คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ...TIME 3... [100%]
Park Jaebom
********************
Time…3
“ฮ้าววว~!!”อูยองลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อเรียวขยี้ตาแก้ง่วงบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นสูดบรรยากาศยามเช้า
มัวแต่ชื่นชมกับบรรยากาศอูยองเลยไม่ทันสังเกตเสียงน้ำในห้องน้ำราวกับมีคนใช้อยู่ ร่างบางล้มตัวลงนอนหลับตารับอากาศบริศุทธิ์ที่หาได้ยากในกรุงโซล…จนเผลอนอนหลับไปอีกครั้ง
“แกร๊ก~!
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกเผยให้เห็นร่างแกร่งที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามที่ดูเท่ผิวขาวราวกับว่าจะเรืองแสงและผมสีน้ำตาลช๊อคโกแลตที่เปียกลู่แนบกับใบหน้าคม
คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเสยผมที่ปรกหน้าออกส่องกระจกแต่งตัวเรียบร้อย...หันมายิ้มให้กระจกหนึ่งที...โอเคหล่อมาก ชายคนนั้นเดินมาที่เตียงนอนเพื่อจะหยิบนาฬิกาที่วางบนหัวนอนมาใส่อย่างทุกวัน
แต่ก็ต้องชะงักเพราะบนเตียงไม่มีแค่นาฬิกา...แต่ยังมีคนนอนอยู่ด้วย
คน...
เฮ้ย!คน เข้ามาตอนไหน มาทำอะไร ร่างสูงมองภาพข้างหน้าอย่างตกตะลึงเมื่อวานก็ว่าล๊อคประตูหน้าต่างแล้วนะ จะบอกว่าเป็นขโมยก็ไม่ใช่ขโมยอะไรจะมาหลับบนเตียงเจ้าของบ้าน
เขาตัดสินใจหยิบไม้ตีแมลงวันขึ้นมาเขี่ยๆคนที่นอนอยู่
จาง อูยองค่อยๆตื่นอย่างนึกรำคาญตัวอะไรมันเกาะแกะตัวเขาเนี่ย!
เมื่อร่างบางลืมตาก็ต้องอึ้งไปสักพักด้วยความตกใจ
“เฮ้ย!”
“เฮ้ย!”
อูยองตกใจเพราะใครก็ไม่รู้มาอยู่ในห้องเขา
ส่วนอีกคนตกใจที่อูยองตกใจเลยขอตกใจด้วย-*-
“คุณ...คุณเป็นใคร”อูยองถอยกรูดชิดหัวเตียง
คุ้นจัง...คุ้นมาก
“คุณนั่นแหละเป็นใคร...แล้วมาทำอะไรที่ห้องของผม”
“ห้องของคุณ?”บ้า!หมอนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เขานอนที่นี่มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ
เอ๊ะ!รึตานี่จะเป็นพวกชอบข่มขู่เอาทรัพย์พอเห็นว่าบ้านนี้ไม่มีคนดูแลเลยเอาใหญ่หรอ
“นี่มันห้องของผมนะ”
“เฮ้ยย!บ้าแล้วคุณบ้านนี้ผมอยู่มาตั้งแต่เล็ก นี่คุณอย่ามาโมเมดีกว่าคุณเป็นใครเนี่ย”
“คุณนั่นแหละโมเม ผมนอนที่นี่มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ!”
“ตลกแล้วคุณ...ผมนอนที่นี่มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนอนคนเดียวด้วย...สาบานเลย”ว่าจบก็ยกนิ้วสาบาน
“ห๊า~!!”
“เอ้า~เรื่องจริงตกใจอะไร แล้วนี่ผมถามนานแล้วนะตกลงคุณเป็นใครเนี่ยไม่เคยเห็นหน้าค่าตา มาจากต่างเมืองหรอคุณ”
อะไรกัน...อะไรเนี่ย! หมอนี่พูดจาแปลกๆภาษาก็แปลกๆคนบ้ารึปล่าวเนี่ย
และที่สำคัญ...ไม่รู้จักเขาด้วย...หยามมาก!บ้านไม่มีทีวีรึปล่าวเนี่ย!
“ฮึ่ย!นี่คุณ คุณไม่รู้จักผมหรอผมจาง อูยอง!นายแบบที่มีค่าตัวแพงที่สุดในเกาหลีแล้วนะ!ไม่เชื่อคุณเปิดดูตามหนังสือหรือตามอินเตอร์เน็ตได้เลย ปี2011เนี่ยผมนี่ล่ะที่มีงานเยอะที่สุด!”
“คุณพูดอะไรของคุณเนี่ย!จะรีบไปไหนปี2011อีกตั้ง50ปีไม่ต้องรีบหรอกคุณวู้วว~อยากเป็นนายแบบหรอครับแต่หวังจะเป็นในปี2011ป่านนั้นคุณต้องเหี่ยวไปทั้งตัวแล้ว!”
