้น จะเรียกว่าข้าวต้มก็ได้อ่ะ แล้ว......แบบนี้คนอื่นก็ไม่ได้กินกันพอดี
" นี่ ไอ้น้องอาร์ตสุดที่รักของเฮียเจ เล่นหยิบไปหมดแบบนี้ เฮียกับไอ้ตะกละเซ่ มันก็อด กินกันพอดีซิวะ "
" อือ ใช่ๆ อาร์ตเล่นหยิบแบบนั้นหมด คนอื่นก็ไม่ได้กินซิจ๊ะ"
" ไม่ต้องพูดเลย ยัยรีฟ เงียบๆปากไป !!!! " แล้วรีฟก็ทำแต่หน้าจ๋อยๆที่โดนเพื่อนตะคอกใส่ ถึงเธอจะปากเหม็น เอ่อ......เรียกว่ามีกลิ่นปากที่รุนแรงจะดีกว่า แต่ผมก็ให้ความรู้สึกว่า สงสารเธออยู่เหมือนกันนะ ที่โดนเพื่อนแสดงท่าทางรังเกียจอย่างโจ่งแจ้งน่ะ
" โอ๊ย!!! อาร์ตมันจะกินอะไร ก็เรื่องของมันไม่ใช่หรอ พวกพี่ๆจะไปห้ามมันทำไม ความสุขของน้องสาวตังเองน่ะ ปล่อยๆไปเหอะ " นิสัยและการพูดคล้ายๆกัน หลุดออกมาจากปากของ สาวน้อยหน้าใส ชื่อโรส................สงสัยว่ามันจะติดเชื้อ ไอ้อาร์ตมาแหงๆ ผู้หญิงหน้าตาดีๆ ไม่น่าจะมีวิธีการพูดแบบนี้ตั้งแต่เกิดแน่ๆ เหมือนกับแม่ผมไง แค่ดูไอ้อาร์ตกินก็ติดเชื้อหัวเราะบ้าๆมันไปแล้ว.!!!!
" ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โทษทีนะ เฮียเจ พี่เซ่ ^^ อาร์ตอยากกินทุกอย่างที่มันขวางหน้าอ่ะ ก๊ากๆ " ว่าแล้วคุณเธอก็จัดการสวาปามอาหารที่อยู่ในหม้อต่อไป ดูๆไปแล้วมันก็ไม่ค่อยมีพิษสงอะไรมาก ไม่ค่อยเหมือนกับไอ้ตอนที่มันกินอิ่มแล้วเรอใส่หน้าผม (เหตุเกิดเมื่อวาน) แล้วอะไรบางอย่างก็มาดลใจให้ผมถามมันเกี่ยวกับเฮียเจ (วิญญาณบรรพบุรุษมั้ง)
" นี่....." ผมเรียกอาร์ตด้วยเสียงกระซิบ
" อะไร ?? " อาร์ตหยุดกินแล้วก็หันมาคุยกับผมที่นั่งอยู่ข้างๆ .......มันตอบกลับมาด้วยเสียงเกือบตะโกน
" ฉันมีอะไรบางอย่างอยากจะถามเธอ เกี่ยวกับ..............พี่ชายเธอน่ะ "
" เรื่องอะไร...?? เฮียเจน่ะเหรอ ...เห๋!! ^__^ ฮิฮิ ออว์.....ว่ามาซิจ๊ะ " จู่ๆไอ้อาร์ตก็เปลี่ยนน้ำเสียงเป็น หัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมานิดหน่อยแล้วก็เหมือนกับว่า จะเอาใจผมเต็มที่ คงคิดว่าผมไปหลงรักพี่ชายมันเข้าล่ะมั้ง
" เรื่องนั้นน่ะ "
