คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ...TIME 6... [100%]
Chansong
******************
Time…6
“ข้อแลกเปลี่ยน...อะไรครับ”
ถึงจะมีลางสังหรณ์แปลกๆแต่ว่าข้อเสนอก็น่าสนใจจนเจ้าตัวต้องถามต่อ
จุนซูยกยิ้มมุมปากก่อนจะเอ่ยคำพูดเล่นเอาชางมินทำให้เมนูหลุ่นจากมือด้วยความตกใจ
“ตัวนาย”
ชางมินอ้าปากค้าง
“ตัว...ผม”
“อื้ม”
ผู้จัดการร่างเล็กนามจุนซูพนักหน้าท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“นะ...นี่คุณ...ไม่นะ...ถึงผมจะจนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะ...”
ชางมินเอามือปิดหน้าอกทั้งข้างพลางเขยิบหนีจากอีกคน จุนซูที่เห็นท่าทางสะดีดสะดิ้งนั้นแทบพ่นน้ำใส่หน้าอีกคนด้วยความหมั่นไส้
“นี่นายอย่าคิดไกลได้ป่ะ...ฉันหมายความว่าให้นายมาเป็นผู้ช่วยฉันในการสืบหาคนต่างหากเล่า!!”
“อ๋อ...”
“นายนี่มัน....อกุศลที่สุดในโลกหล้า”
จุนซูแยกเขี้ยวใส่
“เอ้า!...ก็ดูคุณพูดดิ๊...ไอ้เราก็นึกว่าจะล่อลวงเราไปทำมิดีมิร้าย”
“เอ๊ะ!นี่นายคิดว่าตัวเองมีสเน่ห์น่าดึงดูดขนาดนั้นเลยรึไงเนี่ย”
“ก็ใช่สิครับ”
พูดเสร็จก็ยิ้มยิงฟันจนจุนซูแทบจะกระโดดเอาเท้าไปแตะต้องบนยอดใบหน้าอันซึ่งกวนอวัยวะกระทบพื้นยิ่งนัก
“หลงตัวเองไปแล้วนาย”
“จิ!ก็ผมพูดเรื่องจริงอ่ะ”
“ฮึ่ยยย~!!บ้านนายมีกระจกรึปล่าวฮะ!”
“โห~คุณดูถูกอ่ะถึงผมจะจนแต่ผมก็มีกระจกนะครับ”
“มีก็หัดส่องซะบ้าง”
จุนซุส่ายหน้าเนือยๆ
“แล้วงานหาคนหาใครอ่ะครับ”
ชางมินก้มหน้าลงกระซิบเบาๆ
“ปาปารัซซี่...”ว่าจบมือบางก็ยื่นโทรศัพท์ที่ตนเองเก็บได้ในวันนั้นให้
“นายต้องไปหามาให้ได้ว่าใครคือเจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้”
ชางมินเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เปิดดูด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“แล้วคุณจะให้ผมเริ่มงานวันไหน”
“ตอนนี้”
“ห๊ะ!!!”
“ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ วันนี้ ณ บัดนาว!!!”
“เฮ้ยย~!!นี่คุณจะบ้าหรอ ผมยังไม่เลิกงานเลยนะ”
“งั้นนายเลิกงานกี่ทุ่ม”
“4ทุ่มครับ”
“เจ้าบ้า!สี่ทุ่มไอ้ปาปารัซซี่ตัวดีมันกลับบ้านไปนอนดูดนมแม่แล้วเว้ย~!!”
จุนซูลุกขึ้นโวยวาย
“งั้นนายอยู่ตรงนี้ฉันจะไปคุยกับผู้จัดการร้านแปปนึง”
ชางมินมองตามร่างของอีกคนที่หายเข้าไปในหลังร้าน....และไม่นานนักจุนซูก็เดินยิ้มแย้มหน้าตาระรื่นออกมาพร้อมผู้จัดการ
ร่างบางไม่รอช้าคว้าข้อมืออีกคนออกจากร้านทันทีโดยมีผู้จัดการร้านโบกมือหยอยๆพร้อมกับน้ำใสๆที่รื้นอยู่ตรงขอบตา
เป็นไปได้ไงเนี่ย!ผู้จัดการโหดจะตาย แค่ร่างบางเข้าไปคุยไม่ถึง5นาทีกับเจรจาได้สบายๆ
“คุณพูดอะไรกับเขาน่ะ...ถึงยอมให้ผมลางานได้”
“ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก”
จุนซูยิ้มแย้มอารมณ์ดี
“ฉันก็แค่บอกว่าเมียนายเป็นโรคลูคีเมียส่วนลูกชายที่เพิ่งเกิดก็ดันเป็นฮีโมฟีเลีย นายต้องทำงานเลี้ยงครอบครัวส่วนเมียของนายก็ต้องคอยนั่งเลี้ยงลูกอยู่ที่โรงพยาบาลและตอนนี้เมียนายกำลังจะตายแต่ว่านายต้องมาทำงานงกๆฉันเลยขออนุญาตให้นายได้เห็นหน้าเมียนายเป็นครั้งสุดท้าย”
“เฮ้ย!”
ชางมินสะดุ้ง
“นี่คุณ! คุณดูละครมากไปป่ะเนี่ย!”
“ชิ!ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครอีกนะ...เอ้า!ขึ้นรถ ฉันจะพานายไปที่เกิดเหตุที่ฉันชนกับไอ้บ้านั่น”
ชางมินยังอ้าปากค้างในกากระทำของอีกคน...เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ คนอะไรวะเนี่ย!!
10%
ภายในรถยนต์ญี่ปุ่นคันเล็กผู้จัดการคิม จุนซูขับรถอย่างทะมัดทะแมงส่วนชางมินนอนเอนหลังพิงเบาะราวกับเป็นรถของตัวเอง
นิ้วเรียวก็กดปุ่มเปิดวิทยุพร้อมหมุนโวลุ่มให้ดังจนรถจะระเบิด
“โว๊ะ!นี่นายจะเปิดดังอะไรนักหนาเนี่ย”
“โถ่คุณ ผมมันคนมีดนตรีในหัวใจนะครับ”
ชางมินไม่สนคำพูดของอีกฝ่ายแต่เขาเลือกที่จะเร่งแอร์ จนจุนซูอยากขับรถพลิก360ตลบให้หมอนี่ไปนอนหลับเล่นๆที่โรงพยาบาลติดแค่ว่าถ้าเขาขับรถพลิกดีไม่ดีเขาอาจจะซวยตายก่อนหมอนี่ก็ได้
“นี่มันรถนายรึไงฮะไอ้แว่น!”