“คุณพูดบ้าอะไรเนี่ยผมไม่รู้เรื่อง 50ปีอะไรกัน ก็ตอนนี้มันปี2011นะ!”
“จะบ้าหรอคุณ!ฝันว่าตัวเองวาร์ปไปอนาคตมารึไง นี่มัน1961นะ!”
อะไรนะ!1961!
“คุณ...คุณว่าไงนะ ปี1961!”
“ครับผม นี่ครับปฏิทินดูซะๆ”
อูยองรับปฏิทินมาด้วยมือสั่นที่ควบคุมไม่ได้ สายตาของอูยองมองไปรอบๆห้องห้องนี่มันเหมือนห้องเขาทุกอย่าง...แต่มันไม่ใช่หัวนอนมีกรอบรูปอยู่และกรอบรูปก็เป็นรูปของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอูยองหยิบรีโมทขึ้นมากดทีวีดู
บ้าไปแล้วนี่รายการอะไรมาแกล้งเราถึงที่นี่รึไงนะ!
อูยองมองภาพในทีวีด้วยงงงัน
ไม่จริงๆรายการทีวีอะไรทำไมเขาไม่รู้จักพิธีกร นักแสดงแต่ละคนก็ไม่รู้จัก ไม่จริงนี่หมายว่ายังไง นี่พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับผมครับ
อูยองวิ่งลงไปข้างล่าง...สภาพบ้านดูใหม่กว่าเมื่อวานมาก เขาวิ่งออกไปข้างนอก...ไม่จริง...ไม่จริงนี่มันอะไรกัน สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป อยู่ๆก็มีผู้คนเยอะจนแปลกตา
รถเขาล่ะ!ไม่มี! ไม่จริง...นี่อย่าบอกนะว่า
ผมย้อนอดีตมา50ปีที่แล้ว!
อูยองเดินกลับบ้านพร้อมทรุดลงบนพื้น
ชายเจ้าของห้องที่เดินตามลงมามองอูยองด้วยสีหน้าแปลกๆ
“นี่คุณตกลงมันยังไงเนี่ย...แล้วนี่...คงไม่ใช่ขโมยนะ”
อูยองมองไปคนถามด้วยหน้าซีดเผือด
“คุณ...คุณช่วยผมด้วย....ผม...ผม”
อูยองละล่ำละลักบอกคนตรงข้าม
“ใจเย็นๆคุณค่อยๆเล่ามาเกิดอะไรขึ้น”
“ผม...ผมไม่รู้ ผมเกิดปี1990ผมอยู่ปี2011 จริงๆนะ นี่มันไม่ใช่ยุคของผม”น้ำใสๆปริ่มตรงขอบตา
คนแปลกหน้าสำหรับอูยองตกใจที่เห็นร่างบองตรงหน้าร้องไห้...โธ่เอ๊ย~!!ยิ่งแพ้น้ำตาอยู่ด้วยอย่ามาขู่เขาด้วยวิธีนะ
“คุณ...ใจเย็นๆนะ”
“ผมใจเย็นไม่ได้หรอก นี่มันอะไรกัน ผมฝันอยู่รึไง...คุณเชื่อผมนะ...เชื่อผมเถอะ”คนตัวเล็กกว่าเขย่าร่างของอีกคนมองด้วยแววตาออดอ้อน
ส่วนคนที่ถูกขอร้องนิ่งอึ้งไปกับภาพของคนตรงหน้า
น่ารัก...
“ใจเย็นนะคุณ...เอาล่ะๆเอาเป็นว่าผมเชื่อคุณแล้วกัน...นะ...อย่าร้องนะ”
ว่าจบก็ใช้นิ้วปาดน้ำตา...ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย!
อย่าสั่นสิ ไอ้มือบ้า!!
“ขอบคุณนะที่คุณเชื่อผม”อูยองยิ้มบางๆนิดนึง...อย่างน้อยเขาก็คงไม่อดตายในปี1961นี่หรอก
“เป็นไรหรอกคุณ...เอาล่ะ ไหนคุณลองเล่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
อูยองตัดสินใจเล่าเรื่องของตนเองตามความจริง ร่างสูงขมวดคิ้วกับเรื่องที่อีกคนเล่า
เหลือเชื่อ...
“ผมเข้าใจนะว่ามันยากที่คุณจะเชื่อผม...แต่ผมไม่มีใคร...คุณ...”