" ห๊ะ!?? อะไรนะ นี่พูดให้มันได้ยินหน่อยได้มั้ย นายเล่นพูดอย่างกับว่าฉันเอารูหูไปจ่อที่กล่องเสียงนายงั้นแหละ ฉันนั่งห่างกับนายเกือบเมตรนะยะ เล่นกระซิบอยู่ได้ ฮีเธ่อ ---O— "
" อ่าว เห้ !! ก็ฉันคิดว่าเธอจะชอบเงียบๆเวลากินด้วยนี่ฝ่า ใครจะไปรู้ฟ่ะ "
" เออเรื่องนั้นน่ะ ช่างเหอะ แล้วนายอยากจะรู้อะไรเกี่ยวกับเฮียเจล่ะ "
" ก็...ทำไมเพื่อนพี่ชายเธอ......ฉันหมายถึงพี่เซ่ ทำไมเค้าเรียกพี่ชายเธอว่า ' ตึก ' ล่ะ "
" อ๋อว์ ก็ เฮียเจบอกว่า ชื่อ 'เจได' มันปัญญาอ่อนเกินไป เลยเปลี่ยนเป็น 'ตึก' ซะงั้น ลุงแกคิดว่าเท่ห์ตายล่ะ ชื่อ ตึกเนี่ย กร๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ "
" แล้วเรื่องขี้ติดเล็บล่ะ มันไปติดได้ยังไง " อยากรู้มั้ยๆ ผมอยากรู้มากเลยล่ะ
" เอ๋!?? ไอ้ข้าวฟ่างนี่ .....ถามมากจริงๆเลย ก็เฮียเจ กระแดะไว้เล็บยาว อยากจะเท่ห์ แบบผู้ชายสำอางค์ แล้วลุงแกก็ไว้เล็บยาวทั้งซ้ายแล้วก็ขวา......พอ........ =_= "
อาร์ตหยุดไว้แค่นั้นแล้วก็หันกลับไปเอาช้อนตักของในนั้นขึ้นมากินต่อ (เรียกว่า ' ของ ' จะดีที่สุด เพราะมันบรรยายไม่ถูกแล้วว่ามีอาหารแบบไหนบ้าง)
" นี่...ทำไมไม่เล่าต่อล่ะ "
" =_= นายอยากจะฟังต่องั้นเหรอ รอฉันกินเสร็จก่อนได้มั้ยอ่า *0* ฉันยังไม่อยากเล่าทั้งๆที่กินค้างอยู่อ่ะ "
" เออ.. ก็ได้ " ไม่ขัดใจ ไม่ขัดใจ คือคำขอร้องจากน้าพิทยา เออน่าไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก
" งั้นกินต่อล่ะน๊า ^O^ " ว่าไปนั้น............. กินกันไปได้ไม่นาน ก็เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว ผมได้ยินมาแว่วๆจากปากพี่เซ่(ถึงจะห่างจะหนึ่งช่วงคน) ว่า ยัยรีฟสุดสวย มีกลิ่นปากรุนแรง พอไอ้อาร์ตได้ยินเท่านั้นแหละ เจ๊แก ตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นเลย อ๋า.....คนสวยแย่แล้วล่ะเซ่ะ ความลับแตกแล้วไง เห็นอุตส่าห์พยายามเก็บกลิ่นปากอยู่หลาบรอบ เวลาคุยกับเฮียเจได กะพี่เซ่ อ่ะ
ขอบอกว่าเรื่องที่จะเกิดต่อไปนี้ ไม่ใช่เหตุการณ์ร้ายแรงอะไร แล้วก็ไร้สาระเอามากๆ
" พี่เซ่ พูดให้มันระวังปากหน่อยเหอะ มาว่าเพื่อนอาร์ตปากเหม็นได้ยังไง >"< " นี่หล่อน เมื่อกี๊ยังห้ามไม่ให้เพื่อนพูดอยู่เลยใช่หรอ