โว๊ยยย~!!นี่เขาคิดถูกคิดผิดเนี่ยที่จ้างหมอนี่มาทำงานห๊า~!!
ชางมินยิ้มแป้นโชว์ฟันขาว32ซี่ก่อนจะยกแขนแล้วเอาจั๊กแร๊ไปผึ่งตรงแอร์จนจุนซูอยากจะถีบหมอนี่ให้กระเด็นออกนอกรถไป
“ทำอะไรของนายวะ!!”
“โหคุณผมร้อนอ่ะ....เนี่ยวงแขนผมเปียกไปหมดแล้ว...ไหนๆเราก็ต้องทำงานด้วยกันทนดมหน่อยแล้วกันนะ”
ผู้จัดการตัวน้อยทำท่าจะอ้วกอยู่รอมร่อมือข้างนี่ไม่ได้บังคับพวงมาลัยก็ใช้มากดปิดรูจมูกเพื่อไม่ให้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์เข้ามาได้
สงสัยวันนี้หลังจากพาหมอนี่ไปดูที่เกิดเหตุเขาคงต้องแวะห้างซื้อโรลออนให้หมอนี่ใช้ซะแล้ว!
ทางด้านกองถ่ายหนัง
“มินอา...ผมรักคุณ”
ใบหน้าคมของชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็นพระเอกกำลังบอกรักสาวน้อยน่ารักร่างบอบบางในอ้อมแขน
“คุณโซยอง...”
สาวน้อยหลุบตาลงหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากเคลื่อนใกล้เข้าหาใบหน้าหวานขึ้นเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...และ...
“คัท!”
กองถ่ายหนังสงเสียงเฮลั่นที่การถ่ายทำเป็นไปด้วยดีไอยูดาราสาวดาวรุ่งก้มหัวขอบคุณชานซองเพราะเธอเองก็เป็นดาราใหม่ได้รับการสั่งสอนที่ดีจากรุ่นพี่คนนี้ตั้งมากมาย
ชานซองยิ้มตอบก่อนสายตาจะควานมองหาผู้ที่ได้รับบทพระรองของเรื่อง...อี จุนโฮ
“พี่ครับ...จุนโฮล่ะฮะ”
ชานซองเลือกที่จะถามสต๊าฟในกองคนหนึ่ง
“อ๋อ...เห็นเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อน่ะฮะ”
“ขอบคุณครับ”
ว่าจบขายาวก็ก้าวเข้าไปในห้องแต่งตัว...ก่อนที่จะพบกับคนที่ตัวเองตามหากำลังเอาของเก็บใส่กระเป๋า ไม่รอช้าขานซองรีบเข้ารวบตัวอีกคนจากข้างหลังก่อนะสูดความหอมจากใบหน้าของอีกฝ่าย
“ชานซอง!”
“ตกใจอะไรครับ...หืม..”
“เดี๋ยวก็มีคนมาเห็น”
จุนโฮดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดคนรัก
“ไม่ต้องห่วงครับผมล๊อกประตูเรียบร้อย”
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้ชานซองล๊อกประตูก่อนจะลวนลามจุนโฮ...ไม่ใช่กลัวใครเห็น...แต่กลัวว่าจะมีใครมาขัดจังหวะต่างหากเล่า!
จุนโฮหยุดดิ้นและพลิกตัวเข้าหาอีกคน
“เหนื่อยมั๊ย”
มือบางเลือนมากอบกุมใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้
“เหนื่อย...แต่หายแล้ว”
จุนโฮยิ้มก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะเลื่อนเข้าหากันราวกับมีแรงดึงดูดปะหลาด...
“เงี๊ยววววววววว~!!”
ทันใดนั้นเองแมวตัวอ้วนสีขาวของจุนซูที่เจ้าตัวบอกมีงานด่วนเลยฝากให้จุนโฮกับชานซองดูแลก็กระโดลงมาจากหลังตู้และนอนแผ่บนหัวของชานซอง
ทั้งคู่ผละออกจากกัน จุนโฮเก้าทายทอยด้วยความเขิน
“เอ่อ...ฉัน...ฉันออกไปก่อนนะเก็บของเสร็จแล้วตามฉันออกไปนะชานซอง”
ว่าจบก็รีบวิ่งออกไปทันที
ชานซองยืนอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นด้วยความเสียดายก่อนจะหันมาอุ้มเจ้าแมวตัวแสบและมองด้วยความอาฆาต
“ขนาดเจ้าตัวไม่มาก็ยังส่งแมวมาขัดขวาง...แสบจริงๆนะพี่จุนซู”
“เงี๊ยวววว~!!”
แมวตัวน้อยส่งเสียงร้อง
---- 25% ----
รุ่งเช้าหลังจากโดนอูยองเวอร์ชั่นไม่สบายอ้อนเอาเกือบอดไม่ไหว(อดอะไร?) นิชคุณยันกายลุกขึ้นจากเบาะนุ่มสายกลมโตหันไปร่างข้างกาย เด็กน้อยอูยองหลับตาพริ้มแก้มยุ้ยจนน่าหอมน่าหยิกแดงระเรื่อปากบางสีชมพูปิดสนิท
นิชคุณยิ้มกับภาพตรงหน้าคนอะไรขนาดนอนไม่รู้เรื่องยังน่ารัก ขอหอมแก้มซักทีคนตัวเล็กจะว่าอะไรมั๊ยนะ
ว่าแล้วนิชคุณก็หันซ้ายหันขวาราวกับว่าจะสอดส่องดูว่ามีใครแอบมองอยู่รึปล่าว...เมื่อเห็นว่าทางปลอดโปร่งร่างสูงเขยิบก้นเข้าไปใกล้ลูกไก่ตัวน้อยที่ตกอยู่ในอันตรายช้า
พ่อหมาป่าเมืองไทยก้มใบหน้าคมเข้าใกล้อูยองแล้วกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มพร้อมกับสูดกลิ่นหอมเข้าปอดเต็มแรง...วันนี้ผมได้ออกซิเจนแล้วคร้าบบ~
อูยองพลิกตัวน้อยๆอย่างรำคาญเหมือนมีแมลงมาเกาะที่แก้ม นิชคุณหัวเราะคิกคักก่อนจะจมูกโด่งลงบนหน้าผากของคนน้อง อูยองขมวดคิ้วแต่ตายังปิดอยู่พร้อมนึกในใจ ทำไมวันนี้ยุงเยอะจังหรือว่านิชคุณลืมปิดประตู คิดได้ดังนั้นเด็กแก้มป่องของนิชคุณจึงลืมตาขึ้นเพื่อตัดสินใจลุกไปปิดประตู
แต่เมื่อลืมตาขึ้นกลับเห็นใบหน้าของหมาป่าในคราบเจ้าชายกำลังยิ้มแป้นกับผลงานลวนลามลูกไก่ตัวอวบไปหมาดๆ
อูยองขมวดคิ้วหนักก่อนจะยันตัวลุกขึ้นบ้างหันไปมองรอบห้องก็พบว่าทั้งหน้าต่างทั้งประตูปิดแน่นจนเกือบจะปิดตาย
“เป็นอะไรไปอูยอง ขมวดคิ้วทำไมครับ”
นิชคุณแกล้งถามด้วยสีหน้าใสซื่อแต่ใจกับหัวเราะลั่นโลก
“ยุงเยอะจังครับ”
อูยองว่าพร้อมเอามือปัดๆในอากาศจนนิชคุณแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่
ร้ายกาจมากจาง อูยองเห็นคนหล่อแบบเขาเป็นยุงได้ยังไง
ดูถูกกันขนาดนี้สงสัยจะต้องถูกดูดเลือดอีกรอบแล้วละมั้ง...หึหึหึ
แต่นิชคุณก็เป็นคนดีพอ(ดีพอที่จะไม่ดูดเลือดอูยองตอนรู้ตัว)เพราะวันนี้เด็กแก้มป่องให้ออกซิเจนมาเยอะนิชคุณจึงล้มความคิดที่จะลวนลามน้อง
“คุณผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
อูยองพูดพร้อมคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป นิชคุณมองตามร่างบอบบางไปจนลับสายตา
อูยองโดนดูดเลือดไปหลายทีแบบนั้นจะอาบน้ำเองได้หรอ
...สนใจคนช่วยอาบมั๊ยครับ...
