The lost love : ความรักที่หายไป

ลำดับตอนที่ #8 : บทส่งท้าย : ความทรงจำในสายลม

...
หนึ่งปีต่อมา
หญิงสาวและชายหนุ่มคู่หนึ่งเดินจับมือกันอยู่ริมชายหาด โดยใส่เสื้อลายมนุษย์ก้างปลาที่คุ้นเคย
ชายหนุ่มในเสื้อสีดำทำให้เขาดูมีมาด ดวงตากลมโตสีตำแฝงไปด้วยความสุขเมื่ออยู่กับ
หญิงสาวที่รักเสื้อสีชมพูค่อนไปทางสะท้อนแสง ทำให้เธอดูโดดเด่นและน่ารัก
ผมสีดำขลับที่ปล่อยสยายถึงกลางหลังปลิวไปตามแรงลม
ทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางสายตาที่มองมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่ อีกคู่หนึ่ง
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่คุ้นเคย จากชายหนุ่มที่ใส่เสื้อสีขาวลายเดียวกัน มองมาที่ทั้งคู่ ด้วยรอยยิ้ม
จนถึงเวลานี้ เขาเชื่อที่สุดแล้วว่า ทางเลือกที่เขาได้ให้กับเธอในตอนนั้น มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้วจริงๆ

สายลมเอื่อยๆพัดผ่านชายหาดสีขาวสะอาดตาเหมือนอย่างเคย หญิงสาวอ้าแขนรับลมทะเลอย่างเต็มที่
เพราะเธอเชื่อมาเสมอว่า ทุกครั้งที่ลมพัดผ่าน
จะนำเอาความรักและอ้อมกอดผู้ชายคนหนึ่งที่เธอรัก และคิดถึงอย่างสุดหัวใจมาด้วย
คนเสื้อขาวที่ยืนอยู่เมื่อครู่ เดินตรงไปอย่างรู้หน้าที่ ก่อนจะโอบกอดร่างบางของหญิงสาวไว้แน่น
ฉับพลัน ร่างนั้นก็กลายเป็นผุยผงลอยหายไปกับอากาศ
หญิงสาวหันมายิ้มบางๆให้ชายหนุ่มข้างกาย เมื่อรู้สึกว่าหัวใจของเธออบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
เขาทำเพียงกุมมือเธอเอาไว้อีกครั้ง แล้วซับหยาดน้ำตาที่เอ่ออยู่ในดวงตาคู่สวยให้หมดไป
ร่างบางหยิบปากกาขึ้นมา ก่อนจะบรรจงเขียนบางอย่างลงไปในใบไม้
แล้วปล่อยมันให้ปลิวไปกับสายลม
~คิดถึงนายจัง...ดลเพื่อนรัก~
แม้ไม่มีใครล่วงรู้ ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่แห่งหนใด
แต่เธอก็ฝากความคิดถึงพร้อมหัวใจ ไปสู่ผู้ชายที่แสนใจดีคนนั้นอีกครั้ง เธอระลึกเสมอว่า เขาทำให้เธอมีวันนี้
ใบไม้สีเขียวสดปลิวไปตามแรงลม ไม่มีใครรู้ว่าใบไม้ใบนี้ จะไปหยุด ณ ที่ใด
ไม่แน่อาจเหี่ยวเฉาไปตามกาลเวลา หรือ ไม่มีใครพบมัน
แต่ถ้าโชคดีของเธอมีมากพอ คำว่า “ความหวัง” อาจทำให้ใบไม้ใบนี้
ปลิวไปถึงชายที่เธอเรียกเขาว่า ...ดลเพื่อนรัก... แม้สักครั้ง


...THE END...