" ..........เฮ้ย !! ไอ้ตึก น้องมึงเป็นบ้าอะไรวะ เมื่อกี๊ยังพูดไม่ดีกับเพื่อนอยู่เลย แล้วแค่กูบอกว่า 'น้องรีฟมีกลิ่นปากขั้นพิฆาต' ทำไมถึงเคืองได้ขนาดนี้วะเนี่ย บ้านมึงเลี้ยงผีหรอ น้องมึงเนี่ยผีเข้าผีออก " พี่เซ่...ผู้ชายที่หน้าตาเกือบไม่ดี (จัดว่าไม่ทุเรด) พูดกระซิบแอบๆข้างๆหูเฮียเจไดด้วยท่าทางแบบว่า กลัวนิดหน่อย แต่ถึงจะกระซิบ ผมก็คิดว่าไอ้อาร์ตได้ยินแหละวะ
" นี่!! คุณพี่ พูดแบบนี้ อาร์ตก็เคืองเป็นเหมือนกันนะ แค่ไอ้รีฟมัน ฟันคุด แค่เนี่ย ทำไมพวกพี่ต้องพูดต่อหน้ามันด้วยล่ะ รีฟมันก็อ่อนไหวเป็นเหมือนกันนะ >O< "
" แล้วที่พวกเราไม่คุยกับรีฟ ก็เพราะ พวกเราไม่อยากได้กลิ่น หรือ......อะไรแบบนั้นไง เราไม่อยากจะพูดว่าเพื่อนตัวเองเท่าไรหรอกนะ " โรสช่วยอาร์ตเสริมต่อ....แต่เรื่องแบบนี้มันไม่ค่อยเอามาเถียงกันเท่าไรเลยน๊า.....
" แล้วมันเป็นความผิดพี่ที่ไหนล่ะครับ!? "
" พี่เซ่ปัญญาอ่อน >O< "
" ไอ้น้องอาร์ต ไร้สาระ "
" แหม.....ทำอย่างกะตัวเองมีสาระนักแหละ อย่างน้อยก็ สาระเลว ล่ะวะ กร๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า " แล้วไอ้อาร์ตก็หัวเราะเยาะอย่างสะใจ
" .........อ๊าคคคค ไอ้ตึก น้องมึงๆๆๆๆ "
" .มันจะเถียงกันไปทำไมวะเนี่ย รำคาญว่ะ ......น้องกูทำมาย..........."
" ขอโทษครับจะหยุดเถียงกันได้รึยังครับ!!!! ผมขอสรุปว่าพี่เซ่...............พูดไม่รู้จักกาละเทศะ ว่าง่ายๆ ปากปีเอ๋ง ส่วนรีฟ................มีกลิ่นปากเพราะฟันคุด โอเคๆ ยอมรับกันแล้ว จบครับจบๆๆ กินต่อได้แล้วครับ กินครับ กินๆๆ "
สุดท้ายแล้ว คนที่หยุดเรื่องก็คือผมเอง ......มันออกจะไร้สาระว่ะ ที่จะมาเถียงด้วยเรื่องที่......ไม่เป็นเรื่อง อ่ะมั้ง เฮ้......ไม่ว่ายังไงผมก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระ แล้วดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่มีใครแย้งอะไร แม้แต่ไอ้ตัวที่เอาแต่ใจที่สุด(ไอ้อาร์ต) ก็ยังคงกินต่อไป และ ส่วนผม ก็ถูกความคิดดึงเข้าไปเรื่อง ขี้ติดเล็บอีกครั้ง............