---35%---
ร่างเล็กของผู้จัดการปาร์ค แจบอมนอนกลิ้งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนโซฟานุ่มของคอนโดหรูใจกลางเมือง
ตี๊ดดด~
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นแจบอมขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาอย่างขี้เกียจ ตาคมมองภาพนอกห้องผ่านช่องตาแมว
อ๊ค แทคยอน...อีกแล้ว
แจบอมเปิดประตูรับแขก แทคยอนยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า
“สวัสดีครับแจบอม”
“เอ่อ...ครับ...คุณแทคยอนมีอะไรกับผมรึปล่าวครับ”
“โห~ใจร้ายจังนี่กะไม่ให้ผมเข้าห้องไปนั่งพักก่อนเลยหรอครับ”
“จริงด้วย!ขอโทษครับๆ เชิญฮะคุณแทคยอน”
ร่างสูงยิ้มบางๆก่อนกวาดสายตามองไปรอบห้องก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับกรอบรูปข้างทีวี
ปาร์ค แจบอมกับจาง อูยอง
ความรู้สึกที่ได้เห็นคือ...หมั่นไส้
ชิส์!จะสนิทอะไรกันนักกันหนามีกอดคงกอดคอ หมั่นไส้!
แจบอมสังเกตเห็นแทคยอนยืนมองรูปเขากับอูยองด้วยสีหน้าบึ้งตึง มือเล็กสะกิดอีกคนอย่างระวัง
“คุณแทคยอนเป็นอะไรรึปล่าวครับ”
“นี่แจบอม...ผมถามคุณจริงๆเถอะนะแล้วคุณสัญญากับผมด้วยว่าคุณจะตอบความจริง”
“ห๊ะ”
“สัญญาสิครับ”
“ครับสัญญาก็สัญญา...คุณแทคมีอะไรหรอครับ”
“คุณกับอูยองเป็นอะไรกัน”
ว่าจบแจบอมก็เลิกคิ้วงงๆกับคำถามส่วนแทคยอนกัดฟันรอฟังคำตอบอย่างตื่นเต้น
“เอ๋~ผมกับอูยองเราก็เป็นผู้จัดการกับนักร้องในสังกัดไงฮะ...เอ่อ...ทำไมหรอฮะ...”
“แจบอม...ผมไม่ได้หมายถึงหน้าที่แต่ผมหมายถึงความสัมพันธ์ของพวกคุณว่ามันลึกซึ้งขนาดไหน”
“หา~ นี่อย่าบอกนะว่าคุณหมายถึง...”
แทคยอนไม่ตอบแต่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“โถ่!นี่คุณ!ผมกับอูยองเราก็เหมือนพี่ชายน้องชายนะครับ นี่คุณคงไม่ได้คิดอะไรบ้าๆใช่มั๊ยเนี่ย”
“จริงง่ะ”
“จริงสิ”
“ความจริงนะ”
“คร้าบบบบ~!ผมไม่หลอกคุณหรอกครับ”
เมื่อได้ฟังแทคยอนก็ยิ้มกว้างที่ได้เคลียร์ในความสัมพันธ์ของทั้งคู่...ที่แท้ก็ไม่ได้เป็นแฟนกันรู้งี้น่าจะถามตั้งนานแล้วนะแทคยอน
“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าคุณมาหาผมเพราะว่าอยากถามเรื่องแค่นี้”
“ปล่าวซะหน่อยครับ...ผมจะมาชวนคุณไปเล่นไอซ์เสก็ตกัน”
“ผมเล่นไม่เป็นครับ”
“เอาน่า~เดี๋ยวผมสอนไปนะ”
จนสุดท้ายแจบอมทนลูกตื๊อของแทคยอนไม่ไหวเลยจำยอมตกลง ร่างเล็กก็เข้าห้องส่วนตัวไปเปลี่ยนชุดเสื้อยืดกับเดฟขายาวสีดำ แทคยอนยิ้มกริ่มในความน่ารักของอีกคน...แฟนผมน่ารักสุดๆเลยเนาะ
ถ้าแจบอมได้ยินคุณชายอ๊ค แทคยอนก็คงโดนตบหัวไปหลายทีก่อนจะคำด่าจากความโมเมของตัวเอง
หลังจากที่ขึ้นรถทั้งคู่ก็ได้มาถึงลานเสก็ตในห้างหรูแทคยอนจัดการสวมรองเท้าและสนับเข่าให้แจบอมก่อนจูงมือคนตัวเล็กของเขาไปที่ลาน
“ค่อยๆเดินนะครับแจบอม”
แจบอมเม้มปากก่อนจะขยับขาสั่นๆและในตอนนั้นก็มีคนเล่นไอซ์เสก็ตมาเฉี่ยวที่หลังของแจบอมส่งผลให้ร่างเล็กล้มลงแต่แทคยอนรับไว้ได้ทัน
แทคยอนหน้าแดงเมื่อร่างของอีกคนอยู่ในอ้อมกอด...
