คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ...TIME 1...
Jang wooyoung
*****************
TIME…1
“นายแบบหนุ่มจาง อูยองแอบกุ๊กกิ๊กดาราสาวโนเนม ชเวมินยู กอดกันแนบแน่นกลางห้างดัง...”
เสียงเข้มที่มาพร้อมคิ้วขมวดติดกันของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้จัดการปาร์ค เจบอมอ่านข่าวดังบนหน้านิตยสารซุบซิบด้วยอารมณ์ที่ดูไม่ค่อยจะดีนัก ส่วนนายแบบชื่อดังที่ตกเป็นจำเลยอยู่ในตอนนี้ได้แต่ทำสีหน้าเบื่อหน่ายกับข่าวซุบซิบไร้สาระ
“พี่บอกนายแล้วใช่มั๊ยอูยองว่าอย่าไปเข้าใกล้ยัยคนนี้ นายก็รู้ว่าแม่นี่คิดจะเป็นข่าวกับนายเพื่อเพิ่มชื่อเสียงให้ตัวเอง”
“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ได้มีอะไรกับเธอ...เธอเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน”น้ำเสียงเฉยชากล่าวกับผู้จัดการ
“พี่รู้..พี่รู้อูยองว่านายไม่ได้เป็นอะไรกับยัยนั่น”แจบอมถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างอูยอง
“แต่นายก็ต้องระวังตัว...ตอนนี้นายไม่ใช่คนธรรมดานะทำอะไรเสียหายนิดหน่อยก็กลายเป็นเรื่องใหญ่นายเป็นคนของประชาชนจะคิดจะทำอะไรก็ต้องห่วงตัวเองด้วย”
“ครับพี่ ผมเข้าใจ”อูยองเอามือนุ่มกุมหน้าเอาเก็บเอาความไม่สบายใจเอาไว้ แจบอมได้แต่มองเด็กในปกครองของเขาอย่างเป็นห่วง
อูยอง...ที่ดูเหมือนจะเข้มแข็ง แต่ก็ไม่
อูยอง...ที่ดูเหมือนมีความสุขกับชีวิตการเป็นดารา แต่ก็ไม่
และอูยอง...ที่ดูเหมือนจะเย็นชา แต่ก็ไม่
แจบอมรู้ดีว่าอูยองของเขาเป็นคนยังไงภาพของอูยองที่อยู่หน้ากล้องกับอูยองในความเป็นจริงแตกต่างกันมาก....อูยองไม่เคยยิ้มให้ใครอย่างจริงใจนอกจากคนสนิท
แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่นานมาแล้ว อาจเป็นเพราะต้องอยู่ในวงการบันเทิง...ที่หาคนจริงใจยากซะเหลือเกิน คนที่ได้เห็นรอยยิ้มของอูยองมีแค่พ่อ แม่และเพื่อนของเขาไม่กี่คนเท่านั้น เพราะผู้ชายคนนี้ถือคติที่ว่ารอยยิ้มควรยิ้มให้เฉพาะคนที่สมควรได้รับ
“อูยอง”แจบอมแตะลงบนไหล่ของคนข้างกาย