ถึงเวลาจ่ายตังค์ โรส-รีฟ จ่ายกันเอง ส่วนไอ้อาร์ตเดินออกนอกร้านไปก่อน พร้อมกับคาบหลอดอันนึง(มันบอกชอบกัดหลอด) ผมก็เดินตามมันออกไป เพราะเฮียเจไดจ่ายให้ ส่วนของพี่เซ่ก็จ่ายเอง ระหว่างที่ผมยืนรอพวกเขาจ่ายเงินอยู่ ผมซึ่งยืนอยู่หน้าร้านกับไอ้อาร์ตสองคนก็เลยเอ่ยปากถามมันไป
" จะเล่าเรื่องขี้ติดเล็บต่อได้รึยัง " ทำไมนะ ทำไมวะ ทำไมผมถึงได้อยากรู้อะไรขนาดนั้นนะ
" เฮะ~เฮะ ^o^ ก็นะ....หลังจากนั้น เฮียเจ ก็ใช้ชีวิตประจำวันไปตามปกติ ....เอ่อ คือแบบว่า ต้องเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ฉี่ ขี้ อะไรแบบนั้นแหละ แล้วมีอยู่วันนึงเฮียเจไปขี้ในห้องน้ำ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ พอแบบว่า เฮียแกอุนจิเสร็จ ราดน้ำเสร็จ ล้างก้นเสร็จแล้ว อื้ม......... ก็ไม่มีอะไรอ่ะ --__--a "
" แล้วมันขี้ติดเล็บยังไงวะเนี่ย " .....ผมแอบบ่นอย่างไม่พอใจนิดนึง ทำเอาอยากรู้แทบตาย แต่กลับไม่มีไรซะงั้น
" กร๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หลังจากนั้นอ่ะนะ ^^ เฮียเจก็เอามือซ้ายขึ้นมาถูจมูกอ่ะ แล้วก็ได้กลิ่นแบบว่าอะไรวะ ตุๆ เลยไปล้างมืออิกรอบ...แล้วทีนี้อ่ะนะ ...กั่กๆๆ ^^ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า .....ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ....อ๋อย ~_~ ขอขำนิดนึงก่อน เอ่อ....พอไปได้วักพัก เฮียเจก็เอานิ้วขึ้นมาแคะขี้เล็บ ก็เห็นว่า อะไรวะ ดำๆ พอแคะออกมาดม ก็เลยรู้ว่า ขี้ติดเล็บอ่ะ กร๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ แล้วยังมีการมายืนให้ฉันดมอีกนะ 'อาร์ตๆดูดี ขี้ติดเล็บอ่ะ' ฉันโคตรรจะอี๋!!!! เลยอ่ะ แหวะ พี่ชายอะไรวะ ทู่เรดปานฉะนี้ วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า "
" ปู้ด... ฮึฮึฮึ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า " ผมเริ่มปล่อยฮาออกมาบ้างหลังจากที่ไม่ได้หัวเราะมานาน แต่ก็หัวเราะไม่ดังเท่ากับอาร์ตเท่าไร คนที่คิดจะหัวเราะแข่งกับมันคงคิดผิด เพราะ มันหัวเราะทั้งดังแล้วก็นาน เฮ้อ...เหนื่อย
แล้วเสียงหัวเราะที่เรา 2 คนช่วยกันส่งเสียงหัวเราะอยู่หน้าร้าน ก็หยุดลง เพราะท้องแข็ง แล้วก็เห็นหน้าเฮียเจไดลอยขึ้นมาพอดี ไอ้ความรู้สึกผิดมันไม่ค่อยจะมีในตัวอาร์ตเท่าไร แต่ผมน่ะซิ 'หัวเราะเยาะคนที่ไม่รู้จัก' แต่เฮียเจไดก็ไม่ได้ว่าอะไร นี่...ผมเป็นอะไรกับเขานะ ถึงได้เรียกว่า เฮียเจไดอยู่ได้ แต่ช่างเหอะมันติดปากแล้ว
" โอเช เราจะไปไหนกันต่อดีจ๊ะ^^ " อาร์ตเอ่ยขึ้นมา
" ไปร้องคาราโอเกะกันมั้ย " พี่เซ่เสนอขึ้นมา ส่วนผม
" ยังไงก็ได้ครับ/ค่ะ "
" อืม...ก็ดีนะ ไปร้องคาราโอเกะ เอางี้ดีกว่า ใครร้องเพลงได้คะแนน ห่วย สุด ต้องไปขอเบอร์จากเพศตรงข้ามนะ โอเคป่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแล้วตามมาเลย"