“เล่นยังไงเนี่ย บ้าจริงๆ”
แจบอมยันตัวเองออกจากอกอุ่นๆของแทคยอน
“ขอโทษนะฮะคุณเจ็บมั๊ย”
แล้วหันหน้ามาถามอีกคน
แต่แทคยอนกำลังอยู่ในพวังค์แจบอมโบกมือที่หน้าของแทคยอน
“คุณแทคยอนครับ...คุณ!”
“ห่ะ..หา..อะ...อะไรหรอ”
“คุณเป็นอะไรรึปล่าวเนี่ย”
แจบอมจับตามตัวตามแขนของอีกคนเพราะเห็นอาการแปลกที่เจ้าตัวแสดงออกมา
“เอ่อ..ปล่าวๆ...เราฝึกกันต่อเถอะนะ...ป่ะ!”
แทคยอนจูงมืออีกคนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง แจบอมเองก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร
“เดี๋ยวคุณลองเดินเองดูนะ...เดี๋ยวผมจะเดินอยู่หน้าคุณนะเผื่อคุณล้มจะได้รับทัน”
แจบอมพยักหน้าก่อนจะพยายามก้าวเท้า
“โอ๊ย~!!”
แจบอมถูกชนอย่างแรงจนล้มลงด้วยความตกใจแทคยอนเลยก้มลงกำลังจะช่วยพยุงแต่กลับมีมือปริศนาตัดหน้า...
“เป็นอะไรรึปล่าวครับ”
---45%---
ใบหน้าหมวยเงยหน้ามองคนที่ยื่นมาเข้ามา...คนๆนี้ที่เขาเจอที่บริษัทตอนคุณแทคยอนเรียกไปพบนี่...นักเขียนชื่อดังคนนั้น
“ขอโทษนะครับ...เจ็บมากรึปล่าวฮะ”
แจบอมส่ายหน้าน้อยพร้อมยิ้มให้
“นิดหน่อยครับ”
ส่วนอ๊ค แทคยอนที่ทนการมองตาอันหวานซึ้งของผู้ชายของเขากับหัวขโมยจอมตัดหน้าถึงกับทนไม่ได้ ร่างสูงแทรกตัวระหว่างคนสองแต่มือก็ไม่วายที่จะเลื่อนไปโอบเอวของแจบอมเอาไว้...ไม่จับเดี๋ยวล้ม ไม่ได้อะไรเลยนะ...จริงจริ๊งงงง~!!
“อ้าว!คุณแทคยอนสวัสดีครับ”
เจ้าชายของแจบอมยิ้มหวานพร้อมก้มตัวลงทักทาย
“ครับ...”
แทคยอนกัดฟันตอบก่อนจะก้มหัวกลับเพื่อมารยาท....เพื่อมารยาทเท่านั้นนะ!
“แล้วนี่...มาด้วยกันหรอครับ”
“ครับ...นี่แจบอม เป็นผู้จัดการส่วนตัวของอูยองแล้วก็เป็นคนของผมด้วย”
แทคยอนเน้นเสียงชัดเจนจนอีกฝ่ายเบิกตากว้างด้วยความงง
“เอ้อ!ผมหมายถึงว่าเขาเป็นพนักงานในบริษัทผมน่ะครับ”
แทคยอนแก้ตัวโดยเร็ว...เพราะถ้าข่าวเสียหายออกไปจะไม่ดีกับภาพพจน์ของบริษัท
แจบอมเข้าใจ...แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ร่างกัดฟันแน่นรู้ว่าเขากับแทคยอนอยู่ในฐานะอะไร...ก็แค่เจ้านายกับลูกน้อง...ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย
แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกแย่กับคำพูดของเจ้านายด้วยล่ะ...บ้าจริงๆเลยปาร์ค แจบอม
“อ่อๆครับ...ว่าแต่คุณแจบอมเป็นผู้จัดการของคุณจาง อูยองหรอครับ”
“เอ่อ...ครับ”
“ดีเลยฮะ ผมอยากได้คุณอูยองมาเล่นเป็นตัวละครเอกให้กับหนังสือของผมพอดี”ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“ดูท่าทางคุณอยากให้อูยองมาเล่นบทนี้มากเลยนะครับ”
“ครับ...ผมคิดว่าบทนี้เหมาะกับเขานะ...แล้วอีกอย่างเขาเป็นดาราดังการแสดงเยี่ยม งานนี้ผมคงต้องรบกวนพวกคุณอีกมากเลยครับ”
“ไม่หรอกครับ...รู้สึกยินดีด้วยซ้ำผมดีใจนะที่นักเขียนชื่อดังแบบคุณระบุนักแสดงชัดเจนแถมยังเป็นนักแสดงที่ผมดูแลอยู่”
แจบอมยิ้มกว้าง
จะยิ้มอะไรนักหนา...แทคยอนขมวดคิ้วแน่น
“ดีจังครับ...งั้นคุณเป็นเพื่อนกับผมนะคุณดูคุยง่ายมากฮ่าๆ”
เจ้าชายของแจบอมยื่นมาเพื่อทำความรู้จัก
“ถ้าคุณไม่รังเกียจผมก็ยินดีฮะ”
แจบอมยื่นมือเช๊คแฮนด์กลับ
มันจะมากไปแล้วนะ...มือน่ะมือ
“หิวข้าวอ่ะแจบอมไปกันเถอะ”
แทคยอนกระชากมือบางของอีกคนออกมาจากมือนักเขียนหนุ่มอย่างว่องไว
“ผมขอตัวนะครับ”
ยิ้มให้คนชอบขัดจังหวะหนึ่งทีก่อนจะลากแจบอมออกมา
ลาแล้วลาลับ...ไอ้หน้าหล่อ
อย่าหวังว่านายจะมาแตะแจบอมของฉันได้อีกเป็นครั้งที่สองนะ...ไม่มีวัน!
นักเขียนหน้าหล่อที่แทคยอนเรียกมองตามทั้งคู่อย่างอารมณ์ดี...คุณแทคยอนปกติเคร่งขรึมจะตายไม่นึกว่าจะมีมุมง้องแง้งกับเขาด้วย
...แล้วแจบอมจะรู้มั๊ยนะว่าอาการง้องแง้งแทคยอนแสดงกับร่างเล็กคนนี้คนเดียว
“เดี๋ยวครับคุณแทคยอน”
แจบอมที่ยังเดินพื้นน้ำแข็งไม่ค่อยคล่องส่งเสียงเรียกคนที่ลากเขาออกมา
“คุณแทคปล่อยผมนะครับ”
“ทำไมนายจะกลับไปจับมือกับหมอนั่นอีกหรอ”
แทคยอนหันมาแยกขู่ฟ่อ
“อย่าหวังเลย”
ว่าจบก็หันไปลากร่างเล็กต่อ
“โอ๊ย!...”