“นายอย่าลืมนะว่านายยังมีฉัน”แจบอมยิ้มเอ็นดู
อูยองหันยิ้มเศร้าๆให้กับผู้ที่ตนเคารพเหมือนพี่ชาย
“ผมควรจะทำยังไงพี่เจย์ วงการบันเทิงมันหนักเหลือเกิน หนักจนผมแทบจะรับมันไม่ไหวแล้ว “อูยองทิ้งตัวลงบนโซสีครีม เอาแขนขาวขึ้นมาก่ายหน้าผาก
“นานเท่าไหร่แล้วนะพี่ที่ผมไม่ได้เดินออกไปข้างนอกโดยไม่สวมแว่นกันแดดกับหมวก...เทรนนี้มันเอ๊าท์แล้วพี่ว่ามั๊ย หึหึ ผมไม่เคยได้แต่งตัวธรรมดา ไปดูหนังโดยไม่มีคนมาทัก เมื่อก่อนผมออกไปซื้อของหน้าคอนโดได้โดยไม่ต้องกังวล...แต่พี่ดูตอนนี้สิ แค่ก้าวออกจากห้องผมยังกลัว กลัวภาพลักษณ์ของบริษัทจะเสียหาย กลัวจะโดนแอบถ่ายรูปทั้งๆที่มันก็ไม่มีอะไร กลัวว่าภาพของนายแบบชื่อดังจะต้องเสีย ผมกลัวไปหมด...พี่...ผมพูดตรงๆนะผมชอบในการแสดงผมชอบในการถ่ายแบบผมรักงานตรงนี้มาก...แต่ผมเหนื่อยเหลือเกินพี่กับชีวิตการเป็นดารา..”อูยองพูดดด้วยเสียงสั่นเครือ
แจบอมได้แต่มองเด็กของเขาอย่างสงสารจับใจ....เขาจะต้องทำอะไรซักอย่าง ทำอะไรซักอย่างเพื่อน้องของเขา
แจบอมเดินทางไปบริษัทของช่อง PMS อูยองถึงจะเป็นดาราแต่เขาก็เป็นมนุษย์ร่างกายของเขาไม่ใช่เครื่องจักร อย่างน้อยๆเขาก็ควรได้หยุดพัก ได้หยุดยาวๆให้สมกับการโหมงานหนักมาตลอด2ปีตั้งแต่เริ่มงานแสดงและถ่ายแบบ
“เอ่อ...ขอโทษนะครับผมแจบอมจะมาขอพบคุณแทคยอนน่ะครับ”
แจบอมพูดกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัท
“ค่ะ...ไม่ทราบว่านัดไว้รีปล่าวคะ”
“นัดไว้แล้วครับ”
“รอสักครู่นะคะ”ฝ่ายประชาสัมพันธ์ได้ต่อสายไปยังเลขาของผู้บริหารทางช่องPMSก่อนจะหันมาอนุญาตให้แจบอมขึ้นพบได้
“คุณแทคยอนรออยู่บนห้องชั้น60นะคะ”
“ขอบคุณครับ”แจบอมยิ้มขอบคุณให้พนักงานคนนั้นก่อนจะรีบวิ่งขึ้นลิฟท์เพื่อไปพบกับผู้บริหารที่ตนได้นัดไว้ก่อนจะมา
ลิฟท์หยุดลงที่ชั้น80 แจบอมวิ่งออกจากลิฟท์เลขาที่เห็นแจบอมกล่าวตอนรับพร้อมยิ้มทักทายอย่างคุ้นเคย
“อ้าวคุณปาร์คสวัสดีค่ะ”
“คุณฮโยมินสวัสดีครับ...คือ...ผมมาพบคุณแทคยอมน่ะฮะ...ไม่ทราบว่า...”