" โอเค ตกลงเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า น่าสนุกนะ น่าสนุก ฮิฮิ โฮ๊ะๆ ^O^ "
คนที่เสนอไอ้ความคิดบ้าๆเนี่ย ถ้าไม่มีใช่ไอ้อาร์ตก็ต้องเป็นญาติมันแหละ ผู้ชายชื่อเจได แถมไม่รอความคิดเห็น เฮียแกก็วิ่งขึ้นบันไดเลื่อนไปแล้ว ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ อายุอานามก็ปาเข้าไปตั้ง 22 แล้วนั่น มีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้วด้วย แต่ช่างเหอะๆๆ ว่าแล้ว ผมก็มองดูไอ้อาร์ตที่วิ่งตามหลังพี่ชายตัวเองไป ส่วนคนอื่นๆที่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจก็เดินตามกันไปอย่างเอื่อยๆ
หน้าตู้คาราโอเกะ
" คนเยอะแบบเนี่ย จะอัดเข้าไปได้ยังไงล่ะวะ "
" แหม โง่ไปได้ โรส แกก็เข้าตู้ใหญ่ๆดิวะ เอาเป็นชั่วโมงไปเลย ร้องให้กล่องเสียงอักเสบ ฮ่าฮ่าฮ่า "
" อืม งั้นเรา เอาตู้ที่ใหญที่สุดเลยนะ "
ว่าแล้ว พวกเรา 6 คนก็พากัน แชร์เงินแล้วก็ยัดเข้าไปในตู้คาราโอเกะ คนที่ประเดิมจับไมค์คนแรก ต้องเป็นไอ้ต้นความคิด เฮียเจได จัดการร้องเพลงอะไรไม่รู้ แต่ออกแนวโรแมนติก แล้วก็ ฟังสบายๆ ได้คะแนนมาเหนาะๆมือ ด้วยเลข2หลัก 98 คะแนน ยอมรับว่าเป็นผู้ชายที่ร้องเพลงเพราะมากๆ
" โห.......ไอ้ตึก มึงทำไปได้ยังไงวะ 98 คะแนน ไหนๆๆ ลองกูบ้างดิ" พี่เซ่บ่นโวยวายแล้วก็แย่งไมค์ไป
" กูจะร้องเพลงนี้แหละ ~ ต่างคนต่างพูดไม่ออก ได้แต่มองตาเท่านั้น ร้าก....ที่ให้กันเหมือนโดนกั้นขวางทางปาย......"
พี่เซ่ ร้องเพลงเก่ามาก.... ไม่รู้ว่ามันมีเพลง โลกทั้งใบให้นายคนเดียว ในตู้คาราโอเกะได้ไง ตั้งแต่สมัยเต๋ายังไม่เจ้าชู้เลย แถมเสียงก็ห่วยอีกตะหาก เหอะๆ..... ดูหน้าแต่ละคนก็บอกความรู้สึกกันได้
" ถึงคราว สองสาวแล้วจ๊ะ " พอจบเพลง พี่เซ่ ก็ยืนไมค์ให้โรส สาวโรสโซโล่เดี่ยวด้วยเพลง ของปาล์มมี่......บอกได้เลยว่า เพราะสุดๆ บอกไปเลยทีเดียวเลยดีกว่า ว่า โรสก็ได้คะแนนเยอะอยู่เหมือนกัน 95 คะแนน ล่ะ รีฟ...ถึงวันนี้จะมีกลิ่นปากเหม็นนิดหน่อย(เห็นบอกว่า อีก 3 วันไปเอาไหมออกได้แล้ว) แต่ก็ร้องเพลงเพลงเหมือนกัน เล่นร้องเพลงเดียวกับที่โรสร้อง....ก็..... เขาเป็นฝาแฝดกันนี่เนอะ
เอาวล่ะ ถึงคิวผมแล้ว ผมเลือกที่จะร้องเพลงเก่าๆ (สมัยอยู่ประถม) เพลงแนวบ๊อบแอบร๊อค ที่แบบว่าฟังสบายๆ แหงอยู่แล้วว่า คะแนนที่ออกมาต้อง 90 ขึ้น สมควรอยู่หรอก ที่ผมจะได้ 99 คะแนน ก็แม่ผมเป็นครูสอนร้องเพลงนี่นา ฮ่าฮ่าฮ่า แล้วรายสุดท้ายที่นั่งเงียบมานาน (นั่งอ่านการ์ตูน) ก็ค่อยๆจับไมค์ที่ผมยื่นไปให้
ไอ้อาร์ตมันกดเลือกเพลงที่แบบว่า......เอ่อ....ผู้ชายร้องอ่ะ ค่อนข้างผิดปกตินะ เพลงของ ซิลลี่ฟลู อ่ะครับ .....ไม่ใช่ว่า เพลงที่มันร้องจะเพราะหรอกนะ แต่เสียงนี้สุดยอดครับ.......... ตะโกนได้มันส์จริง
" ก็อย่ามาจิ๊จ๊ะให้มันมากไป มันจะเป็นบ้า >O<;; เรื่องเล็กจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเปลี่ยนเป็นจ๊ะมันจะดีกว่ามั้ย.........."