เนื่องจากควาไมม่สันทัดในการเล่นไอซ์เสก็ตบวกกับการลากถูลู่ถูกังของแทคยอนแจบอมที่ตัวเล็กกว่าก็เดินตาไม่ทันขาซ้ายเกิดพลิกส่งผลให้คนตัวเล็กล้มลง
“แจบอม!”
ร่างเล็กถอดรองเท้าออกก่อนจะนั่งกุมมือข้อเท้าที่แดงอมม่วง
แทคยอนที่เห็นอาการนั้นก็ตกใจตาคมเบิกกว้างก่อนจะแตะลงบนรอยข้อเท้าย่างเบามือ
“เจ็บมั๊ยครับ”
แจบอมไม่ตอบแต่กลับพยายามฝืนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินถือรองเท้าไปหนึ่งแล้วพยายามเกาะราวรอบสนามไปให้ถึงทางออกของลานเสก็ต
แจบอมนั่งลงบนโซฟาก่อนจะยกข้อเท้าขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจ...ไม่ใช่แค่ข้อเท้าไหนยังจะข้อมือที่ถูกเจ้านายใจร้ายลากเอาๆจนแดงไปหมด
“แจบอม...”
แทคยอนก้มหน้าหงอยๆนั่งข้างๆแจบอม
“ผมขอโทษ”
แจบอมไม่ตอบแต่เลือกที่จะคว้ากระเป๋าเป้พร้อมลุกเดินกระเผลกๆออกไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ
“แจบอม..”
แทคยอนยังเดินตาไม่เลิก
“แจบอมอา~ ผมขอโทษคุณจะลากผมคืนก็ได้นะ”
แจบอมยังคงเดินเชิ่ดหน้าต่อไปราวกับไม่ได้ยินเสียงข้างกาย
“แจบอม...แจบอมครับ...ผมขอโทษ”
แต่ดูเหมือนว่าแจบอมจะไม่ได้ใส่ใจ
“โอ๊ย~!!”
แทคยอนก้มล้มลงกับพื้น แจบอมที่ทำเป็นไม่สนใจถึงกับตกใจที่อยู่ๆร่างสูงที่มางุ้งงิ้งอยู่ข้างหูร้องเสียงดัง
“คุณแทคยอน!”
แจบอมนั่งลงข้างๆร่างสูงที่เอามือกุมท้องร้องโอดโอย
“คุณแทคยอนคุณเป็นอะไร”
แจบอมหน้าตาตื่น
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
พลเมืองดีวิ่งเข้าหมายจะช่วยพร้อมนั่งลงข้างร่างสูงแต่กลับเห็นใบหน้าของคนที่ควรจะซีดเพราะอาการปวดท้องกลับขยิบตาซ้ายทีขวาทีพร้อมทำปากจู๋บิดไปมา...เพราะแจบอมมัวแต่กะวนกระวายจึงไม่ทันสังเกต
“ผมกับแฟนทะเลาะกันอ่ะครับ...ช่วยผมที”
ร่างสูงจอมแสบกระซิบข้างหนูผู้หวังดี
พลเมืองดีตอนแรกก็งงกับอาการของแทคยอนแต่สักพักก็ถึงกับอ้อ...ก่อนที่จะเดินลุกหายไปเงียบๆ
“อะ...อ้าว!เดี๋ยวสิครับคุณจะไปไหนล่ะ”
ยังไม่ทันที่แจบอมจะวิ่งตามอีกฝ่ายไปมือหนาของคนจอมเสแสร้งก็จับข้อมือของแจบอมไว้
“แจบอม!”
“คุณแทคยอน! หายปวดท้องแล้วหรอครับ”
“เอ่อ...แฮ่ๆ”
แทคยอนเกาหัวตัวเองเก้อ
“นี่อย่าบอกนะว่าคุณ...”
แทคยอนก้มหน้าลงทันที
“คุณแทคยอน!...ฮึ่ย!พอกันที!”
แจบอมลากขาตัวเองเดินออกจากอีกคนด้วยความโมโห
“เดี๋ยว!แจบอมผมขอโทษนะครับ อย่าโกรธผมเลยนะถ้าผมไม่ทำแบบนี้คุณก็ยอมหันหน้ามาหาผมสิ...ขอโทษทำรุนแรงกับคุณนะ”
แจบอมหันมามองอีกฝ่าย...รู้สึกใจอ่อนเบาๆ
“เจ็บมากมั๊ยครับ...ขอโทษนะ”
แทคยอนประครองข้อมือแจบอมขึ้นมาพร้อมจุมพิตเบาเรียกให้ใบหน้าขาวของแจบอมกำลังซับสีเลือดอย่างเห็นได้ชัด
กำไร...ฮิฮิ
“ผม...ผมไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นแล้วหายโกรธผมหรือยังครับ”
“ผม...ผมจะไปโกรธคุณได้ยังไงคุณเป็นเจ้านายผมนะ”
“คุณอยากให้ผมเป็นแค่เจ้านายหรอ”
“ก็จริงสิครับ..ไม่เป็นเจ้านายแล้วจะเป็นอะไรล่ะฮ่ะๆ”
“คุณก็รู้แจบอม...คุณอยากเป็นอะไรผมให้คุณได้ทั้งนั้นขอแค่คุณบอกมา...นะครับ”
“ผม...ผม..”
“ว่าไงครับ...อยากเป็นอะไร”
“เอ่อ...ก็เป็นเจ้านายกับลูกน้องไงครับ”
แทคยอนถอนหายใจกับคำตอบที่ได้รับ
“เอาเถอะตอนนี้คุณอยากเป็นเจ้านายกับลูกน้องผมก็ไม่ว่าอะไร...แต่ถ้าอยากเป็นสถานะคุณบอกผมได้นะครับ...ผมยินดี”
--55%--
หลังจากอาบน้ำเสร็จนายแบบอูยองสุดหล่อก็เดินมาพร้อมด้วยเสื้อผ้าครบตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อูยองเอาเสื้อผ้าเข้าไปแต่งด้วยหรอ”
นิชคุณถามงงๆ
“ครับ”
นิชคุณถอนหายใจด้วยความเสียดาย โถ่~อุตส่าห์รอดู(ดูอะไร= =)
“ทำไมหรอครับคุณไม่ชอบหรอ...งั้นคราวหน้าผมเอาเสื้อผ้าออกมาแต่งข้างนอกก็ได้นะครับ”
อูยองถามด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
“เอ้อ~ปล่าวครับๆผมแค่เสียดาย”
“เสียดาย?”