คนตัวสูงเลิกคิ้วรอฟังคำพูดของอูยองที่กำลังอึกอักอยู่
“คุณให้ผมอยู่ด้วยนะ...ขอร้องผมไม่มีใครจริงๆ”
“ใครบอกว่าคุณไม่มีใคร”
อูยองเลิกคิ้วถาม
“คุณก็มีผมไงครับ”
อูยองหน้าแดงกับคำพูดนั้น...บ้าน่ะ...เขาก็คงแค่ให้กำลังใจเราล่ะมั้ง...อย่าคิดมากสิ จาง อูยอง
“เอาล่ะ...ไหนๆคุณก็ต้องมาอยู่กับแล้วงั้นผมขอแนะนำตัวนะครับ...ผมชื่อนิชคุณเป็นนักเขียนครับ...ผมเนี่ยดังที่สุดในปี1961แล้วนะ”พูดจบก็ยิ้มแฉ่งให้อูยอง
“คุณเนี่ยนะดัง!”อูยองว่าตาโต
“อ้าว~ไม่เชื่อหรอครับ”
“เอ่อ...ผมเชื่อก็ได้ครับ”
อูยองรีบบอกก่อนที่นิชคุณจะไม่พอใจเขาแล้วโยนเข้าออกนอกบ้าน
อูยองนั่งกุมขมับ...อย่าว่าแต่นิชคุณเลย เขาเองยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองซะด้วยซ้ำแล้วนี่เขาจะยังไง ใครก็ไม่รู้จัก แล้วนายแบบชื่อดังยุค2011 อย่างจาง อูยองจะใช้ชีวิตยังไงในยุค1961ล่ะเนี่ย!
40% ก่อนนะค๊า
“เอาล่ะ ผมว่าคุณอย่าเพิ่งมานั่งกลุ้มเลย...เรามาตกลงกันดีกว่า”
อูยองเงยหน้ามอง
“ตกลง?”
“ครับ...ตกลง...นี่คุณคงไม่คิดอยู่บ้านผมฟรีๆหรอกนะ”
นิชคุณยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยไม่ไว้ใจ หมอนี่...เชื่อได้มั๊ยเนี่ย- -*
“ผมไม่ให้คุณทำอะไรพิลึกๆหรอกครับวางใจได้”
เหมือนนิชคุณจะอ่านใจเขาออก...2รอบแล้วนะ นี่นักเขียนรึว่าหมอดูกันแน่!
“ผมเป็นนักเขียนแน่นอนครับ...ไม่ใช่หมอดูหรอก”ร่างสูงว่าพลางยิ้มกว้าง
เป็นหมอดูครับ...หมอนี่เป็นหมอดูแน่ๆ100%
“เอางี้ละกันนะครับ ผมขอถามชื่อคุณก่อนละกันนะ”
“ผมชื่อ จาง อูยอง”
“ครับอูยอง ผมจะให้คุณทำความสะอาดแล้วก็ดูแลเรื่องอาหารแล้วก็ดูแลผมด้วยส่วนค่าตอบแทนคุณอยู่ที่นี่ฟรีทั้งอาหารแล้วก็ที่อยู่...อ้อ! ถ้าคุณอยากได้อะไรเพิ่มบอกผมได้นะครับ”
“เอ่อ...ครับ”
“เอาล่ะครับ...ผมจะไปส่งต้นฉบับที่สำนักพิมพ์ คุณก็ดูแลบ้านไปนะ”
“ครับ”
“คุณพูดอย่างอื่นบ้างก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก”
“ครับ”
นิชคุณมองคนตรงหน้าด้วยแววตากึ่งหัวเราะกึ่งสงสาร
อูยองดูตื่นเต้นกับสถานที่ใหม่ที่อยู่ใหม่และรูมเมทคนใหม่ตั้งแต่ใช้ชีวิตเป็นนายแบบอูยองไม่เคยนอนห้องเดียวกับใครนอกจากพี่แจบอม...
นิชคุณออกไปแล้วอูยองเดินสำรวจบ้านไปรอบๆ
เหมือนมาก...เหมือนจริงๆ แต่ดูต่างกับบ้านของเขาอยู่นิดหน่อยทั้งความใหม่และรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
เดินเล่นเสร็จร่างบางก็เข้ามาในบ้านและล้มตัวลงนอนบนโซฟานุ่มก่อนจะผลอยหลับไป
“กลับมาแล้วว”นิชคุณที่ไปส่งต้นฉบับเปิดประตูบ้านอย่างร่าเริง
ร่างสูงเห็นคนบนโซฟาก้าวเข้าไปหา
“อูยอง...อูยองครับ”นิชคุณจิ้มแก้มตรงหน้าเบาๆ
น่ารักจังโว๊ยยยยย~!แก้มนิ่มมากๆ มันน่า....