และแน่นอนว่า คะแนนที่ออกมาคือ .... 50 เสียงห่วยสุดขีด แถมคุณเธอยังจะโวยอีก
" เห้ย!!! ร้องเต็มที่แล้วทำไมได้แค่ ครึ่งของ 100 เองง่ะ ไม่ยอมโว้ย!!!!!!!! "
" มันก็ควรจะได้อยู่หรอกนะ ไอ้คะแนน เท่าไข่มดน่ะ น้อยกว่าชาวบ้านเขาซะด้วย ก็เธอเล่นซะ เพลงที่ผู้ชายร้อง กล่องเสียงเธอไม่ได้สร้างมาเพื่อร้องเพลงผู้ชายนะครับ อย่างเธอน่ะต้องร้องเพลงผู้หญิง "
นอกจากผมจะมีบทพูดเพิ่มขึ้นบ้างแล้ว ผมยังยอมรับความเป็นผู้หญิงของไอ้อาร์ตเข้าไปอีกนิดนึง (ซึมเข้าไปในไตรเซป)
" เฮ้..น้องสาว อย่าลืมข้อตกลงที่เราวางกันไว้ก่อนเข้าห้องคาราโอเกะด้วยล่ะ ^__^ "
" เอ๋!!!?? เอาจริงอ่า เฮียเจ....*0* " ดู ดู ดูมันทำ ขี้อ้อนจริงๆ ทีตอนแรกยังจะตกลง วิ่งนำไปคนแรกเลย
" เออซิวะ......นู้นๆ ทางนู้นเห็นมั้ย " เฮียเจไดชี้ไปทางผู้ชาย2คน
" เอาคนที่ย้อมผมสีฟ้านะ หน้าหล่อๆหน่อยน่ะ "
" เห้!!!! เฮียเจถ้าอยากได้เองก็บอกมาซิ ทำไมจะต้องเอาอาร์ตไปอ้างด้วยน๊า.....—0— อาร์ตเต็มใจขอเบอร์ให้อยู่แล้วน่า "
" เฮียไม่ได้อยากได้โฟ้ย บักอาร์ตนี่ ไปๆๆๆ ชู่ว์ๆ " เฮียเจไดผลักหลังไอ้อาร์ตให้เดินไปใกล้ๆแถวนั้น
" อ๊างงงงงง >O< อย่าผลักซี่............... อาร์ตเดินเองได้ "
" ขอเบอร์มาให้ได้นะ " และนี่คือกำลังใจจากทุกคน ยกเว้นผม
" ถ้าได้แล้วจะเอาไปทำไรล่ะ "
" ขายไง " โรสเป็นคนเสนอ เจ้าความคิดบ้าๆ
" ฮ่าฮ่าฮ่า "
หลังจากนั้น พวกเราก็ยืนดูไอ้อาร์ตที่ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ อย่างหาเรื่อง(เล็กน้อย) มันเดินทำท่าไม่รู้ไม่ชี้เข้าไปใกล้ผู้ชาย2คนนั้น แล้วพอ ใกล้เขาไปอีก ไอ้ที่ไม่ใช่หัวสีฟ้าสังเกตเห็นอาร์ตพูดขึ้นมา
" ว่าไงจ๊ะน้องสาว.... มาหาใครหรอจ๊ะ " ประโยคหลีสาวเดิม.....ไม่คิดจะเปลี่ยนกันเลยรึไงวะ แต่ผมว่าหน้ามันเหมือนเอ่อ....ปลาน้ำลึกอ่ะ
" ปลาน้ำลึกอย่างแก --..-- ฉันไม่มีธุระอะไรด้วยหรอก " อาร์ตตอบสนองความคิดผมได้.............เฉียบ ครับ
" เฮ้ย!!! พูดแบบนี้ก็สวยดิ่ " อ่าวเฮ้ย เอาแล้วไง ดูเหมือนจะมีเรื่องแล้วไง
" กร๊าก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ ขอบใจน๊า ฮิฮิ ^^ " ด้วยรอยยิ้มแห่งตรามาร ทำเอาไอ้ปลาน้ำลึกมะกี๊ ไม่กล้าชกหน้าผู้หญิงเลย....