“เอ้อ~”
นิชคุณทำสายตาล่อกแล่กหลังจากรู้ว่าตัวเองเผลอกล่าวเจตนารมณ์ลึกสุดภายในจิตใจออกไป
“ผมหมายถึง...เอ่อ...หมายถึงยุงน่ะ...ก็แบบว่า...เสียดายยุงไม่ได้ดูดเลือดคุณต่อฮ่าๆ”
“นี่หมายความว่าคุณอยากให้ยุงดูดเลือดผมหรอ”
อูยองขมวดคิ้ว นี่นิชคุณห่วงยุงมากกว่าตัวเขาอีกหรอเนี่ย!!
“เอ่อ ปล่าวนะครับ”
ถ้าถามว่าอยากมั๊ยก็อยากอยู่หรอกแต่ถ้าอูยองรู้ว่าไอ้เจ้ายุงนั่นมันคือนิชคุณเจ้าของบ้านมีหวังยุงโดนตบตายแน่ๆเลยค๊าบบ~!!
อูยองมองนิชคุณ วันนี้นิชคุณทำตัวแปลกๆ น่าสงสัย...น่าสงสัยที่สุด
แต่ช่างเถอะ!นิชคุณเป็นเจ้าของบ้าน อูยองไม่ควรสงสัยคนดีอย่างนิชคุณ...แต่อูยองหารู้มั๊ยคุณชายแสนดีของอูยองนั่นแหละที่น่าสงสัยที่สุด!
นิชคุณเมื่อเห็นอูยองเลิกสงสัยก็รีบคว้าผ้าอย่างไวอาบน้ำทันที...อยู่นานถูกเค้าตอบไม่ออกเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่
นิชคุณขอชิ่งละค้าบบบ~!!
อูยองมองตามด้วยความสงสัย ไม่นานนักนิชคุณก็อาบน้ำเสร็จพร้อมหยิบแว่นประจำตัวออกมา นิชคุณสายตาสั้นแต่ไม่มากปกติเค้าจะสามารถมองเห็นแต่ตอนทำงานนิชคุณมักจะสวมแว่นเสมอ
อูยองเผลอมองนิชคุณตอนสวมแว่นด้วยสีหน้าอึ้งเล็กน้อย...ปกติอูยองไม่ค่อยมองคนใส่แว่นเพราะคนใส่แว่นดูเป็นเด็กเรียนอูยองไม่คุ้นเคยกับเด็กเรียนเพราะอูยองไม่ชอบอ่านหนังสือและมักทำตัวไม่ถูก เวลาเรียนไฮสคูลอูยองนั่งข้างเด็กเรียนมาตลอดสามปี
และอูยองกับเด็กเรียนก็ไม่เคยเอ่ยปากคุยอะไรกันซักคำเพราะเด็กคนนั้นเอาแต่อ่านหนังสือ เพราะแบบนี้อูยองเลยไม่กล้าคุยเพราะหาเรื่องคุยไม่ถูกกลัวเด็กเรียนเบื่อเค้าที่เค้าไม่ชอบพูดเรื่องเรียน อูยองเลยเลี่ยงเมื่อต้องคุยกับคนใส่แว่นเพราะว่าให้ความรู้สึกเหมือนเด็กเรียน
แต่ขอทีเถอะ...ผู้ชายอย่างนิชคุณ ไม่มองไม่ได้จริงๆ
“อูยองครับ มองทำไม ฮั่นแน่~ผมหล่อล่ะซิ ใช่ม๊า~”
อูยองหน้าแดงเมื่อถูกแซว
“หน้าแดงใหญ่เลย...น่ารักจังๆ”
นิชคุณร้องเย้วๆแกล้งอีกฝ่าย
ด้วยความเขินอูยองจึงเอามือปิดหน้าปิดตา
“อย่าล้อผมนะ คุณอ่ะ!”
“โอเคไม่ล้อก็ไม่ล้อ...แต่ว่าเวลาคุณหน้าแดงน่ารักจะตาย”
“บะ...บ้า! ผมเป็นผู้ชายนะต้องหล่อหรือเท่สิ”
อูยองเถียงตะกุกตะกัก
“แต่ว่าอูยองน่ารักจริงๆนี่นา น่ารักแบบนี้ดีออกผมชอบ”
อูยองหลบตากับคำพูดตรงไปตรงมาของนิชคุณ
“ผมไม่เถียงก็ได้แล้วแต่คุณละกัน”
นิชคุณอมยิ้มก่อนจะนั่งลงเขียนงาน อูยองมองนิชคุณทำงาน มันดูเท่ต่างจากตอนนิชคุณอยู่เฉยๆที่หล่อว่าหล่อแล้วยิ่งหล่อเข้าไปใหญ่
อูยองนอนเท้าคางมองนิชคุณไปยิ้มไป ปกตินิชคุณมักจะรู้ตัวเร็วถ้าถูกมองแต่เมื่ออยู่ในโหมดทำงานนักเขียนชื่อดังจะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย...ยกเว้นอูยองนะ ฮิฮิ
“จ้องแบบนี้นั่งตักผมเลยมั๊ย”
อูยองหลบตา...พูดอะไรของเขาเนี่ยอูยองเอาหน้าฟุบลงกับหมอนแล้วแกล้งหลับ
นิชคุณรู้ว่าอูยองแกล้งหลับ...ตื่นเมื่อไหร่คุณหนีไม่ได้แน่สุดที่รักของผม
---80%---
วันนี้เกือบทั้งวันอูยองนั่งมองนิชคุณเขียนนิยาย นิชคุณเท่มากจริงๆนะดูสุขุมมากๆ อยากรู้จังว่าเรื่องนิชคุณแต่งจะเป็นแบบไหน นั่งคิดไปอมยิ้มไป อูยองอาจจะเพลินมากไปลืมคิดว่านิชคุณฉลาดนะ ตามองสมองคิด นิชคุณเขียนนิยายไปแอบเหลือบมองไปอีกคนด้วย
“หิวหรือยัง?”