“ฮ้าววว~!!”ยังไม่ทันให้อีกคนได้คิดอะไรๆปากกว่านี้คนที่ถูกลวนลามทางความคิดก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจซะก่อน
“อ้าว!คุณ”อูยองหันมามองอีกคนอย่างงงๆ
“มาเมื่อไร่ครับ...ทำไมไม่ปลุกผมล่ะ”
“เอ่อ...ผมเพิ่งมาถึงน่ะครับ”จะบอกได้ไงว่ามัวแต่คิดอะไรแปลกๆอยู่
“คุณหิวรึยังครับ...ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้คุณกินเลย ขอโทษนะครับ”อูยองก้มหน้าหงอยๆ
“อ๋อ...ไม่ต้องหรอกอูยองตอนแรกในตู้เย็นผมมันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว...ผมเพิ่งซื้อของมา คุณไปทำให้หน่อยละกัน”
“ครับๆ”อูยองหยิบของเข้าไปในครัว
ส่วนคนขี้ลวนลาม นิชคุณนั่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เจ้าตัวไม่ได้สงสัยอะไร
“เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ...ไอ้คุณ”
หลังจากที่อูยองทำอาหารเสร็จร่างบางก็ยกกับข้าวทั้งหมดมาวางไว้ที่โต๊ะ
เห็นอย่างนี้ก็เถอะ จาง อูยองก็ทำอาหารเก่งนะครับ
“หิวแล้วคร้าบบบ”นิชคุณเดินลูบท้องมาที่โต๊ะอาหารสองมือหยิบช้อนส้อมเตรียมชิมอาหารตรงหน้า
“หิวก็กินเลยครับ”
“ครับผม”ทันทีที่เจ้าของฝีมืออนุญาตนิชคุณก็ลงมือกินทันที
“โห คุณทำอาหารเก่งเหมือนกันนะ”ว่าไปกินไป
อูยองมองท่าทางของเจ้าของบ้านก็หัวเราะในลำคอ
ทั้งคู่คุยกันไปกินกันไป(กินอาหารนะเออ)
รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว
“คุณครับผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“ครับผม เรื่องชุดคุณดูชุดของผมไปก่อนละกันนะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปซื้อชุดใหม่”
“ครับ...ขอบคุณนะ”อูยองยิ้มบางๆ
นิชคุณยิ้มค้างให้อูยองทั้งๆที่ร่างบางนั้นเดินขึ้นไปชั้นสองนานแล้ว...หนักแล้วนะนิชคุณ
อูยองที่เดินขึ้นมาชั้นบนเข้าไปดูชุดนอนในตู้เสื้อผ้าเมื่อเลือกชุดได้แล้วเจ้าตัวก็เข้าห้องไปชำระร่างกายทันที
ไม่นานนักอูยองก็เดินออกมาด้วยชุดนอนตัวหลวมนิดเพราะนิชคุณตัวใหญ่กว่าอูยอง
แต่ก็ยังไม่ถึงกับหลวมมากนัก
อูยองนั่งลงบนเตียงนอน คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยรอนิชคุณ
แกร๊ก~!
นิชคุณเดินขึ้นมาบนห้องนอน
“ยังไม่นอนหรอครับ”
นิชคุณที่เอามือไขว้หลังถามอีกคน
“ยังครับ ผมจะถามว่าคุณเอ่อ...จะให้ผมนอนที่ไหน”
“ก็นอนบนเตียงไงครับ...เตียงผมใหญ่นะนอนได้2คนไม่เบียดหรอกครับ”
อูยองพยักหน้ารับ...ยังไงก็ผู้ชายทั้งคู่ไม่เสียหายหรอกนะ
จ้ะ...มันจะไม่เสียหายหรอกอูยอง...ถ้าอีกคนไม่คิดอะไรเกินเลยกับเธอน่ะ!
ร่างบางเตรียมล้มตัวลงนอน
“เดี๋ยวครับๆ”
อูยองลุกขึ้นมามองนิชคุณ
“ครับ?”
“พอดีวันนี้ผมซื้อของมาให้อูยอง...เอ่อนี่ครับ”
นิชคุณตัดสินใจเอามือที่ไขว้หลังออกเผยให้เห็นของที่เตรียมซ่อนตั้งแต่เดินขึ้นมา
หนังสือ?
“พอดีผมกลัวว่าเวลาผมไม่อยู่คุณจะเหงาผมก็เลยซื้อหนังสือมาให้คุณเขียนเล่นน่ะ”
สมกับเป็นไอเดียของนักเขียนจริงๆนะ
“นี่ครับ”
ร่างสูงยื่นของให้อย่างเขินๆเล็กน้อย
“ขอบคุณนะ”
อูยองรับมายิ้มๆหนังสือกับปากกาที่นิชคุณตัดสินใจอยู่นาน
ลายนั้นน่ารักเหมากับอูยอง แต่ลายนี้ก็สวยจนเจ้าของร้านมองนักเขียนหนุ่มยิ้มๆ
...ทำอย่างกับว่าซื้อของไปให้สาวงั้นแหละ
อูยองมองของตรงหน้าก่อนจะเปิดหนังสือแล้วลงมือเขียน
ให้ตายเหอะ!นี่มันวันอะไรกัน นี่ปี1961! สาบานได้ว่าไอ้หล่อมันบอกผมแบบนั้น
นี่มันอะไรกัน ตกลงผมบ้าหรือเขาบ้ากันเนี่ย....ใครก็ได้บอกผมที!!
6 กุมภาพันธ์ 1961
จาง อูยอง
อูยองเขียนไปยิ้มไปแอบด่านิชคุณไป
ส่วนนิชคุณที่ไม่รู้เรื่องก็มองภาพตรงหน้าอย่างค้างๆ
...แม่จ๋า...คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลยคร้าบบบ~!!