" แล้วมีธุระอะไรหรอครับ " ในที่สุด ไอ้ผู้ชายผมสีฟ้าก็เอ่ย วลี ออกมาซักคำนึง
" ฉัน มา ขอ เบอร์ โทรศัพท์ นาย แหละ ^^ "
" O.O ??? เบอร์ผมหรอ "
" นายจะให้ป่าวล่ะ ^___^+ "
" ให้ครับ ให้ ให้ ให้ ให้ " ดูแล้วตลกว่ะ ท่าทางรนๆ ทำไมมันต้องรนลานด้วย กะอีแค่....เด็กผู้ชาย
" ขอบคุณจ้า.... ^O^ ฮิฮิ ง่ายชะมัด "
พออาร์ตได้เบอร์มาจากผู้ชายผมสีฟ้า ก็ลูบหัวเจ้าของเบอร์อย่างกะ....หมาแน่ะ เพียงแต่ว่า มันจะง่ายกว่านี้ ถ้าอาร์ตมันไม่ไปยุ่มย่ามกับกลุ่มนั้นมากกว่าขอเบอร์
" เป็นไงๆๆๆ ได้มาแล้ว เหงอ๊ะป่าว กร๊ากๆฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ เอ้า...เฮียเจ อยากได้ไม่ใช่หรอ "
" เฮ้ย.....ซี้ซั้ว น่า....ให้ข้าวฟ่างนู้นไป เห็นยืนจ้องไอ้หัวฟ้ามานาน คงอยากได้อยู่พอตัวล่ะ "
" เฮ้ย!!!!!!!! จะบ้ารึไง ผมไมได้ชอบผู้ชายครับ "
" แกนี่ก็ไปอยู่ยืนนคุยกะเขาได้ตั้งหลายนาทีทำไมวะ เห็นหล่อหน่อยไม่ได้เชียะ ...แหยะ"
" โรสอ่า.....แกอ่า.........ฉันผิดตรงไหนเนี่ย ที่อยู่ยืนคุยด้วยอ่ะ "
" ขอโทษนะคะ รีฟอยากกลับบ้านแล้วค่ะ "
" อยากกลับก็กลับไปคนเดียวเซ่ =__=;; "
" ไม่ได้โว้ย ถ้ารีฟกลับบ้าน ฉันก็ต้องกลับด้วย แล้วแกก็จะไม่มีเพื่อนเล่น "
" ห๊า....มะอาวน๊า *0* โรส-รีฟอย่ากลับเลยนะ นะ นะ นะ "
" เดี๋ยว เฮียก็จะกลับแล้วเหมือนกัน ไปๆ ไอ้อาร์ตกลับบ้านเรา "
" โนว์ว์ว์ว์ >O< อาร์ตยังไมได้ซื้อของใช้จำเป็นเลยนะ อาราเล่ที่โดนยึดไปเล่มนึงก็ยังไม่ได้ซื้อเก็บ แล้วดราก้อนบอล เล่ม40 ที่เฮียเจเอาไปเช็ดอึ ก็จะซื้อเก็บเหมือนกัน ยังไม่ได้ซื้อเลยนะ ...นะ นะ นะ นะ "
" กลับบ้านเย็นเดี๋ยวแม่จะว่าเอานะ "
" ยังไงแม่ก็กำลังทดลองอะไรบ้าๆ อย่างเมามันส์แหละ" ได้ยินแบบนี้ชักสงสัยแฮะ
" น้องโรส-รีฟ.......พี่ตึกกลับบ้านแล้วนะครับ ไปละๆ ถ้ามีโอกาสแล้วเจอกัน ^^ ไป ไอ้อาร์ตกลับบ้าน !!!!!"