“อ๋อ~ มาพบคุณแทคยอนหรอคะ เชิญเลยค่ะท่านรออยู่ในห้องค่ะ”ฮโยมินพูดเชิญพร้อมเปิดประตูให้เสร็จสรรพ แจบอมยิ้มขอบคุณก่อนจะก้าวเข้าห้องของผู้บริหารใหญ่
เลขาสาวปิดประตูพร้อมลอบยิ้มอย่างนึกสนุก
“ว้า~ กระต่ายดันวิ่งเข้าถ้ำเสือเองซะแล้ว ขนาดนี้จีบไม่ติดก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะคะท่านประธาน คิกคิก”เธอหัวเราะอย่างมีเลศนัยก่อนจะนั่งลงทำงานบนโต๊ะต่อ
ภายในห้องของผู้บริหารอ๊ค แจบอมยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงประตู
เขาไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยๆหรอกนอกจกาเรื่องงาน แจบอมไม่เคยต้องเป็นฝ่ายนัดขอพบอ๊ค แทคยอนก่อนจะมีก็แต่ผู้บริหารหน้าแมวคนนี้แหละที่เป็นฝ่ายนัดขอพบเขาเอง
“นั่งสิครับคุณปาร์ค”แทคยอนผายแสดงการเชิญให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม
“ครับ”แจบอมนั่งอย่าวกล้าๆกลัวๆ ก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของชายตรงข้าม
แทคยอนอมยิ้มกับท่าทีหวาดๆของคนตรงหน้า...มันน่าจับกินนัก กระต่ายน้อยของผม
“ว่าไงครับคุณปาร์คคุณมีธุระอะไรถึงได้มาขอพบผมกะทันหันแบบนี้ล่ะ”
แทคยอนกล่าวเสียงเรียบเท้าคางมอง ที่ว่าขอพบกระทันหันน่ะเรื่องจริงเพราะระดับเจ้าของช่อง ผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่แบบเขาถ้าไม่เป็นฝ่ายนัดเองก็ยากที่จะได้พบ...โดยเฉพาะวันนี้เขามีนัดกับคุณฮารา ลูกค้าสาวสวยเซ็กซี่แต่เขากลับขอเลื่อนนัดเธอด้วยเหตุผลที่ไปเล่าให้ใครฟังคงจะโดนเขาด่ากลับมา....เหตุผลที่ว่าวันนี้แจบอมขอพบเขา
เขาเลือกผู้จัดการดาราที่เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ จะบอกว่ารวยก็ในระดับหนึ่งกับอีกฝ่ายซึ่งเป็นผู้จัดละครสาวสวยชื่อดัง เป็นถึงลูกสาวเจ้าของบริษัทเครื่องสำอางที่ผลิตส่งออกขายไปเกือบทั่วโลก
ใครจะด่าเขาว่าโง่ก็ช่างสิ...ช่วยไม่ได้...ความดึงดูดมันต่างกัน หึหึ
“เอ่อ...ผมขอโทษนะครับที่ขอพบคุณแทคกระทันหัน คือผมจะมาคุยเรื่องอูยองน่ะครับ”
เมื่อได้ยินชื่อของนายแบบหนุ่มที่มาแรงในขณะนี้แทคยอนถึงกับขมวดคิ้ว เขารู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมากแต่ก็ไม่รู้ว่าสนิทในฐานะอะไร...จะบอกว่าผู้จัดการกับศิลปินก็ดูจะมากเกินไปรึปล่าว
คนระดับแทคยอนเขาสามารถลดงานของอูยองได้ในข้อหาหมั่นไส้ที่สนิทกับกระต่ายของเขาเกินความจำเป็น...แต่เอาเถอะ...คนอย่างอ๊ค แทคยอนไม่เคยเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานอยู่แล้ว
“อูยอง...ทำไม”
“คือผมอยากให้เขาพักบ้างน่ะครับ”พูดจบประโยคแจบอมก็เหลือบตามองผู้เป็นเจ้านายอย่างหวาดๆ
“คะ...คือ...คือว่า...ผม...ผมหมายความว่าอูยองเขาก็ทำงานหนักมากใช่มั๊ยล่ะครับ พักหลังนี้เขาดูเหนื่อยๆ ถ้าเขาเหนื่อยงานก็จะออกมาไม่ดีนะครับพองานไม่ดีก็จะไม่มีใครจ้างเขาและก็จะเกิดภาพลักษณ์ที่เสียหายกับบริษัทแล้ว...แล้ว...แล้วก็...”