“คุณเขียนอะไรหรออูยอง”
“ไดอารี่ครับ...แต่ผมไม่บอกคุณหรอกนะว่าเขียนอะไร”
นิชคุณมองอูยองด้วยสายตาจับผิด
“ผมไม่ได้ว่าคุณหรอกน่า”
อูยองโกหกคำโตให้กับนักเขียนนิชคุณ
“ครับๆๆ ไม่ว่าก็ไม่ว่า...นอนเถอะครับพรุ่งนี้จะได้ตื่นไปซื้อของกันนะ”
“ครับผม”
อูยองวางไดอารี่กับปากกาไว้หัวนอนก็หลับไป
นิชคุณมองอูยองแล้วค่อยปิดตาลงแต่ริมฝีปากกับยกยิ้ม
“ฝันดีนะครับ”
50%ก่อนนะคะ
ต่อค่ะ
“คุณคะ!”เสียงแหลมตวาดดังอยู่หน้าบ้านส่งผลให้นิชคุณและอูยองที่กำลังหลับสบายบนเตียงนอนหนุ่มต้องลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก
นิชคุณขยี้ศรีษะอย่างนึกรำคาญก่อนจะลงจากชั้นสองไปยังหน้าบ้านเพื่อเปิดประตูให้คนที่กำลังแว๊ดๆอยู่
“ยูริ...”นิชคุณส่ายหน้าน้อยๆให้กับหญิงสาวตรงหน้า
...น่ารำคาญเป็นบ้า!
“คุณมีธุระอะไรกับผมหรอยูริ”
“ยูริเพิ่งกลับมาจากอิตาลีค่ะ...นี่ค่ะของฝาก”สาวน้อยใส่ชุดกระโปรงสีสดสั้นแค่คืบยื่นของฝากที่ตนอุตส่าห์เลือกกับมือให้นิชคุณ
“ขอบคุณนะครับ”คุณยิ้มน้อยๆให้ยูริ
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ฉันเต็มใจ”ยูริบิดตัวด้วยความเขินอาย
“แล้วคุณมีธุระแค่นี้หรอครับ”
...ไม่ได้ไล่นะแค่อยากให้กลับ...ก็คนมันง่วงนี่!
“ค่ะ...เอ๊ะ!”
ในขณะที่หญิงสาวกำลังหันตัวกลับดวงตาเรียวสวยได้เบิกโพลงอย่างตกใจ
“นั่นใครกัน!”
ยูริวาดเท้าเดินตรงเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะแล้วกระชากแขนคนแปลกหน้าสำหรับตัวเอง
อูยองที่เดินลงมาดูว่าใครกดกริ่งโดนกระชากไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“นายเป็นใคร!”
“เอ่อ...ผม...เอ่อ..”
“ใคร!”
อูยองก้มหน้างุดๆใครเนี่ยน่ากลัวเป็นบ้า!
“ปล่อยอุยองนะครับคุณควอน”
นิชคุณที่เดินหญิงสาวเข้ามาแกะมือบางออกจากไหล่ของอูยอง
“มันเป็นใครคะ!”
“นี่อูยอง...น้องผม...กรุณาให้เกียรติด้วยนะครับ”
นิชคุณมองยูริอย่างตำหนิ ส่วนหญิงสาวที่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็รีบปล่อยมือนั่นทันที
“น้องของคุณหรอคะ ทำไมยูริไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ”
“แล้วจำเป็นหรอครับที่คุณจะต้องเคยเห็นญาติโกโหติกาของผมครบทุกคน”
หญิงสาวหน้าชากับคำที่ชายหนุ่มกล่าว
“ยูริขอโทษนะคะ”
เธอแอบเสมองอูยองอย่างไม่ไว้ใจ
...ไม่ใช่ยังไงหมอนี่ก็ต้องไม่ใช่น้องชายของคุณแน่
ส่วนอูยองที่รู้สึกตัวว่าถูกมองก็หลบสายตาอย่างกังวล
“คุณจะกลับรึยังครับเดี๋ยวผมจะไปส่ง”
“เอ่อ...ค่ะ...คุณไม่ต้องไปส่งยูริหรอกค่ะ...ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะทีทำอะไรเสียมารยาท”
“ครับ...ผมก็ต้องขอบคุณเรื่องของฝากนะครับ”
ยูริกวาดสายมองไปที่อูยองอีกครั้งริมฝีปากบางพูดโดยไร้เสียงซึ่งจับใจความได้ว่า ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’ ก่อนที่จะเดินนออกไปด้วยที่นิชคุณไม่เห็นว่ายูริแอบพูดอะไรกับอูยอง
“ดูเขาจะไม่ค่อยชอบผมนะครับ”
นิชคุณดึงอีกคนเข้ามาโอบเอาไว้
“เขาก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ...อูยองไม่ต้องไปใส่ใจนะ”
อูยองเงยหน้ามองคนข้างๆก่อนจะพยักหน้า
อูยองกับนิชคุณมองหน้ากันก่อนจะวิ่งไปหน้าบ้านตามเสียงกรี๊ด
ภาพที่เห็นคือยูริกับจับหญิงสาวอีกคนคร่อมไว้มือซ้ายยกขึ้นมาเพื่อจะตบลงใบหน้าของอีกคน
ส่วนอีกคนที่กำลังโดนคร่อมเอาสองแขนกั้นไว้บริเวณใบหน้าอย่างหวาดกลัว...นิชคุณที่เข้ามาเห็นได้วิ่งเข้ามาจับแขนของยูริเอาไว้ก่อนจะกระชากตัวยูริออกอย่างโมโห
“คุณทำอะไรของคุณ!”