" แต่วันนี้อาร์ตมากับข้าวฟ่างนะ "
" เกรงใจเขาน่า ......... "
" โฮ.....ข้าวฟ่าง.........อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ยอ่า"
" อื้อ ก็ได้นะ พอดีว่า ผมว่าง "
" เอาละ แยกกันตรงนี้นะ "
หลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้ว ผมก็ต้องมานั่งครุ่นคิดอีกครั้ง นี่ผมคิดผิดรึป่าวนะที่ตกลงอยู่เป็นเพื่อนอาร์ตมันเนี่ย.....
" ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าวฟ่างใจดีจัง ^^ ตกลงง่ายๆ
" เดี๋ยวฉันจะไปร้านการ์ตูน อีกร้านนึงอ่ะ .............อ้าว แล้วทำไม ถุงนี้ทำไมไม่ฝากเฮียเจกลับไปล่ะ จะแบกทำไมให้มันหนักโง่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ^O^ "
"เอ่อ....เดี๋ยวครับ ขอเวลาคุยด้วยซักหน่อยได้มั้ย " เสียงผู้ชายดังไล่หลังผมกับอาร์ตมา ในใจก็นึกว่าใครวะ พอหันไปดู ก็กลับเป็น ผู้ชายใจกล้าที่ย้อมผมสีฟ้า.......แต่ทำแล้วมันก็ดูดีอยู่เหมือนกันนะ
" เห๋??!!! นายเป็นใครน่ะ หน้าตาคุ้นๆนะ =O=;; " ก็เพิ่งไปขอเบอร์เขาเมื่อกี๊ไงเล่า
" ผมอยากถามว่า เมื่อ 2 เดือนก่อน คุณได้ช่วยผู้ชายคนนึงไปที่โรงพยาบาลรึป่าว เอ่อ....ที่โดนซ้อมจนเละแล้วถูกทิ้งข้างทาง น่ะ ลักษณะแบบผม ตัวประมานนี้ แล้วก็ผมสีฟ้าแบบผมด้วย .... "
" ออว์ ...เคยนะ ฉันจำผมสีฟ้าได้ แต่จำไม่ได้ว่า 2 เดือนก่อนรึป่าว เพราะฉันก็ช่วยคนประเภทนี้ออกจะเยอะแยะ "
ไม่ยักกะรู้ว่า ไอ้อาร์ตใจบุญ
" ใช่คุณแน่หรอ?? "
" เออ ทำไม....หรอ =_=;; "
" ที่...ๆๆ คุณ อยู่เฝ้าที่โรงพยาบาล 3 วัน แล้วเขาคนนั้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาซักที "
" อื้ม.....เรื่องแบบนี้ ฉันก็เคยทำนะ =o=; "
" แล้ว ไอ้ของแบบนี้ใช่ของคุณรึป่าว " ของสิ่งนั้นที่หมอนั่นหมายถึงก็คือ สร้อยพระ....ธรรมดาๆ
" เห้ย!!!! ฉันนึกว่าหายไปไหนแล้วซะอีก ที่แท้อยู่กับนายเองหรอ ^^ ขอบใจนะ อุตส่าห์เก็บไว้ให้"
" เฮ้...!!!!! ใช้คุณจริงๆด้วย ^O^ รู้มั้ยว่าผมตามหาคุณมาตลอดเลยแหละ " ด้วยท่าทางที่ดูเหมือนว่าจะดีใจเอามากๆ จู่ๆ ไอ้หมอนั่นก็กระโดดกอดตัวไอ้อาร์ตที่ทำท่า งง งัน แต่ก็ไม่ผลักออกไป มิดเลย..........
ไอ้หมอนี่ มันเป็นใครวะ !!!!!!!!!!
ความคิดเห็น