แทคยอนอมยิ้มในการชักแม่น้ำทั้งห้าของแจบอม
“ประเด็นคือคุณต้องการให้อูยองพักงานใช่มั๊ยครับ”
“แฮ่ๆก็ประมาณนั้นแหละครับ”แจบอมเอามือเกาหัวพร้อมยิ้มอายๆ
“หึหึ ได้ครับ...แต่”เมื่อแทคยอนอนุญาตแจบอมที่กำลังโห่ร้องในใจก็ต้องชะงักเมื่อแทคยอนพูดประโยคต่อไป
“แต่?”แต่...แต่อะไร อย่าบอกนะว่าปาร์ค แจบอมต้องขัดห้องน้ำของบริษัทจนกว่าอูยองจะกลับมา โอ้ววว ม่ายยยT[]T
“หึหึ ผมไม่ใช่คุณครูแล้วคุณก็ไม่ใช่เด็กประถมนะครับผมไม่ลงโทษอะไรคุณแบบนั้นหรอก”
“ห๊ะ!” หมอนี่ น่ากลัวชะมัดเขารู้ได้ยังไงนะว่าฉันกำลังคิดอยู่
“คุณก็แค่ต้องไปกินข้าวกับผมทุกวัน...ตกลงมั๊ยครับ”
“อ๋อ~ แค่กินข้าวเองหรอ ได้สิครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” แจบอมยิ้มกว้างให้ผู้บริหารอ๊ค
แทคยอนมองรอยยิ้มใสซื่อของแจบอมก่อนจะยิ้มบางๆออกมา
“ลัล ลา ลัล ลัล ลา”
แกร๊ก~
แจบอมเปิดประตูห้องคอนโดอย่างอารมณ์ดี
อูยองมองผู้จัดการอย่างงๆเมื่อเช้ายังเครียดกับเขาอยู่แท้ๆอารมณ์ดีอะไรขึ้นมานะ
“อูยอง~ พี่มีข่าวดีจะมาบอก”
“ครับ...ข่าวดีหรอ..”
“ช่ายยยย...อยากรู้มั๊ยน้องรัก”
อูยองขมวดคิ้วกับท่าทีเล่นตัวของผู้จัดการ
“พี่มีอะไรหรอครับ เล่ามาเลยนะ”
“อ่า โอเคๆคืองี้ทางผู้บริหารของช่องน่ะนะ เขาอนุญาติให้นายหยุดพักเป็นเวลา2เดือน!”
“ห๊ะ!2เดือน 2เดือนเลยหรอครับ”อูยองยิ้มกว้างแต่ก็ต้องหุบยิ้มไป
“อ้าว!ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะไม่ชอบหรออูยอง”
“ถึงเขาจะให้ผมหยุดแต่ผมก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่ดีนี่พี่”
“โถ่! เรื่องนี้เอง นี่นายไม่ได้มีบ้านต่างจังหวัดบ้างรึไง เอ้อ!ที่ชงจูไง นายเคยบอกพี่ว่านายมีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่ชงจูไม่ใช่หรอ”
อูยองนึก...
บ้านพักที่ทะเลสาบชงจูหรอ...บ้านตรงนั้นคุณตาของอูยองได้รับมาจากผู้มีพระคุณ
คุณตาของอูยองมีลูกหลานมากมายบ้านตรงนั้นใครๆก็อยากได้แต่คุณตากลับยกให้อูยองตอนนี้คุณตาก็ยังมีชีวิตอยู่แต่ท่านไปอาศัยและรักษาตัวที่อเมริกาเนื่องจากอาการป่วยและได้ยกบ้านตรงนั้นให้เป็นของจางอูยอง เขายังจำคำพูดของคุณตาก่อนไปได้ดี
“บ้านนี้เป็นของจาง อูยองจะต้องเป็นของจาง อูยองคนเดียว”
เขาได้แต่คิดว่าทำไมต้องเป็นแค่เขาคนเดียวแต่ด้วยงานที่รุมเร้าทำให้เลิกคิดไป
“บ้านพักที่ชงจู...น่าสนใจ”
ความคิดเห็น