นิชคุณตวาดหนักใส่หน้าของร่างบางที่โดนกระชากออกไปแล้วค่อยก้มตัวลงประครองร่างบอบบางอีกคนที่ดูท่าว่ากำลังหวาดกลัว
“แต่ยัยนั่นมันว่าฉันก่อนนะคะคุณ!”
“วิคเขาไม่ทำกริยาต่ำๆแบบคุณหรอกนะคุณควอน! เชิญกลับไปได้แล้วครับ!”
นิชคุณตะคอกใส่ น้ำใสรื้นตรงบริเวณขอบตา
“แล้วสักวันคุณจะรู้ว่ายัยนี่ไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดหรอกนิชคุณ!”
ยูริเดินกระแทกเท้าออกจากบ้านไป
นิชคุณประครองอีกคนเข้ามาในบ้านอูยองเองก็เดินตามเข้ามา
ร่างสูงวางหญิงสาวลงบนโซฟาอย่างเป็นห่วง
“คุณเป็นไงบ้างวิค”
นิชคุณจับใบหน้าหวานดูอย่างถี่ถ้วน
“วิคไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ...เวอร์ไปแล้วล่ะแค่โดนผลักเองค่ะ”
“ถ้าผมไม่เข้าไปเห็นเข้าซะก่อนผมว่าคุณคงไม่ใช่แค่โดนผลักหรอกครับ”
“ขอบคุณนะคะ”ร่างบางยิ้มตอบคนตรงหน้าเธอก่อนจะเอียงคอมองชายอีกคน
“แล้วนี่...”
“อ๋อ...นี่อูยองน้องชายผมเองครับ”
นิชคุณแนะนำยิ้มๆ
“อ๋อค่ะ...สวัสดีค่ะอูยอง”เธอทักเสียงหวานที่สมเป็นกุลสัตรีก่อนจะยิ้มบางๆให้
“เอ่อ...สวัสดีครับ”อูยองยิ้มตอบ
“อูยอง...นี่วิคตอเรียแฟนพี่เอง”
นิชคุณเปลี่ยนสรรพนามเพื่อที่จะไม่ทำให้แฟนสาวสงสัย
“เอ่อ...ครับ”
อูยองยิ้มแห้งๆ
“จริงสิ!คุณกินอะไรรึยังคะ”
เธอถามนิชคุณ
“ยังเลยครับ”
“งั้นเดี๋ยววิคทำอะไรให้กินนะคะ...สนใจจะเป็นลูกมือพี่มั๊ยคะอูยอง”
อูยองยิ้มรับ...ผู้หญิงคนนี้ดูน่ารักดี...ท่าทางไม่มีพิษมีภัย..
ภายในห้องครัววิคตอเรียกำลังปรุงอาหารอย่างคล่องแคล่วอูยองเองก็อดมองเธอด้วยความชื่นชมไม่ได้
“ชิมหน่อยนะคะ”เธอใช้ช้อนตักอาหารในกระทะมานิดหนึ่งเพื่อให้อูยองชิม...อูยองรับมาก่อนจะกินเข้าไป
“อร่อยครับ”
“จริงหรอคะ...หลอกให้พี่ดีใจเล่นรึปล่าว”
วิคตอเรียหัวเราะขำๆ
“ปล่าวนะครับ...ผมว่ามันอร่อยจริงๆนะ”
อูยองโบกมือกลัวหญิงตรงหน้าเข้าใจผิด
“ฮ่าๆ...ค่ะๆ...พี่เชื่อค่ะ แกล้งเล่นหรอกน่า”
เธอหัวเราะคนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปปรุงอาหารต่อ
“อูยองเป็นน้องคุณหรอคะอยู่ต่างประเทศหรอทำไมพี่ไม่เห็นคุณเคยพูดถึงเราเลย”
วิคตอเรียชวนคนข้างๆคุย
“เอ่อ...ผมเป็นญาติห่างๆของพี่คุณครับเราเลยไม่ค่อยสนิทกัน”
“อ๋อ...จ้ะ...เอ้อ!เสร็จแล้วล่ะเรายกกับข้าวไปให้คุณกินกันดีกว่าเนาะ ฝีมือพี่กับอูยองต้องทำให้คุณตกใจแน่ๆเลย ฮิฮิ”
อูยองยิ้ม...ผู้หญิงคนนี้เหมาะกับนิชคุณจังนะ..