ว่าเสร็จร่างสูงก็มองนาฬิกา
“เฮ้ย!สี่โมงเย็นแล้ว...อูยองหิวมั๊ยขอโทษนะผมทำงานจนลืมเวลา”
อูยองส่ายหัวดิ๊ก
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอทานพร้อมคุณ”
นิชคุณยิ้มบางก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้
“ง้นเราไปกินข้าวกันนะ
อูยองฉีกยิ้มกว้างเดินลงมาที่ครัวพร้อมนิชคุณ
วันนี้ไม่มีกับข้าวเพราะไม่มีใครทำทั้งคู่ต้องมานั่งกินรามยอน
“ขอโทษนะ จะอิ่มมั๊ยเนี่ยอูยอง”
“ถ้าคุณอิ่มผมก็อิ่ม คุณกินจุกว่าผม”
นิชคุณเอื้อมมือไปลูบผมคนน้อง
“อูยอง...”
“ครับ”
อูยองเงยหน้ามอง
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ”
เมื่อได้ยินคำว่าเที่ยวร่างเล็กกว่าก็หูผึ่งทันที
“ไปไหนครับ”
“ไปเที่ยวที่ไร่ของฉันอยู่ต่างจังหวัด”
“เย้~ไปครับไป ไปเที่ยวๆ”
อูยองยิ้มแก้มป่องก่อนจะลงมือกินข้าวต่อ นิชคุณยิ้มกว้างอารมณ์ดีจะได้ไปเที่ยวกับอูยองสองต่อสองแล้ว
....แน่ใจหรอนิชคุณว่าสองต่อสอง
“จะไปเที่ยวกันหรอคะ”
เสียงหวานดังขึ้นข้างหลังนิชคุณมือเรียวสวยโอบรอบคอของคนที่ได้ชื่อว่าแฟน
“วะ..วิค!”
นิชคุณหันกลับไปทันที
“คุณมาได้ยังไง”
“เซอไพรส์ ไงคะได้ข่าวว่าจะไปเที่ยวกันหรอ...ขอวิคไปด้วยคนสิคะ นะคะคุณ น๊า~”
วิคตอเรียซบลงบนไหล่นิชคุณพร้อมอ้อนเสียงหวาน
“อะ...เอ่อ”
นิชคุณเหลือบตามองอูยอง อีกฝ่ายได้ยิ้มแหยๆ
“ทำไมหรอคะ คุณไม่อยากให้วิคไปด้วยหรอ”
วิคตอเรียบู้ปาก
“ปะ...ปล่าวนะครับ...คือ...ผม...”
นิชคุณกระอักกระอ่วนใจ
อูยองที่เห็นนิชคุณตอบไปแบบนั้นก็มิ้มปากแน่น...ตัวสำรองยังไงก็เป็นตัวสำรองอยู่วันยันค่ำ คนอย่างจาง อูยองไม่มีวันได้เป็นตัวจริงของนิชคุณหรอก....
“งั้นถ้าพี่คุณอยากไปเที่ยวก็ไปกับพี่วิคตอเรียก็ได้นี่ฮะเดี๋ยวผมอยู่เฝ้าบ้านเอง”
อูยองยิ้มแห้งๆก่อนจะฝืนใจพูดออกไป
“ไม่ได้นะ!/ไม่ได้นะ!”
ทั้งนิชคุณและวิคตอเรียตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน
“ถ้าอูยองอยู่คนเดียวแล้วเกิดมีโจรขึ้นบ้านจะทำยังไงล่ะ”
นิชคุณพยายามยกเหตุผล
“จริงด้วยนะคะอูยองถึงอูยองจะเป็นผู้ชายแต่โจรน่ากลัวมากนะ...ไปกับพวกพี่เถอะค่ะ นะคะ”
“เอ่อ...”
“ไปนะอูยอง”
นิชคุณพยายามชวนอีกฝ่ายไปให้ได้
“ถะ...ถ้างั้นผมไปก็ได้ครับ”
“เย้~”
วิคตอเรียจับมืออูยองแล้วเขย่าๆแสดงความดีใจ
“ดีจังค่ะไปกันเยอะๆสนุกดี”
แต่ไม่ทันที่วิคตอเรียจะพูดจบก็มีเสียงขัดขึ้นมาก่อน
“งั้นฉันไปด้วยสิคะ”
หญิงสาวหุ่นดีระดับนางแบบ พร้อมการแต่งตัวเปรี้ยวจนไม่มีใครกล้าเทียบสาวไฮโซชื่อดังทั้งสวยและเก่ง ควอน ยูริ
ยูริยักคิ้วท้าทายวิคตอเรีย
“คุณวิคตอเรียพูดเองนะว่าไปเยอะๆสนุกดี...งั้นฉันขอไปด้วยนะคะจะได้สนุกเพิ่มขึ้น”
ยูริเน้นเสียงคำว่าสนุกพร้อมยิ้มมุมปากให้กับแฟนของนิชคุณ
......งานนี้เธอได้สนุกจนลืมไม่ลงเลยล่ะ วิคตอเรีย.....
-----90%----
ไปเที่ยวจะสนุกมั๊ย ฮิฮิ ติดตามนะคะ ส่วนSFรอตอนนี้ครบ100เปอก่อนนะจ๊ะ><
ขอโทษค่าลืมเปลี่ยนชื่อตอนอีกแล้ว= =ขอบคุณน้องjune_otaku familyมากนะคะที่เตือน><อิอิ
อูยองมองหญิงสาวร่างระหงที่มาใหม่อย่างอึ้งๆ
“ยูริ...นี่คุณมาได้ยังไง”
นิชคุณมองร่างตรงหน้าอึ้งๆ
“หึ!ก็เห็นประตูไม่ได้ล๊อคก็นึกเอาเองว่าเปิดรอฉัน”
ยูริฉีกยิ้มหวานส่งให้นิชคุณและอูยอง
“คุณคิดไปเองหรือปล่าวคะ”
วิคตอเรียเชิ่ดหน้าขึ้น
“ปล่าวนี่ค่ะ...ใช่มั๊ยอูยอง”
อูยองอ้าปากค้างชี้นิ้วเข้าหาตัว พร้อมยิ้มแห้งส่งให้ทุกคน
“คุณยูริได้ข่าวว่าบ้านนี้ไม่มีใครเชิญคุณนะคะ”
“แล้วบ้านคุณหรอคะ”
“แต่นี่มันบ้านแฟนฉัน”
“ก็แค่แฟนยังไม่ใช่ภรรยานี่คะทางกฎหมายแล้วคุณวิคตอเรียไม่ได้สิทธิในทรัพย์สมบัติร่วมกับคุณเลยแม้แต่น้อย”
“ไม่ได้เป็นตอนนี้ยังไงซักวันก็ได้เป็นค่ะ”
วิคตอเรียมองยูริด้วยสายเย้ยหยัน
อูยองที่นั่งฟังทั้งคู่ก้มหน้าลง...ไม่ได้เป็นวันนี้วันหน้าซักวันวิคตอเรียกับนิชคุณก็ต้องแต่งงานกัน...จริงสินะ
นิชคุณหันไปมองอูยองอย่างเป็นห่วง บ้าที่สุด!เพราะเขาแท้ๆ คนตัวเล็กถึงต้องมานั่งฟังเรื่องแย่ๆแบบนี้
“พวกคุณกลับไปเถอะครับ...”