ทั้งความอ่อนหวานเป็นกุลสัตรี...ทั้งความเป็นแม่บ้านแม่เรือน นิสัยก็ดี หน้าตาก็จัดว่าสวย
“มาแล้วค่ะ!”วิคตอเรียยกกับข้าวมาเสริฟให้แฟนของเธอ นิชคุณยิ้มรับ
อูยองถือกับข้าวทีเหลือมาเสริม
“คุณกินนี่สิคะ...เนี่ย!ฝีมืออูยองเขานะคะ”วิคหันมายิ้มให้ทั้งคู่
“โห...อร่อยนะเนี่ย”
“ผมไม่ค่อยได้ทำอะไรหรอกครับ...พี่วิคตอเรียเขาทำมากกว่าผมเยอะเลย”
อูยองยิ้มบางๆ
“ไม่ต้องถ่อมตัวเลยนะอูยอง...เราน่ะแหละฝีมือดีแบบนี้คุณจะหลงอาหารฝีมือน้องจนลืมฝีมือวิคแล้วมั้งคะเนี่ย”
“ใครจะลืมลงครับ”
นิชคุณลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆหญิงสาวหัวเราะคิกคัก
อูยองมองภาพตรงหน้า...หนึ่งใจก็ยินดีกับผู้มีพระคุณของเขา
...แต่อีกใจกลับเจ็บแปลบอยู่ลึกๆจนเจาตัวแทบไม่รู้สึก
ไม่นานนักทั้งสามก็กินข้าวมื้อเช้าเสร็จอูยองรับหน้าที่ล้างจานไป...แต่วิคตอเรียอยากจะช่วยน้องของแฟนล้างด้วยแต่อูยองกับไม่ยอม...เถียงกันเถียงกันมาผลสุดท้ายกลายเป็นว่าจางอูยองชนะ...ทำหน้าที่ล้างจานอย่างที่เจ้าตัวอาสาส่วนวิคตอเรียต้องเดินไปดูหนังที่ห้องรับแขก
เมื่ออูยองล้างจานเสร็จเจ้าตัวก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก...ภาพตรงหน้ามันบีบหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
นิชคุณโอบไหล่วิคตอเรียเอาไว้ส่วนร่างบางข้างๆก็หันหน้าซบไหล่หนา
อูยองยิ้มก่อนจะเดินออกไปเงียบๆโดยที่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกต
สีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
...นี่เราเป็นอะไรไป...บ้าไปแล้วแน่ๆ
เอามาให้อีก20%นะคะตอนนี้คอมยังไม่หายเลยค่ะ(ดักตีหัวน้องชายแล้วแอบสวมรอยใช้แทน ฮิฮิ) อีกไม่นานแน่ๆนะคะ รอกันก่อนน๊า
ในห้องนั่งเล่นหญิงชายคู่หนึ่งที่นั่งโอบกอดกันอยู่
ฝ่ายนิชคุณนั่งมองโทรทัศน์ที่ดูเหมือนจะตั้งใจดู...แต่ก็แค่ดูเหมือน เพราะในใจกำลังพะวงถึงคนที่กำลังอยู่ในห้องครัว
ฝ่ายวิคตอเรียที่นั่งซบคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเธออยู่ เธอเงยหน้ามองนิชคุณและหันไปมองคนที่กำลังเดินมา...อูยอง
อูยองมองทั้งคู่ด้วยแววตาที่ไม่เข้าใจ
วิคตอเรียลอบมองอูยองก่อนจะยกยิ้มและออเซาะขึ้นไปอีก...จนอูยองเดินออกไปเธอชะเง้อมองหา จนนิชคุณสังเกตได้
“มองอะไรครับวิค”
“ปล่าวนี่ค่ะ”เธอยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มตัวนอนต่อ
ด้านอูยองที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ด้านนอกของตัวบ้านตาเรียวกวาดมองไปรอบๆ
...เบื่อจัง
ทำไมรู้สึกไม่ดีเลย...รักหรอ...ไม่มีทาง...
...แล้วรักใคร...นิชคุณหรอ...ไม่หรอกนิชคุณน่ะเป็นผู้ชายเหมือนกับเขา
...หรือว่าวิคตอเรีย...ไม่ได้...ไม่ได้เด็ดขาด...เพราะเธอเป็นผู้หญิงของคนที่มีพระคุณกับเขา
“เฮ้อ~ บางทีฉันอาจจะไม่สบาย”ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ใครไม่สบายหรอจ๊ะ”
วิคตอเรียที่เดินมาพร้อมกระซิบถามคนที่กำลังเหม่อเบาๆ
“พี่วิค”
อูยองสะดุ้ง
“พี่มาเมื่อไหร่ครับ”
วิคตอเรียเดินมานั่งข้างๆอูยองยิ้มและเอียงคอเล็กๆ
“ก็มาตั้งแต่มีคนกำลังบ่นว่าตัวเองไม่สบายนั่นแหละจ้ะ”
“อ่อ...ครับ”อูยองเกาหัวอย่างเขินๆ
“แล้วพี่คุณล่ะครับ”
“คุณเค้าคุยงานอยู่น่ะจ้ะ พอดีทางสำนักพิมพ์โทรมาพี่ไม่อยากอยู่รบกวน”
“ครับ...”อูยองยิ้มตอบ
“แล้วนี่เรายังไม่บอกพี่เลยนะ...ไม่สบายหรอจ๊ะ”
วิคตอเรียเอามืออังหน้าผากอีกคนเบาๆ
“ตัวก็ไม่ร้อน...”
เธอขมวดคิ้ว
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...คืออากาศมันต่างกับที่บ้านผมนะครับ...เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย”
“อ๋อ...จริงสิ อูยองย้ายมาจากต่างประเทศนี่...ว่าแต่บ้านอูยองอยู่ที่ไหนล่ะจ๊ะ”
“เอ่อ...อเมริกาครับ”อูยองหลบตาบอกกับคนตรงหน้า
“งั้นหรอ...ความจริงตอนแรกคุณก็อยู่อเมริกานี่เนาะ...แต่พอดีเค้าไปประกวดนักเขียนหน้าใหม่ของสำนักพิมพ์ที่นี่เลยตัดสินใจย้ายมาเกาหลีเพื่อความสะดวก...แต่เรื่องนี้อูยองน่าจะรู้อยู่แล้ว พี่จะเล่าทำไมก็ไม่รู้”
วิคตอเรียพูดเจื้อยแจ้วอย่างน่ารัก
อูยองยิ้มแหยๆ เรื่องพวกนี้เค้าไม่รู้เลยแม้แต่น้อย
...เอาอีกแล้ว...ทำไมใจมันโหวงๆแปลกๆ
อูยองก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อปิดบังสีหน้าที่กำลังแสดงออกถึงความเจ็บปวด
วิคตอเรียเองก็มองดูคนตรงหน้าอย่างนึกสนุก
มือขาวๆของเธอเอื้อมไปจับมือของอูยองขึ้นมากุมไว้
“ยังไงพี่เองก็ต้องฝากคุณไว้ด้วยนะจ๊ะ...คุณเป็นพวกบ้างานไม่ค่อยดูแลตัวเอง...พี่เองก็ดูแลเขาไม่ได้ตลอด24ชั่วโมง”
“เอ่อ...ครับ”อูยองพยักหน้ารับ
วิคตอเรียมองตาอีกฝ่ายอูยองเองก็พยายามเลี่ยงสายตานั้น
“ทำอะไรกันอยู่ครับ”
นิชคุณที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเดินทักเสียงดังมาแต่ไกล
“คุณคะ!”
วิคตอเรียโบกมือในนิชคุณรู้ว่าเธอกับอูยองกำลังนั่งอยู่ส่วนไหน
“คุยอะไรกันอยู่...ให้ผมคุยมั่งสิ”
คุณนั่งลงข้างวิคตอเรียมือหนาลูบศรีษะบางเบาๆ
“ไม่บอกหรอกค่ะ...ความลับของเรานะอูยอง”
“อะไรๆมีความลับกันหรอ”
นิชคุณหยิกแก้มนุ่มของแฟน
“โอ๊ย~!! เจ็บนะคะคุณ”
วิคตอเรียบ่นๆแล้วมือไปหยิกแก้มคนขี้แกล้งคืนบ้าง
“ฮ่าๆโอ๊ย~พอแล้วครับๆผมไม่แกล้งคุณแล้ว”ร่างสูงดึงมือร่างบางออกจากแก้มของเขาแล้วเอามากุมไว้
อูยองมองภาพตรงหน้า หน้าหวานก้มลงนิดๆมือเรียวกำแน่น...เหมือนว่าจะช่วยระบายความเจ็บปวดออกมาได้บ้าง
“เอ่อ...ผมอยากเข้าห้องน้ำ...ขอตัวสักครู่นะครับ”
อูยองก้มหัวขออนุญาต
ร่างบางเดินออกไปเพื่อไม่ต้องการจะเห็นเขาทั้งคู่แสดงความรักต่อกัน
....วิคตอเรียมองคนที่เดินออกไป มุมปากยกยิ้มนิดๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Writer talk
ครบแล้วนะคะ100% ตอนนี้ดูเศร้าๆเนาะ55+ ยังก่อนๆตอนหน้าจะเอาแบบน่ารักๆบ้างดีกว่า ตอนนี้คอมใกล้แล้วค่ะ ใกล้แล้วๆ><
ยังไงก็อย่าลืมกันนะคะ ^[+++]^
ความคิดเห็น