นิชคุณกัดฟันบอก
“แต่ว่า...”
วิคตอเรียมองนิชคุณด้วยสายตาตัดพ้อ
“วันนี้ผมไม่ค่อยสะดวกนะ กลับไปเถอะครับ”
นิชคุณกำหมัดระงับความโมโห
“ค่ะ”
วิคตอเรียหน้าหงอย ยูริแอบยิ้มกับอาการที่นิชคุณแสดงออก...ตกกระป๋องแล้วล่ะสิ!แม่นางเอก ฮึฮึ
“งั้นฉันกลับก็ได้ค่ะ”
วิคตอเรียเขย่งตัวหอมแก้มคนร่างสูงที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนหนึ่งทีก่อนจะยิ้มทะเล้น ส่วนนิชคุณยิ้มแหย
“ครับฝันดีครับ”
วิคตอเรียเดินหยิบกระเป๋าผ่านหน้ายูริก่อนจะยักคิ้วให้หนึ่งที ยูริยิ้มมุมปากก่อนจะเคลื่อนเท้าเข้าไปสกัดทางเดินของวิคตอเรีย
“โอ๊ย!”
ร่างบางล้มลงอย่างแรงหันไปมองยูริด้วยความโมโห ร่างระหงของยูริเอื้อมไปโอบไหล่บางของวิคตอเรีย
“โถๆๆ เจ็บมั๊ยจ๊ะ”
พร้อมยิ้มหวานราวกับแอปเปิ้ลสีสวยเคลือบยาพิษ
“ไม่จ้ะ”
วิคตอเรียฉีกยิ้มฝืนส่งกลับ ได้ควอน ยูริในเมื่อเธอเล่นละครมาฉันก็จะเล่นละครกลับ แล้วมาคอยดูกันว่าระหว่างเธอกับฉันรางวัลนักแสดงสองหน้าดีเด่นจะเป็นของใคร!
“ลุกไหวมั๊ยฉันช่วยพยุงนะ”
ยูริบีบที่ไหล่ของวิคตอเรียอย่างแรงก่อนจะฉุดขึ้นมา นิชคุณจะตามเข้ามาช่วยอีกแรงแต่ยูริเอามือกันไว้
“ไปนั่งตรงนู้นเถอะค่ะคุณ คุณวิคตอเรียเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก...แค่นี้ไม่ถึงกับตายหรอก”
สาบานได้ว่าฉันไม่ได้แช่งเธอนะวิคตอเรีย ฮึฮึ!
วิคตอเรียกำมือแน่นก่อนโอบเข้าเอวของยูริก่อนจะหยิกเนื้ออย่างแรง
“วิคต้องขอโทษคุณยูริด้วยนะคะที่ต้องมาลำบาก”
ยูริฉีกยิ้มเสแสร้งก่อนจะลากร่างของวิคตอเรียออกไปจากบ้าน
“ลานะคะคุณ บ๊ายบายอูยอง”
“เอ่อ....ครับ”
นิชคุณและอูยองพยักหน้าขานรับและมองทั้งคู่ด้วยสายตาแปลกๆ
เมื่อออกมาหน้าบ้านแล้วไม่มีใครอยู่ใบหน้าเสแสร้งราวกับนางฟ้าของทั้งคู่ก็ค่อยแปรเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
“โถ่!ฉันนึกว่าจะหัวฟาดพื้นนะเนี่ยแค่ขาแพลง”
“เธอ!ควอน ยูริ!”
“อุ๊ยต๊ายตาย! ฉันรู้จ้ะว่าฉันชื่อควอนยูริ”
ยูริเอามือปิดหน้าทำสีหน้าตกใจ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ พรุ่งนี้เราจะได้เห็นดีกัน!”
“แล้วจะรอนะจ๊ะ ฮ่าๆๆ”
ยูริเท้าสะเอวมองตามอีกฝ่ายอย่างเย้ยหยัน
พรุ่งนี้เธอได้สนุกจนไม่อยากจะลืมเลยล่ะแม่นางเอกสองหน้า.....
ทางด้านนิชคุณและอูยองยังจ้องหน้ากันแบบเจื่อนๆทั้งคู่และในที่สุดนิชคุณก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน
“ขอโทษนะ”
“ขอโทษทำไมครับ”
“ก็ผมคิดว่าเราจะไปกันสองคน...แต่ว่า...”
ได้ยินแบบนั้นอูยองจึงยิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้
“ผมไม่เป็นไรครับ...ผมรู้ฐานะตัวเองดี”
ร่างบางยิ้มแหยจนนิชคุณทนไม่ไหวต้องคว้าอีกคนเข้ามากอด
“นิชคุณ..”
“ผมรักคุณ”
นิชคุณก้มลงหอมเส้นผมสวยของอูยอง
“ผมรักคุณ...ฐานะของคุณพิเศษกว่าใคร...คุณเป็นของผมและผมก็เป็นของคุณอูยอง...”
อูยองยิ้มบางๆแขนเรียวโอบกอดคนพี่เอาไว้
“ครับ...ผมจะเป็นของคุณไม่มีวันเป็นของใคร...”
วันนี้จางอูยองมีความสุขที่สุดเลยครับ...เขาบอกเราเป็นของกันและกัน ถึงจะมีเรื่องแย่ๆแต่จาง อูยองคนนี้ก็ยังยิ้มได้...ผมรักนิชคุณ...รักนิชคุณที่สุด
9 กุมภาพันธ์ 1961
จาง อูยอง
Writer Talk
ครบแล้วค่า~ตอนหน้าไปเที่ยวแล้วนะ><รอติดตามนะคะ ส่วนSFอีกไม่นานเกินรอค่ะ ทุกคนจะได้ร่วมลุ้นกันว่าผู้ชายคนไหนที่ทำให้อูยองลั่นวาจานี้ออกมาได้! อั๊ยยะ!อยากรู้กันล่ะสิ ฮี่ๆ...อยากรู้ต้องติดตามชมนะคะ>< คืนนี้ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่า
ความคิดเห็น